Geplaatst op

Even schrikken

Daarstraks zat ik rustig in de leraarszaal (een springuur, weetuwel) toen plots mijn telefoon ging: de school van de kinderen! Kobe was blijkbaar gevallen op de speelplaats, en had een gapje in zijn hoofd. Niks ernstigs, wist ze te melden, het was in zijn haar, maar het bloedde nogal, en ze dacht dat het misschien best toch met zo van die hechtingsstrips werd toegetrokken. Of ik tijd had om te komen, of dat ze zelf naar de dokter moesten?

Ik zei dat ik kwam, spurtte richting secretariaat om mijn zesdes het volgende uur in de studie te zetten, en belde mijn fantastische huisartenspraktijk. Filip nam op, zei dat hij zelf op ronde was, maar dat Shari ook op ronde was in de buurt van de school, en dat hij haar zou bellen om langs te komen. En jawel, toen ik een kleine tien minuten later parkeerde aan de school, zag ik haar nog net binnengaan. De secretaresses ginder waren onder de indruk: gewoon een dokter op bezoek zeg, en zo snel! Shari knipte een stuk van Kobes haar weg (wat trouwens niet eens opviel want de rest viel erover), ontsmette het wondje, en plakte er effectief zo’n hechtingsstripje op. Kobe gaf geen kik, liet zich netjes doen, en dat was dat. Ik betaalde de dokter, bedankte haar en de mensen van het schoolsecretariaat, bracht Kobe weer naar zijn klas, reed terug naar mijn school, viste mijn zesdes op uit hun studie, en gaf les.

En liet eigenlijk dan stilletjesaan de adrenaline zakken en probeerde zen te worden.

Zo’n telefoontje, da’s niet goed voor het hart. Ook al zeggen ze dat het niks ernstigs is.

Geplaatst op

Kiekens!

Weet je, zoals in elke job, gaat het ook in het onderwijs om de waardering. Die kleine dingetjes die het hem doen. Leerlingen die na de vakantie afkomen met een kaartje van de keizerlijke stamboom dat ze in Duitsland zijn tegengekomen en dat ze speciaal voor jou hebben meegebracht. Een leerling die jou uitkiest als vertrouwenspersoon om over problemen te praten. In het jaarboek zien staan dat ze jou de meest gepassioneerde leerkracht vinden. Dat soort dingen.

Of zoals vandaag: ik wil mijn klas binnengaan na de speeltijd met mijn zesdes, en zie twee lummels van vorig jaar in de gang. Na een allerhartelijkste begroeting vragen ze of ze soms een lesje nog mogen komen meevolgen. Good ol’ times en zo. Ik zie niet in waarom niet, en beide heren posteren zich op hun plaatsje van vorig jaar, net voor mijn neus. De ene heeft een pakje in de hand, het lijkt wel een pak friet of zo. Blijkbaar is het een cadeautje voor mij, en zijn Reinout zijn verpakkingsskills niet zo hoog :-p Ik doe het open, en zie een pakje Pampers New Born 🙂 Toch ongelofelijk lief?

Ze hebben overigens netjes opgelet in de les, zelfs af en toe antwoord gegeven, en wensten me na afloop veel succes.  Twee grote kiekens, geef toe! Maar man, ze hebben wel mijn dag goedgemaakt, en meer. Het moet toch zijn dat ze, ondanks alles, mijn lessen hebben geapprecieerd 🙂

Geplaatst op

Gynaecoloog en andere dokters

Deze namiddag had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Gelukkig maar, gezien alle problemen van de laatste dagen.

Hij luisterde minzaam naar mijn relaas, keurde de ijzerpillen en de diuretica van de huisdokter goed, maar vond dat er nu wel drastischer middelen nodig waren. Voor de constipatie gingen alleen nog de grote middelen werken, verklaarde hij: ik moet naar de materniteit van het ziekenhuis gaan, en daar een lavement vragen. Hij had even gevoeld, en verklaarde dat de hele darm vol zat met kleine kasseisteentjes. Allez gij.

Met de baby was alles gelukkig prima in orde: perfect op schema, goed beweeglijk, en dat soort dingen.

