Peter Dirk

Dirk, Barts compagnon en vooral ook Kobes peter, was nog niet komen nieuwjaren. Drukke agenda’s, weetuwel. En vandaag hingen Ilse en hij er dus aan voor de moeite. Kobe keek er echt naar uit: niet alleen naar het cadeautje dat hij ongetwijfeld ging krijgen, maar vooral ook naar alle aandacht vanwege zijn peter. En de gekke uitspraken en het gespeel 🙂

rodehoeden

Het werd een fijne namiddag, met een prachtige bos tulpen, mascarponetaart en brikdeeggebakjes, veel gepraat en veel gespeel.

Ik weet wel zeker dat we een goede peter gekozen hebben voor onze Kobe 🙂

Kapperspraktijken

Onze jongens zien er het best uit als hun haar gewoon kortgeschoren is. Ja, ik ben nog met Wolf bij de kapper geweest, en die deed in feite ook niks anders dan het afscheren met de tondeuze op 15 mm, misschien met hier en daar een extraatje. En dat kostte me dan 15 euro en heel veel moeite om hem stil te laten zitten. Sindsdien doe ik het zelf, wat me een hoop geld, tijd en gedoe scheelt. Deze keer was hun haar nog niet zo erg lang – het is al erger geweest – maar het mocht toch wel eens. Kijk maar.

wolflang

Wolfkort

Kobelang

Kobekort

Kleuterbezoek

Deze morgen ben ik met Kobe – die overigens ziek was, overgegeven had vannacht en regelmatig wakker werd, ik heb weer eens niet langer dan een half uur aan een stuk geslapen – naar zijn klas geweest, mĂ©t Merel. De juf had dat voorgesteld: alle kleuters zijn gek op baby’s, en dat is dan al een mooie voorbereiding op het thema ‘Baby’.

Nodeloos te zeggen hoe trots Kobe wel was, zeker? Dat was gewoon zíjn zusje en al! Hij had trouwens samen met zijn juf voor een leuke verrassing gezorgd, eentje die zeker in Merel haar kamer aan de muur komt 🙂 Heel lief, en vooral heel erg attent van de juf!

blaadje

Sinterklaas

Eigenlijk zou die maar vannacht mogen komen zijn, maar op aanvraag is hij in de nacht van zaterdag op zondag langsgekomen, zodat de kinderen op zondag nog konden spelen met hun nieuwe speelgoed, en ze maandagmorgen zonder problemen op tijd op school waren.

Ik heb een foto getrokken van de klaarliggende pakjes, maar toen de kinderen ze openmaakten, was ik net Merel aan het voeden, dus geen foto’s daarvan.

sinterklaas

Ze hebben allebei een Bey Blade gekregen, samen ook nog een uitbreidingsdoos van Carcassonne, en dan nog een hoop koekjes, wat marsepein, en een doosje kindereitjes elk. Meer dan genoeg, ons huis puilt al uit van het speelgoed, en dan komt Kerstmis er nog aan ook…

Ze hebben er in elk geval al ongelofelijk hard mee gespeeld, en zelf een arena gebouwd met Clickx, zodat de tollen tegen elkaar kunnen vechten. Poeh. Als ze het maar leuk vinden zeker?

“Waniekan” van 4Hoog

(Dit bericht verscheen eerder al op Gentblogt)

Ik kreeg vorige week een mailtje van een vriendin: of ik geen zin had om met Kobe naar een kleutertoneel te gaan? Lang hoefde ik niet na te denken: Kobe staat altijd open voor dat soort dingen, en ik ook.

