Geplaatst op

Extra repetitie

Zoals ik eerder schreef, is het koorjaar wel degelijk begonnen. Geert, onze dirigent, meende het meteen ook heel hard: vandaag zat ik dus de hele prachtig zonnige middag in een grote hal in Wevelgem, waar je zelfs niet zag of de zon scheen of het regende…

Het was de eerste gezamenlijke repetitie voor de acht koren en het orkest, maar ik was niet bepaald onder de indruk. We hebben alleen de Jenkins doorgenomen, en dat doornemen dekt zo ongeveer de lading: we hebben elk deeltje twee keer gezongen, één keer al zittend, één keer al staand – allez, ik bleef zitten – en dat was het. Geen aanwijzingen, geen verbeteringen, geen regie, niks. We hebben stapels, tònnen fouten gezongen maar dat deerde blijkbaar niet. Ja, dat stipje in de verte op de foto was de dirigente.

Het resultaat: een zeer onbevredigd gevoel en vooral een compleet verloren middag, want het is drie kwartier rijden. Ik was dus al weg om kwart over een en was pas thuis tegen zeven uur, tijd die ik zo in het begin van het schooljaar eigenlijk wel beter kon gebruiken.

Tsja. Volgende keer beter, zeggen we dan.

Geplaatst op

Een nieuw koorseizoen

Strikt genomen is dat vorige week al begonnen met een extra repetitie op dinsdag, maar een op twee dinsdagen zijn voor mij ingenomen door Masks, en dat is ook een vast engagement, dus nee, voor mij begon pas vandaag weer het koorseizoen.

En onze dirigent, samen met de stuurgroep, is behoorlijk ambitieus dit jaar. We zingen in november samen met zeven andere koren en een harmonieorkest twee grote werken: The Armed Man van Karl Jenkins, en Oratorio van Willy Soenen. Dat laatste is een wereldcreatie, maw. het is nog nooit eerder uitgevoerd. En ik snap waarom, om eerlijk te zijn: het is pokkemoeilijk en ik hoor het ook echt niet graag, laat staan dat ik het graag zing.

Maar Geert blijft volhouden dat dat is omdat het voorlopig nog zeer atonaal klinkt omdat we het geheel niet horen: met het orkest en de solisten erbij, zou het helemaal anders moeten klinken.

Hmmm, ik ben benieuwd. Maar bon, we zijn dus wel weer aan het zingen ^^

Geplaatst op

Huiskamerkuren #56: Douglas Firs

Ik had de uitnodiging gezien voor de Huiskamerkuren met Douglas Firs, maar toen ik het even opzocht op Spotify, leek het me nogal… punky, nogal luid, en niet bepaald mijn ding.

Maar er waren nog plaatsen over vandaag, en Jeroen had me verzekerd dat de frontman, Gert-Jan, op zijn eentje kwam, met een reeks gitaren, en dat het meer singer-songwriter ging zijn. Hmm, dacht ik. Maar Bart en ik reden vanavond effectief naar Zomergem, en daar stelde ik vast dat dat absoluut niet hetzelfde kon zijn.

Blijkt dat er twee groepen zijn die Douglas Firs heten in Spotify, en dat die ene inderdaad een punkband is, en de andere veel zachtere, rustigere muziek. Gelukkig was het dus die laatste die optrad, en ja, het was wel de moeite. Hij kan zingen, hij heeft iets te vertellen, en hij is vooral ook een uitstekend gitarist.

Hij heeft lang gespeeld, met een pauze tussen: normaal gezien doet hij meerdere van die kleine concertjes voordat er een nieuw album uitkomt, maar deze keer ging zijn aandacht naar een pasgeboren tweeling, en dan snapt ne mens dat wel, ja.

Vrijdag komt dus Happy pt. 2 uit, op 5 oktober spelen ze in de AB, zoals hij meermaals vermeldde. Als dit je stijl muziek is: gaan. Deze man weet wat hij doet, en hij doet het verdomd goed.

Geplaatst op

Taylor Swift in concert

Eigenlijk ga ik nu bloggen over iets waar ik zelf niet eens bij was, maar ik kan het niet zomaar laten voorbij gaan: het concert van Taylor Swift in Gelsenkirchen.

Dankzij Annelies – nog eens een dikke merci! – had Bart vier VIPtickets kunnen kopen voor een van de Duitse shows: voor Merel en hemzelf en zijn broer Koen en diens dochter Liv, ook een swiftie. Koen pikte hen deze morgen om half elf op, in Gelsenkirchen gingen ze eerst even naar het hotel, pikten toen de VIPpakketten op, gingen zich omkleden en zaten tegen half zeven, als ik het juist heb, in de arena. En toen, ja, was er de show…

Ik heb stapels foto’s en filmpjes van Bart gekregen, ik zet er hier enkele, gewoon omdat het zo zalig is…

(voor de rest van de filmpjes ga je later moeten terug komen kijken, youtube heeft een dagelijkse uploadlimiet. En ja, er zijn nog wreed wijze dingetjes bij)

Geplaatst op

Gent Jazz: Air

Vorig jaar was Gent Jazz ons zo goed bevallen dat Bart ook dit jaar voor VIP tickets had gezorgd, meer bepaald acht stuks voor Air. Ik nodigde Bart en Birgit uit, bij wie ik al jaren Halloweenfeestjes mag meemaken, en Bart nodigde Tom en Birgit uit, en Kurt en Sybille, vrienden en zakenpartners maar ook gewoon wijze mensen. Beetje veel Barten en Birgits, maar bon.

