Werken tedju ! – Pagina 106

08/10/201213/10/2012

Geen school

Alleen gold dat niet voor mezelf, wel voor de kinderen. Ik snap dat dus niet goed, die facultatieve verlofdagen van de lagere school. Ze hebben een aantal dergelijke dagen per schooljaar, en dan moeten ze zelfs geen opvang voorzien. Allemaal goed en wel, maar wat doe je dan met je kinderen? Aan een haakje hangen?

Ik weet een aantal ouders die zo elk één keer per jaar een dagje verlof nemen, en hun kinderen bij elkaar laten spelen. Helaas, ik heb misschien wel veel vakantie, maar ik kan die niet zelf kiezen. Ik moest wel degelijk gaan lesgeven. Gelukkig wilde mijn ma voor haakje en reddende engel spelen, en mochten de jongens naar ginder. Zij vinden dat altijd mega wijs, zeker als oma viskroketten maakt.

Ik ben ze rustig (over de stress ’s morgens spreken we niet, nadat we een kwartier achter Kobes linkerschoen hebben gezocht, zonder die te vinden) gaan ophalen rond drie uur, heb nog gezellig zitten kletsen met mijn ma, en ben toen nog even naar mijn grootmoeder in Ursel gereden. Ze mag dan misschien wel eenennegentig zijn, ze is nog steeds verdomd bij de pinken!

oma

02/10/201209/10/2012

Planetarium

Als ge les geeft, geraakt ge al eens op plaatsen waar ge anders nooit naartoe zou gaan. Zoals het Planetarium.

In het kader van de lessen aardrijkskunde bevond ik me plots deze namiddag in het gezelschap van een tachtigtal zeventienjarigen en drie collega’s in Brussel, onder het Atomium. Blijkbaar hebben wij één van de grootste planetaria van Europa, met een supermoderne uitrusting van acht camera’s. Het imposante vroegere projectortoestel staat er nog, is negentig jaar oud, en is het enige in zijn soort dat nog werkt, overigens.

De huidige projectoren worden uiteraard computergestuurd, en gaven me een deskundige uitleg (enfin, dat was eigenlijk de lesgever, maar bon) over lengte- en breedtegraden, azimut, draaiing van de aarde, zons- en maansverduisteringen, aswenteling, plaatsbepaling zowel op aarde als in de ruimte, sterrenbeelden, horoscopen en waarom die per definitie onjuist zijn, lichtjaren en supernova’s. En nog wel zo’n paar dingen.

Eigenlijk was het ferm interessant. Alleen jammer dat je de neiging hebt om, achterovergezakt in het donker, met de 360° projecties op de koepel, in slaap te vallen. Echtig waar.

Maar verder? Als de kinderen wat groter zijn, ga ik eens met hen tot daar, zeker weten. Machtig wijs, zo’n gigantische koepel waarop je kan projecteren.

29/09/201209/10/2012

Zelfs het weekend is druk

Zeg dat wel: vroeg uit bed moeten, want Wolf moet om half negen in de muziekles zitten. Ik doe mezelf wat aan, zo met die muziekles twee keer in de week. Maar Wolf doet het graag, en ik geniet ervan dat hij muziek doet. Eindelijk!

Om half tien haal ik hem dan terug op, en om half elf stond onze nieuwe architecte hier om te luisteren wat nu de volgende stappen zijn. Onze vorige architecte is namelijk bevallen intussen, en verzuipt in het werk. Ik begrijp haar, maar vind het wel jammer. Nu ja, Renee lijkt me ook wel ok te zijn, en ze heeft al vaker samengewerkt met de projectmanager waar wij mee zullen werken. Dik in orde dus.

Terwijl ik alles zat te bespreken met haar, voerde Bart Wolf naar Pretland voor een verjaardagsfeestje, en deed hij meteen ook boodschappen.

