Categorie: Mens sana in corpore sano

Ik heb dus al maanden last van mijn linkervoet, meer bepaald van een ontsteking onder mijn hielbeen. Eind mei ben ik voor het eerst bij de orthopedist verzeild, die me een cortisone-inspuiting gaf, en een aircast, een soort kleine brace met een luchtkussen onder de hiel.

Het verbeterde merkelijk, en ik heb gans New York rondgelopen zonder enige pijn. De aircast zat in de bagage, en bleef daar.

In augustus is de pijn teruggekomen. With a vengeance. Eerst heb ik nog een tijdje rondgelopen met die aircast, maar dat bleek niet te helpen. Toen ik rond de vijftiende augustus opnieuw contact opnam met de orthopedist, bleek die net op vakantie vertrokken te zijn tot begin september. Ik ben dus maar blijven manken…

Begin september kwam ik dus wél bij de orthopedist, met veel pijn. Die oordeelde dat de ontsteking er opnieuw was, in volle kracht, en dat ik de rest van mijn voet serieus overbelast had door te manken. Hij schreef me zware ontstekingsremmers voor, en een speciale laars om de hele voet te ontlasten. In het begin viel dat mee, maar de pijn bleef, meer nog, het werd gewoon erger, zodanig dat ik zelfs naar krukken greep om de voet nog meer te ontlasten.
Na een dag of tien belde ik opnieuw naar de dokter, die vrij ongerust klonk, en een isotopenscan van de bewuste voet wilde.

Dinsdag heb ik dus de hele dag licht radioactief rondgelopen, en donderdagavond moest ik terug naar de orthopedist om het verdict te aanhoren. En eerlijk gezegd, dat was niet mals. Niet alleen is de ontsteking er nog, maar ik heb intussen ook algoneurodystrofie ontwikkeld, of met een andere naam het syndroom van Sudeck. Gelukkig zijn we er nog relatief vroeg bij, en is de kans op genezing vrij behoorlijk. Ik heb intussen een en ander zitten lezen, en ik ben er wel wat bang van, om eerlijk te zijn.

Ik moet nu zware pijnstillers slikken om de pijnprikkel stil te leggen (wat gisteren trouwens geen enkel effect had, ik voelde de voet nog steeds).
Daarnaast moet ik vijfenveertig dagen lang een inspuiting krijgen met zalmcalcitonine. Het zijn naar ’t schijnt pijnlijke spuiten, met vooral zeer vervelende nevenwerkingen: misselijkheid, duizeligheid en ook braken. Vandaar dat ik een half uur voor de inspuiting al een Motilium moet innemen, kwestie van de bijwerkingen te beperken. Ook wordt die spuit dus ’s avonds gegeven, zodat je wel nog kan gaan werken.
Drie keer per week moet ik naar de kinesist voor grondige behandeling, en eventueel ook één keer per week gaan zwemmen om de spieren wat in vorm te houden.
Ook moet ik regelmatig wisselbaden nemen voor mijn voetje, kwestie van de bloedsomloop weer op gang te krijgen zoals het hoort. Ik zit dus op de rand van mijn bad, in de weer met de sproeier, ofwel met emmertjes voor mijn neus, een met koud water en een met warm water. Het geblaas is niet van de lucht wanneer ik dat koud water over mijn voet heen krijg, om eerlijk te zijn :-p Het is trouwens een prima remedie tegen koude voeten :-p
De laars moet ik voorlopig aanhouden voor mijn eigen comfort, maar als de pijn weg zou gaan, mag ik ze achterwege laten.
Enfin, ik weet weer wat gedaan. Ik hoop alleen dat het in orde komt, want dit is wel een zeer vervelende pijn, vooral omdat ze chronisch is. Gelukkig heb ik er geen last van wanneer ik in mijn bed lig, en kan ik rustig slapen.
http://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=441

Het gaat niet goed met mijn voeten. Voor de grote vakantie had ik al last van mijn linkerhiel: elke keer wanneer ik een stap zette, deed het verdomd veel pijn. Het leek wel alsof ik in een grote nagel had getrapt: zolang ik niet steunde, was ik me vaag bewust van de aanwezigheid van de nagel, maar zodra ik mijn voet neerzette, was het alsof ik de nagel opnieuw keihard in mijn voet joeg. Niet leuk dus.

Eind mei was ik ervoor naar de orthopedist gegaan, en die wist me te vertellen dat ik een ontsteking had onder het hielbeen. Hij had me, naast een stevige cortisonespuit tegen de ontsteking, een speciaal luchtkussenverbandje voorgeschreven. Op die manier zette ik mijn hiel niet meer keihard neer, maar op een luchtkussentje. Bizar gevoel, maar het hielp wel.

In die mate zelfs, dat ik in juli ongestoord een ganse week rondgebanjerd heb in New York. Het verbandje had ik voor de zekerheid mee, maar bleek niet nodig. Alleen…

Toen we opnieuw thuis waren, begon de pijn opnieuw de kop op te steken. Eerst nauwelijks, daarna meer en meer, tot ik continu een zeurderige pijn voelde, met een pijnscheut telkens ik mijn hiel neerzette.
Ik moet er geen tekeningetje bij maken, denk ik: ik begon te manken, en vooral op mijn tippen te lopen, zodat ik niet hoefde te steunen op mijn hiel. En toen begon mijn hele voet pijn te doen: een zwaargewicht als ik is niet gemaakt om op haar tippen te lopen, helaas.

Toen ik mezelf er eindelijk van overtuigd had opnieuw naar de dokter te gaan, bleek die net twee weken met vakantie te zijn. Hoi. Het is die mens van harte gegund, maar ik vond dat niet zo fijn, en ik ben te koppig om naar een andere te gaan.

Op maandag 1 september heb ik hem gebeld (hij was net terug), op dinsdag twee september schudde hij meewarig zijn hoofd bij het zien van de pijnlijke grimassen die ik trok, telkens hij nog maar naar die voet wees.

Niet alleen was de ontsteking back with a vengeance, door het manken was de hele voet extreem overbelast, en dacht hij dat er misschien zelfs al een paar stressfractuurtjes waren opgetreden, kleine barstjes en breukjes, wat meteen ook de lichte zwelling zou verklaren.

Woensdagmiddag kwam de bandagist al aan huis, en mat mijn arme voet een stevige laars aan. Je kan het nog het best vergelijken met een skibot, al riep één van mijn leerlingen uit bij het aanschouwen van het ding: “Whoa, cool, da’s gewoon de bot van Darth Vader!”

Het bewuste ding heet een ‘diabetic boot’ omdat het doorgaans door diabetici wordt gebruikt, en ontlast mijn hele voet. In combinatie met stevige ontstekingsremmers lijkt het wel wat te helpen. Hopelijk is alles na de voorgeschreven vier tot zes weken opnieuw in orde.

Intussen loop ik nogal raar, en is er van het kleine beetje elegantie dat me restte, niks meer over. Ik maakte me toch al geen illusies :-p