Categorie: Stommiteiten

Bart zit sinds dinsdag in Hasselt voor het World Creativity Forum, en blijft daar uiteraard ook slapen. Dat resulteert in drukke ochtenden, omdat ik op mijn eentje de kinderen en mezelf op tijd moet zien klaar te krijgen. Als ik zelf niet moet lesgeven om half negen, valt dat best mee. Als Merel tenminste geen kakdébâcle voor elkaar krijgt op het moment dat iedereen al met zijn jas aanstaat, klaar om de deur uit te gaan. Maar dit terzijde.

Op donderdag -vandaag dus- moet ik wél lesgeven om half negen. Ik had de boekentasjes gisteren al klaargezet, had de kleren van de kinderen ook al netjes op voorhand klaargelegd, en zelfs de tafel al gezet, maar toch, het bleef een haastige, zenuwachtige boel.

Iets na acht zaten we in de auto, gooide ik Merel af bij de crèche, en reed ik naar de school van de kinderen. Ik had al een tijdje staan aanschuiven aan de lichten van de schoolstraat, en toen het op oranje sprong net voor mij, duwde ik in plaats van de rem nog even het gaspedaal in, en schoof fluks door oranje de zijstraat in. Dacht ik toch. Want in de andere richting stond een politiewagen klaar om af te slaan. Ook die straat in. Ter hoogte van de school ging ik even langs de kant staan voor een oprijlaan – stationeren, heet het, want met de motor nog aan – en liet de kinderen uitstappen en oversteken op het zebrapad. En toen tikte een agente tegen mijn schouder, met strenge blik en opgetrokken wenkbrauwen. Of ik wel goed wist waar ik mee bezig was, zo voor de ogen van de politie door rood rijden. Rood? Naar mijn mening was het oranje, wat ik ook zei. De wenkbrauwen gingen nog een paar millimeter hoger. Dat het wel degelijk rood was geweest, en dat door oranje rijden ook strafbaar was. Ik zuchtte, zei dat ze dan wellicht wel gelijk had, als zij vond dat het rood was, maar dat ik zeer haastig was en te laat ging zijn op mijn werk als zij zo verder ging. En dat ik niet langer dan nodig wilde staan met mijn auto waar ik stond. Ja, zei ze, ik mocht daar ook al niet parkeren. Waarop ik fijntjes opmerkte dat ik daar ook niet geparkeerd stond, maar wel stationeerde, en dat dat wél toegelaten was. Nu zuchtte zij, noteerde mijn naam, en vertelde dat ze me dan ging laten vertrekken, maar dat de boete dan thuis ging gestuurd worden.

Ik heb later even opgezocht wat het ging worden, en ik ben er voor minstens 150 euro aan voor de moeite. Ugh. Stom geld. En mijn eigen fout.

Bart moest hier enorm mee lachen: de combinatie van het winterhuisje voor meesjes en winterkoninkjes, en de plank waarmee ik de scheefgegroeide hibiscusstruik stut. “Wat is de bedoeling eigenlijk: een voederplaats voor katten?”

Ik moest hem gelijk geven, bij nader inzien.

De jongens wilden eigenlijk doodgraag eens barbecuen, omdat ze dat nog nooit hadden gedaan. Dus heb ik vandaag de barbecue na twee jaar uit het tuinhuis gesleept en afgekuist. De spinnen wisten niet waar ze het plots hadden.

Aanvankelijk kwam Wolf zeer geïnteresseerd helpen en kijken, maar toen hij doorhad dat daar eigenlijk niks aan te zien was, aan zo’n gloeiende hoop kolen, droop hij snel weer af. Ik kreeg de barbecue snel in brand door een paar aanmaakblokjes, en toen… Tsja, ging het eigenlijk mis. Ik had er namelijk de worstjes en kippenspiesjes opgelegd, en ging in de keuken nog wat kruiden en dergelijke halen. Ik kan niet veel langer dan een goeie minuut weggeweest zijn, maar tegen dan was het vlees al stevig verbrand (lees: zwart). Hmpf. En nee, er waren geen vlammen, alleen gigantisch hete kolen, en geen mogelijkheid om het rooster hoger te leggen dan een tiental centimeter boven de hitte.

Ik heb het vlees dan maar omgedraaid en aan de zijkant gelegd, zodat ook de nog rauwe kant wat zou garen, maar de worstjes waren eigenlijk niet meer te redden. Gelukkig had Bart ook nog biefstuk voorzien, zodat we zeker niks te kort hadden. Hij had ook voorgekookte schijfjes aardappel voorzien, en die had ik in een zilverpapier met olie gelegd, maar ook die bakten bijna dadelijk aan, zodat ik het ook aan de zijkant gelegd heb, en toen het deksel wat op de barbecue heb gezet om alles te laten garen.

Mja, geen groot succes dus. Tot het dessert: nonnebillen! Op zijn Amerikaans hebben we de marshmallows op een stokje gestoken en in de hitte gehouden, tot ze helemaal slap vanbinnen en knisperig vanbuiten waren: heerlijk! Ik heb de jongens beloofd dat ze dat ook nog eens mogen doen wanneer de haard brandt deze winter. En ik mijn vlees netjes perfect kan bakken in een goeie pan.