Het ijzertekort en de bijhorende vermoeidheid was een groter probleem, zei hij. De pillen zorgen duidelijk voor de constipatie, en moet ik dus stopzetten. In de plaats daarvan raadde hij me vloeibaar ijzer aan, en toen ik sprak van inspuitingen, knikte hij. Want hij schudde in eerste instantie nogal zijn hoofd toen hij hoorde dat ik op 1 september wilde beginnen werken. “Maar madammeke, vergeet dat maar, dat gaat niet lukken.” Juist ja. Tot hij mijn vastberadenheid zag. De spuiten gaan in elk geval een steviger effect hebben, en hopelijk lukt het tegen dan wel.

Ik ben dus nog deze namiddag langsgeweest bij de huisarts, en dat is echt een bijoux van een mens! Enfin, de hele groepspraktijk eigenlijk, het maakt niet uit bij wie van de drie je verzeilt. Ik belde naar Tim, en die zei me onmiddellijk een voorschrift te komen halen, dan naar de apotheker te gaan (mijn vaste apotheker is met vakantie, of ik had het zo wel meegekregen en achteraf het voorschrift gebracht)  en dan terug te komen voor de spuit. Ik had dus niet eens geld bij toen ik bij hem kwam, en hem te binnen viel dat hij nog ampullen in stock had. Ik heb meteen de spuit gekregen, en zijn rekeningnummer om het geld over te schrijven. Op twintig minuten stond ik weer thuis.

Nu maar hopen dat het effect van dat ijzer snel inkickt, en dan woensdag gaan sterven op een toilet in het ziekenhuis. Liever daar dan hier, want daar is er nog omkadering voor moest het verkeerd gaan :-p

Geplaatst op

Kast

Vandaag was het weer eens van dat. Ik heb een paar weken geleden een grote nieuwe kleerkast gekocht, in twee delen, bij Ikea. Ik heb meteen ook betaald voor levering en plaatsing, kwestie dat ik het momenteel echt niet meer zelf kan, ook al heb ik de kinderkamers wel nog zelf in elkaar gezet. Vooral ook het transport naar de tweede verdieping zag ik niet zitten.
Vrijdag had een firma me laten weten dat ze vandaag gingen komen tussen acht en elf, en of ik dan maar 15 meter parkeerplaats wilde vrijhouden. 15 meter??? A la bonheur dan maar, de twee opritten en de rest van de parkeerplaatsen ervoor, met wat moeite. Om acht uur ging ik de kinderen snel naar kamp brengen, Bart ging dan nog thuisblijven tot half negen voor het geval ze dan kwamen. Om kwart over acht ging mijn telefoon, net toen ik parkeerde. Bart, met de boodschap dat die mannen er al waren, dat ze Frans spraken, en vooral, dat ze bij hoog en bij laag beweerden dat de hoogste van de twee kasten (2,36m) niet langs de trap gingen kunnen. Hij ging ze overtuigen om te wachten tot ik er was, maar of ik me misschien een beetje wilde haasten? Ik vloekte binnensmonds, slikte nog een rennie, gooide de kinderen af, en haastte me terug. En jawel, er stond een klein camionette voor de opritten, met twee iets oudere Walen. “Ah, madame, ca va pas aller, hein! Pas du tout! Le premier escalier, d’accord, mais le deuxieme? Ah non!” Ik zuchtte diep. Ik ken mijn huis, ik ken mijn trap, ik heb er al vanalles naar boven gesleurd (of laten sleuren) en dat kon wel. Punt.
Dat heb ik hen ook proberen duidelijk maken, in het Frans uiteraard. Ze keken naar elkaar: “Ja maar madam, wij kennen onze job he, wij doen dit hele dagen.” “Akkoord meneer, maar ik ken mijn trap, en ik zeg u dat het wel kan.” Enfin, ze gingen beginnen met de kast van 2,01 meter, en ik moest dan maar horen bij Ikea of ik die grotere kon omwisselen. Hmmm. Dat gingen we nog wel zien. Ik heb geen ruzie gemaakt, ik heb mijn stem niet verheft, maar ik denk dat ik een nogal besliste uitdrukking op mijn gezicht had. Soit, de eerste lange planken van 2.01m gingen probleemloos naar boven. Commentaar: “Ah oui, mais c’est bien le maximum, tu vois?” IK zag justekes niks, ik zag alleen dat ze dik overdreven. Waarop ik hen uitlegde dat ze bovenaan de treden niet hoefden te volgen, maar alles over de balustrade konden steken. Waarop die ene: “Maar madam, ge weet gij niet hoeveel dat weegt zeker?” Ik heb op mijn tong gebeten om toch maar niet te antwoorden dat dat net de reden was waarom ik hen ervoor betaalde. Mijn gezicht sprak evenwel boekdelen, vermoed ik. In elk geval ging de ene plots met het grootste pak naar binnen, en besteeg de trap. Ik keek toe, en zag dat ook dat grote pak van 2.36m eigenlijk probleemloos boven ging, nog zonder balustrades of zo. Ze keken naar elkaar, keken naar mij, en ik zweeg. Eigenlijk vooral omdat ik begot niet zou weten hoe je in het Frans: “Ik heb het u gezegd he!” moet zeggen op een triomfantelijk toontje :-p Maar voor mijn grijnsje sta ik niet in. Ik ben naar beneden gegaan, heb ze elk een stevige kop koffie gegeven, en heb ze verder laten doen.
Later heb ik op het werkorder gezien dat er vier uren waren uitgetrokken om die kasten in elkaar te zetten, maar ze hebben er net ietsje harder op gevloekt, en er zeven uur over gedaan. Het gegrommel en gevloek was niet van de lucht. En ik? Ik heb twee heel mooie kasten staan, precies waar ik ze hebben wil.

