Eigenlijk ga ik nu bloggen over iets waar ik zelf niet eens bij was, maar ik kan het niet zomaar laten voorbij gaan: het concert van Taylor Swift in Gelsenkirchen.
Dankzij Annelies – nog eens een dikke merci! – had Bart vier VIPtickets kunnen kopen voor een van de Duitse shows: voor Merel en hemzelf en zijn broer Koen en diens dochter Liv, ook een swiftie. Koen pikte hen deze morgen om half elf op, in Gelsenkirchen gingen ze eerst even naar het hotel, pikten toen de VIPpakketten op, gingen zich omkleden en zaten tegen half zeven, als ik het juist heb, in de arena. En toen, ja, was er de show…
Ik heb stapels foto’s en filmpjes van Bart gekregen, ik zet er hier enkele, gewoon omdat het zo zalig is…
(voor de rest van de filmpjes ga je later moeten terug komen kijken, youtube heeft een dagelijkse uploadlimiet. En ja, er zijn nog wreed wijze dingetjes bij)
Vorig jaar was Gent Jazz ons zo goed bevallen dat Bart ook dit jaar voor VIP tickets had gezorgd, meer bepaald acht stuks voor Air. Ik nodigde Bart en Birgit uit, bij wie ik al jaren Halloweenfeestjes mag meemaken, en Bart nodigde Tom en Birgit uit, en Kurt en Sybille, vrienden en zakenpartners maar ook gewoon wijze mensen. Beetje veel Barten en Birgits, maar bon.
We waren allemaal aanwezig in de VIP aan een gereserveerd tafeltje boven in de lounge, genoten van de cocktails, het gezelschap en het eten, en kletsten vooral wel wat af in de warmte.
En tegen half tien zakten we af naar de grote festivaltent, naar stoeltjes op het balkon. Man man man, was me dat heet daarboven! Ik was dolgelukkig dat ik op het laatste nippertje nog een waaier had meegegrist, want die kwam gigantisch goed van pas. De hele rij genoot trouwens dankbaar mee van mijn gewapper.
En het concert? Goh… Bijzonder statisch. Esthetisch bijzonder verantwoord, dat wel, maar of je nu naar een live band stond te kijken of een cdtje oplegde, maakte zeker in de eerste helft van het concert weinig verschil. De drie leden – toetsen, basgitaar/gitaar/toetsen en drums – hadden gekozen voor een witgelakte rechthoekige doos waarachter ledschermen zaten, waren zelf ook in het wit gekleed, bewogen nauwelijks en meer dan een gemompelde merci kwam er ook niet uit. Er waren natuurlijk wel grote schermen, maar er was duidelijk een verbod op close-ups, zodat ik wel weet hoe zijn gitaar er van dichtbij uitziet, maar ik geen idee heb hoe de bandleden er uit zien. Ach ja…
Het tweede deel was wat meer uptempo maar bleef toch statisch. Al bij al best wel mooi, maar of het nu een meerwaarde heeft, zo’n live concert van Air, daar ben ik nog niet helemaal uit.
We daalden af uit de sauna, gingen nog iets drinken samen, en tegen half een fietsten Bart en ik naar huis, doorheen de zalig donkere stad in de warme zomeravond. Fantastisch.
Merel is eerst en vooral een Swiftie: ze gaat in juli met Bart, en Liv en Koen naar Duitsland, naar het concert daar.
Maar Else had nu ook kaarten kunnen vastkrijgen voor Olivia Rodrigo, in het Sportpaleis. Merel is daar geen gigantische fan van zoals van Taylor Swift, maar kent blijkbaar ook zo goed als alle liedjes van buiten en zag het helemaal zitten. Ze had ook helemaal een outfit in elkaar gestoken: we waren samen om een paars T-shirt gegaan – paars is blijkbaar het favoriete kleur van Rodrigo – en daar had ze dan met textielstift – die we ook speciaal nog gaan halen waren – een quote uit een van de nummers op geschreven. Met dan nog een favoriet rokje erbij werd de fit compleet.
De bedoeling was dat ze om half vijf in Wetteren zou staan, maar toen was er een ongeluk op de R4 én waren Else en co te vroeg, zodat we afspraken op de parking van de Ghelamco. Ik geef het u op een briefje: het verkeer was hel! De bedoeling was dat ze tegen zes uur – half zeven in Antwerpen waren zodat ze nog iets konden eten, maar het is een zakje chips in de arena geworden, want ze hebben gewoon gigantisch lang in de file gestaan.
Ik overigens ook: anderhalf uur over in totaal 35 kilometer, het was niet zo bijzonder fijn, nee.
En het concert? Merel was compleet hees, ze vond het ongelofelijk wijs en genoot met volle teugen. Ze was pas tegen één uur thuis en blonk van enthousiasme en plezier…
Zoals gezegd was het een bijzonder drukke week. Om half zes stond ik in de Sint-Coletakerk voor de raccord, om acht uur zongen we ons concert met Cantandum en deed ik de presentatie.
Om half tien waren we klaar, en terwijl de rest nog iets dronk en napraatte, sprong ik in de auto en reed naar Deurne. Ha ja, want Philip werd 40 en gaf een feestje en daar wilde ik echt wel bij zijn.
