Alleen, toch ongeveer

Heh. Voor het eerst in ettelijke weken helemaal alleen thuis, en ik geniet ervan. Kobe en Wolf zijn op (dag)kamp, en Merel is terug naar de crèche. En stil dat het hier is!

Voor mij is dit de ideale tijd om te klussen en administratie te doen: ik word niet gestoord.

Ik heb dan ook een paar klusjes uitgevoerd in de badkamer: een grote lange spiegel opgehangen, en een kleine vergrotende spiegel naast de wastafels, want ik word er niet jonger op en mijn zicht niet beter. Gedoe dus met waterpassen, vijzen en pluggen, latten, meters, boormachines en schroevendraaiers. En een tip: op kurk kan je perfect aftekenen met kohlpotlood: je veegt dat daarna gewoon af, en er zijn geen krassen in je kurk :-p

Rond de middag warmde ik nog wat overschot van zaterdag op, en haalde intussen de post. Tot mijn grote verbazing zat er een briefje bij van de meteropnemer van Eandis: dat hij langs was geweest om 8.48u, maar er niemand thuis was, en dat ik moest bellen voor een nieuwe afspraak. Ha bon? Ik had een afspraak tussen 12.30u en 16.00u, en had dan ook geregeld dat ik dan zeker thuis was. Ik dus aan de telefoon, en van het kastje naar de muur gestuurd, omdat blijkbaar de meesten in middagpauze waren.

Bij een latere poging werd me verzekerd dat de opnemer zeker nog diezelfde dag zou langskomen, maar dat hij wellicht al in de buurt was geweest en het dus al eens geprobeerd had. En ja hoor, de arme man had blijkbaar de wind van voren gekregen van zijn oversten, want hij stond er rond half drie met uitgebreide verontschuldigingen.

Ik had zowaar medelijden…

Tuin

Ik vergeet dus steevast, bij klusjes, een foto te nemen vóór de werken, alleen achteraf denk ik eraan.

Maar bon, Wolf en ik hebben dus serieus hard in de tuin gewerkt gisteren en vandaag, aangezien Kobe nog altijd niet in orde is. Niet echt meer koorts, maar nog steeds diarree, dus we mogen niet uit de buurt van een toilet gaan. We hadden eerlijk gezegd gepland om met oma en opa naar het kasteel van Gaasbeek te gaan, maar het zal dus duidelijk voor een andere keer zijn.

Het hele tuinpad aan de brievenbus was overwoekerd: een grote vlinderstruik waar dan nog eens een blauwe regen zich in uitgeleefd had. Het resultaat was een donker gat vol dode takken en veel te veel groen, zodat de rhododendron die er onder staat, geen licht meer kreeg, net zoals de hibiscusstruik ernaast.

We hebben er drie grote tuinzakken vol afval uit gehaald, die Bart gelukkig mee heeft helpen vullen. Ik heb dan ook nog hier en daar verder gesnoeid en ingegrepen, en het ziet er een stuk beter uit.
We zijn dan toch nog naar de Aveve geraakt, en hebben er sierschors gekocht, en het donkere hol ziet er nu veel beter uit.

Het is nog een behoorlijke wirwar van takken, maar die boom gaat op termijn toch verdwijnen. Alleen nu nog even niet.

tuin

Hmpf.

We waren van plan om vandaag naar het Gravensteen te gaan (en meteen eens op de laatste dag van de solden te kijken voor een nieuwe bikini, want de sluiting van de mijne is kapotgesprongen in Tunesië), maar toen voelde Kobe zich niet lekker. Buikloop, zelfs bijna overgeven, en jawel, 38° koorts. Veel is dat niet, maar ik heb het ventje toch maar lekker in de zetel geposteerd. Hij ziet er slapjes uit, wil niks eten, en spurt om de zoveel tijd naar het toilet. Geen goed idee om ons buitenshuis te begeven dus.

