Yep, we zijn er – opnieuw – aan begonnen, aan ons koor! Het deed wel raar, na al die tijd… Ha ja, in de eerste lockdown gingen we uiteraard plat, en daarna hebben we een aantal keer kunnen zingen, maar met mondmaskers en afstand en zo, de lol was er een beetje af.
En toen ging de boel, begrijpelijkerwijs, weer dicht. Ja, zo’n koor, dat is niet bepaald coronaveilig, als je eerlijk bent. Iedereen zit er vollen bak te zingen en dus aerosolen te verspreiden.
Eind juni mochten we in principe nog een paar repetities doen, maar daar was bijzonder weinig animo rond en het nut was ook zeer beperkt.
Maar vandaag, vandaag mocht het weer. We waren met niet bijzonder veel – nogal wat volk is met vakantie, zo buiten de schoolvakanties – maar het deed wel enorm deugd. En dat programma voor dat concert op 30 januari, dat komt helemaal goed.
Meestal heb ik op woensdag niet te veel te doen. Allez ja, buitenshuis dan, ik weet altijd wel wat gedaan, vooral qua schoolwerk.
Deze morgen hielp ik rond kwart voor acht Kobe met pancakes te bakken – hij mocht ontbijten op school – en daarna pakte ik zelf een en ander in qua koffiemateriaal: mijn campinggasvuurtje, de bialetti, koffie, een hoop bekers, lepeltjes, melk en suiker, en ik reed vrolijk met de fiets richting school.
Ha ja, onze zesdes hebben vandaag eindelijk hun uitgestelde en sterk beperkte uitvaart. Er is een digitale show opgenomen, en daarvoor spraken ze af op ’t veld voor een ontbijtje in klasbubbels. Ontbijten heb ik dus niet gedaan, maar wel verse koffie gemaakt voor een aantal mensen. En deugd gehad van de lachende gezichten van de zesdes, dat ook.
Daarna was er dus de uitvaartshow, en aansluitend reed ik vrij snel naar huis: Bart had zoals altijd gekookt voor ons.
Kobe had dan weer om twee uur een miniconcert voor fagot. Al zat daar ook wel enige miscommunicatie tussen mij en mijn zoon. Hij had gezegd: een tiental minuten om een stukje op te nemen met een pianiste, in het Guislain.
Om zeker te zijn – het Guislain heeft nogal wat ingangen – vroeg ik het exacte adres tijdens het eten. Bleek het de Sint-Juliaanstraat te zijn, een zijstraat van de Ottergemsesteenweg, aan de andere kant van Gent in plaats van hier in Wondelgem. Oh yo, best dat we het nog even nakijken of we waren grandioos verkeerd geweest.
Enfin, wij daarnaartoe. Er was niet meteen parkeerplaats, dus zei ik tegen de uiterst behulpzame verpleegster aan de ingang dat ik wel in de auto zou wachten. Euh, zei die, dat is wel lang, toch? Er ging een wenkbrauw omhoog. Blijkbaar was het geen opname maar een heus miniconcert van twee fagotten en een zanger voor de geriatrische patiënten in het centrum. Eerst even inspelen en dan om half drie het concertje. Ah bon. De verpleegster heeft me op de privéparking van de instelling geposteerd en ik ben dus uiteraard komen luisteren.
Omdat ik dus onverwacht aan de andere kant van Gent zat en iets langer werd opgehouden, heb ik Kobe dan maar verplicht om mee even een drietal caches in orde te zetten en ééntje te zoeken. Ik had niet echt de indruk dat hij het erg vond ^^ Het was overigens lang geleden dat ik nog eens op zwier was met mijn jongste zoon, en dat deed wel eens deugd, ja.
Enfin, terug thuis was er tijd voor een vieruurtje, wat verbeterwerk, en dan richting Vinderhoute voor een sessie bij de psycholoog met Merel. Deze keer was het niet de bedoeling dat ik erbij was, maar ik zag het ook niet zitten om de wandeling te doen van de Oude Kale – mijn heup, waarvan de slijmbeurs quasi nonstop overbelast is door mijn rug, deed pijn – en dus heb ik een stoel gevraagd en heb ik me gewoon aan de kant van de weg zetten lezen. De Molenstraat is plaatselijk verkeer, maar man, volk dat daar woont en werkt, niet te geloven! Er moeten daar een paar vakkundig verborgen gigantische woontorens en kantoorgebouwen staan, dat kan niet anders.