Die kast ging niet langs de trap gaan… Zeveraars!

Geplaatst op

Autoperikelen

Vorige week vrijdag heb ik me boos gemaakt. Niet dat ik staan roepen heb of zo, verre van, maar ik denk dat het vrij goed te merken was. De avond voordien waren Bart en ik samen naar de cinema geweest, met zijn auto. Omdat ik ongelofelijk snel wagenziek word, nog steeds, ben ik altijd en overal de chauffeur. Toen ik remde, hoorde ik een geluid als of je net onder het viaduct van een passerende trein rijdt. Niet goed dus. De volgende morgen heb ik naar Barts Audigarage gebeld, maar die was gesloten, en verwees me door naar de zustervestiging van Volkswagen. Daar was er geen enkel probleem, ik mocht meteen komen, ze gingen nakijken wat de oorzaak van het geluid was, al hadden we allebei wel een vermoeden.

Ik had me voorbereid op minstens een half uur wachttijd – de kinderen zaten bij oma, ik had me mijn ‘vrije’ voormiddag wel anders voorgesteld, maar kom – en had dus de laptop mee. In de garage werd ik bijzonder vriendelijk onthaald, gingen ze meteen nakijken, en kreeg ik een wifipaswoord. Na een kwartiertje kwam één van de monteurs terug: “Mevrouw, uw achterremmen zijn compleet versleten, ijzer op ijzer, mogen we die vervangen?” Euhm, uiteraard? Het ging dan wel anderhalf uur duren. Ach ja, ik zat comfortabel en had internet, niet zo erg dus. Nog een kwartier later stond hij daar terug: “Mevrouw, uw voorremmen zijn ook aan vervanging toe, u houdt het nog maximaal 1000 km uit. Wat denkt u?” Tsja, vervangen uiteraard. Dat extra half uur ging het nu ook niet maken.

Intussen had ik de mensen aan de balie al verwonderde en bezorgde blikken naar elkaar zien werpen, en vooral dan richting de ene van de Audigarage die de Audiklanten voor zijn rekening nam. Nog een kleine tien minuten later stond de monteur terug aan de balie, en hoorde ik hem zacht praten met de mensen daar. Ze riepen me. Of er eigenlijk ooit al een onderhoud was geweest voor de auto? Excuseer?? Het ding heeft 68.000 km, uiteraard is hij al binnengeweest voor onderhoud! Helaas vond de monteur daar geen enkel spoor van terug, zei hij. De Audibalieman begon zenuwachtig op zijn computer te tokkelen, en wist me te zeggen dat de auto inderdaad al een aantal keer binnen was geweest, maar enkel om olie bij te vullen of te verversen. En hier en daar een filtertje. Hallo?

