Geplaatst op

Concert “Candles and Carols”

Normaal gezien had ik donderdagavond generale repetitie, maar dat lukte echt niet, ik was doodop en misselijk na mijn opleiding. Vrijdag was er dan concert in Munte, maar het podium was zodanig klein dat iedereen al met zijn map in de ander zijn nek zat, en ik zou er met een stoel en een krukje gewoonweg niet bij gekund hebben. Niet dat ik dat zo erg vond: zo kwiek ben ik echt nog niet.

Maar vandaag was er dus wél concert! Er was meer dan plaats genoeg voor mij, ik had zelf een stoel en een krukje mee en zat op mijn gemak. Nog een chance dat ik er kon zijn – ondanks de gemiste repetities, generale en eerste concert – want na het concert in Munte heeft onze voorzitter, mijn tenormaatje en eerste tenor zoals ik, een stevige hartaanval gekregen. Hij wordt binnenkort geopereerd aan een reeks overbruggingen. Man, het was kantje boordje, blijkbaar, en ik was er echt van geschrokken.

Maar bon, ik was er dus wel bij, nadat Wolf zo lief was om me tot daar te voeren. We zongen de pannen van het dak, de muziek met het koperensemble erbij was ronduit prachtig, en ik heb echt intens genoten.

Na afloop kon ik mee met Maureen die niet zo ver van mij woont. Alleen… was het intussen in die vrieskou zachtjes beginnen regenen en lag het kerkplein van De Pinte spiegelglad. Letterlijk: je zag aan de weerspiegeling van de straatlichten waar zich een dun laagje ijs had gevormd. Ik ben voetje voor voetje, allez, krukje voor krukje, tien centimeter per keer, naar de auto geschuifeld. Gelukkig lagen de grotere wegen wel gestrooid en was het niet echt een probleem om thuis te geraken.

Al bij al een prachtig concert gehad. Blij dat ik erbij was. En Stefan kan zien dat hij er de volgende keer ook weer bij is!

Geplaatst op

The Cure in het Sportpaleis!

Vorig jaar stuurde Jeroen me plots de vraag of we naar The Cure gingen gaan met gewone tickets of VIP-tickets. Niet of ik meewilde, nee, daar ging hij zonder meer van uit. En op kerstavond kreeg ik dan een prachtig metercadeau, namelijk het bewuste VIP-ticket!

Ik zat er al wekenlang naar uit te kijken en was eigenlijk ook heel blij dat in de VIP-tickets ook parking rond het gebouw inbegrepen was: we moesten nog eventjes stappen, maar niet echt ver, wat perfect haalbaar was voor de voet.

We waren wel een uurtje later dan gehoopt: Jeroen had niet echt rekening gehouden met de reële grootte van de files rond Antwerpen tegenwoordig. Tsja.

Maar er was dus wel fijn gezelschap, een goed tafeltje en een zeer genietbare walking dinner:

En toen was er, uiteraard, het concert. We zaten helemaal vooraan links, maar nog net ver genoeg om niet te schuin te zitten. De perfecte plaatsen, quoi. En het concert? 2.5 uur zalige muziek: eerst wat nieuw werk en wat minder bekende nummers, en het laatste uur echt pure juke box: de ene hit na de andere, zelfs al voor de bisnummers begonnen. Ze speelden A Forest redelijk vroeg, en de bassist Simon Gallup liet zich op het einde gewoon helemaal gaan, heerlijk!

Ook Lullaby kwam voorbij, en dat heb ik zelfs helemaal opgenomen, met tranen in mijn ogen. Dit was het concert, dit was het nummer dat ik samen met Erik ging bekijken, hadden we afgesproken.

De rest van de video’s staat op mijn youtubekanaal.

Ik heb ook een pak foto’s genomen, waarvan ik er hier een paar zet.

Bompa Smith – toch ook al 63 – was in zeer goeden doen, zo bevestigde ook Mark. Hij kan het weten, want hij was hen al gaan bekijken in Jekaterinenburg en nog ergens anders.

En toen konden we nagenieten in de VIP met nog een drankje en de nodige dessertjes. En reden we naar huis toen de files al weg waren en we vlotjes konden rijden.

Wat een avond. Maar echt, wat een avond!

Geplaatst op

Rammstein: zo zot als een deur

Lieven – kotgenoot geweest van Bart en mijn concertmaatje – had al tickets voor ons in 2020, maar toen kwam die pandemie daar precies zo’n klein beetje tussen. Tsja. We kennen het verhaal.

