365 – 09 maart 2019 – AMUZ
365 – 15 december 2018 – Swinging X-mas
365 – 13 december 2018 – sax
Swinging X-Mas
Zaterdag 15 december zing ik met mijn koor Cantandum, nog een ander koor en vooral ook een heuse Big Band een knaller van een concert, onder leiding van conservatoriumdocent Geert Soenen. Verwacht ingetogen muziek van onder andere Gjeilo, maar vooral ook A Christmas Cantata van Nils Lindberg.
Het belooft iets speciaals te worden, met die big band…
Uiteraard hoort daar een receptie bij, en daarvoor moet u op zaterdag 15 december om 20.00 uur in de Christus Koningkerk zijn, op het Rerum Novarumplein. Wie geïnteresseerd is, kan kaarten bij mij krijgen: 16 euro, inclusief consumptie. Kinderen onder de twaalf jaar zijn gratis. Wie mag ik daar begroeten?
Concert!
Ik had het niet verwacht, maar toen ik vanmorgen opstond, was mijn rug eigenlijk in prima staat. Des te beter, want om kwart over negen was ik al de deur uit, om om 11.00 uur ons concert te kunnen zingen. De opkomst was behoorlijk, het concert zelf ook, als we de reacties mogen geloven.
(klikken op bovenstaande foto om bij het filmpje uit te komen)
Daarna waren we bijna onmiddellijk weg, want Bart had een tafel gereserveerd in de Cassis op de Vrijdagmarkt. Niet goedkoop, maar wel heel lekker! En grote porties: ons pa had nog een ganse portie varkenswangetjes mee naar huis, en de desserts – en we hadden niet eens een voorgerecht genomen – kregen we niet eens volledig op. Stel u voor…
Alleen… naast ons viel plots een mijnheer flauw. Hij was gewoon ineengezakt op zijn stoel, en zijn vrouw begon bijna te panikeren. Met behulp van een paar mensen van een andere tafel heeft Bart hem neergelegd, en toen is de ambulance gekomen. Gewoon een vagale syncope, maar het was de allereerste keer dat hij dat tegenkwam, ze hebben hem voor het zekerste toch maar naar het ziekenhuis gebracht. Doet toch maar raar…
Al het mannenvolk is daarna naar huis gereden, terwijl Merel en ik nog een klein wandelingetje doorheen Gent maakten: via de Langemunt en de Donkersteeg naar de Mammelokker (om daar een virtuele geocache te loggen) en terug via het stadhuis en het grafittistraatje. Dat leverde eigenlijk nog wel best een paar fijne foto’s op.
Cantandum in Korsele
De première van ons koor se!
Ik heb me de hele dag koest gehouden, zodat ik tegen kwart voor vijf – ik had net Kobe opgehaald van zijn fagotles – kon vertrekken naar Horebeke voor het concert. En ja, ik kon het niet laten, letterlijk in het passeren heb ik nog een geocache opgepikt, een hele mooie aan het geconserveerde overblijfsel van een hele oude catalpa in Zingem.
En het concert zelf? Wel, we hebben de pannen van het dak gezongen, en ook al was zeker één werk behoorlijk onzuiver, we kregen een staande ovatie. Altijd leuk, natuurlijk, voor een eerste concert!
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik binnen de grote groep van Cantabile – de meesten kenden elkaar dan ook al jàren – nooit echt mijn draai heb gevonden. Maar dit koor, ja, dit ligt me. Ik had in het begin een beetje mijn twijfels bij de dirigent, maar Geert haalt meer uit ons dan de vorige dirigent, heb ik zo het gevoel. Hij doet het in elk geval schitterend, en ik hoop dat hij met ons verder wil. En mijn medetenoren, yup, ook dat klikt wel. We hebben in elk geval altijd heel veel lol, daar op die achterste rij, en dat is wat telt.
Op naar het concert van zondag!
365 – 26 januari 2018 – protestantse kerk van Korsele
Eerste concert van Cantandum!
Dat ik een fervent koorzanger ben, dat kon u hier al vaker lezen. Dat we met de helft van het ter ziele gegane Cantabile een nieuw koor hebben opgericht, ook.
En nu is er dus het eerste concert van dat nieuwe koor, zijnde NIEUW. Het is een nieuwjaarsaperitiefconcert, zeer uiteenlopend qua stijlen, maar met als rode draad dat nieuwe dus.
Verwacht muziek van Leonard Bernstein, maar ook Rossini, Poulenc, Rutter, Mendelssohn… We zijn er nog op aan het zweten, maar we hebben een excellente dirigent, een van de vaste dirigenten van het conservatorium, Geert Soenen, en voor hem moet het uiteraard goed zijn, of hij zou het niet doen.
Enfin, volgende week zondag, u weet dus wat gedaan. Kaarten te krijg via mij, of via de website. Liefst via mij natuurlijk. Gans mijn gezin en ons pa zullen er ook zijn, en het glas achteraf is inbegrepen in de prijs.
Tot zondag!
Es ist vollbracht.
Mja. Alweer een kort hoofdstuk afgesloten: daarnet heb ik het allerlaatste concert van Cantabile gezongen.
Cantabile, dat was in de koorwereld een begrip. 58 jaar geleden zijn ze begonnen onder Jos Vandenborre, en vandaag zijn ze definitief gestopt. Ik heb er dus een jaar gezongen, en twee concertreeksen (-reeksjes) meegemaakt. Ik ben geen sociaal mens, dus vrienden heb ik er niet gemaakt, maar dat was ook niet mijn intentie. Wel heb ik er wondermooie muziek gemaakt, en dat is wat telt.
Eén lid heeft de volle 58 jaar meegezongen, maar er waren er wel meerdere die meer dan twintig of zelfs dertig jaar op de teller staan hadden. En dus was deze avond een emotioneel moment. Goh, zelfs ik heb even moeten slikken, en ik zong amper een jaar mee. De kerk zat dan ook vol met enkel genodigden, het was een gratis concert met uitgebreide receptie achteraf. Op die receptie ben ik niet lang gebleven: ik had drie kaarten gevraagd en gekregen, voor mijn pa, en voor Wolf en Kobe. Eigenlijk had ik Bart in gedachten gehad, maar Kobe vroeg om echt mee te mogen, en voor Bart zou het toch eerder geweest zijn om mij een plezier te doen.
Nochtans is de Johannespassie van Bach niet het meest toegankelijke muziekstuk voor een 13- en een 9-jarige. Maar ze vonden het prachtig, en ik kan hen geen ongelijk geven: de solisten waren schitterend, stuk voor stuk, en ik heb een diepe bewondering voor Adriaan De Koster, de evangelist. Wat een prachtige, zuivere stem met immens veel zeggingskracht… Chapeau! De kinderen hadden vooral oog voor de barokinstrumenten die je ook niet zo vaak ziet: de aartsluit, de viola da gamba, het orgel, de Franse hoorns, de viola d’amore… Wolf vindt die muziek zodanig mooi dat hij zelfs een spreekbeurt over de barokmuziek gaat maken, zegt hij. Goeie smaak, die kinderen van mij.
En al zeg ik het zelf: Cantabile stond er, zo voor de allerlaatste keer.
Maar niet getreurd: met ongeveer de helft van het koor gaan we verder, onder een andere dirigent, onder een andere naam, zijnde Cantandum. Een verwijzing naar Cantabile, uiteraard, maar meer dan dat: we gaan verder gewoon omdat “er moet gezongen worden”.
Nog geen idee hoe of wat, en of de stemmen wat haalbaar zijn, maar bon, we zien wel.
In elk geval: bedankt, Cantabile. Het was een mooi jaar.