De uitstap (en de bikini) zal voor een andere keer zijn. Ach ja. De tuin kan er maar wel bij varen. We gaan er eens invliegen vooraan, en de helft van die overwoekerde struik wegsnoeien. Wolf staat al te popelen om te helpen.

Tunesië, dag zes, de dag dat ik naar Carthago ging

En daar zo content mee was gelijk een katjen.

Zeg nu zelf: Carthago! En ik, stomme trien, wist eigenlijk alleen dat het in 146 AC met de grond gelijk gemaakt was, en echt compleet vernield was. Blijkt Julius Caesar het weer opgebouwd te hebben, en was het een tijd later zelfs de derde grootste stad van het Romeinse Rijk, na Rome en Alexandrië.

Er was dus meer dan genoeg te zien, reden genoeg om om half acht klaar te staan voor de busrit van iets meer dan een uur. Carthago ligt namelijk naast Tunis, en is er nu zoals het Sint-Martens-Latem hier: een hele chique villa-stad, met onder andere het presidentiële paleis. De voortreffelijke gids – die overigens geen minuut gezwegen heeft, zelfs niet tijdens de busreizen, maar dan ook zeer interessant en relevant was – vertelde dat ze gehoopt hadden op de erkenning als Unesco-Werelderfgoed van 40.000 km², maar dat het er maar 11.000² zijn geworden, omdat de rest eigenlijk al volledig volgebouwd staat met villa’s. De Romeinse resten liggen dan ook helemaal verspreid over de stad, en als je die allemaal wil zien, raadde hij aan een hotel in de stad zelf te zoeken, en een paar dagen te blijven. Zelf zijn we langs een paar punten gereden met de bus, en op twee plaatsen effectief gestopt en uitgestapt.

De eerste plaats was een tophet: het had veel weg van een begraafplaats, maar dat is het niet: het is een veld vol votiefzuilen.

Carthago01

Carthago02

Veel van de zuilen dragen de afbeelding van een menselijke figuur,

Carthago03

of zijn gewijd aan de godin Tanith, met haar typische symbool. Zij was één van de drie voornaamste goden van het Punische pantheon; de andere zijn Baal-Amon en Moloch.

Carthago04

Carthago05

Carthago06

Daarna gingen we terug de bus op, naar het oude Carthago. De volgende foto is getrokken vanuit de bus, om je een idee te geven van het soort huizen dat er staat. Op de heuvel zie je de kathedraal van Carthago (of zoiets, dat meende ik toch op de maken uit de gids zijn uitleg).

Carthago07

Toen kwamen we dus effectief in een ommuurd en afgesloten stuk van het oude Carthago, waar je nog schitterend het oude grondplan kon zien met de kaarsrechte straten, cardo en decumanus, zelfs aldus aangeduid.

Carthago08

Carthago09

Carthago10

Carthago11

De gids wees ons overigens ook op een putdeksel dat ook 2000 jaar oud is, nl. de toegang tot enerzijds de aanvoer van zuiver water, en anderzijds de afvoer van vervuild water, aka. de riolering.

Carthago12

We liepen verder richting zee, en zagen in de verte al de imposante resten van de thermen van Antoninus Pius, een gigantisch bouwwerk.

Carthago13

Op een bijzonder stoffige maquette konden we zien wat het effectief moet geweest zijn, en één zuil was effectief gerestaureerd om de ware grootte te kunnen inschatten. Man, dat moet nogal wat geweest zijn!

Carthago14

Carthago15

Carthago16

We liepen rond in de verzengende hitte in wat de catacomben of kelders moeten geweest zijn, en zagen dat het goed was.

Carthago17

Carthago18

Carthago19

Carthago20

Carthago21

Carthago22

Carthago23

Carthago24

Dordrecht: de ware toedracht

Wat ik dus in feite in hemelsnaam in Dordrecht ging doen, vroeg u? Wel, zoals de trouwe lezer weet, doe ik aan larp, met nog steeds zeer veel goesting. (En als ge niet weet wat larp is: google het eens, of doe een ‘zoek’ hier op mijn blog.)

