Geplaatst op

Ziek

Het is zondagavond begonnen (eigenlijk al eerder: opgestaan in een rothumeur en de ganse dag een serieuze koppijn gehad, die alleen maar erger werd): toen we thuiskwamen van het restaurant, heb ik onmiddellijk een zware Dafalgan geslikt, en ben mijn slaapkleren gaan aantrekken en een stevige warme vest. In de zetel ben ik daarna in slaap gevallen, lekker warm onder een dekentje in de armen van mijn lief.

Helaas, bij het wakker worden kreeg ik koud. Niet zomaar koud, maar door en door koud. Met oncontroleerbare rillingen en klappertanden en al. Bart probeerde wanhopig me warm te houden, met extra dekens en knuffels en zo, maar pas na een goed uur begon ik stilaan op te warmen, mede dankzij mijn elektrische deken. Later die nacht kreeg ik het veel te warm, het zweet gutste van me af, letterlijk. Ik ben een paar keer verse slaapkleren mogen gaan aantrekken wegens doorweekt.

Soit, een goeie griep dus. Om Bart gerust te stellen – koppijn, algemeen mottig, duizelig, lichte koorts, een hoestje – heb ik de dokter laten komen, en die bevestigde die diagnose. Je kan door ook niet veel tegen doen behalve rusten, en dat kan nu net niet met een jonge baby. Tsja. Ik mag wel paracetamol nemen om de symptomen te verminderen, en een propolissiroop tegen de hoest.

Ik durfde helaas niet met de auto te rijden wegens regelmatig wegdraaien, en dus is Bart snel tussen twee afspraken door de jongens van school gaan halen gisteren. Vandaag is mijn ma langsgekomen, en die heeft de jongens meegebracht, brood en medicijnen gehaald, en vooral ook Merel in bad gestoken. Ik kan wel met haar rondlopen en voeden en zo, maar stel je voor dat ik wegdraai op het moment dat ze in bad ligt…

Hopelijk ben ik er snel van af. Het werkt nu al danig op mijn zenuwen.

Geplaatst op

Dokter

Net terug van de dokter, met zowel Kobe als Merel.

Kobe zijn juf had me gisterenochtend er al over aangesproken: de oogonstekingen deden de ronde in de klas. En jawel, donderdagavond zag Kobes linkeroog al rood. Vandaag was het nog een stuk erger, en de oogzalf is bij mijn weten nog steeds op doktersvoorschrift, dus doctor it was.

Aangezien ik er nu toch moest zijn, nam ik meteen ook Merel mee. Die had al de hele week van die lichte koorts (37,5°, 37,8°) en begon af en toe zonder reden te huilen, soms zelfs een uur aan een stuk. Er was dus duidelijk iets mis, alleen kon ik niet zeggen wat. Ze had ook een bizarre blafhoest, maar heel af en toe.

De dokter stelde als diagnose een roodheid van de keel, wellicht faryngitis, en dat ze daardoor ook prikkelbaar was, en dat het drinken wellicht pijn kon doen. Ook heeft haar reflux ermee te maken, denkt hij: je keel gaat daar op den duur ook echt wel pijn van doen. Soit, drie keer per dag een lepeltje gaviscon en een lepeltje thymoseptine, en als ze het lastig heeft een Perdolan suppo. En hopen dat het snel betert, dat ze me weer wat meer laat slapen.

Geplaatst op

Week

Het was me het weekje wel! Eigenlijk is zorgen voor een baby, zeker als je borstvoeding geeft, een dagtaak, samen met je huishouden en zo. Op voorhand plant elke zwangere vrouw vanalles en nog wat om te doen tijdens het moederschapsverlof, maar daar komt dus bitter weinig van. Bij een tweede baby ben je al blij dat alles op rolletjes loopt :-p

Deze week had ik wél vanalles ingepland, en dat is nog gelukt ook 🙂

* Maandag: kwam Mong Rosseel, van Vuile Mong en de Vieze Gasten, langs voor een interview. Hij woont in hetzelfde dorp als mijn ouders, en we kennen elkaar dus al lang. Nu hij met pensioen gaat, vond ik het wel eens tijd om een deftig interview te doen voor Gentblogt. Alleen moet ik het nog uitschrijven.

* Dinsdag: kwam Gwen eten met haar Lena-Mare. Ik heb daar echt van genoten, gewoon wij tweeën in quasi exact dezelfde situatie: een dochter met tien dagen verschil, en we hebben allebei hetzelfde beroep, alleen een andere school. Het betekent dat we heerlijk ongegeneerd kunnen kletsen.