Euhm, waarom heb ik de vorige keer ginder dan anderhalf uur gewacht? Na een ‘onderhoud’? Blijkbaar was er effectief nooit een onderhoud uitgevoerd, maar ook niet gefactureerd. Maar die facturen komen automatisch toe bij Netlash, en worden geklasseerd, ik kijk die echt niet na.

Ik was behoorlijk pissed, en dat leken de heren ook wel te merken. Ik kreeg prompt een vervangwagen, zonder kosten, en ze gingen de auto nog dezelfde dag zijn volledig nazicht geven, of de planning dat nu toeliet of niet. Ik kreeg ook een min of meer gestameld excuus, dat ze echt niet wisten hoe het kwam dat er geen onderhoud was uitgevoerd, en dat dat echt niet kon normaal gezien. Ik heb geen antwoord gegeven, ik heb alleen de mannen van Volkswagen, bij het afhalen, bedankt voor de geweldige service. Die van Audi boog het hoofd en zei, groentjes lachend: “Ik zal maar zwijgen zeker?”

Ik heb de kinderen geroepen en ben naar buiten gewandeld. Bij Audi gaan ze nog wel van me horen.

Geplaatst op

Niet mijn dagje

Dat het woensdag mijn dagje niet was, had ik niet eens echt door, tot er iemand dat twitterde. Maar yup, als je alles samenzet, was het toch precies niet mijn dagje.

Ik had nochtans mogen uitslapen van de kinderen, tot Wolf me om half negen kwam halen: Kobe had op zijn potje gedaan, en ik moest zijn billen komen afvegen. Mja, er zijn leuker redenen om op te staan, maar kom, dat zijn kleine kinderen. Ik ben al lang blij dat ze zelf opstaan en mij niet wakker maken.

De rest van de voormiddag werd lekker rustig doorgebracht: uitgebreid ontbijt, beetje computer spelen, dat soort onzin. Tot we alledrie netjes aangekleed klaar stonden om boodschappen te doen, en ik mijn sleutels niet vond. Hmmm. Een stevige zoektocht later riep Wolf dat ze nog in de auto in het contact zaten. Ugh, ja, ik was gisteren thuisgekomen en was onmiddellijk de tuin ingespurt om de was binnen te halen, aangezien het net was beginnen gieten. Later op de avond had ik Bart gevraagd om de fiets uit de koffer te halen, waarna hij netjes met zijn eigen sleutels mijn auto op slot had gedaan. Hah. Geen auto dus, want een telefoontje leerde me dat Bart in Brussel zat, en dus niet even snel de sleutels kon brengen.

Geen nood, dan maar met de fiets: zoveel boodschappen hadden we nu ook weer niet nodig, alleen eten voor vanmiddag, brood, en wat knabbels en drank voor de roleplay vanavond. Tot ik me realiseerde dat er geen fietsslot aan Wolfs fiets zat, en het grote fietsslot… jawel, in de koffer van de auto lag. Die afgesloten was, weet u nog?

Hmm. Dan maar te voet zeker? We konden naar de Lidl gaan in plaats van de Delhaize, die was dichter, en de zon scheen toch stralend. Een mooie wandeling, welzeker. Alleen wilden mijn ingewanden niet mee, want midden in de winkel kreeg ik plots zware buikkrampen, dacht ik dat ik flauw ging vallen, en heb ik het personeelstoilet gekaapt. Oef. En toen kwamen we buiten uit de winkel, en was het aan het regenen. En hadden wij geen regenjasjes of zo mee. Thuis hebben we de kleren uitgestroopt en ons stevig afgedroogd, waarna de kinderen onder een dekentje in de zetel zijn gekropen, en ik eten heb gemaakt. Laat, jawel, want de wandeling op zich was toch een dik half uur, in plaats van de vijf minuten per auto.

