Geplaatst op

Fiets

Daarnet heb ik Kobe voor het eerst met de fiets naar de opvang gebracht. Het is heerlijk weer, en aangezien hij volledig zelfstandig kan zitten, zag ik niet in waarom hij niet in het fietsstoeltje zou kunnen.

Ik vond het heerlijk, en wel hierom: toen ik een tiental meter ver was, en we dus op “snelheid” kwamen, hoorde ik een zacht gegiechel achter me. Ik keek half om, en ik zag een klein gezichtje met een ongelofelijk stralende glimlach, en kleine handjes wapperend in de wind.

Je zou voor minder met de fiets gaan, nee?

Geplaatst op

Moe.

Ik ben – nog maar eens – doodop. Ik weet het, soms zou ik ook wel wat vroeger in mijn bed moeten kruipen, en niet zeggen dat alles voor tien uur zo zonde is, maar toch…

Zelf ben ik een vreselijk lichte slaper met lucide dromen (soms weet ik niet of ik aan het dromen ben of niet), en de kinderen doen er echt geen goed aan.

Wolf maakt me nog één nacht op twee wakker met de gekste redenen: een slechte droom, zijn water is op, hij heeft buikpijn, zijn knuffels zijn uit zijn bed gevallen, zijn donsdeken ligt niet goed, hij wil een knuffel…

En Kobe… Die maakt me de laatste paar weken zo’n vier à vijf keer per nacht wakker. Eigenlijk had ik hem al definitief naar zijn eigen kamer willen verhuizen, maar toch slaapt hij nog steeds in zijn bedje naast me. Hij wordt namelijk al huilend wakker, en dan moet ik hem gewoon een tuutje geven. Soms denk ik zelfs dat hij niet eens wakker is: ik geef hem zijn tuut, draai hem op zijn andere zij, en dan slaapt hij gewoon verder. Nu moet ik gewoon recht gaan zitten daarvoor, als hij in zijn eigen kamer zou slapen, moet ik effectief opstaan en een verdieping lager gaan.

Bart zegt me wel dat ik hem in zijn eigen kamer moet leggen en negeren, maar dat lukt niet: als hij begint te huilen, kan ik hem sussen door hem dadelijk zijn tuutje te geven. Als ik hem laat doen, valt hij niet vanzelf weer in slaap, maar huilt hij zichzelf klaarwakker, en dan is het helemaal om zeep natuurlijk.

En ik? Ik ben moe…

Geplaatst op

Paasvakantie

De komende twee weken dienen om allerhande werk in te halen, dat wegens nogal drukke schoolse bezigheden blijven liggen is. Lijstjes ga ik nog wel eens opstellen, ik ben daar fan van :-p

Vooral opruimen moet veel gebeuren: mijn bureau is een stort, en de nieuwe kasten die in februari geïnstalleerd zijn, zijn nog steeds zo goed als leeg. Opruimen dus, zodat Kobes kamer opnieuw een volwaardige kamer wordt in plaats van een vuilnisbelt, en dat we hem stilaan naar zijn eigen kamer kunnen verhuizen ’s nachts. Hoewel… Ik heb hem vannacht vijf keer (jawel, ik heb het geteld) zijn tuutje moeten geven, en ik ben verdomd blij dat ik daarvoor geen vijf keer uit mijn bed moest, maar gewoon het licht kon aanknippen, mijn arm uitsteken, een tuut in dat huilende mondje ploffen, licht uitdoen, en verder slapen…

Geplaatst op

Mijn twee schatten :-)

De foto is speciaal getrokken voor een goeie vriendin in den Ameriek, maar ik vond hem zelf zó wijs dat ik hem u niet wilde onthouden. Van enige misplaatste moederlijke trots is – uiteraard – totaal geen sprake :-p

tweebroertjes.jpg

Geplaatst op

Nog maar eens trots op de kinderen

Garage TV heeft een Best of 2007 gepubliceerd.

Moet eens gaan kijken naar de nummer drie bij ‘Schattigste kindjes’ en de nummer twee bij “Schattigste baby’s”.

En ja, ik weet dat Garage TV nog lang geen YouTube is, en dat er nog niet zoveel bestanden zijn, maar laat me nu toch eens trots wezen zeg :-p

Geplaatst op

Blergh.

Ik heb nog veel werk vandaag. En die dag is niet bepaald schitterend begonnen.

Slecht geslapen, pijnlijke rug, en geen goesting om op te staan. Uiteindelijk toch in de badkamer gestommeld met de baby, en aangezien ik vandaag niet op school moet werken, dacht ik van eventueel nog eventjes terug te kruipen, zodra ik voor iedereen de juiste kleren had voorzien, en de baby alweer sliep. Niet dus.
Kobe lag vrolijk snottig te wezen op zijn ververskussen in de badkamer, en net toen ik zijn billetjes netjes had schoongewreven en een dikke laag creme had aangebracht, begon hij enthousiast in het rond te sproeien. Onder andere op ondergetekende, die dan maar meteen besloot om dat slaapkleed uit te trekken en toch maar kleren aan te doen. Nattigheid opgekuist, baby schoongewreven, en net toen ik mijn vinger in de billetjescreme dopte, begon hij opnieuw. Gelukkig niet op mij deze keer, maar ik kon wel herbeginnen met kuisen. Deze keer was hij zelf ook compleet nat, dus dan maar alle kleren opnieuw uitgetrokken, een lekker warm washandje bovengehaald, en hem gewassen. Hij vond het precies wel leuk, want nog voor ik hem kon afdrogen, begon hij met een grote kraai van plezier voor de derde keer te plassen. Argh!

Derde keer goede keer, gelukkig: gewassen, afgedroogd, en snelsnel zijn pamper aangedaan. Die hij een kwartier later trouwens alweer had gevuld, op zo’n manier dat er opnieuw een washandje is aan te pas gekomen. Joepie.

En toen had de kat, die blijkbaar vannacht per ongeluk hier in de living opgesloten zat, nog in de papierdoos onder mijn bureau gekakt.

Geplaatst op

Kobe ziet het zitten.

Et voilà, mijn kleine handenbinder :-p . Het is ronduit een schatje 🙂 en hij ziet het blijkbaar volledig zitten.