Geplaatst op

Woensdag

Het lastigste tot hiertoe om de drie kinderen te combineren, is het afhalen van school. Bart zet ze ’s morgens af, dus daar is geen probleem. Ik moet ze wel afhalen rond half vier, en met een baby is dat moeilijk te timen. Ofwel wil ze net dàn eten, ofwel ligt ze diep te slapen.

Als ik haar dan moet wakker maken, huilt ze natuurlijk, én wil eten. En dan spreek ik nog niet over het feit dat ik haar stevig moet inpakken, in de maxicosi in de auto zetten, ginder weer uithalen (met de maxicosi of in de draagdoek) en ze door de kou naar de speelzaal moet sleuren.

Op woensdag is het dubbel zo erg, want dan is het een pak drukker aan de schoolpoort, en kan je er al helemaal niet parkeren.

Maar… De mama van zijn beste vriendje heeft aangeboden om hen de woensdag mee te nemen, ze moet toch quasi hier aan de deur passeren. En da’s dus zalig: om half één waren ze hier, terwijl Merel rustig doorsliep en ik op mijn gemak had kunnen koken.

Bedankt, Hendrika!

Geplaatst op

Frustratie!

Kunt ge dat nu geloven???

Ik ben twintig kilo kwijt, vind van mezelf dat ik er verdomd goed uit zie tegenwoordig, en dan ga ik broeken kopen, ben ik amper één maat kwijt!

Ik had maat 50 (I know I know), heb ik toch wel weer twee keer een 48 moeten kopen zeker! Waarom kunnen er nu geen centimeters van mijn dik gat af zijn?

Aaaarrghh!

Geplaatst op

Ik heb een klink!

En daar ben ik ongelofelijk blij mee!

Laat me even uitleggen. Mijn bureau is gesitueerd in een kleine veranda die aan de living is aangebouwd, gelukkig aan de noordkant. De vorige eigenaar had die erbij gezet om een eigen bureau te hebben. Met de verbouwingen van vorige zomer is het een geïntegreerd stuk van de woonkamer geworden, door het verwijderen van het tussenraam. Ik zit hier nu prinsheerlijk, zeker nu ook alle ramen zijn vervangen door hoogrendementsglas. Alleen moest het laatste stuk nog gedaan worden: bij de vervanging van de ramen bleek één glas gebroken te zijn, en één glas te weinig besteld.

Maar vooral: er is een smalle buitendeur aan die veranda, naar mijn kleine tuintje. Toen we hier net woonden, is het klinkje daarvan kapot gegaan. Met veel moeite heb ik kunnen achterhalen wie de veranda had gezet, een of andere obscure firma uit Eeklo. Ik mocht bellen naar die mensen wat ik wilde, ze beloofden dat ze eens langs gingen komen om dat te bekijken, maar uiteraard zag ik nooit iemand. Ik heb heel wat andere firma’s gecontacteerd, maar blijkbaar was het een systeem dat ze niet kenden. En dus zat ik hier met een deur die niet meer sloot, een buitendeur dan nog. Fijn.

Na vijf jaar is er eindelijk iemand van die ene firma langsgekomen, en die heeft het kapotte klinkje gedemonteerd, zodat ik met een schroevendraaier of iets dergelijks het deurtje kon openen of sluiten. Een hele verbetering dus, ware het niet dat ik nu met een gat in die deur zat. In de winter probeerde ik dat af te plakken, maar de deur werd wel degelijk geregeld gebruikt. Die firma heb ik trouwens nooit meer teruggezien.

En nu, dankzij Wolfaert, heb ik weer een klink! Die mens vond dat dat niet kon zijn, heeft nu eenmaal veranda’s als zijn specialiteit, en maakte er dus een zaak van om een klink te vinden die paste. Hij heeft er serieus naar moeten zoeken, zei hij, en het is niet de meest elegante klink ooit, maar ze werkt! Vandaag zijn ze namelijk de ontbrekende ramen komen vervangen, en de klink komen installeren. De tuimelfunctie van het raam is weggevallen, maar da’s het minste. Maar nu kan ik de poes zonder meer binnenlaten, hout halen zonder kunstgrepen met briefopeners, en gewoon de deur sluiten!

Want ik heb een klink! Na tien jaar! Een klink! Yay!

Geplaatst op

Ongerust

Hmm. Soms denk ik van mezelf dat ik een drama queen of een hypochonder ben, maar blijkbaar heb ik het toch soms bij het rechte eind.

Mijn lijf voelt namelijk niet goed aan, momenteel. “Ja maar ja”, kan je zeggen,” je bent nog maar een week bevallen.” Hmm, toch…

Ik heb dus naar Leen gebeld, vriendin en gecertificeerd vroedvrouw, die aanbood om op huisbezoek te komen, want verschillende soorten buikpijn beschrijven langs de telefoon is niet zo evident. Ook zij vond de buikpijn niet normaal, in combinatie met het aanhoudende bloedverlies, en ze regelde die namiddag nog een afspraak met de gynaecoloog. Ik dus naar ginder, en effectief, hij stelde vast dat mijn baarmoeder wel nog heel veel vocht bevat, en hopelijk geen achtergebleven stukje placenta. De pijnsteken zouden komen door een blaasontsteking. Soit, medicatie tegen die ontsteking, en druppels om mijn baarmoeder te doen samentrekken, zodat het beeld wat duidelijker zou worden. Nu maar hopen dat er effectief geen stukje is achtergebleven, of dat wordt, net zoals bij Wolf, een curettage onder volledige verdoving.

Fijn.

Vrijdag terug naar de dokter, en de evolutie bekijken.

