Geplaatst op

Eerste schooldag

(postje origineel geschreven voor Gentblogt)

7.00u. De wekker gaat af, voor het eerst in twee maanden zo vroeg. Ik rek me uit, en zie tot mijn grote vreugde dat buiten de zon schijnt. Dan kunnen we tenminste met de fiets naar school, en vermijden we de gigantische autochaos op deze eerste schooldag.

De kinderen wakker maken hoeft niet: zodra ze mijn voetstappen op de trap horen, zwaait hun kamerdeur open, en huppelen ze me allebei tegemoet. Ze hebben er duidelijk zin in! De kleren lagen al klaar, de boekentassen waren al grotendeels klaargezet, dus nu is er niet echt veel stress meer. Ze vinden het voor een keertje zelfs jammer dat ze te vroeg klaar zijn, en nog even mogen spelen.

eersteschooldag

Iets voor half negen zet ik Kobe in de fietsstoel, neemt Wolf zijn eigen fiets, en rijden we samen met papa naar school. Daar is de speech van de directrice net begonnen. Deze keer is er duidelijk voor geluidsversterking gezorgd, we verstaan alles prima, maar toch duren die twintig minuten te lang voor onze kinderen. Kobe, die net drie is en dus nog eens naar de eerste kleuterklas gaat, mag gelukkig al meteen naar de klas, en straalt als hij zijn juf terugziet. Als een echte ancien hangt hij zijn jasje aan de kapstok, zet zijn boekentasje in het rek, en loopt de klas binnen. Het feit dat ik hem moet terugroepen voor een knuffel zegt al veel: hij vindt het duidelijk leuk op school.

Wolf staat intussen nog buiten met zijn papa tussen de menigte, maar heeft wel al een paar vriendjes gevonden.

eersteschooldag2

Het wordt kwart voor negen, en ik zie veel ouders afscheid nemen en vertrekken, waaronder mijn wederhelft: de plicht roept, en de speech duurt verder.

speech

Wolf en co laten het niet aan hun hart komen: ze kletsen en giechelen honderduit, en dus heeft Wolf het maar half gehoord als de naam van zijn juf wordt afgeroepen. Vertwijfeld komt hij op me af: “Ik weet mijn juf niet zijn!” en de tranen staan in zijn ogen. Tsja, de stress van het eerste leerjaar zeker? Samen gaan we op zoek, en gelukkig weten we de klas zijn. De juf is er al, samen met een hoop klasgenootjes.

klas1

Snel kiest hij een bank uit naast een vriendje, en keurt me geen blik meer waard. Hier moet er wel geleerd worden, hé! Lezen, schrijven en rekenen, hij kijkt er immens naar uit.

klas2

Ik krijg nog een grote glimlach wanneer de juf alle ouders vakkundig buitenkuist, en daar moet ik het mee doen.

Het is wennen, elke keer weer, zo’n eerste schooldag, maar als je die stralende ogen ziet, laat je ze met een gerust hart achter, geloof me.

Geplaatst op

Cadeautjes

Nu alle gedoe rond het feestje van gisteren uit de weg is, alle afwas gedaan is en het huis weer opgeruimd (alleen de ijskast puilt nog uit), kan er eindelijk grondig met de cadeautjes gespeeld worden.

Van Roeland en Sarah heeft Kobe het spelletje MarioKart gekregen voor de Wii (op mijn aanraden), al is hij misschien nog aan de jonge kant. Wolf vindt het alvast super, en blijkt er nog aanleg voor te hebben ook. Hij heeft de halve dag zitten spelen, en als ik het hem toegestaan had, de hele dag. Kobe heeft even geprobeerd, maar vindt het minstens even leuk om te zien hoe zijn broer het doet.