En toen ik thuis kwam, viel mijn euro dat morgen alles dicht was, en dat ik eigenlijk mijn zinnen gezet had op een deftige partytent, want morgen is er DND buiten. Ik dus nog richting Brico, waarbij dezelfde bijzonder behulpzame jongeman van de vorige keer me uitlegde waarom hij die van 110 euro duidelijk meer aanraadde dan die van 40. En nee, die gast krijgt daar geen commissie op. Die van 40 is plastiek met plastieken buizen, die duurdere is in stof met stevige metalen buizen en véél makkelijker op te zetten. Ha bon, die dus. En meteen ook alles netjes in mijn kar gelegd, want hij herinnerde zich zelfs nog dat ik een kapotte rug heb.
Aan de kassa werd er afgerekend door een iets oudere dame, die meteen ook vroeg of het wel zou gaan om het in mijn koffer te leggen. Toen ik zei dat ik wel behulpzame handen ging vinden op de parking, riep ze meteen een van de jonge gasten om het ding in de auto te leggen.
Mooi, mooi.
Nu nog een paar dagen goed weer, en we kunnen er weer tegen.
Vorig jaar had ik niet echt veel tijd, maar dit jaar wilde ik tijd màken voor de activiteiten van de Cultuurcel, toch wanneer er nog plaats was. Voor de voorstelling van Peer Gynt vanavond in het Brugse Concertgebouw was er effectief nog plaats voor collega’s, en dus mocht ook ik mee. Wolf was voor het eerst ook mee, samen met Arwen en een paar vrienden.
De voorstelling was… magistraal. Echt. Ik heb een paar keer met open mond zitten luisteren en zitten kijken naar de tekeningen van Gerda Dendooven. Ik had een concertante verwacht, maar het was veel meer dan dat. De verteller speelde eigenlijk half toneel, net zoals de solisten, en het verhaal was dus meer dan duidelijk. Ik moet toegeven: ik kende dat verhaal eigenlijk niet. Ja, de bekende stukken uit de suite kende ik uiteraard wel, die kan nagenoeg iedereen meeneuriën. Maar de rest? Het grimmige verhaal? De droevige afloop?
Enfin, het hele verslag met wat foto’s heb ik hier op de schoolwebsite gezet. Of wat had u gedacht van een schoolactiviteit, hm?
Jawel, het derde concert van de drie was eigenlijk ook wel best in orde, denk ik zo.
Vandaag zaten we in Geraardsbergen, de thuishaven van het koor waarmee we dit project hebben opgezet. Er waren prima broodjes, het was een fijne kerk om in te zingen, en we hadden er wel zin in, ja.
Na afloop was er opnieuw een receptie, maar ik ben echt geen sociale, dus ben ik in mijn bevroren auto gestapt om in de plaats daarvan nog wat te geocachen in de buurt. De kou deert me totaal niet, het donker is niet altijd even praktisch. Zeker niet als je dan vaststelt dat het rondje dat je op het oog had, eigenlijk midden in een villawijk ligt. Waar men het meestal niet zo op prijs stelt als je rond elf uur ’s avonds begint te zoeken en te speuren met het lichtje van je gsm.
Toen ik bij cache nr. 3 met een licht ambetant gevoel stond te zoeken in een doodlopende straat bij een bord van een speelplein, zag ik plots in de hoofdstraat een combi heel traag passeren met zijn schijnwerpers op. En jawel, een paar tellen later passeerde die weer in achteruit en reed de straat in. Ik stelde me al te wachten, en traagjes stopte de combi naast me, terwijl de agent zijn ruit naar beneden draaide.
“Goeienavond! Nog op wandel, dan?”
“Goh ja, ik heb net een concert in de Machariuskerk gezongen en moet nog een beetje de adrenaline kwijt voor ik terug naar Gent rij.”
“Moh, uit Gent? Da’s nog een eindje terug. En dan hier in deze wijk op wandel?”
“Wel euh… Kent u het spel Geocaching?”
