Acta Diurna de muliere ludenti
Je zal maar leraar Oud-Grieks zijn tegenwoordig. Maar, los van alle pro’s en contra’s wordt hier gewoon een gevaarlijk precedent gesteld, waarbij studierichtingen zonder veel omhaal gewoon worden geschrapt.
Dus, uit liefde voor het Grieks wil ik jullie vragen: lees dit even, en teken. Als het even kan.
http://www.kamariakerke.be/2016/06/12/behoud-het-grieks/
Zitten we dan al eens heerlijk buiten te eten en te genieten, voor het eerst dit jaar, worden we naar binnen gejaagd door een gigantische plensbui. Man man man! Ik heb het stilaan gehad met het Belgische weer, serieus.
Dat algemene personeelsvergadering soms wel echt nodig zijn, dat begrijp ik volledig. En ik vind het fantastisch dat we dan ook water en koffie krijgen, met zelf een stukje taart. Na een stevige lesdag doet dat deugd, ja.
Dat we een update krijgen over de doorlichting, een stand van zaken en nog maar eens een alarmbel over wat er nog moet gebeuren, dat ook is nodig, ja.
Maar dat we dan door een extern iemand toegesproken worden als een bende kleuters, compleet met een opsomming “Wat hebben we onthouden? Puntje één… ” Sorry, nee. We zijn ook allemaal volwassenen, meer nog, professionals, voor de helft zelfs universitair geschoold. Moest ik op die manier tegen mijn zesdejaars spreken, ik verlies meteen alle respect, en terecht ook.
Zucht. PR en people skills, het is duidelijk niet iedereen gegeven.
Ik snap dat dus niet, dat een grote gemeente als Wondelgem geen eigen postkantoor meer heeft. Toegegeven, ze moeten overal besparen, maar het dichtstbijzijnde postkantoor is hier op vijf kilometer van. Alle post vertrekt van daaruit, en hij is verschrikkelijk traag: drie dagen van centrum Gent naar Wondelgem, serieus zeg.
Omgekeerd moest ik vandaag postzegels hebben voor de verjaardagskaart van mijn grootmoeder. Uhhuh. Ik had geen zin om die vijf kilometer te gaan rijden, en passeerde een krantenwinkel. Enfin, dacht ik toch, het bleek een sigarettenwinkel te zijn, waar je enkele in een dikke mist rookwaren en kansspelen kan kopen. Ik ben er drie minuten binnen geweest – ze hadden geen postzegels – maar ik was ronduit misselijk van de rook, en van de geur die in mijn kleren bleef hangen. Rokers, ik snap ze niet.
Bon, ik ben dan toch maar naar de Delhaize gereden waar blijkbaar een postpunt is, en waar je dus postzegels kan kopen. Blah.
Het begon eigenlijk allemaal heel rustig en met goed nieuws: tegen kwart over elf zaten we bij de orthopedist, en die was vol lof, en eigenlijk zelfs vol verbazing over Barts vooruitgang. Hij vond diens knie verbazingwekkend soepel, en gaf groen licht om met de auto te rijden en te beginnen stappen zonder krukken. Oef! Bart voegde meteen de daad bij het woord: na het eten reed hij eigenhandig naar kantoor, en ik denk niet dat ik hem sinds lang zó hard zien glunderen heb. Eindelijk heeft hij zijn zelfstandigheid terug, en hangt hij niet meer van mij, en dus van een minutieuze planning, af om ergens te geraken.
In de namiddag begon ik dan de valiezen te pakken, want ja, morgen zijn we weg richting Kreta voor een weekje. Eerder deze week had ik via het reisbureau assistentie op de luchthaven geregeld voor Bart, en gezorgd dat zijn rolstoel mee kon. Dat laatste is dus niet meer nodig, het eerste wel. Ik had toen ook nog gezegd aan de telefoon dat ik nog geen bevestiging had gekregen van het luchthavenvervoer. Dat was normaal, verzekerde men mij, die mens ging de dag voordien wel bellen.
Maar toen werd het vijf uur, en had ik nog steeds niks gehoord. Ik stuurde nog snel een mailtje naar het reisbureau dat open is tot zes uur, maar helaas, geen reactie meer. Bon, dacht ik, de dag is nog niet om. Maar het werd later en later, en om negen uur hadden we nog steeds niks gehoord. Ik vertrouwde het zaakje niet meer, en probeerde in contact te komen met de dame van het reisbureau, een oudleerlinge van me en dus met gemeenschappelijke vrienden op Facebook. Tegen kwart over negen kreeg ik haar GSMnummer te pakken, en liet ik iets achter op de voicemail en stuurde ik een lange sms. Bleek zij net op vakantie te zijn in Kreta, jawel, maar had ze blijkbaar wel haar gsm bij. Ze wist me te vertellen dat inderdaad het aangevraagde luchthavenvervoer onmiddellijk per mail ontkend was, die mens was al bezet vannacht. Maar zij was intussen met vakantie gegaan, en ze snapte ook niet waarom haar collega dat niet opgevolgd had. Betreffende collega had ik intussen ook opgespoord en gebeld, maar die liet niks van zich horen.