Na het eten werd er wat gerust, gespeeld, en in de zetel gehangen. Rond vijf uur vond ik dat we nochtans wel nog iets van onze dag mochten maken, en wilde ik de verf in de gang retoucheren. De kinderen gingen dat ook leuk vinden, zo met een borsteltje de plekken wegschilderen. Tot we in de garage kwamen, en de pot verf opgedroogd bleek. En nieuwe verf halen was geen optie, want geen auto, weet u nog?

Goh ja. Dan maar het huis opruimen zeker, en een beetje stofzuigen en zo? Want de kuisvrouw, die op woensdag ging komen, kwam pas morgen, en vanavond had ik de roleplayers over de vloer. Samen met de kinderen hebben we al het speelgoed grondig opgeruimd – wat trouwens ook echt wel eens nodig was – en begon ik al alles van de tafel af te ruimen. Tot een smsje binnenkwam: geen roleplay vanavond, er hadden teveel mensen afgezegd. Ah bon. Was ik daarvoor door de regen boodschappen gaan doen? Meh.

Tsja, het huis was tenminste opgeruimd, kon de kuisvrouw morgen deftig schoonmaken. Ik stak na het eten de kinderen in bed, en nu was er nog tijd over om rustig de krant te lezen en de post door te nemen. Tot ik aan de brievenbus een brief van de politie in handen kreeg, en ik geflitst bleek te zijn. 50 euro, allez hop.

Maar wil je geloven dat ik het nog niet echt een slechte dag vond, tot ik het volgende las op Twitter?

polletjen Aug 04, 7:50 pm via Nambu

@gudrun heeft blijkbaar serieus last van een off-day. Tomorrow will be better, can’t get worse

Positief ingesteld zijn, zeker? Ik kon polletjen alvast geen ongelijk geven, als ik zo terugdacht…

Geplaatst op

Stom!

Deze morgen ben ik rustig heks gaan spelen voor de Ideekids kampen, zoals wel eerder. Het eten was dan ook vrij eenvoudig en snel klaar: macaroni met hesp en kaas, kwestie van toch niet al té laat aan tafel te zitten met de kinderen.

Was het nu daardoor dat ik moe was, of nog afgeleid? Ik weet het niet… Ik had net rond half drie Kobe in zijn bedje gestoken, en ging naar beneden met de grote volle wasmand.

En toen miste ik een van de treden, en lag ik met een grote bons op het plateautje halverwege, en lag de wasmand beneden. Wolf, die tv zat te kijken, kwam meteen aangelopen. Ik had me echt pijn gedaan: mijn arm, mijn pols, mijn knie, en vooral mijn rechterenkel. Ik vreesde, om eerlijk te zijn, dat hij verstuikt was. Wolf kwam meteen bij me zitten, en begon me te knuffelen en te troosten. Later vertelde hij me dat hij me nog nooit eerder had zien huilen. Gelukkig was ik totaal niet op mijn buik gevallen, de baby was dus veilig.

Na een goeie vijf minuten krabbelde ik recht en strompelde richting zetel. Ik was intussen ongemakkelijk van de pijn en de slag, en heb toch wel een kwartiertje platgelegen. Daarna leek het beter te gaan, en ben ik toch maar rond beginnen lopen.

De enkel lijkt mee te vallen: hij is niet echt gezwollen, en ziet ook niet blauw. Verder ga ik wel vol blauwe plekken staan, denk ik. Mijn knie zal ook wel deftig gekneusd zijn, heb ik de indruk. Hopelijk zit er niks ergs tussen, en ben ik morgen ook niet te stijf: we vertrekken natuurlijk net op weekend naar Nederland met de schoonfamilie…

Murphy, één dezer dagen wring ik je persoonlijk de nek om!

Update:

Het is inderdaad allemaal best meegevallen: ik heb dezelfde avond nog kwistig zalf gesmeerd, en me koest gehouden. De enkel was uiteindelijk niks, de pols ook niet. Mijn arm zag serieus blauw, maar zolang je er niet aankwam, deed het geen pijn. (Foto getrokken na vijf dagen)

arm

De knie, tsja, dat was nog het meest vervelende: hij deed geen pijn bij het stappen, maar is ongelofelijk gevoelig, nu na tien dagen nog steeds, en ziet nog steeds serieus blauw. Probeer dan maar eens kinderschoentjes aan te trekken, of op je knieën aan het bad de kinderen te wassen.