Van peter Dirk heeft hij twee kleine robotjes gekregen (vanaf veertien jaar, tsja), en daar hebben we ons een breuk mee gelachen. Het eerste is een krabbetje, en dat loopt dan ook gewoon traag en parmantig verder, en als je een heftig geluid maakt zoals handengeklap, verandert het van richting.

krab

Zonder er echt op te letten, pakte ik ook het tweede robotje uit, zette het aan, en zette het op de grond. Ik denk dat we het alledrie simultaan uitgilden. In tegenstelling tot het trage krabbetje bleek dit een racemier te zijn.

mier

Op amper een seconde zat het beestje de andere kant van de woonkamer, en wanneer het ergens tegenbotst, draait het zich om. Kobe zat met een grote sprong meteen in de zetel, en toen zat het beestje  ónder de zetel. Het heeft toch wel wat voeten in de aarde gehad om het daar vanonder te halen, want telkens ik de zetel een stukje verder optilde, croste het machientje meteen ook verder. We hebben geschaterd, en Wolf uit pure zenuwachtigheid zelfs gehuild. Hilarisch speelgoed, maar inderdaad toch nog wel eventjes wachten, drie is toch ietsje te jong.

Geplaatst op

3 jaar

Vandaag werd mijn kleintje ook al drie jaar.

Drie jaar.

Bijna niet te geloven.

Zelf was hij er al lang mee bezig, en dan vooral met het feest. Gisteren zijn we dan ook de taarten gaan kiezen. Hij wilde een chocoladetaart, en een taart met veel slagroom voor opa (“Ja, want opa heeft al een dikke buik van al die slagroom!”), en dan nog een confituurtaart. Prima, natuurlijk.

Vandaag was hij eigenlijk al bij al nog vrij rustig. Deze voormiddag hebben we samen de slingers opgehangen en nog wat opgeruimd links en rechts, en ik heb hem zelfs zover gekregen dat hij in de namiddag nog even ging slapen. De argumentatie: “Dan mag je langer opblijven, tot iedereen naar huis is, en dan kan je beter spelen want dan ben je niet moe” hield duidelijk steek voor hem.

Om kwart over drie kwamen omaly en bompa toe, en ben ik hem zachtjes gaan wakker maken. De slaap had hem duidelijk deugd gedaan, en het vooruitzicht van het feestje zorgde ervoor dat hij dadelijk weer springlevend was 🙂 Hij kreeg meteen een grote brandweerauto en een paar boekjes, en van ons had hij al een nieuwe fiets gekregen.

Kobe1

Oma en opa hadden een waterkanon mee, en vooral ook een zak verkleedkleren van de buurvrouw. Het feit dat ze eigenlijk voor meisjes bedoeld waren, kon hem niet schelen. Het Megamindykostuum vond hij gewoon de max, en hij heeft er ook echt wel een tijdje mee rondgelopen. Wij lagen dubbel toe van het lachen, maar oordeel vooral zelf.

Kobe2

Gelukkig was het gestopt met druppelen en best wel aangenaam buiten, en konden we buiten taart eten. Helaas werden de kaarsjes uitgeblazen door de wind…

Kobe3

Kobe4

Kobe5

Kobe6

Intussen waren ook peter Dirk en Ilse toegekomen, met nog méér cadeautjes.

Kobe7

De cadeautjes waren ongelofelijk fijn voor hem, bij de taart glunderde hij, en het feit dat al die mensen daar waren speciaal voor hem, vond hij fantastisch. Het hoogtepunt was natuurlijk het feit dat zijn neefjes er waren om mee te spelen, en dat er nieuw speelgoed was.

Kobe8

Het was bijna negen uur voor de jongens in bed lagen, doodop allebei, maar wel allebei bijzonder tevreden. En meer moet dat toch echt niet zijn als je drie jaar bent.

Geplaatst op

Kobe is moe

Ik heb het gevoel dat Kobe nogal moe is van zijn voorbije kampweek. Eigenlijk verwondert me dat niet: hij gaat wel volle dagen naar school, maar daar zit een routine in, en op woensdag en in het weekend slaapt hij nog een uur of drie in de namiddag.

