Verschoten

Ik ben me deze morgen doodverschoten, en ik was er echt niet goed van. En eigenlijk voel ik me nog steeds wat schuldig, ook al weet ik dat dat elke moeder wel eens overkomt. Maar toch. Bij een derde zou je beter moeten weten, nee?

Merel is deze morgen namelijk van de luiertafel in de badkamer gedonderd. Kopje eerst. Boenk.

Ik had haar aangekleed, en ze zat netjes rechtop te spelen met iets. Ik wilde haar pyamaatje en slaapzak weghangen, en terwijl ik me terug omdraai, zie ik haar nog net voorover duikelen. Geloof me, op zo’n moment zie je dat dus écht in slow motion he! Ik heb nog een snoekduik geprobeerd, maar ik was net te laat. Gelukkig ligt er kurk op de grond, en begon ze onmiddellijk te krijsen en te brullen, maar ik voelde me een archislechte moeder. Ik heb ze vrij snel kunnen sussen, maar ik mocht echt niet aan de zijkant van haar hoofdje komen. Eten was geen probleem, nog die chance. Een half uurtje later heb ik haar dan in bed gelegd, maar niet op haar gewone zijde, want dat wilde ze niet, dat was wellicht op haar buil. Ik ben ook regelmatig eens gaan kijken, maar ze sliep doodnormaal.

Mja.

Stom. Stom stom stom. Daarvoor moet ge al aan uw derde kind toe zijn en al…

Zwemmen… of net niet.

Hmpf.

De jongens vroegen al lang of we nog eens gingen zwemmen, dus had ik dat voor vandaag gepland. Bart zag dat niet zitten voor de middag, want hij wil rustig wakker worden en dan boodschappen te doen. Geen nood, het zwembad was open tot vijf uur. Alleen… Merel moest slapen, en sliep om drie uur nog steeds. We hebben haar dan maar wakker gemaakt en haar fruitpap gegeven. Veel wilde ze er niet van eten, en het middageten was ook al niet zo vlot binnengegaan. Bon, wij dan maar met pak en zak aangezet richting Zomergem. Aan het zwembad zelf viel mijn euro: ik had Merels zwempampertjes in de badkamer laten liggen! Goed bezig…

Ik heb de jongens dus afgezet, en ben met een brullende Merel naar mijn ma gereden, om daar te wachten. Merel bleef maar huilen en reageerde vreselijk onwennig bij mijn ouders, ik mocht haar gezichtsveld niet verlaten. Maar best dus, dat ik er niet mee gaan zwemmen ben. Al baalde ik wel: ik had er echt zin in om in het water te spelen met mijn jongens.

Zal nog wel eens lukken, vermoed ik, gezien dit rotweer.

Stress!!!

Vandaag heb ik een dag om te verbeteren. Vrijdag heb ik een grote pak examens binnengekregen, en de punten moeten woensdagnacht binnen zijn. Maar een weekend met drie kinderen in huis is niet ideaal om te werken, en gisteren had ik de hele dag mondeling.

Soit, Wolf heeft vandaag ook sportdag, en de juf had gevraagd of er mama’s waren die de kinderen naar de Blaarmeersen konden brengen. Ik had toegezegd, omdat ik dan meteen goed wakker ging zijn en tegen negen uur kon beginnen met verbeteren. Hmm.

Kobe treuzelde nogal wat deze morgen, zodat we een paar minuten te laat op school waren. Wolfs vriendjes die mee gingen rijden, waren intussen al over andere auto’s verdeeld, en ik kreeg twee andere mee. Bon ja. Ik schoot me de R4 op, en toen bleek daar een ongeluk gebeurd te zijn, met serieuze file. Na een kwartier aanschuiven ben ik eraf geraakt, en teruggereden naar Wondelgem, om dan via de binnenweg van Mariakerke te rijden. Helaas, de secundaire weg was ook één en al file. Dan maar een andere weg, waar ik wél vlot kon rijden, maar die een serieuze omweg betekende. Uiteindelijk waren we om twintig over negen aan de Blaarmeersen, stijf van de frustratie en de stress, maar nog net op tijd. Ugh.

