Drie weken geleden zijn mijn ouders op reis vertrokken naar Costa Rica. Het zag er een zalige reis uit, en dat bleek het ook te zijn, volgens de mailtjes van mijn ma: jungle, brulapen (waar vooral mijn vader, tot niemands grote verbazing, een voorliefde voor heeft opgevat), kaaimannen, kikkertjes, vogels van allerlei pluimage, werkende vulkanen… Het leek heerlijk.
Tot mijn pa bij een wandeltocht te paard van zijn op hol geslagen rijdier is gedonderd, en zijn sleutelbeen en een rib heeft gebroken. Ze hebben het nog een aantal dagen uitgehouden met een stevig verband, maar zijn uiteindelijk toch noodgedwongen naar de hoofdstad verhuisd voor repatriëring.
Alleen… De vluchten zaten blijkbaar vol, vooral als ze businessclass wilden om beter te zitten en slapen. Pas vandaag zijn ze dus geland, na een aantal doodsaaie dagen in het kleine hoofdstadje.
Aangezien de verzekeringsmaatschappij hen per taxi naar huis liet brengen, hoefde ik hen niet af te halen op de luchthaven of het station (want oorspronkelijk gingen ze landen in Schiphol en daar de trein nemen), maar ik had er wel voor gezorgd dat ik bij hen thuis was om valiezen te helpen dragen en dergelijke. En ook uit pure bezorgdheid.
Mijn pa zag er al bij al vrij deftig uit. Minder erg dan ik had gevreesd. Maandag mag hij al naar de orthopedist, voor een consult over een eventuele operatie of zo. Oef.