Lena-Mare

Oh, en ’s avonds salsa. Met dank aan mijn ventje, die dan Merel overneemt en desnoods een flesje geeft.

*Woensdag: naar de gynaecoloog. Een vierde kind zien we écht écht écht niet zitten :-p

* Donderdag: in de voormiddag samen met mijn kuisvrouw het huis op orde gekregen, en in de namiddag naar de kapper. Oh, en naar de dokter, want er was weer een dreigende borstontsteking.

* Vrijdag (vandaag dus): tandarts. Ho-hum. Ligt het nu aan het feit dat mijn ma tandarts is, of aan het feit dat ik eigenlijk gewoon van nature een broekschijter ben, maar ik ben dus echt bang van de tandarts he. Ik heb een bloedhekel aan die boren, en de trillingen daarvan die door elk beentje gaan en te voelen zijn tot in je kleinste teentje. En aangezien mijn ma officieel met pensioen is, heb ik een andere tandarts moeten zoeken, en eentje gevonden hier in Wondelgem die goeie kritieken kreeg. Ik moet zeggen: ze doet dat goed! Snel, efficiënt, zonder blabla, en pijnloos. Al zal die spuit daar ook wel voor iets tussengezeten hebben. Maar de tand waar een stukje van afgebroken was, is weer zo goed als nieuw. Ikke blij, en vooral opgelucht. Oef!

Geplaatst op

‘Not the best of days’, maar wel ’the best of friends’

Bart was vandaag de hele dag weg. Niet dat ik dat zo erg vond (al heb ik hem liever thuis natuurlijk), ik had me erop voorzien. Boodschappen had ik gisterenavond gedaan, en een deel van het koken was ook al achter de rug.

De kinderen hebben heel lief zitten spelen, alleen Merel was in de voormiddag was lastig. Enfin, dat vond ik toch. Tot ik plots kon vergelijken met de (voor)avond: ik weet niet wat er scheelde, maar ze wilde niet slapen, en bleef maar huilen. Of ik nu een lepeltje siroop gaf (tegen de reflux), haar wiegde, in haar bedje of park legde, ermee rondliep, een liedje zong, haar aan de borst legde… Af en toen hield ze even op, maar na maximum vijf minuten begon ze opnieuw te huilen. Dat heeft ze zo’n anderhalf uur volgehouden, en pas dan viel ze echt in slaap. Oef.

En pas dan begon me op te vallen dat mijn ene borst zo’n pijn begon te doen. En jawel, ook al zat er geen spanning op, de binnenkant was keihard en bijzonder pijnlijk: een borstontsteking! Die trouwens alsmaar meer pijn begon te doen. Ik raadpleegde een paar apothekers op twitter, maar dat hielp eigenlijk niet want ik bleek toch geen ontstekingsremmers in huis te hebben. Uiteindelijk, na veel getwijfel – het was intussen per slot van rekening kwart voor tien op een zaterdagavond – belde ik naar Pieter en Delphine, van de apotheek hier een halve straat verder. Ze was wel niet van wacht, en ik kan me voorstellen dat ze wel af en toe zo’n telefoontje krijgt, dus ik voelde me behoorlijk gegeneerd. Edoch, Bart was niet thuis, ik had drie slapende kinderen, het was niet direct de moment om veel naar dokters en apothekers van wacht te lopen. Gelukkig zijn zij allebei zeer begrijpende mensen en eigenlijk toch wel goeie vrienden, en na wat uitleg en overleg trok Pieter zijn jas aan, en kwam me een ontstekingsremmer brengen. Die ik prompt gepakt heb.

Hopelijk kan ik straks wat slapen (op mijn zij liggen doet momenteel serieus veel pijn), en is het tegen morgen al wat beter.

Bedankt, Pieter en Delphine! Het is enorm, enorm gewaardeerd!

Geplaatst op

Salsa

(Deze post werd origineel geschreven voor Gentblogt, waar hij eerstdaags zal verschijnen, hoop ik)

Toen ik onlangs op Facebook een berichtje zag passeren dat David (Konijn, mijn officieus geadopteerd broertje en salsaleraar) vlakbij mijn huis in Wondelgem een cursus salsa organiseerde, dacht ik: waarom ook niet? Ik moet dringend meer bewegen, en wat is er dan leuker dan dansen? En ik ken Konijn, da’s uiteraard nog het beste van al.