Er werd gekookt en gegeten, en ik ging Wolf om twee uur weer afhalen, waarna Bart naar kantoor trok om de berg achterstallig werk te proberen verkleinen. En toen was het wachten op Mereltje die een stevige tuk aan het doen was. Uiteindelijk heb ik haar wakker gemaakt tegen vier uur, een vieruurtje (allez gij) gevoederd, en ben ik met de drie kinderen naar Oostakker-Lochristi gereden. Prioriteit was een groene broek voor Wolf, voor de scouts. We hebben er maar meteen twee meegebracht, en ook nog een set Tshirts, uit de C&A. Opdracht nummer twee waren schoentjes voor Merel. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar de prijzen, heb lang rondgekeken, en uiteindelijk hele mooie zachtpaarse laarsjes meegebracht uit de Torfs. 83 euro, jawadde. Al een geluk dat het net tien-procent-korting-dagen waren. Ze kreeg meteen ook nog een paar nieuwe pantoffeltjes voor in de crèche: knalroze met Hello Kitty erop, ze was er meteen wég van.

En toen was het meteen al zes uur, en sloten de winkels. En stonden we nog twintig minuten in de file om de R4 op te geraken. Zucht.

27/09/201203/10/2012

Nog zo’n crossdag

Op zich had ik niet echt veel les vandaag, maar toch: het werd een geloop van jewelste. De jongens kwamen te voet naar huis, kregen een vieruurtje, Wolf maakte zijn huiswerk, en wég waren we.

Wolf had namelijk een nieuw scoutshemd nodig, het vorige was écht wel te klein geworden. Groot was dan ook mijn verbazing, toen we terug thuis waren, dat het nieuwe hemd, waarvan de mouwen een eind over zijn handen kwamen, blijkbaar dezelfde maat was als het oude, waarvan de mouwen dus elk tien centimeter korter zijn. Hmm.

We namen ook de nodige kentekens mee, en liepen vervolgens tot aan de Zuid, om te kijken voor een groene broek. In de H&M waren ze uitverkocht in zijn maat, helaas. Dan zijn we maar een eind verder gereden, geparkeerd in de Kouter, en naar de sportwinkel gegaan. Man, zo’n drukte! Maar we zijn er wél aan voetbalschoenen geraakt met plastieken studs (stalen mogen niet op het kunstveld). Kobe de zijne waren wel een stukje duurder dan die van Wolf, omdat ze die goedkope schoenen niet in een kleine maat hadden. En echt veel geld wil ik er niet aan uitgeven, want die schoenen zijn op een half jaar toch weer te klein. Ze glunderden allebei. Maar ze straalden pas echt, toen ze ook elk een mondstukje kregen. Ha ja, want dat is wel echt nodig, en dat onderscheidt blijkbaar de echte rugbyman van het would-be voetbalmietje. Of toch zoiets, geloof ik.

Maar toen was het toch echt wel zes uur, en moesten we ons naar huis haasten om Mereltje op tijd op te halen. En te eten. En ik op tijd in de WW te zijn.

Poeh. Niet goed voor de stressbestendigheid van mijn maag, overigens.

27/09/201201/10/2012

366 – 27 september

365-270

16/09/201221/09/2012

Houston

(Opgelet: onsmakelijk onderwerp)

Met kleine kinderen in huis gebeurt het wel eens dat er van die onaangename momenten zijn, waarop je het liefst vier handen en géén neus zou hebben. Een peuter met een overvolle kakpamper en de nodige lekkage, of zieke kinderen die even (ongewild) de Exorcist naspelen… Dat soort dingen dus.

Hier ten huize hebben we daar een codewoord voor: Houston. Als in ‘Houston, we have a problem’. Uitleg is daar dan echt niet bij nodig: als de ene ‘Houston’ roept, dan komt de andere zo snel mogelijk aangelopen om de schade te beperken.

Merel had het knap lastig vandaag: er moet haar iets misvallen zijn, of ze zit met een maagvirusje. In elk geval was ze, na het drinken van haar ochtendmelkfles, vrolijk aan het spelen, toen plots een goeie gulp melk terug naar buiten kwam. Ach ja, verse Tshirt en wat opdweilen, en dat was dat.

