Het is zondagavond begonnen (eigenlijk al eerder: opgestaan in een rothumeur en de ganse dag een serieuze koppijn gehad, die alleen maar erger werd): toen we thuiskwamen van het restaurant, heb ik onmiddellijk een zware Dafalgan geslikt, en ben mijn slaapkleren gaan aantrekken en een stevige warme vest. In de zetel ben ik daarna in slaap gevallen, lekker warm onder een dekentje in de armen van mijn lief.
Helaas, bij het wakker worden kreeg ik koud. Niet zomaar koud, maar door en door koud. Met oncontroleerbare rillingen en klappertanden en al. Bart probeerde wanhopig me warm te houden, met extra dekens en knuffels en zo, maar pas na een goed uur begon ik stilaan op te warmen, mede dankzij mijn elektrische deken. Later die nacht kreeg ik het veel te warm, het zweet gutste van me af, letterlijk. Ik ben een paar keer verse slaapkleren mogen gaan aantrekken wegens doorweekt.
Soit, een goeie griep dus. Om Bart gerust te stellen – koppijn, algemeen mottig, duizelig, lichte koorts, een hoestje – heb ik de dokter laten komen, en die bevestigde die diagnose. Je kan door ook niet veel tegen doen behalve rusten, en dat kan nu net niet met een jonge baby. Tsja. Ik mag wel paracetamol nemen om de symptomen te verminderen, en een propolissiroop tegen de hoest.
Ik durfde helaas niet met de auto te rijden wegens regelmatig wegdraaien, en dus is Bart snel tussen twee afspraken door de jongens van school gaan halen gisteren. Vandaag is mijn ma langsgekomen, en die heeft de jongens meegebracht, brood en medicijnen gehaald, en vooral ook Merel in bad gestoken. Ik kan wel met haar rondlopen en voeden en zo, maar stel je voor dat ik wegdraai op het moment dat ze in bad ligt…
Hopelijk ben ik er snel van af. Het werkt nu al danig op mijn zenuwen.