Gisteren wilde hij in de namiddag eerst niet slapen, want er was zoveel te doen met broer en papa. Helaas, rond vijf uur gaf hij op: hij wilde in zijn bedje, was veel te moe, zei hij.

We hebben hem niet meer wakker gekregen een dik uur later, en hebben hem dan maar rustig laten slapen. Ik had alleen schrik dat hij ’s nachts zou wakker geworden zijn van de honger, maar nee hoor, hij heeft stevig doorgeslapen tot kwart voor acht deze morgen.

Toen kroop er een klein warm lijfje met ijskoude voetjes – dat heb je met tegelvloeren – tegen mij aan, met een grote lach op zijn gezicht, en het eerste wat hij zei toen ik mijn ogen opende en hem tegen mij aan onder de dekens trok, was met een hoog stemmetje: “Mama, nu heb ik wel écht grote honger hoor!”

Waarop papa, die lieve papa, rechtsprong en meteen de croissants en chocoladekoeken ging bakken, en de eitjes ging koken. Zalig, toch?

En ja, deze middag rond half één vroeg hij opnieuw om te gaan slapen, een dikke twee uur deze keer. Ik denk dat ik wel echt een slaapmuis heb 🙂

Geplaatst op

Kobe

Mijn Kobetje werd vandaag heel eventjes drie jaar. De echte dag is natuurlijk pas 25 juli, maar vandaag werd hij al gevierd op school. De hele dag heeft hij in de belangstelling gestaan: er is voor hem gezongen, hij had een kroon, en mocht op de verjaardagsstoel zitten. Hij had zakjes snoep mee voor de kinderen, en een cake om te verdelen tijdens het koekjesmoment.

kobekroon

Na schooltijd moest hij door mijn deliberaties nog twee uur in de opvang blijven: stralende zon en een grote speeltuin, dus hij heeft zich wel geamuseerd, maar was doodop.

Thuis had hij het dan ook moeilijk: hij was nog steeds zo opgewonden als wat, en wilde continu zijn zinnetje doordrijven. De culminatie was uiteindelijk toen hij moest gaan slapen: “Nee! Ik wil niet gaan slapen!”

Ah bon. Zo zat dat.

Bart heeft hem als krijsend speenvarken de trap op gedragen, ik heb hem in zijn pyama gewurmd, en met veel moeite zijn tanden gepoetst. Enige ervaring met onwillige mentaal gehandicapte volwassenen was bij tijd en wijle handig.

Soit, tegen dat ik hem uiteindelijk in zijn bed legde, was hij nog steeds woest aan het huilen, met lange uithalen en groot gesnik. Ik probeerde hem te kalmeren, en met veel moeite bracht hij uit dat hij wel wilde stoppen met huilen, maar dat het hem niet lukte. Het heeft me nog een kwartier gekost om hem kalm te krijgen, en dat lukte pas door te vragen naar zijn vriendinnetjes in de klas, en welke kleur lekstok zij gekregen hadden.

Ik denk dat hij daarna binnen de twee minuten sliep.

Mijn kleine grote man.

Geplaatst op

Ik hield mijn hart vast deze morgen: Kobe was gisteren zo ziek, en ik moest vandaag echt wel nog werken voor school. Examens verbeteren, weetuwel. Maar als Kobe thuis ging zijn, ging daar niet teveel van in huis komen.

De nacht was nochtans zeer rustig geweest, gelukkig, en alle koorts was geweken. Hij zag er fris uit bij het opstaan, maar zei dat zijn buik zo raar deed, en dat hij thuis ging blijven. Hmm. Not good. Ik hoopte dat het de honger was, en jawel, na een paar boterhammetjes liep hij weer te zingen en te dansen. Hij is dus richting school gevlogen, maar wel met een briefje voor de juf in zijn rugzakje: dat hij ziek was geweest, en dat ze gerust mocht bellen als het weer mis zou gaan.