Maar toen zaten we iets later aan de ontbijttafel, en bleek Merel niet echt honger te hebben. In plaats daarvan was ze op Wolfs schoot gekropen. En toen kwam er plots net iets meer dan een gulp uit. Arme Wolf. Bart, die nog lag te slapen, werd prompt gewekt met een ‘Houston!’, en kwam meteen slaapdronken de trap afstommelen, alwaar hij in de badkamer een druipnatte en behoorlijk geschokte Merel overnam, zodat ik de keuken kon gaan schoonmaken. Later vandaag waren de rollen omgekeerd: toen was er een Houston in de zetel, waarop ik Merel in de douche zette, en Bart aan het kuisen sloeg.

En helaas, net toen het koor gedaan was, rond negen uur, verscheen een SMS op mijn telefoon: Houston. Ik heb me onmiddellijk naar huis gerept, en ben een bedje beginnen verversen en alle beddegoed in de wasmachine gaan steken. Want ja, Merel zat toen alweer in de douche, het dutske.

Ik hoop maar dat het tegen morgen in orde is. Want ja, gelukkig was ze wel zeer vrolijk en speels, en heeft ze de halve middag buiten in de tuin gezeten met de jongens.

12/09/201214/09/2012

Muziekles

En toen, zomaar plots, was Wolf al zo groot dat hij in de notenleerles zat. Poeh.

Ik had wat rondgekeken, en had twee mogelijkheden gezien: Ars Musica hier op ’t eind van de straat, en de officiële academie van het GO! met een afdeling in Evergem. Toen ik begon uit te pluizen, was de keuze eigenlijk snel gemaakt.

Ars Musica pakt het misschien wel zeer aangenaam en speels aan, maar is niet gesubsidieerd en kan ook geen officiële diploma’s geven. Een jaar muziekles kost 160 euro (waarvoor je trouwens moet mailen, de tarieven staan niet op hun site, en dat vind ik persoonlijk een beetje… not done, fishy, dat soort dingen). Als je er later een instrument bij neemt, betaal je acht euro voor een half uurtje, en dat is ook niet zo weinig. Aan de andere kant hebben ze wel een goeie naam, is het dichtbij, en ligt het op woensdagnamiddag. En beginnen ze al met blokfluit in het eerste jaar.

De muziekacademie van het GO! is daarentegen officieel deeltijd kunstonderwijs, en bijgevolg gesubsidieerd. Daardoor kost een jaartje notenleer 70 euro (en blijkbaar dertig voor het handboek en dergelijke). Zelf heb ik gans mijn muziekcarrière aan de academie gezeten, en heb ik daar het volste vertrouwen in. De methode is op zich misschien wat saaier, maar ze werkt, en goed ook. Je hebt ook een enorme keuze aan instrumenten, en je krijgt ook een officieel erkend diploma. Nadeel: het is wat verder, zodat we de auto moeten nemen (al moet de fiets ook wel kunnen), het is twee keer per week, en het is op zaterdag al om half negen, en da’s toch wel serieus vroeg in ’t weekend.

Maar het is dus wel degelijk de academie geworden. En toen ik Wolf ging inschrijven en hij al meteen naar de les mocht, werd ik er zowaar emotioneel van. Het begin van een hopelijk bloeiende hobbycarrière, en vooral een extra vorming en inzicht. En daarvoor heb ik dat vroege opstaan echt wel over.

*pinkt traantje weg*

04/09/201207/09/2012

School

En we zijn weer vertrokken. Met mijn volle goesting, jawel.

Eind juni heb ik het er altijd een beetje mee gehad. De goesting, de passie, het vuur: het is weg, op, geblust. Niet alleen de kinderen zijn aan vakantie toe, ook de leerkrachten, geloof me. Want uiteindelijk draait lesgeven toch nog altijd daarom: dat je met enthousiasme en vuur je vak kan overbrengen aan je leerlingen. Als je zelf terugdenkt aan het middelbaar: welke leerkrachten herinner je je nog op een positieve manier? Niet degene die te vriendelijk, te meegaand of te lief waren, ook niet diegenen waar je doodsbang van was, maar wel degene die er stonden met hun goesting.

Wel, die goesting is er weer. Ik kijk al uit naar straks, om mijn vierdes, vijfdes en zesdes terug te zien, en hen het vuur aan de schenen te leggen. Om hen te vertellen over de Romeinse politiek, de stoten die Catilina uitstak, het liefdesverdriet in de poëzie van Catullus, het Carpe Diem van Horatius, de ongelofelijk ongerijmde filosofieën van Zeno.

