Categorie: Mens sana in corpore sano

Ik heb net mijn eerste les Tai Chi achter de rug, een reeks van een kleine twintig lessen waarin we de eerste 12 van 24 vereenvoudigde bewegingen van de Tai Chi aanleren.

Je warmt een twintigtal minuten op, waarbij het eigenlijk bijzonder belangrijk is dat je je ontspant, en dat je elk element van je lichaam onder handen neemt. Vandaag moest de lesgeefster nog behoorlijk wat uitleg geven, maar, zoals ze zelf zei, het is de bedoeling dat die opwarming in stilte verloopt, zodat ze veel weg heeft van een soortement meditatie. Daar kan ik echt inkomen, ik had zelf ook al de neiging om mijn ogen dicht te doen om me beter te kunnen concentreren.

Daarna volgt, opbouwend, de reeks van bewegingen. Voorlopig zijn we enkel aan beweging één en twee toegekomen, en die moeten we eerst bijzonder grondig onder de knie krijgen, voor we verder gaan.

Ik voel in elk geval wel al dat  het me deugd zal doen. Op het einde stond ik zowaar te zweten, en het is niet alsof het bijzonder inspannend is, conditiegewijs dan. Ik weet wel dat ik morgen mijn spieren zal voelen door de trage beheersing en de ongewone houdingen.

Pluim trouwens voor de Gentse sportdienst: je belt naar het algemene nummer, geeft je gegevens door, en even later ben je ingeschreven. Ik was dat compleet vergeten, en heb deze morgen pas om negen uur gebeld. Gelukkig was er nog plaats, en toen ik iets voor half tien toekwam in de sporthal, stond mijn naam al netjes op de inschrijvingslijst.
Een goeie uitleg, goeie service, en voor Gentenaars een goeie prijs 🙂

Ik betaal 40 euro voor de lessen tot in juni, niet-Gentenaars betalen er 55 euro voor. De factuur komt wel in mijn bus gevallen, zeiden ze.

Yep. Dit hou ik wel vol, temeer omdat ik er al staan kletsen heb met één van de andere deelneemsters (11 vrouwen, geen mannen). Pluim voor mezelf dus ook.

Zijn er mensen die willen (en kunnen) met mij Tai Chi doen op woensdagvoormiddag van 9.30u tot 10.30u in de Bourgoyen in Mariakerke?

Ik moet dringend beginnen bewegen, ik ben de woensdagvoormiddag vrij, tai chi zie ik zitten, maar ik ken mezelf: de motivatie is altijd een pak groter als je met twee bent.

Ik heb soms van die rare gedachten, zegt Bart. Misschien wel.

Deze nacht lag ik eventjes wakker, en toen schoot de volgende bedenking door mijn hoofd: het grote verschil tussen kinderen en volwassenen is de verhouding tussen het hoofd en de rest van het lichaam. Zo kan je aan een silhouet dat even groot is afgebeeld, onmiddellijk zien of het om een volwassene of een kind gaat. Een dwerg (vertically challenged person) is duidelijk nog anders geproportioneerd, maar bij hen is het hoofd doorgaans wél in proportie tot de rest van het lichaam, wat een duidelijk verschil met een kind oplevert.

Wat ik me nu zat af te vragen: kan je aan een baby al zien of die later dwerggroei gaat hebben, of is dat echt een groeistoornis? En als je dat dan kan zien, wat is dan de verhouding hoofd-lichaam als ze pakweg 3 jaar zijn? Is dat dan anders?

Ik ben eens benieuwd. Vorige week ben ik, na zes jaar brillen, terug naar lenzen proberen overschakelen. Ik heb zo’n 15 jaar lenzen gedragen, maar toen werden mijn ogen te droog en vond de oogarts het niet meer verantwoord.
Nu, zes jaar later, gaf ze me groen licht om het nog eens te proberen. Het is wennen, uiteraard, maar dat viel best mee. Alleen… ik zie er niet mee! Ik herinner me van vroeger dat je met lenzen toch net iets beter zag, en dat vooral je perifeer zicht beter was.