En dus trok ik deze avond om half acht naar de Industrieweg in Mariakerke (ofwel R4) voor een proefles, en vond daar na enig zoeken achter de Volvogarage een omgebouwde loods, de Espace Tropical. Blijkbaar worden daar wel vaker lessen en salsafuiven gegeven, het zag er in elk geval dik in orde uit: een goeie dansvloer, spiegels, en een uitgebreide bar. Er waren drie jonge koppels aanwezig (enfin, of zes vrienden, dat weet ik eigenlijk niet), waardoor ik de ‘eer’ had om met David te ‘mogen’ dansen. Die voelde zich als een vis in het water, veel meer dan bij de zumba, en leerde ons stap voor stap de basispassen aan: standaard, achter, zijwaarts, en een draaitje. De passen gingen eigenlijk zeer vlot, en ik vond dat we na amper een uurtje toch al ietsje konden: het gaf in elk geval een goed gevoel. Blijkbaar konden sommigen al iets van salsa, maar zijn er twee strekkingen: de Cubaanse salsa, en de LA salsa, waar het in deze lessenreeks om draait.

Tegen het einde begon er een twintigtal mensen toe te komen voor de vervolgreeksen, en aan de begroetingen en het gebabbel te zien, zat de sfeer er daar al goed in. Omdat David de anderen wilde bijsturen, vroeg hij een van de aanwezige mannen om even met mij te dansen. Een knappe jonge gast, Glenn, kweet zich met verve van zijn taak: hij liet me zelfs een aantal mij nog onbekende passen doen, en ik viel bijna over mijn eigen voeten, maar uiteindelijk ging het wel.  Ik denk dus wel dat ik verder ga doen. Het leuke is ook dat David op verschillende plaatsen dezelfde lessen geeft, zodat je ook altijd een gemiste les op een ander moment kan inhalen, of een extra les kan bijwonen als je je onzeker voelt.

Een lessenreeks van acht lessen kost 70 euro (55 voor studenten), de eerste les kan je gratis bijwonen bij wijze van proef. Je kan eventueel ook nog de tweede les inspringen, de pasjes worden herhaald.

Voor meer info omtrent de locaties en de uren neem je best een kijkje op de website.

En dan ga ik nu voor de rest van de avond één-twee-drie, vijf-zes-zeven opzeggen in mijn hoofd. Niet vrijwillig, geloof me. En me al voorbereiden op stijve benen, daar ben ik zeker van.

Geplaatst op

Ziek

En nog geen klein beetje. Lag het nu aan dat fruitsap dat ik gisterenavond gedronken heb? Drie glazen, ik had beter moeten weten. Of was het toch het eendagsvirusje dat toesloeg? Het zal wel een combinatie van de twee geweest zijn.

In elk geval had ik heftig moeten overgeven ’s nachts, en Wolf trouwens ook. Tegen de ochtend was ik al helemaal een schotelvod, en mocht ik om de zoveel tijd richting toilet lopen voor de hevigste diarree in tijden. Het ergste is dan nog dat je met borstvoeding niks mag nemen, maar gewoon uit moet zieken. Bart bracht Kobe naar school, en bleef zo lang mogelijk thuis. Daarna kwam zijn vader de permanentie overnemen, want bij momenten ging het toch echt niet. Zelfs een glas water kon ik in eerste instantie niet binnenhouden. Het grootste probleem was uiteindelijk de borstvoeding: omdat ik alleen maar vocht verloor en niks kon aanvullen, viel ook die stil. En Merel had misschien wel een gigantische snotvalling, ze bleef wel honger hebben. God zij dank aanvaardt ze ook een flesje en hebben wij poedermelk in huis, zodat schoonpa ze een flesje kon geven en ik me niet schuldig hoefde te voelen.

Tegen de namiddag konden we alletwee een yoghurtje de baas, en ’s avonds smeerde Bart voorzichtig een boterham voor elk. Ik ben er vrij zeker van dat het morgen ok is. Ik ben intussen langzaam aan het rehydrateren, en heb toch al een glas water of 5 binnen intussen.

Maar slecht dat ge u daar van kunt voelen, van zo’n buikgriepje. Slecht!

Geplaatst op

Rustig

Heerlijk gewoon, zo’n dag zonder de jongens en zonder verplichtingen 🙂

Niet dat ik het anders tegenwoordig zo druk heb – al heb ik mijn handen wel vol met de baby, zwangerschapsverlof is vooral ook om te rusten en de zware nachten te compenseren – maar toch: de jongens zitten bij de schoonouders sinds gisterenavond, en die brengen hen morgen rechtstreeks mee naar de babydrink.

Bart is wel half ziek, en ik vrees dat dat elk moment volledig ziek kan worden. Ik heb er al serieus over nagedacht om het feestje morgen af te zeggen, maar daar wil hij niet van horen: met de nodige Dafalgans zal hij zich er wel doorslaan, zegt hij. In elk geval moet hij binnenblijven van mij.