Geplaatst op

Bericht aan mijn dochter

Vandaag is het vijf november, lieve schat. De dag waarop de dokter dacht dat jij geboren ging worden. En waarvan ik dacht dat ik je dan tenminste al twee weken in mijn armen ging houden. Maar blijkbaar ben je koppiger dan je broers, en blijf je hardnekkig waar je zit.

Weet je… Wij twee gaan nog veel ruzie hebben later. Ik voel dat nu al. Want wil je BEGOT haast uit die buik komen, ja?

Geplaatst op

Rode laarsjes

Jawel, ik heb er eindelijk. Het zijn niet dedie geworden die ik al lang op het oog had , maar wel een ander paar dat nog feller rood is, en eigenlijk wel even mooi. Plus: ze zijn wellicht iets lager, en zitten bijzonder comfortabel. Alleen hingen er achteraan floshkes aan, en die zijn er nog dezelfde dag afgeknipt. Floshen, het idee alleen al!

Maar ze zijn dus echt wel mooi 🙂 Oh, en 89 euro in plaats van 130 voor die andere. Néh!

laarsjes

Geplaatst op

School

Gisteren ben ik even langs school geweest: ik had nog toetsen liggen van de vijfdes die ik moest teruggeven. Ik had mijn komst vergeten aankondigen, en natuurlijk hadden ze net toets, een onverwachte, waarbij ze nogal aan het tegensputteren waren.

Ik heb ze meteen de mond gesnoerd, en de toets in alle rust laten doorgaan, terwijl ik snel wat vocabulariumtoetsjes verbeterde. Eigenlijk heb ik zonder meer de les overgenomen, ik hoop dat Jan het me niet kwalijk neemt.

Maar het deed me eens te meer beseffen hoe hard ik het lesgeven mis. Ik heb maar met moeite de deur weer achter me toegetrokken…

Geplaatst op

Frankfurt

Bart is vanmorgen behoorlijk vroeg met een taxi naar het station vertrokken, om vandaar uit naar Zaventem te rijden met de trein. Hij moet namelijk een korte lezing houden voor Lufthansa. In Frankfurt, jawel.

De logische reis zou uiteraard met de trein zijn, maar dat kan uiteraard niet als het om een maatschappij als Lufthansa gaat, dus werd het het vliegtuig. Blijkbaar was de chauffeur ginder (die hem ging opwachten met zo’n bord met zijn naam op, hoe cool is dat niet zeg) een dag verkeerd en heeft hij moeten improviseren, maar bon.

Een uur heeft hij moeten spreken, van 12.30u tot 13.30u, en dat was dat. En dan het vliegtuig terug.

Om zeven uur was hij hier opnieuw thuis.

Geef toe, behoorlijk geschift, en niet bepaald goed voor de ecologische voetafdruk, maar wel wijs natuurlijk. En egostrelend. Ik ben trots op mijn ventje, echt waar.

Geplaatst op

Heksenliedje

Het is weer herfst, en Halloween is in aantocht, en dus past ook Sesamstraat zijn filmpjes en onderwerpen aan. Eén van mijn echte favorieten is nog altijd onderstaand heksenliedje. Lekker onnozel en zo, maar wel heerlijk om mee te zingen en daarnet nog in de aflevering van vandaag.

Laat uzelf gaan, zou ik zo zeggen!

Geplaatst op

Tegenvaller

Vandaag waren we nog maar eens uitgenodigd bij de schoonfamilie om samen deftig te gaan eten. Ik zag het volledig zitten 🙂

Mijn schoonouders wilden al lang eens gaan eten in een restaurant in Maarke-Kerkem, dat eigenlijk wel een goeie naam heeft. Het feit dat Peter Goossens van ’t Hof van Cleve er zat met zijn gezin, zegt ook wel iets.

Helaas voor ons, misschien, want de service was alles behalve. We waren er stipt om één uur, en konden onmiddellijk buiten gaan zitten op het terras met grote ramen rondom en een zeer enthousiaste parasol, zodat we zo goed als volledig beschut zaten tegen de wind. Het uitzicht is er fantastisch: de Vlaamse Ardennen op hun best.

Quasi onmiddellijk werd het aperitief opgenomen en gebracht. En dat was dat.

Tegen kwart voor twee, drie kwartier later dus, vroeg ik toch of ze misschien de bestelde flessen water wilden brengen. Hapjes voor bij de champagne hadden we nog niet gezien, en kregen we ook niet meer te zien, tenzij aan andere tafels. Het water werd prompt gebracht, samen met wat brood, waar iedereen zowat op aanviel.

Tegen twee uur verscheen het koude voorgerecht, maar de tonijntartaar was flauw en smakeloos. Meh.

Tegen kwart voor drie werd de pompoensoep gebracht: zeer lekker, maar moet dat zo lang duren???

Tegen kwart over drie kwam de hoofdschotel: wilde-eendenborst met een zeer lekkere saus, boschampignons en amandelkroketjes. Lekker, maar niks om over naar huis te schrijven. Bart haakte finaal af toen er nog pluimen aan zijn vlees bleken te hangen.

Het dessert was wel zeer lekker, al was het pas tegen vier uur: ijs van witte chocolade, chocolademousse en nog ietske.

Gelukkig waren de kinderen wel wildenthousiast: lekker eten voor hen, en vooral een zeer fijn speeltuintje beneden, waar ze quasi de hele tijd op gezeten hebben. Ze hebben zich geen seconde verveeld, heb ik de indruk.

Mja.

Daar zien ze ons toch niet meer terug, denk ik. Tenzij we nog eens getrakteerd worden :-p