“Geocaching? Ja hoor… Ahh! Ligt er hier enen misschien?”
“Yup, en ik vind de ambetanterik maar niet!”
“Haha, veel succes dan! Oh, enne… heeft u niemand zien passeren met een zwarte vest en een rood petje?”
“Euh… nee? Ik heb al de wijk rondgereden voor verschillende caches en niemand gezien.”
“Geen probleem! Nog een fijne avond!”
En weg waren ze, met hun grote schijnwerpers op. Voor mij was de lol er toen wel helemaal af, moet ik zeggen.
Ik ben dan maar in de auto gestapt en naar huis gereden. Ziet dat ik die man met zijn rood petje nog was tegengekomen, zeg!
Deze ochtend liep ik nog rond als Olga, een vikingvrouwe, met lijfwacht om me heen, een grote bek opzettend tegen een of andere jonker.
Rond de middag sprong ik in mijn auto, reed gezwind huiswaarts, at iets, nam een douche, tutte me uitgebreid op, en reed richting de Machariuskerk om er een klassiek concert te zingen. En te presenteren zonder micro, dat ook. Ugh.
Ik kan je verzekeren: ik ben nog nooit zo snel uit een LARPvibe geraakt als vandaag. Het concert was goed, gelukkig, en de presentatie, welja, ik heb mijn best gedaan om tot aan het einde van de kerk te geraken met mijn stem.
Maar het contrast was groot. Echt Jeckyll-Hyde, geloof me. En Bart en Merel zijn komen luisteren en vonden het goed, en dat deed me echt veel deugd.
Toen Stereomoon hun tweede concert in de Arenberg aankondigden – het vorige was twee jaar geleden, toen ik niet eens kon staan met mijn rug – bestelde ik vrij snel tickets. Sinds hun doortocht op Ottertrotter is ook Mathias enorme fan, en hij wilde perse perse mee. Zelfs al was het net dat weekend een Korda mini, we zouden wel heen en weer rijden, zei hij. Bon, ik bestelde twee kaarten, maar annuleerde de mini, want half oktober in een vochtig weer in een tent, nee, dat ging niet goed komen voor de rug.
Nu, ik ging ervan uit: afgesproken is afgesproken, ik maakte me dus klaar, stuurde nog een messenger berichtje naar Mathias, en vertrok. Geen antwoord van Mathias. Ik belde dan maar: geen antwoord. Hmm?
Halverwege de E34 belde hij terug: waarom belde ik? Hij zat blijkbaar op een trouwfeest en was gans het concert compleet vergeten. Tsja… Die moet dus dringend eens een agenda of een lief met structuur aanschaffen.
Soit, ik ging even parkeren en postte op mijn FB dat ik dus nog een kaart over had, en reed vrolijk door. Ik zou sowieso ook op mijn eentje gegaan zijn, en ik was er zeker van dat ik er nog mensen ging kennen.
Wat ook het geval was: ik verzeilde bij Didier en Kara, mensen van de larp, en zij hadden een vriendin bij die niet aan een ticket was geraakt – het was dan ook uitverkocht – en dolgelukkig was met Mathias’ exemplaar.
De Kleine van de Arenberg is een klein – you don’t say – zaaltje voor 150 à 180 staanplaatsen, denk ik, en dat was dan ook volledig gevuld met familie en vrienden van de zes bandleden.
En het concert? Wel… Het plezier spatte eraf, Linus zijn stem blijft magisch, en de vijf anderen speelden de pannen van het dak. En het publiek genoot. Intens.
Maar kijk gewoon even mee.
Yup, vandaag moest Kobe in de kerk van Belzele een concert spelen met het GEJO, het jongerenorkest van de muziekacademie in Evergem. Ik zette hem af om kwart over twee aan de kerk, en reed met Merel verder naar de brug over het Liefken om nog een geocache op te pikken, een eind verder. We zijn bijna letterlijk weggewaaid, maar de cache hebben we wel gevonden, ja.
En toen was er het concert, waar ik aangenaam verrast door was. Ze spelen echt goed, die mannen!
En toen was er het “dessertenbuffet”, waar we allemaal veel te veel gegeten hebben om goed te zijn, maar dat wel machtig lekker was.