En dus hebben we vanmiddag Chinees laten komen (per ongeluk een rijsttafel voor vier gekregen, ipv de bestelde rijsttafel voor twee. Dat wordt Chinees tot en met dinsdag…) zodat we niet hoefden te koken, en ben ik om boodschappen gegaan in plaats van hij. En ik ben zelfs langs de Brico gepasseerd om kleine staaltjes verf te halen voor de tekening op Mereltjes muur. Bart ging dit weekend de laatste laag wit leggen, maar dat zal dus nog maar eens een keer voor een andere keer zijn. Waarom ik het zelf niet doe? Omdat Merel vaak niet eens een uur slaapt, en ik wil kunnen doorwerken.

Soit, ik geniet van vandaag. Rust en stilte, en mijn lief bij mij. Heerlijk!

Geplaatst op

Ongerust

Hmm. Soms denk ik van mezelf dat ik een drama queen of een hypochonder ben, maar blijkbaar heb ik het toch soms bij het rechte eind.

Mijn lijf voelt namelijk niet goed aan, momenteel. “Ja maar ja”, kan je zeggen,” je bent nog maar een week bevallen.” Hmm, toch…

Ik heb dus naar Leen gebeld, vriendin en gecertificeerd vroedvrouw, die aanbood om op huisbezoek te komen, want verschillende soorten buikpijn beschrijven langs de telefoon is niet zo evident. Ook zij vond de buikpijn niet normaal, in combinatie met het aanhoudende bloedverlies, en ze regelde die namiddag nog een afspraak met de gynaecoloog. Ik dus naar ginder, en effectief, hij stelde vast dat mijn baarmoeder wel nog heel veel vocht bevat, en hopelijk geen achtergebleven stukje placenta. De pijnsteken zouden komen door een blaasontsteking. Soit, medicatie tegen die ontsteking, en druppels om mijn baarmoeder te doen samentrekken, zodat het beeld wat duidelijker zou worden. Nu maar hopen dat er effectief geen stukje is achtergebleven, of dat wordt, net zoals bij Wolf, een curettage onder volledige verdoving.

Fijn.

Vrijdag terug naar de dokter, en de evolutie bekijken.

Geplaatst op

Gynaecoloog, final part

Deze middag ben ik voor de laatste keer bij de gynaecoloog langsgeweest.

Hij heeft een monitor genomen, geconstateerd dat alles perfect in orde is met de baby, maar dat er nog geen spoor is van contracties, en dat ze nog zeer hoog zit. Hij heeft zelfs niet gekeken of er al ontsluiting was, ik moet niet rekenen op een spontane bevalling, helaas.

Dinsdagavond moet ik dus binnen in het ziekenhuis, en dan woensdag in de loop van de voormiddag volgt een keizersnee. Ach ja, zo erg vond ik dat de vorige keer niet, alleen jammer dat ik dan een tijdje niks van gewicht mag heffen, en zeker geen Kobetje van 17 kilo…

Maar bon, de kogel is dus door de kerk: ten laatste woensdag heb ik dus een dochter!

Geplaatst op

Hehe

Het is vakantie, en dus zit ik met een bolle buik en twee kinderen opgescheept. En kwam mijn ma af met het voorstel om hen daar een paar dagen te laten logeren. Ge ziet van hier dat ik geen nee heb gezegd: ze zijn soms behoorlijk vermoeiend. Dat de kans erin zit dat ze de komende dagen dan opnieuw naar ginder moeten, tsja, dat is dan maar zo.

Aangezien ik om half twaalf bij de gynaecoloog moest zijn, heb ik ze deze morgen afgezet. Met pak en zak, en goedgemutst 🙂

Ik ben daarna dus doorgereden naar de dokter, en die wist niks nieuws te melden, behalve dan dat alles prima in orde was met de baby, en dat ze blijkbaar vond dat ze daar goed zat. Uhhuh.

Maar ze wordt wel naar de grote kant, en daarom moet ik maandag terug: als ze dan nog niet spontaan is gekomen, wordt het woensdag een keizersnee, hij wil geen risico lopen. Dus, ten laatste op 10 november hou ik een baby in mijn armen. Het zal tijd worden.

Daarna was er nog net genoeg tijd om samen met mijn liefste te lunchen in het Lepelblad, voor hij naar Antwerpen moest, en ben ik vervolgens naar huis gereden om te schilderen.

Ne mens zou denken: al een maand thuis, die verveelt zich toch? Niet dus.