Yup. Ik ben er klaar voor. Laat maar komen, die pubers!

03/09/201207/09/2012

Eerste schooldag

Eigenlijk – en ik zeg dat wel vaker – duurt die vakantie twee weken te lang. Als ze perse vakantie willen, dat ze dan een week bijplakken bij de herfstvakantie en de krokusvakantie, en twee weken afknippen van de grote vakantie.

Maar dit terzijde: Wolf en Kobe stonden dus te popelen om terug naar school te gaan. Zoals Wolf zei: “Ik wil mijn vrienden terugzien, ik wil spelen, ik wil vooral nieuwe dingen léren, mama!”

Deze morgen waren ze dus vol ongeduld al aan het trappelen, Boekentassen klaar, koekjes en fruit mee, lichte kleren aan, en weg waren we.

School1

Niet met de auto – duh, we zouden ongeveer thuis moeten parkeren, vermoed ik – maar te voet. Héérlijk om alle mensen van alle kanten te zien toestromen.

school2

Gelukkig is er een beetje geleerd van vorige jaren: de kleuters mochten onmiddellijk mee met hun juf naar de klas, en Kobe stond natuurlijk weer als een haantje de voorste op de eerste rij.

school3

school4

Ook de speech voor de lagere school was merkelijk korter, maar nog even onverstaanbaar als altijd. De school zal toch eens moeten investeren in een luidsprekersysteem, medunkt. Maar ook hier gingen ze tegen kwart voor negen naar de klas.

school5

school6

Tijd voor mama om naar huis te wandelen, een koffie binnen te gieten, en zelf naar haar eigen school te vertrekken. Om foto’s van eerstejaars te nemen, en zelf een klasvorming voor haar rekening te nemen.

Meer foto’s vind je overigens in mijn verslagje op Gentblogt. Waar anders?

26/08/2012

Toilet

Elke zomer moet ik zo mijn projectje hebben. In 2010 was dat het herbehangen van de keuken, en vooral ook het zwanger zijn…

Dit jaar is het het gedoe rond de verkavelingswijziging, waar ik dus veel tijd in steek.

Vorig jaar was het het toilet op de tweede verdieping, aan onze kamer. Destijds, toen onze zolder werd ingericht als kantoor voor (toen nog) Netlash, werd er ook ruimte voorzien voor een toilet. Het kamertje werd afgeslagen met gyproc, er lag een OSB vloer, en dat was dat. Het is er al die jaren nooit van gekomen om er effectief ook een toilet te installeren, we hadden er al twee.

Nu vond ik dat het wel eens tijd was om er toch iets aan te doen. Ik liet de loodgieter komen die er de kranen en de afvoer installeerde, en ik begon zelf te knutselen. Er werd een paar kilo plamuur uitgesmeerd, tot ik er genoeg van had. En eigenlijk was het dus niet goed, achteraf gezien: je ziet nog steeds waar de voeg zit, want die is lichtjes verzonken, en hier en daar zijn er nog strepen. En toch heb ik het drie keer geplamuurd en afgeschuurd… Ach ja.

Ik begon te verven, in twee verschillende kleuren, en zag af met de plafondnaad. De deur werd voorzien van een deurstop, een deftig laagje verf, en nieuwe klinken. Ik installeerde een mooi spotje,

toilet2

legde een laminaatvloertje, en liet de loodgieter opnieuw komen om de pot te installeren. En ik zag dat het eigenlijk best nog wel goed was.

Behalve dan de plintjes. Want dat vloertje, dat was de overschot van de laminaat van de grote kamer. Laminaat die intussen niet meer wordt gemaakt, en waar je dus ook geen plintjes meer van vindt. Zeker al niet haakse plintjes van 2 cm op 2 cm, zoals nodig bleek. Ik heb er lang achter gezocht, ging ze al bij een houthandel manueel laten uitzagen, en toen vond ik er plastieken plintjes van hetzelfde kleur als de laminaat. Die heb ik gisteren dan verzaagd en gelijmd (en vastgesteld dat de vloer effectief schuin ligt, zodat dat lijmen niet altijd even goed lukte).

toilet3