Dat het woensdag mijn dagje niet was, had ik niet eens echt door, tot er iemand dat twitterde. Maar yup, als je alles samenzet, was het toch precies niet mijn dagje.
Ik had nochtans mogen uitslapen van de kinderen, tot Wolf me om half negen kwam halen: Kobe had op zijn potje gedaan, en ik moest zijn billen komen afvegen. Mja, er zijn leuker redenen om op te staan, maar kom, dat zijn kleine kinderen. Ik ben al lang blij dat ze zelf opstaan en mij niet wakker maken.
De rest van de voormiddag werd lekker rustig doorgebracht: uitgebreid ontbijt, beetje computer spelen, dat soort onzin. Tot we alledrie netjes aangekleed klaar stonden om boodschappen te doen, en ik mijn sleutels niet vond. Hmmm. Een stevige zoektocht later riep Wolf dat ze nog in de auto in het contact zaten. Ugh, ja, ik was gisteren thuisgekomen en was onmiddellijk de tuin ingespurt om de was binnen te halen, aangezien het net was beginnen gieten. Later op de avond had ik Bart gevraagd om de fiets uit de koffer te halen, waarna hij netjes met zijn eigen sleutels mijn auto op slot had gedaan. Hah. Geen auto dus, want een telefoontje leerde me dat Bart in Brussel zat, en dus niet even snel de sleutels kon brengen.
Geen nood, dan maar met de fiets: zoveel boodschappen hadden we nu ook weer niet nodig, alleen eten voor vanmiddag, brood, en wat knabbels en drank voor de roleplay vanavond. Tot ik me realiseerde dat er geen fietsslot aan Wolfs fiets zat, en het grote fietsslot… jawel, in de koffer van de auto lag. Die afgesloten was, weet u nog?
Hmm. Dan maar te voet zeker? We konden naar de Lidl gaan in plaats van de Delhaize, die was dichter, en de zon scheen toch stralend. Een mooie wandeling, welzeker. Alleen wilden mijn ingewanden niet mee, want midden in de winkel kreeg ik plots zware buikkrampen, dacht ik dat ik flauw ging vallen, en heb ik het personeelstoilet gekaapt. Oef. En toen kwamen we buiten uit de winkel, en was het aan het regenen. En hadden wij geen regenjasjes of zo mee. Thuis hebben we de kleren uitgestroopt en ons stevig afgedroogd, waarna de kinderen onder een dekentje in de zetel zijn gekropen, en ik eten heb gemaakt. Laat, jawel, want de wandeling op zich was toch een dik half uur, in plaats van de vijf minuten per auto.
Na het eten werd er wat gerust, gespeeld, en in de zetel gehangen. Rond vijf uur vond ik dat we nochtans wel nog iets van onze dag mochten maken, en wilde ik de verf in de gang retoucheren. De kinderen gingen dat ook leuk vinden, zo met een borsteltje de plekken wegschilderen. Tot we in de garage kwamen, en de pot verf opgedroogd bleek. En nieuwe verf halen was geen optie, want geen auto, weet u nog?
Goh ja. Dan maar het huis opruimen zeker, en een beetje stofzuigen en zo? Want de kuisvrouw, die op woensdag ging komen, kwam pas morgen, en vanavond had ik de roleplayers over de vloer. Samen met de kinderen hebben we al het speelgoed grondig opgeruimd – wat trouwens ook echt wel eens nodig was – en begon ik al alles van de tafel af te ruimen. Tot een smsje binnenkwam: geen roleplay vanavond, er hadden teveel mensen afgezegd. Ah bon. Was ik daarvoor door de regen boodschappen gaan doen? Meh.
Tsja, het huis was tenminste opgeruimd, kon de kuisvrouw morgen deftig schoonmaken. Ik stak na het eten de kinderen in bed, en nu was er nog tijd over om rustig de krant te lezen en de post door te nemen. Tot ik aan de brievenbus een brief van de politie in handen kreeg, en ik geflitst bleek te zijn. 50 euro, allez hop.
Maar wil je geloven dat ik het nog niet echt een slechte dag vond, tot ik het volgende las op Twitter?
polletjen Aug 04, 7:50 pm via Nambu
@gudrun heeft blijkbaar serieus last van een off-day. Tomorrow will be better, can’t get worse
Positief ingesteld zijn, zeker? Ik kon polletjen alvast geen ongelijk geven, als ik zo terugdacht…