Dus deden we beiden zondag onze dikke jas aan, namen een paraplu mee, en trokken naar ‘Bij de Vieze Gasten’, voor de premiùre van Wanikan van het Gentse gezelschap 4Hoog. Ik had het op voorhand even opgezocht, maar werd niet veel wijzer uit het volgende tekstje:

In het begin is er niets
Alleen een beetje rommel
Uit niets komt iets
Waarom Daarom
Alles komt tot leven
Alles krijgt een leven
Het lijkt een droom
Maar dat is het niet
En dan
Is er nog een klein cadeautje

Beetje cryptisch, nee? We waren nog net op tijd (de parkeerplaatsen in de Reinaertstraat zijn niet dik gezaaid) en Kobe nestelde zich verwachtingsvol op mijn schoot. Het decor was bijzonder sober: 11 kisten/kasten van zeer variĂ«rende grootte, en een radio. En toen kwam er een jonge gast op, gekleed in enkel een slobberpull over een boxershort. Dat ontlokte mijn driejarige de commentaar: “Kijk mama, die meneer heeft geen broek aan! En zijn pull is veel te groot!” Hilariteit alom.

wanikan[+] wanikan[+]

Toen de jongen de radio probeerde aan te krijgen, en de stekker niet bleek in te zitten, werd al dadelijk de teneur van het stuk duidelijk: woordeloos, sterk visueel, en redelijk absurd. Er werden kopjes en schoteltjes uit een kast gegooid (mooi stukje vangwerk van acteur Simon Dhuyvetter trouwens), er werden aardbeien gegeten, en vooral: er kwam een meisje bij, ook enkel in ondergoed met een slobbertrui.

“Mama, kijk, dat is iets voor jongens en voor meisjes, zo samen.”

Een hele mooie kennismaking, interactie, “dans” met beide slobbertruien, en verder vooral “creatief met trui”. Wat meteen ook verklaarde waarom die truien zo enorm slobberden.

Mijn sensitieve driejarige kreeg het op een bepaald moment echter te kwaad: beide personages begonnen woordeloos te vechten, gaven elkaar duwen en stampen, en duwden elkaar op de grond. Kobe verborg zijn hoofdje in mijn schouder, met trillende onderlip: “Ze mogen niet vechten, mama, ik vind dat niet leuk. Ik wil niet meer kijken”. Nochtans zag ik rond me de andere kinderen gefascineerd kijken, ik denk dat het aan het tere hartje van de mijne lag :-p

wanikan[+] wanikan[+]

Toen ze zich iets later weer verzoenden, was het weer ok voor Kobe, en keek hij rustig verder. Het afscheid vond hij zelfs droevig, ook al gaf het meisje nog een aardbeientaart aan de jongen voor ze wegging. Of hoe hij het mooi – en uiteraard halfluid – samenvatte: “Mama, die jongen is droevig, niet omdat hij een taart gekregen heeft, maar omdat het niet leuk is als er niemand anders is om die taart mee op te eten. Dan is een taart niet zo lekker, hĂ©.”

Of hoe een kind van drie toch de essentie van een toneelstuk kan vatten.

Meer info over regisseur Jelle Marteel, de acteurs en het stuk zelf kan je hier vinden.

In Gent spelen ze enkel nog vandaag dinsdag 26/10 om 10.00 u. en 13.30 u., daarna kan je ze in de rest van Vlaanderen vinden.

Turnles

Helaas, geen turnles meer voor Kobe. Waar ik de eerste keer de indruk had dat hij het zeer graag deed, was hij nu al een paar dagen aan het zeggen dat hij er geen zin in had. Dat hij het niet leuk vond. En vandaag beaamde hij dat nog eens met klem. Hmm. Ik twijfelde. Toegeven, of niet?

Maar vorige week was hij na de turnles ook nog gaan slapen, het kind was doodop, en had geslapen van vier tot half zeven, toen ik hem wakker maakte. Nog net genoeg tijd voor een bad, eten, en opnieuw bedje binnen.

Hij is effectief moe, dat zeggen zijn juffen ook. In het weekend slaapt hij steevast drie uur in de namiddag, als we thuis zijn tenminste. Elke nacht slaapt hij ongeveer twaalf uur. En tot hiertoe dus ook nog een stevige tuk op woensdag.

Ik heb hem dus maar thuis gehouden, en hem tegen drie uur (de bomenman was teveel lawaai aan het maken) toch in bed gestopt. En toen sliep hij wel degelijk tot zes uur.