Geen fijn begin van de dag. Een grote kop koffie heeft me gekalmeerd, en pas tegen tien uur ben ik echt begonnen met verbeteren. Een uur te laat, maar intussen wel terug kalm genoeg.

Ugh.

Vingertjes

Ugh!

Ik was net klaar met mijn mondelinge examens af te nemen voor mijn middagpauze, toen mijn telefoon ging: de kleuterschool! Kobe had met zijn vingers tussen de zware deur gezeten, en het zag er wel niet zo erg uit, maar of we toch maar met hem naar de dokter konden…

Ik kon dus niet weg, ik had amper tijd om te eten (gelukkig heeft onze lieve secretaresse mijn eten opgewarmd terwijl ik aan het telefoneren was), en dus moest ik Bart wel inschakelen. Die was gelukkig op zijn kantoor en niet ergens in Brussel of Antwerpen of zo, en ging hem halen. Intussen verwittigde ik de dokter dat hij op komst was, en belde ik terug de school om hetzelfde te zeggen. Bart heeft een paar afspraken afgezegd, en zelf was ik thuis met Wolf om vier uur.

En toen bleek het allemaal niet erg te zijn: gewoon wat gekneusd, niks gebroken of zo. Kobe was wel zodanig gedaan van de alteratie, dat hij in de zetel in slaap was gevallen en daar twee uur heeft liggen slapen.

Bart sprintte prompt terug naar kantoor voor een volgende afspraak, en ik was was behoorlijk opgelucht dat het allemaal zo erg niet was. Maar ik kan u verzekeren: zo van die telefoontjes, da’s allemaal niet goed voor het hart. En de zen.

Costa Rica

Drie weken geleden zijn mijn ouders op reis vertrokken naar Costa Rica. Het zag er een zalige reis uit, en dat bleek het ook te zijn, volgens de mailtjes van mijn ma: jungle, brulapen (waar vooral mijn vader, tot niemands grote verbazing, een voorliefde voor heeft opgevat), kaaimannen, kikkertjes, vogels van allerlei pluimage, werkende vulkanen… Het leek heerlijk.

Tot mijn pa bij een wandeltocht te paard van zijn op hol geslagen rijdier is gedonderd, en zijn sleutelbeen en een rib heeft gebroken. Ze hebben het nog een aantal dagen uitgehouden met een stevig verband, maar zijn uiteindelijk toch noodgedwongen naar de hoofdstad verhuisd voor repatriëring.

Alleen… De vluchten zaten blijkbaar vol, vooral als ze businessclass wilden om beter te zitten en slapen. Pas vandaag zijn ze dus geland, na een aantal doodsaaie dagen in het kleine hoofdstadje.

Aangezien de verzekeringsmaatschappij hen per taxi naar huis liet brengen, hoefde ik hen niet af te halen op de luchthaven of het station (want oorspronkelijk gingen ze landen in Schiphol en daar de trein nemen), maar ik had er wel voor gezorgd dat ik bij hen thuis was om valiezen te helpen dragen en dergelijke. En ook uit pure bezorgdheid.

Mijn pa zag er al bij al vrij deftig uit. Minder erg dan ik had gevreesd. Maandag mag hij al naar de orthopedist, voor een consult over een eventuele operatie of zo. Oef.

Vakantiezondag

Vorige zondag voelde al als vakantie aan, met die brunch en dat verjaardagsfeestje. Vandaag had net hetzelfde gevoel, al zal het weer er ook wel voor iets tussen zitten.