Bart en ik zijn onmiddellijk als twee zotten beginnen bellen naar alle mogelijke luchthavenvervoer, en vonden uiteindelijk TaxiGent bereid om ons naar Oostende te brengen. Ha ja, zelf rijden was geen optie, want in de heenreis vertrekken we om 6.27u in Oostende, en in het terugkeren vliegen we op Zaventem, met vertrek in Heraklion om 22.23u. Op die manier hebben we een dag extra in Griekenland, maar was zelf rijden eigenlijk geen optie.
Zucht. Ik kan het u verzekeren: mijn zen is ver te zoeken, en we moeten al om 4.oou op, dus van slapen zal wellicht niet veel in huis komen. En intussen moet ik nog de laatste dingetjes verzamelen voor de valiezen, dingen die ik op ’t gemakje ging doen in de loop van de avond.
Enfin, zoals Bart zei: de mythe dat boeken via een reisbureau beter is voor de gemoedsrust dan het zelf uitzoeken via internet, is alvast ook uit de wereld geholpen. Blah.
Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben dus bijzonder kloofgevoelig.
Ik vind het ook vreselijk om in de zomer dames te zien lopen in prachtige sandalen, met dan van die zwarte kloofstrepen op hun hielen. Maar helaas, ik krijg die kloven niet onder controle: ik smeer elke avond mijn hielen netjes in met speciale crème (Podexine, Scholl, Vögel, you name it), en om de twee dagen haal ik er de eelt af onder de douche, en toch blijven de kloven. In de zomer kunnen ze zelfs zodanig diep zijn dat ze bloeden en ik loop te strompelen. Het moet iets genetisch zijn, want zowel mijn vader als mijn grootmoeder hebben dat ook.
Helaas, ik heb het dus ook aan mijn handen tegenwoordig. Als ik veel met mijn handen in het water heb gezeten – koken, afwassen, schilderen en dus vaak handen wassen, kindersnoetjes afkuisen, tafel even schoonvegen, natte was ophangen – kan ik er donder op zeggen dat er naast mijn nagels zo van die kleine, diepe kloofjes ontstaan die bijzonder pijnlijk zijn. En ja, ik smeer elke avond voor het slapen gaan mijn handen in met een extra rijke crème, en ook overdag smeer ik regelmatig. Wat kan ik anders doen? Ik begin nu meer en meer handschoenen te gebruiken, bijvoorbeeld om te tuinieren en dus met mijn handen in vochtige aarde te zitten.
Met andere woorden: wie extra raad heeft voor mij: graag. Maar een bepaald merk smeersel aanraden heeft geen zin, vrees ik, want ik heb al zowat alles dat je gewoon in de winkel of apotheek kunt kopen, uitgeprobeerd. Ook Neutrogena en dergelijke, jawel.
Hmpf.
Ik keek ernaar uit, naar deze Ladies’ Night. De Girl Geek Dinner daar was me bijzonder goed bevallen, en dus zag ik het écht wel zitten.
Helaas was ik al behoorlijk wat te laat, omdat de klassenraden nogal lang uitgevallen waren. Maar bon, ik kon probleemloos aansluiten. Ik had me opgegeven voor een aantal workshops, je kon kiezen uit een zestal dingen. Maar helaas, ik heb het gevoel dat ze het woord “workshop” eens grondig moeten opzoeken. Want voor mij is dat iets waarbij je iets bijleert. Je krijgt een uitleg, en een hoop technieken aangereikt, waar je later zelf mee aan de slag kan. Dat dacht ik toch. Maar ik kan mis zijn.
* Make up. Mja. Eigenlijk kon je gewoon één voor één geschminkt worden, en dat was dat. Nog niet eens in avondmake-up, ze hadden alleen dagmake-up bij, en die probeerden ze dan wel te verkopen, natuurlijk. Ik moet wel zeggen, de jongedame die mij onder handen nam, was bijzonder bereidwillig en vriendelijk. Toen ik vroeg hoe je smokey eyes deed, excuseerde ze zich uitvoerig voor het feit dat ze dat soort make-up dus niet bij had, maar deed me wel een grondige uitleg, compleet met foto’s op haar smartphone. Vervolgens gaf ze me een oogschaduw met donker grijs-groen en een bruintint, en dat ging me wel af, ja. Alleen vond ik 25 euro voor een kleurtje oogschaduw er wat over.
