Werken, volgens Kobe

Daarstraks, in de auto. Kobe (2,5) zit in zijn kinderstoel naast mij.

– Zeg mama, ik moet wel gaan werken he!

– Oh? Moet jij werken? Waar moet jij dan werken?

– Op school he mama. (Hij gaat al een volle vijf dagen naar school, mind you).

– Ah, en wat moet jij dan doen van werk op school?

– (Ernstig gezicht) Koekjes eten.

– Ah. En moet jij nog dingen doen?

– Ja, trainen (spreek uit: treenen).

– Oh? En waarvoor moet jij dan trainen, Kobe?

– Ik moet trainen voor de boterhammetjes! (Ik proest het net niet uit.)

– Ach zo. En moet jij nog iets doen van werk?

– Nee hoor mama, da’s alles. Da’s genoeg. Da’s al veel hoor!

En gij nu :-p

Kobe

Gisteren is ons klein bubbelke voor het eerst naar school gegaan. Hij had er zowaar onrustig van geslapen, ’t schaap.

Aan de andere kant keek hij er echt wel naar uit: aan de hand van papa en grote broer, flink ingeduffeld, met de rugzak op de rug moet hij flink doorgestapt hebben. Ikzelf was er niet bij: je hebt veel vakantie in het onderwijs, maar je kan ze niet kiezen, en ik moest om half negen zelf voor de klas staan.

Bart vertelde achteraf dat hij netjes ging zitten tussen de rest van de kinderen van zijn klas, en met open gezicht zat rond te kijken, alsof hij zat te denken: “En, wat gaat er nu gebeuren? Wat mag ik nu doen? En wie ben jij?”

Zijn juf Salina kende hij al, die hadden we al eens ontmoet toen we Wolf gingen afhalen. Hij kende daardoor ook de school al een klein beetje, en de speelzaal en zo.

Toen ik hem ging ophalen, zowel gisteren als vandaag, zei de juf dat hij een voorbeeldig jongetje was geweest: braaf, rustig, gehoorzaam, flink eten, en niet tegenpruttelen. Wel had hij nog nauwelijks een woord gezegd, iets wat ik me moeilijk kan voorstellen, maar kom.

Hij bleek wel moe te zijn, maar wilde niet gaan slapen. Ik vermoed dat de vertrouwde omgeving hem eerder tot rust bracht. Wel lag hij rond zes uur op apegapen: er zat niet echt veel beweging meer in. Toen ik gisteren dan ook voorstelde om te eten en zo, reageerde hij opgelucht.

– Kobetje, ben jij moe?
– Jaah… (met een zucht)
– Gaan we dan een boterhammetje eten?
– Jaaaah… (met een diepere zucht)
– En gaan we daarna slapen?
– Jaaaaaaaah (met een gigantische zucht van opluchting)

Daardoor kwam het dat hij nu al twee dagen op rij een half sandwichke heeft geknabbeld zo rond zes uur, en dat hij kwart na zes in bed lag. Doodop, en totaal zonder protesteren dat Wolf nog niet meekwam. En die voelt zich groot natuurlijk: nu mocht hij later gaan slapen dan zijn broertje!

Bubbelke

Tegenwoordig moet ik voor Kobe elke avond bij het slapengaan het ‘bobbeltjesliedje’ zingen.

Ik heb het ooit eens één keertje voor hem gezongen, toen hij aan het huilen was, en sindsdien stapt hij er niet meer vanaf.

En zeg nu zelf, het is toch mooi ook zeker? Helaas heb ik er geen geluidsfragment van gevonden, je zal het met de tekst moeten doen.

Willem Vermandere
Broekventje

klein bubbelke klein pummelke
klein broekventje van mie
kom hier ik zal u pakken
kom op uw vaders knie

en ton rij’n we ju te peerde
over ’t veld en over ’t land
over ’t gers en over d’ eerde
tot an de waterkant

klein bubbelke klein pummelke
klein broekventje van mie
kom hier ik zal u pakken
kom op uw vaders knie

en daar stappen w’ in een bootje
en we drijven met de wind
over ’t beeksk’ en over ’t slootje
totdat moeder ons nie meer vindt

klein bubbelke klein pummelke
klein broekventje van mie
kom hier ik zal u pakken
kom op uw vaders knie

en de wind die zal ons blazen
omhoge met nen zucht
en we zien de koetjes grazen
van op een wolkske in de lucht

klein bubbelke klein pummelke
klein broekventje van mie
kom hier ik zal u pakken
kom op uw vaders knie

en daar gaan we blijven slapen
want van te spelen zijn we zo moe
en je tootj’ is al aan ’t gapen
en jen oogskes vallen toe

Groot (of toch bijna)

Deze morgen ging Kobe zijn laatste week in de crèche in.