Na drieëntwintig lives moet mijn barbaar-sjamaan echter wijken: alle hogere levels gaan eruit om het spelplezier van iedereen te verhogen en het scenario-schrijven voor de spelleiding te vergemakkelijken. Ik kan ze geen ongelijk geven, overigens. Ik ga met drie vriendinnen een groep Amazones starten. Enfin, zij zijn al gestart, ik moet er nog bij komen zodra mijn sjamaan is gestopt. Met een nieuw personage komt dus ook een nieuwe outfit.
We hebben een groepje op Facebook, en Els had er al een paar kostuumideetjes op gepost. Prachtige dingen, maar wel serieus duur. Hmpf. Waarop Sabrina zei: “Waarom maken we dat zelf niet?” Zij is fantastisch goed in het werken met leer, heeft zelf al een serieus paar lederen kostuums gemaakt (nee mensen, dat leer heeft niet fetisjistisch, het is gewoon een betere bescherming dan stof, en niet zo rigide als plaatharnas) en heeft massa’s leer liggen, in alle kleuren.

En dus spraken we af, en togen Els en ik gisteren naar Dordrecht om kostuums te maken. Eigenlijk kwam het erop neer dat we allevier serieus doorgewerkt hebben aan een kostuum voor mij. Ik voel me er eigenlijk nog steeds schuldig om, maar bon. Els en Sabrina hadden eigenlijk zelf al hun eigen kostuum gemaakt, en Hanneke ging het hare later in de week nog in elkaar steken met Sabrina, ze hadden allebei vakantie.

Hanneke had trouwens al een groot stuk voorbereidend werk gedaan: ze had al een patroon gezocht, het aan mij voorgelegd, de patronen uitgetekend en geknipt, en al een proefjurk gemaakt in knalgele stof, zodat we maar aan te passen hadden. Serieus maat, ik ben verdikke in de watten gelegd!

Dordrecht10

Sabrina had al haar leer meegebracht en opengegooid, ik had maar te kiezen, en daarna werden er vakkundig de juiste klinknageltjes bij gekozen.

Dordrecht11

Dordrecht12

Patronen werden op het leer gepuzzeld,

Dordrecht13

er werd massa’s thee gedronken en de zaligste Dordrechtse meringuegebakjes met hazelnoot verorberd.

Dordrecht14

Een enkele zonnestraal liet zich zien en werd ten bewijze op foto vastgelegd,

Dordrecht15

waarna ook de nieuwe telelens werd uitgeprobeerd.

Dordrecht16

Ik kon op een bepaald moment niet veel doen, en ging dan maar met Hanneke om boodschappen en maakte mijn fameuze aardbeientaart. Ne mens moet toch iets doen, nietwaar?

En toen werd het de volgende ochtend, en kregen we een uitgebreid ontbijt voor onze neus, waarna er naarstig werd verder gemeten en geknipt.

Dordrecht17

Dordrecht18

Ontelbare nageltjes werden uitgezocht, gaten werden geknipt met een leertang, en nageltjes werden geklopt. Liefst in die volgorde dus. Over acht naden. En dan nog twee rijgnaden voor veters. Tsja, een lederen jurk vraagt serieus wat moeite, vooral als je een subtiel paars naadje wil voor- en achteraan.

Dordrecht19

Er werd gepast en aangepast.

Dordrecht20

Dordrecht21

Dordrecht22

Er werd ook gekookt

Dordrecht23

en van de zon genoten. De zon? Jawel, de zon, echtig waar: die heeft zalig geschenen, we hebben zelfs buiten gegeten en al. Heerlijk gewoon, die zon!

Dordrecht24

en er werd geposeerd met het eindresultaat, inclusief de brede paars lederen zwaardgordel.

Dordrecht25

Er werd kritisch geïnspecteerd

Dordrecht26

Dordrecht27

Dordrecht28

En we zouden geen wijven zijn, als we hetzelfde pakje ook niet eens allemaal hadden uitgeprobeerd. Voor de een wat te groot, voor de ander net te klein (“Hey, ik heb wel tieten hoor!”) maar gelukkig moduleerbaar.