Het grootste deel van de avond – om niet te zeggen de hele tijd – heb ik met Koen en met Veerle zitten kletsen en het werd een aangename avond, jawel. Ik was blij dat ik er toch nog geraakt was, want ik had er niet op gerekend. Drukke week + concert + presentatie = pijnlijke rug, dacht ik, maar dat bleek goed mee te vallen. Zelfs de stem werkte nog volop mee, want anders was ik ook niet gegaan.
Zaterdag en zondag zijn er onze concerten met Cantandum: een overzicht van de voorbije vijf jaar met enkele nieuwe liederen erbij, allemaal a capella. Ik heb er wel zin in, ja, temeer daar ik deze keer ook weer de presentatie doe, maar ook sommige van de liederen als gedicht eerst mag voordragen. Het oorspronkelijke opzet was om telkens een gedicht over een kleur te brengen, maar daar vonden we echt onze goesting niet in, ondanks verwoede pogingen van onder andere een schat van een heer in het Poëziecentrum.
We wilden nog een extra repetitie voor de laatste repetitie op donderdag en dan de generale op vrijdag, maar het lokaal was niet beschikbaar. We hebben sowieso een beetje lokaalproblemen: de Spaanse Gouverneurswoning, waar we dus al jàren – ik reken Cantabile erbij – kunnen repeteren, wordt gerenoveerd. Dat was nodig wegens vochtproblemen, maar ik vrees dat we ze daarna gewoon kwijt gaan zijn aan andere dingen van Stad Gent. Jammer, ik repeteerde daar wel graag. Momenteel zitten we in de trouwzaal van het Dienstencentrum in Ledeberg, maar dat zingt niet zo aangenaam en het parkeren is er hel. En dat was zondagvoormiddag dus niet beschikbaar, zodat we uitweken naar Barts kantoor. Jawel, de White House bleek prima te zijn: een redelijke akoestiek, voldoende ruimte, veel licht en lucht… Iedereen was eigenlijk wel enthousiast, ja, en ik was best wel trots.
Uiteraard kan er geen voorjaar zijn zonder concert van ons koor:
Zelf zal ik niet alleen meezingen, maar ook de bindteksten en zelfs enkele gedichten erbij verzorgen. Yup, ik voel me echt wel geapprecieerd.
Wie kaarten wil, kan ze via mij krijgen, maar het is misschien nog simpeler om ze gewoon online te bestellen en aan de kassa af te halen. Je zou mij er in elk geval een groot plezier mee doen!
Bart had me gevraagd of ik mee wilde naar een concert van Brihang in de Vooruit, en ik zei uiteraard ook niet nee. Alleen wist ik pas vandaag dat dat in de grote concertzaal was, en dus rechtstaand. En dat ging me niet lukken…
Soit, we gingen wel zien hoe ver ik ging geraken, we hadden de kaarten nu. Bart had gezien dat het om half acht begon, maar pas toen we al onderweg waren, zag hij dat dat het uur was waarop de deuren opengingen, dat er om half negen een voorprogramma was, en dat Brihang zelf maar om 21.15 uur ging spelen. Euh…
Maar nog een chanceke, want de parking van de Zuid bleek een probleem te zijn: al van de afrit van de autostrade stonden ze aan te schuiven. Toen wij binnenreden, waren er nog een vijftigtal plaatsen, maar dat bleken dan vooral van die miniplaatsjes te zijn, of van die plaatsen waar links of rechts een SUV stond en waar je dus zelfs met een mini niet meer in kon parkeren. Het was aanschuiven al van op de eerste verdieping, en uiteindelijk heb ik me in een piepklein plaatsje gemanoeuvreerd. En ben er weer uitgereden, want ik kon de auto niet meer uit. Bart is dan er opnieuw ingereden en met wat gewring uit de auto geraakt. Degene die naast ons stond, had geen vijf centimeter meer over, maar had meer dan voldoende plaats langs de passagierskant. Tsja…
Uiteindelijk waren we om kwart over acht aan de ingang van de zaal, en daar kregen we te horen dat er wel enkele zitplaatsjes waren bovenaan op het balkon, achteraan. We zijn daar dan maar gaan zitten, en stelden vast dat het voorprogramma eigenlijk best te pruimen was.
En toen kwam Brihang. Man, een heerlijk concertje! Die man is gewoon goed. Niet alleen zijn teksten en muziek zijn steengoed, hij kan ook perfect zijn publiek bespelen. En ik was daarnaast ook fan van de lichtregie: heel, heel knap gedaan.
En toen begon de terugtocht, met dus opnieuw die fameuze parkeergarage. We konden deze keer wel vlotjes in de auto wegens onze buren al vertrokken, maar toen stonden we toch nog wel een kwartiertje of zo aan te schuiven. En ging het plots snel. En moest ik even nog aan de zijkant wachten omdat Bart het risico niet wilde lopen dat ons ticket al niet meer geldig zou zijn en dus halverwege te voet een automaat ging zoeken en het dus, welja, plots snel ging.
Maar we waren tegen half twaalf terug met een uitstekend concert achter de kiezen en hele fijne herinneringen.
