Dat het vandaag mijn dagje niet was. Geen grote malheuren hoor, alleen een combinatie van kleine ergernissen.
De voormiddag viel goed mee, gelukkig: lang geslapen, vrolijke kinderen… We hebben zelfs een stuk behang verder afgedaan in de keuken, goed bezig dus.
Als maaltijd wilde ik de restjes van de vorige dagen opeten. Alleen had ik er geen rekening mee gehouden hoe graag Wolf wel cordon bleu eet, en was er eigenlijk te weinig. Hmm. Hij heeft dan maar Kobes overschot opgegeten, want die had wel meer dan genoeg. Oef.
Het feit dat ik de perziken in de ijskast had omgegooid en ik dus de halve ijskast mocht opkuisen, nemen we er maar bij.
Daarna wilde ik eigenlijk eventjes rustig in de zetel blijven, en dan vertrekken naar de Gentse Feesten, maar Kobe was blijkbaar hondemoe, en moest duidelijk eerst slapen. In bed dan maar. En hem halverwege wakker maken is eigenlijk geen optie, wegens een rothumeur dan. Tsja.
Zelf heb ik dan maar de hangmat buiten opgehangen om een tukje te doen, maar al gauw was het serieus bewolkt, en ben ik naar binnen gevlucht met ijskoude voeten.
Pas om vier uur werd Kobe wakker, met een kakpamper dan nog. Goh, na het nodige fruit konden we misschien nog aanzetten naar de GF en de poppenvoorstelling in het EFTC halen om 17.15u. Ik heb me dan maar rap opgetut (lees: lenzen ipv bril, beetje make up, en vooral ook de vogelnest op mijn hoofd temmen), en had gelukkig nog de reflex even de site van het EFTC te checken. Bleek er enkel nog een voorstelling te zijn om 17.00u, en meer bepaald die Franse tekstvoorstelling van Bahri, waar we dinsdag uit weggelopen zijn. Blah.
Geen GF dus. Toen viel mijn frank: we moesten nog een fietsje zien te vinden voor Kobes verjaardag! Ik ben beginnen rondbellen, en ben tot de vaststelling gekomen dat de meeste fietswinkels tijdens de GF gesloten zijn. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar Huis Tanghe, aan het Vanbeverenplein, waar ze blijkbaar nog een ganse reeks kleuterfietsjes hadden. Alleen sloot die winkel om 17.00u, en was het intussen 16.50u. De kinderen en ik hebben in vijftien haasten onze schoenen aangedaan, en op het moment dat ik wilde vertrekken, viel er nog een frank: mijn autosleutels zaten nog in het handschoenkastje van Barts auto! Grmbl.
Ik heb dat toen op Twitter gezet, en drie minuten later ging de telefoon: Bart om te zeggen dat hij ze vanmorgen had opgemerkt, en speciaal nog teruggereden was om ze op de keukentafel te leggen. Waar ik ze gewoontegetrouw opzij had geschoven zonder ze op te merken.
We zijn alsnog in de auto gesprongen, maar er was een pak meer verkeer dan verwacht, zodat we het nooit op tijd gingen halen. Changement de plan dan maar: naar de Aveve om diepvrieskoeken, en vaststellen dat de fietsenhersteller ook gesloten was.
Ik kon bij de kinderen gelukkig de teleurstelling verzachten door te zeggen dat we dan een stevig tochtje gingen fietsen, misschien zelfs naar een speeltuintje dat ik ooit had opgemerkt. In de garage stelden we vast dat mijn achterband sjiekeplat stond. Hmmm. Het ding opgepompt, en vertrokken op hoop van zege. Helaas, twee straten verder zijn we teruggekeerd, de band had het al begeven. Ik ben zelfs te voet teruggewandeld.
Bij het thuiskomen zag ik dat Bart al thuis was. Op zich uiteraard geen negatief feit, integendeel, ware het niet dat ik gisterenavond begrepen had dat hij pas laat ging thuis zijn, en ik dus niet genoeg brood in huis had. Zucht.
Neem daar dan nog bij dat ik een blikje ice tea heb omgestoten op mijn bureau, de zak van mijn favoriete kroepoek blijkbaar niet dicht was en alles dus slap, mijn arm pijn deed, ik een vriend niet kon bereiken op zijn telefoon, en nog zo wat kleine prutsen, en het hoeft dus voor mij echt niet meer vandaag.
Ik ga slapen.
Wedden dat er muggen zitten?