Het traditionele zondagsontbijt zorgt altijd al voor een goed begin: versgebakken croissants, boterkoeken en chocoladebroodjes met chocolademelk, en een zachtgekookt eitje 🙂

Tegen half elf waren we in Gent centrum: JCI Artevelde, waar Bart lid van is, gaf een soortement van concert. SACD heet het, al heb ik nog niet kunnen achterhalen waar die letters voor staan. Een man nam ons, aan de hand van diverse cd’s, mee op een muzikale geschiedenisles, maar vooral zijn anekdotes en uitleg waren hetgeen alles interessant maakte. Ik wist niet goed wat ik mocht verwachten, en vond dat ze het geen concert hadden mogen noemen, maar het was wel de moeite waard. De scene van Tinnenpot was dan ook zeer huiselijk aangekleed, met sofa, flatscreen met knetterende haard, bloemen, schemerlampen, en een kick ass geluidsinstallatie. Maar wat ons over de streep had gehaald om te komen, was de kinderopvang :-p Zelfs Merel vormde geen probleem. De jongens hebben er prima gespeeld, Kobe had zich zelfs laten schminken als Spiderman. Dat vond ik dan persoonlijk weer geen goed idee, en ik kreeg gelijk: al amper een half uurtje later begon hij te klagen dat het jeukte en piekte in zijn ogen, en dat ik het moest afwrijven. Gelukkig zijn die vochtige doekjes voor Merel prima als demaquillage, en heeft hij een tijdlang rondgelopen met half beschilderd gezicht.

spidey

We zijn eventjes gebleven op de receptie, net lang genoeg voor Merel om eten te krijgen en net kort genoeg voor de jongens om zich niet te vervelen, en zijn dan naar de Korenmarkt gewandeld om te eten in de Pizza Hut. Die met Grimbergenkaas kan ik trouwens aanraden. Daarna zijn we een klein eindje verder gewandeld, om een boottochtje te maken vanaf de Korenlei. Ik had dat al lang beloofd aan Wolf, en nu kwam het er dus eindelijk van. De jongens genoten, en Merel heeft nog maar eens op een bizarre plaats de borst gekregen, zucht. Ik moet zeggen, ik ken Gent serieus grondig, en toch is zo’n boottochtje toch nog verrassend door het nieuwe perspectief. En ook hier gaf de lerarenkaart me 3,5 euro korting :-p

boot1

boot2

boot3

De dag eindigde helaas niet zo rooskleurig als de rest van de dag was geweest: we hadden geparkeerd op de hoek van de Academiestraat en de Augustijnenstraat, en stonden voor een stukje op het zebrapad. Ik had er Bart nog op gewezen, maar die dacht dat het wel ging meevallen op een zondag. Al lachend had ik eraan toegevoegd dat hij dan maar de eventuele boete moest betalen, ook al zat ik achter het stuur.

Ja maat! De auto is dus gewoon weggesleept he! Ergens hebben ze wel gelijk, maar toch, dat is toch wel hardvochtig! We hebben een taxi gebeld, en die heeft mij met de kinderen thuis afgezet, en heeft daarna Bart tot aan het UZ bij de auto gebracht. Hmpf. Eigenlijk toch wel een serieuze domper op zo’n mooie dag.

Jammer!

Sportkampstress

Elke ouder heeft te kampen met hetzelfde probleem: wat doe je in hemelsnaam met de kinderen in de grote vakantie? Ik heb dan nog geluk dat ik zelf quasi de hele vakantie thuis ben, maar dan nog. Ik kan hen ook geen negen weken bezighouden, ze vervelen zich al na een halve week. Dus, elk jaar wordt er een planning uitgewerkt, voor een stuk samen met een vriendin. Wolf en Marthe zijn beste vriendjes, en we laten hen dan ook verschillende dingen samen doen.

Zoals het sportkamp. Nog een geluk dat Delphine me had gewaarschuwd dat de inschrijvingsdag vandaag was, want de kampen van Stad Gent zijn zeer gegeerd. De sportkampen zijn voor ons zeer interessant, omdat de sporthal vlakbij is. Alleen… Je moet online inschrijven, en de servers zijn daar absolùùt niet op berekend. Om negen uur deze morgen gingen de servers open en zat half Wondelgem – wat zeg ik, half Gént – achter zijn computer om toch maar te kunnen inschrijven voor een van de talloze kampen op diverse locaties voor alle mogelijke leeftijden. Delphine is erin geslaagd, met twee computers, om na vijventwintig minuten haar beide kinderen in te kunnen schrijven. Bij elke stap crasht de server immers meermaals.
Wolf is ingeschreven geraakt om 9.50u, Kobe zelfs maar om 10,05u. Ik geef het u op een briefke: meer dan een uur lang op een refreshknop duwen, er zijn leuker dingen. Vandaag hoorde ik dat Fien (een andere mama) er zelfs twee uur over gedaan heeft om beide jongens binnen te krijgen.