Dordrecht29

Dordrecht30

Dordrecht31

En ik, ik ben dolcontent. Bedankt, dames!

Onderwijsdebat revisited

Een paar weken geleden heb ik hier de mening van een vriend over het onderwijsdebat gepubliceerd. Daarin had hij het over de kansen die (in het nieuwe plan van onderwijsminister Smet) de echt wel goeie leerlingen ontnomen worden om uitgedaagd te worden, om te excelleren. Dat moet uiteraard kunnen.

Maar toen gaf een andere vriendin daar een aanvulling bij, vanuit de exact omgekeerde invalshoek, maar met dezelfde conclusie. Ik wilde u die niet onthouden, omdat ook dit relevant is. En ja, het onderwerp ligt me nauw aan het hart.

Zij schreef:

Hier bezien we dat van het omgekeerde schuitje. Twee van mijn vier kinderen waren echt op op op na de basisschool. Altijd maar mee proberen te geraken terwijl het boven hun pet ging. “Mama, ik ben het lompste kind van de klas, ik kan niks.”
(Die is na het vijfde naar het beroepsonderwijs kunnen gaan omdat ze reeds een keer was blijven zitten)
De ander kon geen hobby’s aan ’s avonds, want het was een hele avond afwerken wat niet in de klas klaar was, extra lezen omdat ze nog geen AVI 9 had, het huiswerk dat niet van een leien dakje liep en bovendien de lessen waar ze meer dan gemiddeld last mee had.
Wel, voor allebei was het eerste jaar beroepsrichting een ware verademing. Ineens waren ze niet meer de minst intelligente leerling, werd er op maat gewerkt, examens starten pas in het derde jaar, nu zijn dat projecten en wordt er zeer zeker aan het welbevinden van het kind gewerkt. Hoe erg het ook is, dat was heel erg nodig, want de derde graad van het lager was er eigenlijk al te veel aan. Laat staan dat ze nog eens twee jaar langer mee moeten met de grote hoop. Dan blijft er niks meer van over.

Mijnheer Smet, ik vraag het u nog eens: denkt u écht dat, na alle reacties van mensen die dagelijks in het onderwijs staan, en ouders die hun kinderen alleen maar het beste toewensen, dat uw plannen nog steeds de best mogelijke zijn?

Bezigheden

Het begin van de vakantie, dat is eigenlijk altijd best een drukke bedoening. Er moet vanalles geregeld worden, gedaan worden, gepland worden…

Neem nu gisteren.

Klokslag tien uur zijn we naar Mariakerke, naar de Art & Craft gereden om pasfotootjes voor Merel te laten maken. Ha ja, want voor Tunesië heeft ze een kinderidentiteitskaart nodig, en dat heeft ze nog niet. Het kind werkte gelukkig goed mee, al was ze nogal onder de indruk van de camera.

Ik heb er nog even inlichtingen ingewonnen over een telelens voor de Canon, maar ik vond het nogal duur. Intussen heb ik eens rondgevraagd op twitter en FB, en heb ik dezelfde lens die ik op het oog had, gevonden voor een pak minder geld: een vriend van me gebruikt ze weinig, en verkoopt ze dus. Go me!

In de lingeriewinkel een paar huizen verderop wilde ik nog eens kijken voor een Marlies Dekkers, maar ze hadden niks meer in mijn maat. We hebben dan Merel maar afgezet in de crèche, en zijn doorgereden naar Evergem, voor een ander filiaal van diezelfde lingeriewinkel. En jawel, een mooie paarse Marlies voor 30% korting, niet slecht. Nog even langs de schoenwinkel gepasseerd, waar ze niks hadden dat mijn goedkeuring kon wegdragen, en dan boodschappen gedaan. De dag was alweer half voorbij. Dan gekookt, drie machines was opgehangen, brood gebakken, en richting zwemles. Tot zover het vakantiegevoel :-p