Vandaag ging ik hem rond half zes oppikken, samen met zijn fiets, en in Oostende parkeerden we op een vrijwel onbekend parkingetje waar zo goed als altijd plaats is en fietsten we vrolijk vier kilometer tot in de buurt van het terrein. Ik had schrik dat die fietsparking ver van het terrein zelf ging liggen, maar dat bleek amper vijf minuten wandelen.

Eenmaal binnen probeerde ik met wat moeite Benny te bereiken: die is local stage manager, hij is dus de verantwoordelijke voor het hele podium van die mannen. Zijn zus is back stage manager en zijn ma, een gepensioneerd naaister, deed zowaar de wardrobe. Een en ander hield voor ons in dat hij ons, samen met Vallery en Eddy, binnenloodste in de Golden Circle, ook wel Feuer Zone genoemd. Hij kon gelukkig ook het grootste deel van de show bij ons blijven staan, aangezien zijn werk op dat moment eigenlijk min of meer gedaan was.

Het betekende dat we echt wel dicht bij het podium stonden, maar we bleven achteraan in die zone, zodat we ruimte hadden en ik, zolang de show nog niet begonnen was, gewoon op mijn gat kon gaan zitten om mijn voet te sparen.

En toen, toen begon de waanzin. Die mannen zijn ronduit geschift, mijn innerlijke pyromaan stond te jubelen! Benny vertelde dat die mannen na elke show minstens een aantal eerstegraads brandwonden hebben, en dat geloof ik grif. Alle stage hands hebben ook brandwerende pakken aan, en de zanger zit volledig ingepakt, behalve zijn handen en gezicht, en dat zit onder een laag schmink en as zodat je de brandwerende zalf niet ziet. Idem voor de twee gitaristen. De bassist stond dan wel weer in bloot bovenlijf, maar die staat een eind meer naar achter, op het podium van de drummer.

In ieder geval konden we, telkens de vlammen aangingen, ook de hitte voelen. Ik kan me goed voorstellen dat je op de eerste rijen je wenkbrauwen verschroeit, zoals het verhaal gaat. Onderstaand filmpje is eentje dat Jeroen genomen heeft van heel wat verderop.

Wij stonden heel wat dichter en hebben dus ook wel een paar deftige foto’s.

Was het dus de moeite? Jazeker! Ik hou sowieso van de muziek, maar de show is fenomenaal. En voor het geval dat dat niet duidelijk was: die mannen zijn zo zot als een deur!

Geplaatst op

Jaarring!

Afgelopen weekend heb ik met mijn koor Cantandum twee concerten gezongen: Jaarring om seizoenen.

Dat concert was oorspronkelijk gepland voor juni 2020 en daarna een paar keer uitgesteld. Deze keer is het gelukkig wél kunnen doorgaan, op zaterdagavond en zondagavond. Het was een uitdagend programma met heel uiteenlopende stijlen, maar ik heb me eigenlijk fantastisch geamuseerd. Het is zalig om te zien hoe je beetje bij beetje als groep beter wordt, hoe alles begint te klinken, hoe stukken die je in het begin maar niks vond, uiteindelijk ongelofelijk mooi worden.

Ik heb er zelf echt van genoten, en ik had de indruk dat dat ook gold voor ons publiek.

BTW, we zingen het nog eens op 30 april in de kerk in De Pinte, als benefiet voor Oekraïne. Allen daarheen!

Geplaatst op

Jaarring

Dat ik in een koor zing, dat weten jullie al lang.

Op zaterdagavond 26 en zondagavond 27 maart hebben we eindelijk nog eens een concert, en ik durf echt zeggen dat het goed zal zijn. We hebben intussen ook een zevental studenten van het conservatorium die meezingen.

Kaarten kunt ge dus bij mij krijgen, en daar doet ge mij dan ook een gigantisch plezier mee. EN ge kunt mij komen bekijken als tenor ^^, hier in Wondelgem.

De bijhorende tekst:

Het is eindelijk zover ! Na de grijze, winterse dofheid van de afgelopen twee jaren is de muzikale lente terug in aantocht.
Cantandum serveert je op zaterdag 26 en zondag 27 maart, telkens om 20.00 uur in De Zulle in Wondelgem een kleurrijk palet aan frisgroene lenteliedjes, goudgele zomerdeuntjes, bonte weemoedige herfstklanken en krakend witte wintermelodieën, als een jaarring om de seizoenen heen draaiend.
Alles baadt in een sfeer van licht en ruimte: beeldprojecties en kleureffecten zetten de unieke bloemlezing van a capella-koorwerkjes, liederen voor koor en piano én piano-intermezzi op een ongekende manier luister bij. De verschillende stijlen, van renaissancemadrigaal over romantisch koorlied tot close harmony-bewerkingen van jazz standards, bezorgen elke luisteraar ongetwijfeld een buitengewone “synesthetische” ervaring…
Dit muzikale avontuur laat je niet meer los! Ben je erbij?
Tickets zijn te bestellen via kaarten@cantandum.be of te verkrijgen bij mij. Gewoon even een berichtje sturen en ik hou een kaart voor jou opzij!
Geplaatst op

