Categorie: Mens sana in corpore sano

Daarstraks ben ik nog maar eens naar de orthopedist geweest.
(Nog een geluk dat Bart niet jaloers is, want ik zie die mens op een véél te regelmatige basis, en hij is best wel sympathiek ook. Enfin, ik kan het in elk geval zeer goed met hem vinden, en omgekeerd blijkbaar ook. Een paar afspraken geleden vroeg ik hem, na de consultatie: ‘Zeg eens, Wouter, wanneer wil je me graag terugzien?’ Waarop op hij met een grote grijns: “Morgen?”)

Doch dit terzijde. Hij keek vandaag een heel pak ernstiger, en wreef in zijn niet-bestaande baard terwijl hij de uitslag van de MRI-scan bekeek. Daar was eigenlijk vrij weinig op te zien, terwijl de opnieuw constante pijn in mijn voet dat tegenspreekt.
Dat er een chronische fasciitis plantaris is, staat vast. Alleen beginnen de behandelingsmogelijkheden een beetje uitgeput te geraken. Maar vooraleer tot een operatie over te gaan, wil hij “nog maar eens een onderzoek”, zoals hij het zelf verwoordde. Er is echter een kans dat, door alle problemen, de nervus tibialis geklemd zit, en dat wil hij eerst zeker weten. Anders mag ik later een tweede operatie ondergaan, en dat liever niet natuurlijk.Ik moet dus nog maar eens bij de dienst medische beeldvorming langs, en wel voor een EMG, ofte een elektromyografie. Dat onderzoek zou de geklemde zenuw moeten uitsluiten, en dan zien we wel weer. Voorlopig kan hij niks doen aan de pijn, en voor pijnstillers ben ik te koppig, al wilde hij ze gerust voorschrijven.

Ik hou u op de hoogte hoe zo’n onderzoek verloopt. Dan weet u dat ook alweer :-p

Deze morgen ben ik onder de MRI scanner geweest. U weet wel, dat ding dat ze altijd laten zien in alle mogelijke tvseries en films. Zo’n ronde buis waar je dan ingeschoven wordt, met blauw licht en al.

Wat ze nooit laten zien op tv, is het bijhorende geluid. Je krijgt een koptelefoon op, en zodra het ding aanslaat, weet je waarom. Zo’n scanner maakt dus echt wel lawaai! En niet zomaar één soort standaardlawaai, nee, alle mogelijke geluiden, gaande van een gemiddelde drilboor, tot het geluid dat een slecht afgestelde koelkast maakt (maar dan veel luider), een wasmachine die op 800 toeren aan het zwieren is, of een tandartsenboor. In alle mogelijke intonaties, trillingen, pulsaties: een beetje industrial-liefhebber kan er muziek mee maken. (Ja, ik lag me die twintig minuten te vervelen – slapen is moeilijk met dat lawaai.)

Enfin, we zullen zien wat de uitslag ervan is. De shockwavebehandeling heeft namelijk niet geholpen, de pijn is constant gebleven, zoniet licht erger geworden. De scan zou moeten aantonen hoeveel kalk er nu nog zit, en of een tweede shockwave wenselijk is, of het toch een operatie wordt.

Intussen kan ik wel zeggen dat ik een groot assortiment medische-beeldvormingmachines ken. Of dat een verdienste is? Dat laat ik wijselijk in het midden.

Ik moet zeggen, ik zat die donderdag toch maar met een klein hartje in de wachtzaal van het Jan Palfijn.

Bon, eerst hebben ze mijn voet een half uur afgekoeld. Dat mag je je voorstellen als zijnde een enkelverband of brace in blauw koelzakmateriaal, zoals je in de diepvries liggen hebt voor verstuikingen en zo. Daar is dan een machine op aangesloten met de nodige slangen, die continu ijswater door dat verband stuurt. En ja, da’s koud! Het machien gaf 9° aan, en het voelde ook wel zo aan. Eigenlijk deed dat wel pijn ook, maar dat was volgens de dokter de Sudeck die opspeelde, niet meer dan dat.

Na een half uurtje mocht ik naar het belendende kotteke huppelen, alwaar ik vriendelijk verzocht werd neer te liggen en stil te blijven liggen. De kinesist nam een apparaatje dat er zowat uitzag als een groot echoding, smeerde contactvloeistof, waarschuwde even, en begon eraan. Ja maat! De volgende dag stonden mijn tandafdrukken nog in mijn hand, kwestie van de pijn te verbijten. Sommige ‘shots’ voelde ik niet, bij andere moest ik dan weer moeite doen om niet te roepen. In totaal heeft hij twaalfhonderd pulsen afgevuurd op de overbodige kalkafzetting, in vier minuten tijd. Ik was even versuft van de pijn, maar raar genoeg kon ik daarna probleemloos weer naar het eerste kotteke stappen om daar nog een kwartiertje afgekoeld te worden. Niet zozeer tegen de pijn, als wel om te verhinderen dat de eventuele kapotgeschoten omringende bloedvaatjes zouden lekken en een blauwe plek veroorzaken.