* Make-over. In de uitleg stond er dat de eigenares van een boetiek een hoop kleren mee ging hebben, en ze ieder afzonderlijk tips ging geven over wat het beste past bij je figuur en je type, en in welke valkuilen je niet mag lopen. Blijkbaar was er niet bij gezegd dat je duidelijk niet meer dan maat 40 mocht hebben, en niet kleiner mocht zijn dan 1,70 meter. Want als je niet in dat profiel paste, werd je ronduit genegeerd. Ik stelde expliciet de vraag wat de bedoeling was, en kreeg als antwoord: “Goh, we hebben kleren mee, ge moet maar ne keer kijken of iets u aanstaat.” Ik keek dan maar even in de rekken, drentelde nog wat rond, werd compleet genegeerd door de drie boetiekdames die onderling stonden te kletsen, en droop toen maar af. Tot zover workshop dus.
Gelukkig waren de hapjes zeer lekker, en gingen we ook verre van verdorsten!
Je kon ook een foto laten maken, maar ook dat heb ik maar overgeslagen: de wachtrij was me net iets te lang.
Ik ben vervolgens aangeschoven bij de workshop tafeldecoratie maken, en daar heb ik me eigenlijk wel geamuseerd, ja – en twee brandblaren opgelopen, maar dit terzijde. Veel workshop was dit ook niet, want je kreeg geen uitleg. Wel stond er een hoop knutselmateriaal, waren er tal van voorbeelden voorhanden, en was de begeleidende dame – in een vorig leven kleuterjuf – bijzonder vriendelijk. Ik heb me uitgeleefd met een isomo bal, een lijmpistool – vandaar dus de brandblaren – mos en een hoop kurk en houten schijfjes, maar echt veel heb ik alweer niet geleerd. Fun, dat wel.
De andere opties waren een sixtieskapsel (niks voor mijn korte haar dus), een gin-tasting (ik drink geen alcohol) en de versiering van de gedekte tafel, maar ik hou nogal van minimalistisch.
Het liep tot elf uur, maar ik vermoed dat ongeveer de helft al halverwege weg was. Het was nogal lang voor een weekdag, en ja, niet alles was dus even interessant. Jammer.
De goodie bag was dan wel weer zeer fijn gevuld.
Hele leuke magneetjes, een bolkaars en twee korte tafelkaarsen, een zeepje, een inox ding om de geur van pakweg knoflook uit je handen te krijgen, een geurding voor in de auto, een toiletzakje, een schattig klein engeltje, kortingsbonnen, een blikje…
Het inox ding hangt al cool te wezen in de keuken, en de magneetjes zijn meteen door Merel gekaapt. Theelichtjeshouder, engeltje, toiletzakje en zeepje mochten op de dankbaarheid van Chantal (mijn poetsvrouw) rekenen, en Bart nam het blikje voor zijn rekening.
Mocht er iemand nog graag zo’n geurding voor in de auto hebben, of een kortingsbon van 10 euro (als je voor 50 euro decoratie koopt in de Zelfbouwmarkt): je moet het maar vragen.
Conclusie? Een beetje een gemiste kans. Jammer, want Zelfbouwmarkt blijft een fijne winkel. Zij het een beetje ver voor ons.
Vandaag even niet, nee dank u.
Ik heb nog massa’s toetsen te verbeteren, ik ben in een pesthumeur, mijn moto werkt niet, volgende week is er de communie en er moet nog stapels gedaan worden, en de verbouwingen zijn nog stééds niet af.
Dus nee.
Nu. Even. Niet.
Niet.
Zijt anders ne keer megacontent met uw moto…
In dit weer is het zalig om te rijden, en het ganse weekend was hij blijven stilstaan, omdat ik niet echt ergens naartoe moest, toch niet zonder de kinderen. Maar vandaag zag ik het helemaal zitten om te rijden. Ik begin pas in de namiddag les te geven, en ik hoef me niet te haasten om de kinderen op te halen, want die zitten sowieso in de opvang op maandag. Ik dus een jeans aan, laarzen, mijn dikke Goretexvest, handschoenen, helm en zonnebril, en al mijn spullen in een rugzakje. Met een grote grijns ging ik op de moto zitten, en… niks. Zelfs geen verklikkerlichtje, niks, nada, nihil, noppes, tipota.