Geplaatst op

Cadeautjes

Nu alle gedoe rond het feestje van gisteren uit de weg is, alle afwas gedaan is en het huis weer opgeruimd (alleen de ijskast puilt nog uit), kan er eindelijk grondig met de cadeautjes gespeeld worden.

Van Roeland en Sarah heeft Kobe het spelletje MarioKart gekregen voor de Wii (op mijn aanraden), al is hij misschien nog aan de jonge kant. Wolf vindt het alvast super, en blijkt er nog aanleg voor te hebben ook. Hij heeft de halve dag zitten spelen, en als ik het hem toegestaan had, de hele dag. Kobe heeft even geprobeerd, maar vindt het minstens even leuk om te zien hoe zijn broer het doet.

Van peter Dirk heeft hij twee kleine robotjes gekregen (vanaf veertien jaar, tsja), en daar hebben we ons een breuk mee gelachen. Het eerste is een krabbetje, en dat loopt dan ook gewoon traag en parmantig verder, en als je een heftig geluid maakt zoals handengeklap, verandert het van richting.

krab

Zonder er echt op te letten, pakte ik ook het tweede robotje uit, zette het aan, en zette het op de grond. Ik denk dat we het alledrie simultaan uitgilden. In tegenstelling tot het trage krabbetje bleek dit een racemier te zijn.

mier

Op amper een seconde zat het beestje de andere kant van de woonkamer, en wanneer het ergens tegenbotst, draait het zich om. Kobe zat met een grote sprong meteen in de zetel, en toen zat het beestje  ónder de zetel. Het heeft toch wel wat voeten in de aarde gehad om het daar vanonder te halen, want telkens ik de zetel een stukje verder optilde, croste het machientje meteen ook verder. We hebben geschaterd, en Wolf uit pure zenuwachtigheid zelfs gehuild. Hilarisch speelgoed, maar inderdaad toch nog wel eventjes wachten, drie is toch ietsje te jong.

Geplaatst op

Niet mijn dagje

Dat het vandaag mijn dagje niet was. Geen grote malheuren hoor, alleen een combinatie van kleine ergernissen.

De voormiddag viel goed mee, gelukkig: lang geslapen, vrolijke kinderen… We hebben zelfs een stuk behang verder afgedaan in de keuken, goed bezig dus.

Als maaltijd wilde ik de restjes van de vorige dagen opeten. Alleen had ik er geen rekening mee gehouden hoe graag Wolf wel cordon bleu eet, en was er eigenlijk te weinig. Hmm. Hij heeft dan maar Kobes overschot opgegeten, want die had wel meer dan genoeg. Oef.
Het feit dat ik de perziken in de ijskast had omgegooid en ik dus de halve ijskast mocht opkuisen, nemen we er maar bij.

Daarna wilde ik eigenlijk eventjes rustig in de zetel blijven, en dan vertrekken naar de Gentse Feesten, maar Kobe was blijkbaar hondemoe, en moest duidelijk eerst slapen. In bed dan maar. En hem halverwege wakker maken is eigenlijk geen optie, wegens een rothumeur dan. Tsja.

Zelf heb ik dan maar de hangmat buiten opgehangen om een tukje te doen, maar al gauw was het serieus bewolkt, en ben ik naar binnen gevlucht met ijskoude voeten.

Pas om vier uur werd Kobe wakker, met een kakpamper dan nog. Goh, na het nodige fruit konden we misschien nog aanzetten naar de GF en de poppenvoorstelling in het EFTC halen om 17.15u. Ik heb me dan maar rap opgetut (lees: lenzen ipv bril, beetje make up, en vooral ook de vogelnest op mijn hoofd temmen), en had gelukkig nog de reflex even de site van het EFTC te checken. Bleek er enkel nog een voorstelling te zijn om 17.00u, en meer bepaald die Franse tekstvoorstelling van Bahri, waar we dinsdag uit weggelopen zijn. Blah.