Ik heb de hele dag rustig (nu ja, afgezien van mankerende chauffages en bijhorende stielmannen en zo) kunnen doorwerken, er was niks te merken geweest aan gans Kobe.

Na schooltijd hebben we dan samen 24 zakjes gevuld met een lekstok en twee zuurtjes voor de kinderen in zijn klas, en samen ook twee cakes gebakken. Kobe verjaart namelijk op 25 juli, en wordt dan maar in de laatste week van het schooljaar gevierd.

Ik ben in elk geval blij dat hij zijn dagje nu niet hoeft te missen 🙂

Geplaatst op

Marie-Julie

Vandaag is mijn metekindje gedoopt, en je moest eens weten hoe trots ik ben!

De kinderen waren al sinds gisterenavond bij mijn schoonbroer en -zus, we hadden het rijk alleen. Helaas, ’s middags had Wolf per ongeluk keihard in mijn buik gestampt, en ik ben ongemakkelijk gebleven voor de rest van de dag. Bart heeft dan ’s avonds maar MacDonalds meegebracht voor mij (ik had daar gigantisch veel zin in), en ik heb de rest van de avond liggen lezen. Tot zover de woeste plannen van kinderloze ouders :-p

De dienst in de kerk was een beetje oubollig (conditio sine qua non?) maar ik bleef vertederd door de kleine muis. Kijk maar hoe trots we allemaal op de foto staan!

doop

Daarna volgde een fijn diner in Vinderhoute, en de rit om onze kinderen in Merchtem.

Helaas hadden we intussen al minder goed nieuw gehad: Kobe was ziek geworden, en had de hele nacht overgegeven. Ocharme Koen en Else (wat trouwens de reactie van iedereen was, niemand zat eigenlijk in met Kobe)! Ze hadden nauwelijks geslapen, en massa’s gerief gewassen. Kobe was nog zo slap als een ledenpopje toen we toekwamen, het arme kleintje. En ik denk hé, ik heb zo’n klein vermoeden dat Koen en Else maar wàt blij waren dat ze de kinderen opnieuw mochten afgeven. Gek hé!

Geplaatst op

Chocoladekoekjes

Wat doe je op een regenachtige zondagnamiddag met een bijna-driejarige met een passie voor eten en de attention-span van een sprinkhaan? Juist, je maakt koekjes op een bijzonder snelle manier.

Ik geef toe, normaal zou ik mijn deeg en alles compleet zelf maken, al was het maar uit culinair eergevoel, maar daar heeft zo’n kind geen boodschap aan, want dat duurt veel te lang. Maar nu vond ik zo’n pakje van Maizena wel eens het proberen waard. 3 minuten, staat er op het pakje, en da’s eigenlijk niet gelogen. Met een peuter mag je die tijd verdubbelen, maar 6 minuten is nog niks natuurlijk.

Je trekt het pakje open, giet de inhoud in een kom, roert er een ei door, kneedt een minuutje met je handen, vormt 16 bolletjes die je platduwt op een bakplaat, en schuift het geheel voor 8 minuten in de oven. Als je je kind laat roeren en daarna de bolletjes laat platduwen, is die de koning te rijk.

koekjes1

Zeker als hij dan, als de koekjes wat afgekoeld zijn, ze in een koekjesdoos mag leggen.

koekjes2

Iets later zit je dan samen aan tafel, met nog lauwe koekjes, een grote beker zelfgemaakte aardbeienmilkshake (ah ja, je moet toch iets doen terwijl de koekjes afkoelen en je de kleinste niet alleen durft laten bij die hete bakplaat) en een kom gesneden meloen. Geloof me, zijn gezichtje is goud waard!

Geplaatst op

Schoolfeest

Ik weet niet wat ze aan de weergoden offeren (een schaap? Een kleutertje?) maar in de vier jaar dat wij nu naar het schoolfeest van de kinderen hun school gaan, is het elke keer bloedheet. Ik herinner me nog goed de eerste keer: zowel de ouders als schoonouders waren mee (eerste schoolfeest van het eerste kleinkind, weetuwel), en ik liep te puffen met een dikke buik.