Vandaag was eigenlijk niet veel beter: kwart na acht uit mijn bed gerold (in plaats van de voorziene half acht), en dus iets na negenen in het dienstencentrum van de Zuid. Er stond geen volk aan de balie van het bevolkingsregister, maar de vriendelijke dame wist me te melden dat de leveringstijd van het KidsID wat krap was: het hing eigenlijk af van de diensten van de post: die moesten de code afleveren waarmee ik het pasje dan kon ophalen. Hmm. Aangezien de post hier zo betrouwbaar is (ze hebben me een pakje laten afhalen op een postpunt dat al een maand gesloten is) wilde ik het risico niet nemen. Ik kon een KidsID krijgen in spoedprocedure (106 euro) of meteen voor een echte reispas gaan (41 euro). Wij dus naar boven, naar de reispassenbalie. Daar moesten we eventjes wachten, en hebben de kinderen zich geamuseerd met mijn fototoestelletje :-p

zuid1

zuid2

zuid3

zuid4

zuid5

Daarna zijn we iets gaan drinken in de cafetaria van het winkelcomplex van de Zuid, in afwachting dat de winkels opengingen om tien uur. De jongens kregen een chocomelk waarvan Merel ook mocht nippen, en ik dronk een koffie. En zij deden verder idioot met het fototoestel en een paar speeldingen die er stonden.

zuid6

zuid7

zuid8

zuid9

Toen zijn we maar wat gaan spelen met de glazen liften – Merels gezichtje was ’t ziens waard – en even langsgegaan in de Hema voor wat extra zomerse bodytjes voor Merel. De schoenwinkel had niks te bieden, en dus reden we maar naar huis. Merel mocht opnieuw naar de creche, ik deed boodschappen (waaronder pakje afhalen en nieuwe zonnebril kopen wegens de andere alweer eens kwijt) maakte macaroni met hesp, kaas en champignons – op uitdrukkelijke vraag van de jongens – deed van administratie, en trok alweer naar de zwemles. Wolf zwom er 25 meter alleen, Kobe maakte vorderingen, en ik zwom 18 baantjes.

We haalden Merel op, aten, maakten scoutskampvaliezen en gingen die afzetten aan de scouts, zodat die meekon met de vrachtwagen. En toen zaten de kinderen veel te laat in bed.

Oh, en maakte ik me druk over de handdoeken die plots verspreid lagen in de woonkamer. Tot ik plots besefte waar die vandaan kwamen: Merel heeft die achter mijn rug uit Wolfs valies gepikt. Het ventje heeft dus geen handdoeken mee, en zal die vrijdag zelf in zijn rugzakje moeten meenemen. Merel, da’s gewoon een klein varken, ik zeg het u!

Laatste dag

602271_166291870162545_1147217201_n

Ik ben moe. Niet zozeer van de feestjes of lang uitzitten, want dat viel allemaal nog serieus mee. Ik ben gewoon moe.  Ziek zijn, druk, uit mijn dagelijkse routine, dingen plannen, de kinderen aan haakjes hangen, dat soort dingen. Examens verbeteren, deliberaties, administratie allerhande.

Moe.

Ik wil ook even geen leerlingen meer zien. Nee dank u. Hoe graag ik ook les geef: aan het eind van het schooljaar is mijn pijp uit, mijn kaarsje opgebrand. Ik kan het enthousiasme niet meer opbrengen, of het kost me toch telkens weer meer moeite. Ik zou ze snel afsnauwen, of nogal vlug uit mijn krammen schieten. En lesgeven is meer dan het overbrengen van kennis, je moet ze ook weten te motiveren, uit hun kot weten te lokken met verhalen en anekdotes, ze doen wíllen leren.

En dat, net dat, daar ben ik nu te moe voor.

We spreken elkaar weer over anderhalve maand of zo, of twee maanden. Dan zal ik er weer staan. Vol goeie moed, voor een nieuwe lichting weerbarstige tieners. Om ze de knepen van het vak bij te brengen.

Maar nu toch eerst écht even vakantie. Yup.