Daarna deed ik eenvoudigweg mijn schoenen aan, en stapte het ziekenhuis uit naar mijn auto. Dat was vreemd: echt pijn deed het niet, alleen een beetje een raar gevoel. Ik heb aansluitend drieënhalf uur oudercontact gehad, en had nergens last van.

De volgende dag begon het pijn te doen, en dat heeft een dikke week geduurd, en ook nu nog voel ik de hiel meer dan tevoren. Eigenlijk zou dat niet mogen.

Ik heb net weer naar de orthopedist gebeld, en hij wil een nieuwe NMR-scan. Hij vreest dat het uiteindelijk toch aan het evolueren is naar een operatie. Blah. Ik hoop echt van niet, want da’s weer zoveel weken miserie, krukken, en het feit dat ik Kobe niet kan oppakken en verzorgen.

Nu goed, zover zijn we nog niet. We zien dan wel.

Ne mens zou een nieuwjaarswens verwachten vandaag, maar bon, da’s ook zo… voorspelbaar, nee? Ge moet maar denken dat ge het gehad hebt :-p

En mijn voornemens voor 2009? Eigenlijk weinig concreets, behalve dan meer zorg dragen voor dat lijf van mij. Het begint alsmaar meer te mankeren, en ik ben nog geeneens veertig.

Ik ben eigenlijk al goed begonnen: ik heb het nieuwe jaar ingezet met een nieuw hoofdkussen. Het oude was versleten en bezorgde me soms een stijve nek, en nu heb ik dus een nieuw exemplaar, waar ik heerlijk op heb geslapen. Het is een tweeledig ding van Ikea: een stevig voorgevormd binnenkussen, met daarrond een laagje dons 🙂 Warm, comfortabel, en ergonomisch.

Nu de rest nog :-p

Bon, mijn voet doet het dus nog steeds niet goed. Mijn orthopedist (Wouter) vond de vorige keer van wel (“Ge weet gij niet meer zeker hoe gij er in ’t begin aan toe waart? Ge loopt niet meer op krukken en al!”) maar zelf was ik niet overtuigd. Hij had me dus nog een maand extra kine voorgeschreven, ik mocht de spuiten laten voor wat ze waren, en hij raadde me MBT’s aan.

MBT’s zijn een speciale soort schoenen met extra dikke, hoogtechnologische zolen. Enfin, lees het zelf maar op hun site. Ze zien er een beetje bizar uit (“Woah mevrouw, gij hebt gewoon buffalo’s aan of wa!”) en ze zijn vooral pokkeduur (230 euro voor een paar). Ik dus twee weken geleden naar hun winkel in de Limburgstraat, met mijn speciale laars aan, die dingen gaan passen. Ze zaten wonderwel goed, eigenlijk. Zo goed, dat ik me er vandaag een paar ben gaan kopen. Waarom heb ik ze dan niet meteen gekocht? Wel, juist omdat ze zo prijzig zijn, mag je ze een week uitproberen, ze hebben verschillende probeerparen.

Ik heb ze de volgende dag aangedaan, en ik heb geen andere schoenen meer aangehad. Ja, mijn voet doet nog steeds pijn, maar het zijn tenminste ‘gewone’ schoenen. Het probeerpaar was een grijze sportschoen, nu heb ik gewone klassieke zwart lederen schoenen, die niet echt meer opvallen. Gelukkig maar.

Gisteren ben ik dus terug naar Wouter geweest. Ik kreeg zijn fiat over de schoenen, maar verder was hij deze keer niet echt tevreden, omdat er geen enkele progressie meer was.
Ik had nog drie keuzes:

– ofwel inspuitingen waarvan het effect onzeker was, en waardoor ik zeker de laars weer moest dragen

– ofwel een operatie om het ontstoken weefsel weg te halen

– ofwel een shockwave-therapie. De ontstoken zone wordt dan aangepakt met hoogenergetische akoestische impulsen, zeer vergelijkbaar met een niersteenverbrijzelaar. Een echte verdoving wordt niet gegeven: de voet wordt eerst een half uur intens afgekoeld, dan een viertal minuten ‘beschoten’, en dan nog een kwartier verder afgekoeld.
Fijn. Wouters raad: gewoon zen blijven, dan lukt dat wel.

Enfin, uit de uitleg had u al begrepen dat het dat laatste is geworden, en wel morgen, tussen klassenraden en oudercontact door. Ik ben benieuwd. Eén behandeling zal wellicht niet volstaan, een tweede zal nodig zijn. Goh, ik hoop echt dat het effect heeft, want het hangt mijn voeten uit. Pun initially not intended.