Ik vind het jammer, maar ik denk dat ik de juiste beslissing heb genomen. Volgend jaar beter.

Broekplassen

Ik weet niet wat er scheelt met Kobe, maar het gaat alleszins niet de goeie richting uit.

Sinds halfweg de vakantie plast hij namelijk weer in zijn broek overdag. Hij was volledig droog, een ongelukje niet te na gesproken, maar nu is het bijna systematisch. Als ik hem vraag of hij naar toilet moet, zegt hij nee, maar tien minuten later zit hij met een natte broek. Boos worden, straffen, lief zijn, het helpt allemaal niet.

Hij kan nochtans zelfstandig naar toilet, en was dat ook gewoon. Nu probeer ik erop te letten en stuur ik hem om de paar uur richting pot, maar soms vergeet ik dat ook, en dan is het weer prijs. Er zijn dagen dat ik drie broeken van hem moet wassen. Gelukkig heeft hij er genoeg…

Ook op school heeft hij tegenwoordig vaak prijs, zeker in de opvang. Zijn juf snapt het ook niet: het toilet staat altijd open, en vroeger ging hij spontaan zelf.

Wellicht heeft het te maken met de komst van het zusje, dat hij daardoor een beetje regressief is. Misschien zit het feit dat Wolf nu op de grote school zit en niet meer met hem kan spelen, er ook voor iets tussen. Maar dat was niet het geval in de vakantie, en toen is het begonnen.

Iemand enig idee? Want ik word er stilaan moedeloos van…

Even schrikken

Daarstraks zat ik rustig in de leraarszaal (een springuur, weetuwel) toen plots mijn telefoon ging: de school van de kinderen! Kobe was blijkbaar gevallen op de speelplaats, en had een gapje in zijn hoofd. Niks ernstigs, wist ze te melden, het was in zijn haar, maar het bloedde nogal, en ze dacht dat het misschien best toch met zo van die hechtingsstrips werd toegetrokken. Of ik tijd had om te komen, of dat ze zelf naar de dokter moesten?

Ik zei dat ik kwam, spurtte richting secretariaat om mijn zesdes het volgende uur in de studie te zetten, en belde mijn fantastische huisartenspraktijk. Filip nam op, zei dat hij zelf op ronde was, maar dat Shari ook op ronde was in de buurt van de school, en dat hij haar zou bellen om langs te komen. En jawel, toen ik een kleine tien minuten later parkeerde aan de school, zag ik haar nog net binnengaan. De secretaresses ginder waren onder de indruk: gewoon een dokter op bezoek zeg, en zo snel! Shari knipte een stuk van Kobes haar weg (wat trouwens niet eens opviel want de rest viel erover), ontsmette het wondje, en plakte er effectief zo’n hechtingsstripje op. Kobe gaf geen kik, liet zich netjes doen, en dat was dat. Ik betaalde de dokter, bedankte haar en de mensen van het schoolsecretariaat, bracht Kobe weer naar zijn klas, reed terug naar mijn school, viste mijn zesdes op uit hun studie, en gaf les.

En liet eigenlijk dan stilletjesaan de adrenaline zakken en probeerde zen te worden.

Zo’n telefoontje, da’s niet goed voor het hart. Ook al zeggen ze dat het niks ernstigs is.

Eerste schooldag

(postje origineel geschreven voor Gentblogt)

7.00u. De wekker gaat af, voor het eerst in twee maanden zo vroeg. Ik rek me uit, en zie tot mijn grote vreugde dat buiten de zon schijnt. Dan kunnen we tenminste met de fiets naar school, en vermijden we de gigantische autochaos op deze eerste schooldag.