Concert

Ons koor, Cantandum, heeft net zoals de rest van de wereld ook een hele tijd stil gelegen. We hadden een concert gepland in juni 2020 maar dat ging uiteraard niet door. Het uitstel naar januari 2021 was ook een maat voor niks, maar nu gaat het eindelijk echt wel door: eind maart geven we twee concerten hier in de Zulle in Wondelgem.

Een en ander leidt er wel toe dat ik hier thuis nog even mag oefenen: een stuk als van Piazolla, of iets van Hindemith, dat zing je niet zomaar eventjes. Ik heb dan ook maar de piano gestemd en ga vooral een deftig stembakje kopen, want evident is het precies niet om de drie snaren per noot op de perfecte herz te krijgen.

Maar ik kan gelukkig wel al weer oefenen. En zingen. En oefenen. En vloeken op bepaalde stukken, dat ook.

Maar het gaat goed zijn, dat weet ik nu al. We hebben een achttal jonge mensen bij, studenten conservatorium, waaronder een aantal studenten zang. Geloof me, dat verschil voel je.

Ik heb er zin in!

Geplaatst op

Eindelijk weer koor!

Het was weer heel erg lang geleden, maar eindelijk konden we weer opstarten met Cantandum! Het zal nodig zijn, want eind maart hebben we een concert. Helaas kan ik daar zelf niet bij zijn, al heb ik echt lang getwijfeld. Maar datzelfde weekend is er Omen, een volledig weekend, en als ik dan de afweging moet maken tussen één avond en een volledig weekend… Maar het was dus echt met hartzeer dat ik die beslissing genomen heb, want Jaarringen zal echt wel een fijn concert worden.

Op voorhand was er een doodle rondgegaan: we beginnen met een koordag, en of we liever de zaterdag of de zondag hadden? Goh, de zondag is de dag voor mijn pa, en vorige zondag was hij al thuis gebleven omdat wij corona hadden en volgende zondag gaan Bart en ik gaan eten in The Jane. Zondag was dus geen optie, vond ik. Tot het bericht binnenkwam dat het enkel zondagvoormiddag ging zijn, van half tien tot half een, hier in Wondelgem in de Zulle waar ook ons concert zal doorgaan. Hah, ideaal! Allez, tenminste als mijn liefste dan mijn pa wilde ophalen, en dat zag hij helemaal zitten, gelukkig maar.

Deze ochtend om half tien zat ik dus vrolijk op mijn fietsje in de winterkou met mijn koormap en een thermos koffie richting de Zulle, en ik heb mijn hart uit mijn lijf gezongen.

Ik geef het toe: soms heb ik het lastig met het koor en moet ik me er op donderdagavond naartoe slepen, maar man, ik zing graag… En ik weet ook dat, als ik zou stoppen, dat ik het keihard zou missen. Dus ja, ik blijf zingen, maar dan helaas wel zonder concert. Grr…

Geplaatst op

Concert: Lucie Horsch & Thomas Dunford — Bach, Couperin, Debussy & Windelinckx

Tomma, de lerares blokfluit van Merel, stuurt regelmatig concerten van blokfluitisten en blokfluitensembles door. Meestal zie ik dat niet zitten of past het gewoon niet.

Deze keer dus wel, en dus stonden Merel, Wolf en ik gisteren om acht uur aan de Miry concertzaal. 20 euro voor ons drietjes, daarvoor moet ge het alvast niet laten.

Lucie Horsch is een jonge Nederlandse blokfluitiste van wereldfaam intussen, die tal van prijzen gewonnen heeft, en Thomas Dunford is dan weer een Fransman en luitvirtuoos. Samen brachten ze toch wel een gevarieerd programma: vaak samen, soms alleen zij, soms alleen hij, soms echt klassieke stukken zoals Bach, dan weer hypermoderne en vrij atonale dingen… Ik heb in elk geval wel geleerd dat je soms ongelofelijke geluiden uit een blokfluit kan halen, en dat een luit een prachtig instrument is…

Het was uiteraard niet de bedoeling om opnames van het concert te maken, maar het bisnummer, waarin ze beiden zongen onder fluitbegeleiding, heb ik dan wel weer even gefilmd. Nee, het geeft absoluut niet weer wat het concert inhield en wat de mogelijkheden zijn van blokfluiten, maar het was op zich ook bijzonder mooi.