We waren allemaal aanwezig in de VIP aan een gereserveerd tafeltje boven in de lounge, genoten van de cocktails, het gezelschap en het eten, en kletsten vooral wel wat af in de warmte.

En tegen half tien zakten we af naar de grote festivaltent, naar stoeltjes op het balkon. Man man man, was me dat heet daarboven! Ik was dolgelukkig dat ik op het laatste nippertje nog een waaier had meegegrist, want die kwam gigantisch goed van pas. De hele rij genoot trouwens dankbaar mee van mijn gewapper.

En het concert? Goh… Bijzonder statisch. Esthetisch bijzonder verantwoord, dat wel, maar of je nu naar een live band stond te kijken of een cdtje oplegde, maakte zeker in de eerste helft van het concert weinig verschil. De drie leden – toetsen, basgitaar/gitaar/toetsen en drums – hadden gekozen voor een witgelakte rechthoekige doos waarachter ledschermen zaten, waren zelf ook in het wit gekleed, bewogen nauwelijks en meer dan een gemompelde merci kwam er ook niet uit. Er waren natuurlijk wel grote schermen, maar er was duidelijk een verbod op close-ups, zodat ik wel weet hoe zijn gitaar er van dichtbij uitziet, maar ik geen idee heb hoe de bandleden er uit zien. Ach ja…

Het tweede deel was wat meer uptempo maar bleef toch statisch. Al bij al best wel mooi, maar of het nu een meerwaarde heeft, zo’n live concert van Air, daar ben ik nog niet helemaal uit.

We daalden af uit de sauna, gingen nog iets drinken samen, en tegen half een fietsten Bart en ik naar huis, doorheen de zalig donkere stad in de warme zomeravond. Fantastisch.

Geplaatst op

Olivia Rodrigo

Merel is eerst en vooral een Swiftie: ze gaat in juli met Bart, en Liv en Koen naar Duitsland, naar het concert daar.

Maar Else had nu ook kaarten kunnen vastkrijgen voor Olivia Rodrigo, in het Sportpaleis. Merel is daar geen gigantische fan van zoals van Taylor Swift, maar kent blijkbaar ook zo goed als alle liedjes van buiten en zag het helemaal zitten. Ze had ook helemaal een outfit in elkaar gestoken: we waren samen om een paars T-shirt gegaan – paars is blijkbaar het favoriete kleur van Rodrigo – en daar had ze dan met textielstift – die we ook speciaal nog gaan halen waren – een quote uit een van de nummers op geschreven. Met dan nog een favoriet rokje erbij werd de fit compleet.

De bedoeling was dat ze om half vijf in Wetteren zou staan, maar toen was er een ongeluk op de R4 én waren Else en co te vroeg, zodat we afspraken op de parking van de Ghelamco. Ik geef het u op een briefje: het verkeer was hel! De bedoeling was dat ze tegen zes uur – half zeven in Antwerpen waren zodat ze nog iets konden eten, maar het is een zakje chips in de arena geworden, want ze hebben gewoon gigantisch lang in de file gestaan.

Ik overigens ook: anderhalf uur over in totaal 35 kilometer, het was niet zo bijzonder fijn, nee.

En het concert? Merel was compleet hees, ze vond het ongelofelijk wijs en genoot met volle teugen. Ze was pas tegen één uur thuis en blonk van enthousiasme en plezier…

Geplaatst op

Concert + feestje

Zoals gezegd was het een bijzonder drukke week. Om half zes stond ik in de Sint-Coletakerk voor de raccord, om acht uur zongen we ons concert met Cantandum en deed ik de presentatie.

Om half tien waren we klaar, en terwijl de rest nog iets dronk en napraatte, sprong ik in de auto en reed naar Deurne. Ha ja, want Philip werd 40 en gaf een feestje en daar wilde ik echt wel bij zijn.

Het grootste deel van de avond – om niet te zeggen de hele tijd – heb ik met Koen en met Veerle zitten kletsen en het werd een aangename avond, jawel. Ik was blij dat ik er toch nog geraakt was, want ik had er niet op gerekend. Drukke week + concert + presentatie = pijnlijke rug, dacht ik, maar dat bleek goed mee te vallen. Zelfs de stem werkte nog volop mee, want anders was ik ook niet gegaan.

Soit, fijne dag. Morgen nog een concertje, yepla.