Nog één week, en ook hij mag al naar school.

Mijn jongens worden groot. En ik weet eigenlijk niet of ik daar wel onverdeeld gelukkig mee ben.

Kippetjes

Ik ben me in de solden een paar nieuwe beha’s van Marlies Dekkers gaan halen. Eentje ervan heeft drie van de kenmerkende lintjes boven elkaar.

Deze morgen stond ik in mijn ondergoed Kobe aan te kleden.

“Ooh mama, jij hebt een mooie beha! Met hekjes!” Even een nadenkende stilte. “Is dat voor de kippetjes?”

Ik lag dubbel.

Toen ik het ’s avonds aan Bart vertelde, was diens commentaar natuurlijk vliegensvlug: “Nee, voor de konijnen!”

(maar ik geloof dat de uitdrukking eigenlijk alleen maar in en rond Gent gebruikt wordt).

kippetjes

Allez, zo erg is dat nu toch niet?

Worstjes met boontjes en patatjes

Nog zo’n gerecht uit mijn kindertijd, en poepsimpel. We waren er compleet gek op, en ook mijn kinderen vinden het lekker 🙂

Je kookt aardappelen, laat ze afkoelen, en bakt ze daarna mooi bruin in behoorlijk wat boter, met peper en zout.

Je snijdt een ajuintje fijn, bruineert dat in wat boter, en kiept er een blik bonen bij (of verse bonen, als het de tijd van het jaar is).

Je neemt een kind, zet dat aan tafel, geeft dat een bord, een onscherp mes en een blik weense worstjes, en laat hem die in stukken snijden.

worstjes

Daarna kieper je de worstjes bij de warme bonen, laat ze mee opwarmen, en dient op. De patatjes meng je er pas op het allerlaatste moment onder, kwestie van ze knapperig te houden.

Persoonlijk (ook mijn broers en vader doen dat, mijn moeder gruwt bij het idee alleen al) doe ik er dan ook nog een flinke scheut azijn bovenop.

Smakelijk!

Gevecht

Op zo’n familiefeest moet er bij ons altijd gevochten worden. Een spelegevecht, uiteraard. In onderstaand filmpje wordt mijn oudste broer in de speelkamer belegerd door de drie kleine jongens, terwijl Bart af en toe een beetje probeert te helpen.

Op het einde van het filmpje schokt het een beetje, maar da’s omdat ik zelf zo hard stond te lachen, dat ik het cameraatje niet stil kon houden :-p

Haar

Vakantie, en dus ook eindelijk eens tijd om mijn jongens van al hun lange hippiehaar te ontdoen. Wolf wou eigenlijk eens proberen wat dat gaf, zo wat langer haar, maar bij nader inzien bleek het toch niet alles te zijn.

Ik doe het nog steeds zelf, met de tondeuze op 21 mm. Op die manier gaat het snel, en staat het proper. En eigenlijk zien ze er allebei nog het beste uit met hun haar kort.

Ik ben alleen nogal jaloers op wat er op hun kopjes groeit. Ik denk dat ik er meer heb afgeschoren dan dat er op mijn hoofd staat.

Wolf moest lachen met het hoopje haar dat op de grond bleef liggen. “Kijk mama, het is precies het haar van een madammetje, een pruik of zo!”

pruikje

Sinterklaas

Uiteraard kwam vandaag ook Sinterklaas hier ten huize.

De foto’s en filmpjes spreken voor zich :-p

voorpret1

De voorpret bij het zetten van de schoentjes was groot!

voorpret2

schoentjes

The loot :-p

loot

De volgende morgen:

Wolf

spelenachteraf