Gisteren was het alweer bloedheet (maar dat hoef ik u eigenlijk niet te vertellen, denk ik), maar hadden we onze voorzorgen genomen: geen grootouders mee, en de kinderen dik ingesmeerd met zonnecrème. Ik had me op voorhand niet durven engageren om mee te helpen (ik wist niet goed hoe ik me ging voelen) maar op het moment zelf leek het gewoon de beste optie: er was gigantisch veel volk, de zon brandde en alle stoelen waren bezet.

schoolfeest1

Aan de kassa kon je echter neerzitten, zat je in de schaduw, en stond je niet in het gedrang. Ideaal dus. Dat je erbij moest werken, gaf niet eens. Ik heb dus een uurtje of drie de kassa gedaan (en rondgelopen om de jetonboxen leeg te halen en de kassa’s weer aan te vullen), terwijl de kinderen optraden, rondliepen met papa, een ijsje aten, en zich best wel amuseerden. Ik moet wel toegeven dat ik behoorlijk moe was na die drie uur, en dat de zetel hier in de koelte van de huiskamer toch wel aanlokkelijk was 🙂

Het thema van de dag was ‘Sprookjes’, en Kobe trad aan met muizenoortjes en een zwartgeschilderde neus, en was kuismuis van dienst bij Sneeuwwitje.

Wolf mocht in boerenoutfit Klein Duimpje spelen, met blozende wangetjes en de laarzen van zijn vader waar hij bijna over struikelde.

Kleinduimpje

We zijn nog gebleven tot na de ballonwedstrijd, en zijn toen, zoals de meeste mensen, naar huis gegaan. Het was gewoon te warm om te blijven, en ik denk dat veel mensen die mening deelden.

ballonnen

Volgend jaar misschien toch eens vragen naar 22 graden en zon afgewisseld met schapenwolkjes?

Geplaatst op

Trots

Vandaag ben ik trots op allebei mijn kinderen.

Het was deftig weer, en Wolf kan net fietsen. Ik heb dus deze namiddag zijn kleuterfietsje achteraan op het kinderstoeltje van mijn fiets vastgegespt, de helmen in het mandje vooraan gelegd, en ben naar school gefietst. Hun gezichtjes waren goud waard. Kobe zat achteraan bij mij, en Wolf mocht – onder arendsblikken en coaching van mij – naar huis fietsen. Gelukkig is het door een rustige wijk, en is er weinig verkeer. Halverwege is hij gevallen, compleet ondersteboven. Hij huilde keihard, maar dat was meer van het verschieten dan wat anders, krabbelde recht, verklaarde dat het al wat beter ging, stopte met huilen, raapte zijn fiets op, en ging verder. Da’s wat anders dan zijn mama destijds, die zou koppig geweigerd hebben verder te gaan. Hij is daarna netjes tot aan huis gefietst, en we zweetten ons allebei steendood: hij van de concentratie en inspanning, ik van de duizend uitgestane doodsangsten.

Het eerste wat ik hier thuis gedaan heb trouwens, is zijn zadel 20 cm hoger gezet. Papa had er bij het aanleren blijkbaar nooit op gelet dat hij met zijn knietjes bijna tot op zijn kin zat.

En dan Kobe: hij gaat al lange tijd netjes op zijn potje (al vergeet hij het soms nog wel eens en zit hij toch met een nat broekje), maar sinds gisteren gaat hij ook “zelfstandig” op het grote toilet. We hebben hem een opstapje gegeven, en nu zit hij ongelofelijk trots te blinken op dat toilet. Alleen zijn billetjes afvegen, dat lukt zelf nog niet, dus er is nog steeds enige assistentie van mama of papa vereist.

Maar toch ben ik megatrots op mijn beide grote jongens. Vanavond krijgen ze allebei een flinksticker!