Ik weet niet wat u ervan denkt, maar ik vind dat schandalig. Er moet toch een andere oplossing zijn? Desnoods zwaardere servers?

Soit, Wolf en Kobe gaan de tweede week van de grote vakantie dus hier een paar straten verder op sportkamp. Ik zie dat volledig zitten 🙂

Koalascheten

Merel krijgt niet alleen antibiotica, ik moet haar ook eucalyptussuppo’s geven.

Mocht iemand zich dus ooit al afgevraagd hebben hoe koalascheten zouden ruiken: ge moogt altijd eens komen snuffelen.

Stress!

Dat het mijn ochtend niet was!

Dat Bart ziek was, dat kondigde zich gisterenavond al aan. Dat ik dus de jongens naar school moest brengen, was het logische gevolg. Niet dat ik daar een probleem mee heb, het is gewoon een kwestie van planning. Maar.

Ik had me al overslapen: in gans het gedoe er niet aan gedacht mijn wekker te zetten, en voor een keer – damn you, Murphy! – waren de jongens natuurlijk NIET wakker om zeven uur. Bon, half acht is geen probleem, ook dan komen we er wel zonder ons noemenswaardig te haasten.

Naar de badkamer dus, en daar de jongens in de douche gestoken. Ook tot hier nog niet echt een probleem. Tot Kobe plots uitgleed en zeer bizar terechtkwam tegen een paar uitsteeksels van de douchedeur: twee sneetjes in zijn onderrug/poepje, die serieus aan het bloeden waren. Ik moet u het huilconcert niet beschrijven zeker?

Bon, iets later was het bloed gedept, de wondjes ontsmet en twee grote plakkers geplakt. En tranen en jongenslijven gedroogd. En mochten we toch wel serieus beginnen voortdoen, met dat ontbijt en zo. Nog net op tijd zaten we in de auto, als we het wilden halen voor de bel ging. Maar, waar waren de jassen? Niet aan de kapstok, niet in de auto, zoals ik dacht? Huh? Het was de dag voordien misschien wel stralend weer geweest, maar nu was het amper zeven graden, en dus echt wel jassenweer. Ik ben als een gek gans het huis beginnen afzoeken. Ik dacht zelfs al dat ze uit de auto gestolen waren. Tot ik ze in de respectieve kleerkasten vond: de kuisvrouw was bijzonder ijverig geweest en had ze weggehangen, alsof ze niet meer nodig waren. Hmm.

Wolf was dus vijf minuten te laat, maar zijn juf wuifde het weg. En in Kobes kleuterklasje was het gelukkig ook geen probleem. En ik? Ik was alweer een jaar van mijn leven kwijt.

Waar is die koffie? Dat ik kalmeer, tiens!

Rug

Ik ging vandaag eens de tuin wat verder onder handen pakken (nog steeds niemand die een hek wil?), het hondenkot afbreken, en een hoop gerief naar het containterpark brengen.

Ik leeg dus mijn koffer uit, haal de buggy eruit en zet die in de garage. En die klapt natuurlijk open net als ik hem wil neerzetten. Ik moet nogal raar gegrabbeld hebben en een rare beweging gemaakt hebben, want het is in mijn rug geschoten. Alweer.

Ik hoop dat het snel betert, want ik loop compleet scheef, kan met moeite zitten, en kan al helemaal Merel niet oppakken of neerleggen. Vandaag en morgen is Bart nog thuis, maar als het niet betert, zit ik maandag met een probleem.

Nu dàt weer. Zucht.