Het lag duidelijk niet aan mijn batterij, want ik was vrijdag nog fluks naar huis gereden, en dan zou ik nu op zijn minst nog de lichtjes moeten gehad hebben, en de startmotor. Ik koppelde ze om zeker te zijn toch even aan de lader, maar nee, de batterij was wel degelijk vol. Zucht. Ergens dus een slecht contact of zo.
Met een rothumeur ben ik naar binnen gelopen, heb mijn motospullen daar gegooid, heb een ander vestje gegrabbeld, en heb me verdorie nog moeten haasten om op tijd op school te zijn. In een snikhete auto.
Blah.
Serieus.
Blah.
Het begon al met een huilende Merel. De laatste tijd heeft ze dat wel vaker, dat ze huilt zonder reden, of toch zonder dat wij de reden kunnen achterhalen. Deze morgen was dat niet anders. Ik zette haar uiteindelijk gewoon in de auto, en vroeg haar haar gordel aan te doen. Dat lukte niet zelf, en dus moest ze Wolf beleefd om hulp vragen. Gewoon een ‘alsjeblief’, meer niet. Prompt gingen alle sluizen opnieuw open. Ik heb me kwaad gemaakt, heb me uiteindelijk zelfs opnieuw geparkeerd, ben uitgestapt, heb haar uit de auto gehaald, en gevraagd hoe het nu zat. Waarop ze ‘alsjeblief’ wist te stamelen, ik haar opnieuw in de auto zette, Wolf haar gordel vastmaakte, en ik naar school reed. Maar toen dacht ik: “Dit ga ik de juf niet aandoen, ik ben deze voormiddag toch thuis”, heb haar terug meegenomen naar huis, en haar opnieuw in bed gestopt. Ze heeft overigens geslapen tot half twaalf.
Bon, mijn humeur was dan toch om zeep, kon ik meteen een hoop ambetante klusjes doen die ik al veel te lang had uitgesteld. Zoals daar zijn:
* Verzekering: ik rij nu al een tijdje met Barts Ford, die nog steeds op de vennootschap staat, ook al heb ik hem al overgekocht. Mijn oude Citroën staat hier nl. ook nog altijd, en die nummerplaten moeten dus overgezet worden. Vandaag heb ik eindelijk de verzekeringsmaatschappij gecontacteerd om dat in orde te brengen. Kan die oude auto eindelijk ook eens van de oprit af…
* Dienstenscheques: met de uitbreiding van ons huis ben ik nu nog meer een luxepaardje geworden: ik heb nu extra uren poetshulp met dienstencheques. Om fiscaal voordeel te kunnen krijgen, maakte ik beter een tweede account aan, maar dat bleek nog wat voeten in de aarde te hebben. Zucht. Want op de sodexowebsite moet je duidelijk niet rekenen… Enfin, de telefonische helpdesk werkte dan wél weer snel en efficiënt (als je binnengeraakt, tenminste) en de cheques zijn intussen al besteld.
* Sportkampen: raaah! Serieus zeg! Ik schrijf de kinderen in voor in totaal 5 kampen (2 voor de jongens, 1 voor Merel), blijkt nu – ik belde omdat ik nog geen betalingsuitnodigingen had gekregen – dat enkel Wolf is ingeschreven voor eentje, de rest niet. Er is zelfs geen spoor van hun inschrijving te bekennen! Zucht. Prutsers! Volgende keer maak ik screenshots, dat ik kan bewijzen dat het in orde was. Ik heb een lange klachtenmail gestuurd, na een telefoontje met de sportdienst, maar bon. Ik hoop niet direct op resultaat. Tot zover mijn vakantie dus. Ik kijk er nu al tegenop.
* Logopedist: ik heb eindelijk een afspraak geregeld voor Kobes infantiele slikpatroon, en maandag komt de logopediste langs. Ik ben benieuwd.
* Tandarts: Wolf mag half juni zijn tanden laten trekken. Deze week lukte moeilijk voor iedereen, en daarna is de tandarts drie weken met vakantie. Ze heeft overigens groot gelijk.
* Kapper: nog zoiets dat ik vaak uitstel. Vrijdagnamiddag kan het. Oef.
Oh, en mijn computer loopt intussen voortdurend vast: ik heb al een keer of vijf moeten heropstarten. Maar intussen denk ik dat ik het gevonden heb: mijn mail was de schuldige, en blijkbaar is een ‘verzonden’ map van meer dan 3000 stuks niet zo interessant. Ik heb die intussen met mondjesmaat gewist, en ik denk dat het lukt. Hout vasthouden!
Enfin, al bij al een hoop ambetantigheden uit de weg gewerkt, op naar een betere dag. En avant!