De kinderen wakker maken hoeft niet: zodra ze mijn voetstappen op de trap horen, zwaait hun kamerdeur open, en huppelen ze me allebei tegemoet. Ze hebben er duidelijk zin in! De kleren lagen al klaar, de boekentassen waren al grotendeels klaargezet, dus nu is er niet echt veel stress meer. Ze vinden het voor een keertje zelfs jammer dat ze te vroeg klaar zijn, en nog even mogen spelen.

eersteschooldag

Iets voor half negen zet ik Kobe in de fietsstoel, neemt Wolf zijn eigen fiets, en rijden we samen met papa naar school. Daar is de speech van de directrice net begonnen. Deze keer is er duidelijk voor geluidsversterking gezorgd, we verstaan alles prima, maar toch duren die twintig minuten te lang voor onze kinderen. Kobe, die net drie is en dus nog eens naar de eerste kleuterklas gaat, mag gelukkig al meteen naar de klas, en straalt als hij zijn juf terugziet. Als een echte ancien hangt hij zijn jasje aan de kapstok, zet zijn boekentasje in het rek, en loopt de klas binnen. Het feit dat ik hem moet terugroepen voor een knuffel zegt al veel: hij vindt het duidelijk leuk op school.

Wolf staat intussen nog buiten met zijn papa tussen de menigte, maar heeft wel al een paar vriendjes gevonden.

eersteschooldag2

Het wordt kwart voor negen, en ik zie veel ouders afscheid nemen en vertrekken, waaronder mijn wederhelft: de plicht roept, en de speech duurt verder.

speech

Wolf en co laten het niet aan hun hart komen: ze kletsen en giechelen honderduit, en dus heeft Wolf het maar half gehoord als de naam van zijn juf wordt afgeroepen. Vertwijfeld komt hij op me af: “Ik weet mijn juf niet zijn!” en de tranen staan in zijn ogen. Tsja, de stress van het eerste leerjaar zeker? Samen gaan we op zoek, en gelukkig weten we de klas zijn. De juf is er al, samen met een hoop klasgenootjes.

klas1

Snel kiest hij een bank uit naast een vriendje, en keurt me geen blik meer waard. Hier moet er wel geleerd worden, hé! Lezen, schrijven en rekenen, hij kijkt er immens naar uit.

klas2

Ik krijg nog een grote glimlach wanneer de juf alle ouders vakkundig buitenkuist, en daar moet ik het mee doen.

Het is wennen, elke keer weer, zo’n eerste schooldag, maar als je die stralende ogen ziet, laat je ze met een gerust hart achter, geloof me.

Cadeautjes

Nu alle gedoe rond het feestje van gisteren uit de weg is, alle afwas gedaan is en het huis weer opgeruimd (alleen de ijskast puilt nog uit), kan er eindelijk grondig met de cadeautjes gespeeld worden.

Van Roeland en Sarah heeft Kobe het spelletje MarioKart gekregen voor de Wii (op mijn aanraden), al is hij misschien nog aan de jonge kant. Wolf vindt het alvast super, en blijkt er nog aanleg voor te hebben ook. Hij heeft de halve dag zitten spelen, en als ik het hem toegestaan had, de hele dag. Kobe heeft even geprobeerd, maar vindt het minstens even leuk om te zien hoe zijn broer het doet.

Van peter Dirk heeft hij twee kleine robotjes gekregen (vanaf veertien jaar, tsja), en daar hebben we ons een breuk mee gelachen. Het eerste is een krabbetje, en dat loopt dan ook gewoon traag en parmantig verder, en als je een heftig geluid maakt zoals handengeklap, verandert het van richting.

krab

Zonder er echt op te letten, pakte ik ook het tweede robotje uit, zette het aan, en zette het op de grond. Ik denk dat we het alledrie simultaan uitgilden. In tegenstelling tot het trage krabbetje bleek dit een racemier te zijn.

mier

Op amper een seconde zat het beestje de andere kant van de woonkamer, en wanneer het ergens tegenbotst, draait het zich om. Kobe zat met een grote sprong meteen in de zetel, en toen zat het beestje  ónder de zetel. Het heeft toch wel wat voeten in de aarde gehad om het daar vanonder te halen, want telkens ik de zetel een stukje verder optilde, croste het machientje meteen ook verder. We hebben geschaterd, en Wolf uit pure zenuwachtigheid zelfs gehuild. Hilarisch speelgoed, maar inderdaad toch nog wel eventjes wachten, drie is toch ietsje te jong.