Geen GF dus. Toen viel mijn frank: we moesten nog een fietsje zien te vinden voor Kobes verjaardag! Ik ben beginnen rondbellen, en ben tot de vaststelling gekomen dat de meeste fietswinkels tijdens de GF gesloten zijn. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar Huis Tanghe, aan het Vanbeverenplein, waar ze blijkbaar nog een ganse reeks kleuterfietsjes hadden. Alleen sloot die winkel om 17.00u, en was het intussen 16.50u. De kinderen en ik hebben in vijftien haasten onze schoenen aangedaan, en op het moment dat ik wilde vertrekken, viel er nog een frank: mijn autosleutels zaten nog in het handschoenkastje van Barts auto! Grmbl.

Ik heb dat toen op Twitter gezet, en drie minuten later ging de telefoon: Bart om te zeggen dat hij ze vanmorgen had opgemerkt, en speciaal nog teruggereden was om ze op de keukentafel te leggen. Waar ik ze gewoontegetrouw opzij had geschoven zonder ze op te merken.

We zijn alsnog in de auto gesprongen, maar er was een pak meer verkeer dan verwacht, zodat we het nooit op tijd gingen halen. Changement de plan dan maar: naar de Aveve om diepvrieskoeken, en vaststellen dat de fietsenhersteller ook gesloten was.

Ik kon bij de kinderen gelukkig de teleurstelling verzachten door te zeggen dat we dan een stevig tochtje gingen fietsen, misschien zelfs naar een speeltuintje dat ik ooit had opgemerkt. In de garage stelden we vast dat mijn achterband sjiekeplat stond. Hmmm. Het ding opgepompt, en vertrokken op hoop van zege. Helaas, twee straten verder zijn we teruggekeerd, de band had het al begeven. Ik ben zelfs te voet teruggewandeld.

Bij het thuiskomen zag ik dat Bart al thuis was. Op zich uiteraard geen negatief feit, integendeel, ware het niet dat ik gisterenavond begrepen had dat hij pas laat ging thuis zijn, en ik dus niet genoeg brood in huis had. Zucht.

Neem daar dan nog bij dat ik een blikje ice tea heb omgestoten op mijn bureau, de zak van mijn favoriete kroepoek blijkbaar niet dicht was en alles dus slap, mijn arm pijn deed, ik een vriend niet kon bereiken op zijn telefoon, en nog zo wat kleine prutsen, en het hoeft dus voor mij echt niet meer vandaag.

Ik ga slapen.

Wedden dat er muggen zitten?

Geplaatst op

Kermis

Jullie hebben nog een paar fotootjes van me tegoed. Vorige week zondag was er namelijk kermis in Zomergem, waar mijn ouders wonen. Op zich niks speciaals, maar er is wel altijd vanalles te doen op zo’n moment. De reuzen van Oostwinkel liepen rond, er was een ballondiertjesclown, een orgelspeler met stokoud aapje, verschillende soorten andere animatie, kraampjes van de lokale middenstanders die iets te drinken of te knabbelen aanboden, enzoverder.

Wolf was ongelofelijk blij met zijn mooie roze Pink Panther

pinkpanther

Wat later mochten ze in de autootjes.

autootjes1

autootjes2

En toen was het gedaan met foto’s trekken, want… Bart, Wolf en oma wilden in het Fun House. Binnen beweegt er vanalles, en ons ma was nog niet goed binnen, of ze verloor toch wel haar evenwicht zeker, waardoor ze keihard met haar hoofd tegen een metalen bar vloog: een grote gapende diepe gap in haar hoofd, op de haarlijn. Bart kwam me onmiddellijk roepen, maar het duurde nog wel even voor gans dat spel stil lag en ze weer naar buiten kon. En inderdaad, drie cm lang, en diep tot op het bot. Ze had gelukkig het verstand gehad om het dadelijk stevig dicht te drukken, en nog iets later waren ma en ik op weg naar de dokter die letterlijk om de hoek woonde, en er wel een kijkje naar wilde nemen. Een half uurtje en vijf hechtingen later dweilden we de rest van de kraampjes af, terwijl papa al met opa en de jongens teruggekeerd was.

Zo’n ouwe doos, da’s blijkbaar nog zo rap niet kapot te krijgen :-p