Wel, ik heb bewust de lenzen niet bijzonder veel gedragen, omdat ik er bijvoorbeeld geen computerscherm mee kan lezen. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken zeker?
Nu moet ik terug op controle, en ik ben benieuwd wat ze zal zeggen. Als er geen oplossing voor is, dan zal het bij brillen blijven. Het was echt niet haalbaar…

Alles is relatief. En het leven is niet eerlijk.

Zit ik hier op mijn verjaardag gelukkig te wezen, komt een goeie vriendin af met slecht nieuws. Het soort nieuws waardoor je begint na te denken, en je bijna schuldig voelt omdat jij wél geluk hebt.

Anderzijds dan ook weer niet: het is niet omdat een ander in de miserie zit, dat jij je niet gelukkig mag voelen. Tenminste dan toch één van de twee die iets heeft aan zijn/haar leven.

Zucht. Dit is NIET leuk.

Man ben ik blij dat ik weer een fiets heb! Net Wolf met de fiets naar school gebracht, en we hebben er allebei van genoten! Gisterenavond met de fiets naar het koor (amper een paar kilometer) en ook dat deed ongelofelijk deugd. Ik moet echt meer fietsen, en dit nieuwe speeltje bolt dan nog eens fantastisch goed ook 🙂 Nu ik toch niet meer met de moto mag rijden…

Ik heb al eeuwen last van mijn tanden/kaak. Het zou aan drie verschillende dingen liggen, en de samenloop ervan zorgt dus voor een pak pijn. Oi.

Stap 1: is al ondernomen nog voor we met vakantie gingen, dus in de loop van juli: het onzenuwen van een dode tand, en tegelijkertijd ervoor zorgen dat de ontsteking op de wortel van die tand verdween. Check.

Stap 2: ik heb in juli een moedige poging ondernomen om een NMR-scan van mijn kaakgewricht dat knapt en kraakt en klakt te laten nemen. Helaas, tot mijn ontzetting heeft de claustrofobie – waarvan ik nauwelijks wist dat ik ze had – de overhand genomen, en ben ik na 20 seconden al beginnen gillen dat ik eruit wilde. Geen stap twee dus.

Stap 3: het laten weghalen van twee wijsheidstanden aan de linkerkant. Dinsdag gebeld, en donderdag al een afspraak. Geen greintje pijn gevoeld (ondanks het feit dat ik zat te schudden van de schrik – bij wijze van spreken), en op een uur was ik ervan af, met een bloedende mond, een compleet gevoelloze linkerkaak en tong, en een groot hart want ik had het toch maar even gedaan en het viel al bij al goed mee. Eén draadje bovenaan om het bloeden te stoppen, en vijf draadjes onderaan, want daar was het een pak lastiger geweest om die recalcitrante tand eruit te krijgen.

Lang leve de pijnstillers: gisterenavond nog rollenspel gespeeld, met een haalbare kaak. Redelijk goed geslapen, en opgestaan met een kaak waar elke weldenkende hamster stikjaloers op zou zijn. Ik heb er zelfs een foto van genomen, ik wil er later zelf ook mee kunnen lachen.
Wolfje buitengekuist met Bart, en in mijn slaapkleren onder een dekentje in de zetel gaan liggen, wegens veel te mottig. Wakker geworden rond 3 uur, en vijf minuten daarna stond mijn ma hier om verder te schilderen. Amper iets kunnen eten want mijn bakkes gaat niet open, klein beetje geholpen boven met afplakken, en vooral weer gevegeteerd in de zetel.

Wolf gaan halen, zijn energievloedgolf proberen opvangen (lang leve schilderende oma’s), het ventje vol eten gestopt, pyama aangedaan, samen in de zetel, en dan in zijn bed.

En nu verga ik van de koppijn, al is de rest iets minder dank zij mijn goede vriend Ibuprofen. Ik denk dat ik ga slapen. Ik hoop alleen dat Bart geen accident heeft ergens onder de baan, want hij is nog niet thuis (hij had gezegd dat het later kon worden).

Puh. Wijsheidstanden. Rommel, ja.