Acta Diurna de muliere ludenti
Toen ik daarstraks Wolfs afwezigheid op de muziekles zaterdag wilde doorgeven via de site van de academie, moest ik blijkbaar niet alleen de startdatum van zijn afwezigheid invullen, maar blijkbaar ook de einddatum. Normaal gesproken krijg je dan een droge melding in de stijl van: “Niet alle verplichte velden zijn ingevuld. Gelieve na te kijken”.
Deze site pakt het iets… awel ja, Gentser aan, naar mijn mening. Ik moest echt lachen.
Voor wie het niet zou kennen: de Kindle (uit te spreken zoals in het Nederlandse kind, btw) is een e-reader, een elektronisch boek. Het ding is zo klein als een paperback, weegt minder dan het doorsnee boek, en je kan er massa’s boeken tegelijk op zetten. Het grote voordeel is: je kan zowel bij klaarlichte dag, in de zon, als in het donker lezen door het ingebouwde licht. En het is ook veel zachter aan de ogen dan een iPad of zoiets, die je daar ook kan gebruiken om te lezen, maar zonder bovenvermelde voordelen.
Het nadeel is dan weer dat je de boeken niet fysiek hebt. Je moet ze kopen, maar kan ze daarna niet in de boekenkast zetten (wat overigens evengoed een voordeel kan zijn) of uitlenen. Voor de ‘goeikoop’ moet je het niet doen: je betaalt quasi evenveel voor een e-book als voor een gedrukt exemplaar.
Maar bon, ik wilde dus zo’n Kindle Paperwhite, eentje die ik in één hand kan houden, en ook met datzelfde hand kan bedienen. Heel makkelijk voor in bed, trouwens. De maker van de Kindles is Amazon, die ze dan ook op zijn sites verkoopt. Helaas, daar zit dus een addertje in het gras: de Duitse, Franse of Engelse versie van Amazon versturen wel boeken naar België, maar niet die Kindle. Daarvoor word je prompt weer doorgestuurd naar de Amerikaanse versie, het moederbedrijf. En als je dus zo’n Kindle laat opsturen uit de Verenigde Staten, kost je dat niet alleen behoorlijk wat transportkosten, maar ook invoertaksen.
Na wat rondgevraag op Twitter kwam ik te weten dat de Engelse boekhandel Waterstones in Brussel ze verkoopt. Voor een fikse meerprijs (169 euro ipv 129 op de site), dat wel, maar bon. Ik heb er eentje besteld, en Monica (nog eens dank u, Monica!) is hem gisteren voor me gaan halen en heeft hem vandaag bezorgd. Een ideaal excuus, overigens, voor een stevige koffie en een fijne babbel.
Gierig als ik ben, had ik geen zin om nog eens 35 euro te betalen voor een stevige leren hoes, en ik wilde trouwens iets dat ietsje origineler was. En dus heb ik uit similileer zelf een hoesje gemaakt, eentje dat perfect past, en waarop ik de tekening van mijn opzijgezette iPhone heb herhaald. Met zilverstift die ik nog had vanuit het middelbaar, nota bene.
Ik vind het best geslaagd, voor een half uurtje werk. En nu ben ik dus een bijzonder tevreden lezer.
Bart is een tijdje geleden overgeschakeld naar iPhone 5, en ik heb zijn iPhone 4 gekregen. Ik moet zeggen: hij heeft lang op mijn bureau gelegen, zonder dat ik er iets mee deed. Daar speelde een paar factoren toch wel mee: ik moest hem volledig opnieuw instellen, hij is een pak lomper dan mijn huidige iPhone die ik eigenlijk nog steeds heel mooi vind, en vooral: geen gewone SIMkaart, maar een microsim.
Gisteren heb ik dan maar de koe bij de horens gevat, heb ik wat rondgegoogled, en heb ik een ’template’ uitgeprint voor de simkaart: een papiertje om op de huidige kaart te plakken, en heel mooi de lijnen waarop ik moest knippen voor een microsim. Ik wist vooral ook dat ik, als ik een foutje beging, een paar dagen zonder telefoon ging zitten, totdat ik een nieuws simkaart opgestuurd kreeg. Nu ja, zo erg was dat dan ook weer niet, ik ging tenminste nog wifi hebben. Maar het ging als een vliemke: de microsim paste meteen perfect, en dus heb ik nu een iPhone 4.
Ik moet nog wennen aan het design ervan: het ding is veel lomper, veel vierkanter dan de gladde, ronde, vrouwelijke 3, en dat ga ik echt wel missen. Ik vond (en vind nog steeds) het hoesje van de 4 prachtig: hard plastiek bekleed met leer.
Gelukkig had Bart er ook een hele fijne case bij gekocht: de Phone Box van Dr. Who ^^ Die heb ik uiteraard mee geërfd, en die vind ik wel fijn.
Waarom ben ik dan uiteindelijk overgeschakeld? Wel, die 4 is echt gewoon een beter toestel. Hij is sneller, het scherm is scherper en accurater, en het ingebouwde fototoestel is veel beter. Tsja. Gebruiksgemak gaat boven het esthetische.
Ofte Secret Santa. Je weet wel, het systeem waarbij je met een groepje lotje trekt en je voor iemand anders een cadeautje moet kopen of maken voor een bepaald budget.
Tess organiseert al een paar jaar een Secret Santa voor blogland. Voorwaarde is dat je je aan de tijd houdt, en dat je een blog hebt. Je stuurt je gegevens in, en jij krijgt zelf ook een willekeurig profiel toegestuurd, waaraan je tien euro spendeert.
Zo kreeg ik ene Bakmadam om iets voor te maken, en aangezien haar blog enkel en alleen om bakken gaat, dacht ik: een cupcakemuts! Ik ben gaan zoeken, heb een patroontje gevonden, heb wol bijeengezocht en gekocht, en ben eraan begonnen.
Helaas, toen ik door had dat het wellicht nogal klein ging uitvallen, had ik geen tijd meer om te herbeginnen. Merel past de muts perfect, maar ook ik kan ze aandoen hoor. Soit, Eef was er blij mee, en ik heb aangeboden desnoods een nieuwe te breien.
Intussen was er dus ook iemand bezig met een sesa te maken/verzamelen voor mij. En ik kreeg zowaar een mailtje van mijn Secret Santa dat er fragiele dingen tussen zaten, en dat hij/zij dat graag persoonlijk wilde komen afgeven. Afzender: gudrunssecretsanta@gmail.com. Schitterend! Mijn nieuwsgierigheid was uiteraard geprikkeld, omdat door zo’n afzender het wel duidelijk was dat ik hem of haar ging kennen.
En dus zat ik vandaag op hete kolen, tot iets over half zes plots Sofie voor mijn deur stond. Sofie, ofte @miss_punt, de dame van Zoyoko (online winkel van vree wijze zwangerschapskledij, voor wie dat nog niet kent) die ik al een behoorlijk tijdje ken, bij wie ik ooit op babybezoek wilde geraken, en wier cadeautje voor de kleine hier lag te verstoffen. Zucht.
Maar nu stond ze hier dus, met zowaar een reeks verschillende pakjes! Het ene zag er inderdaad kwetsbaar uit, en vond ik ronduit de max! Ze had het zelf gemaakt, en het ideetje van mijn Pinterest geplukt. Het stelt ons gezinnetje voor, allemaal op glitterwasspelden om in de boom te knijpen. Compleet met kattenmagneetje, en alles in de juiste kleuren!
Verder had ze de max van een handwarmertje bij, goed om mee te nemen op larp. Ideaal! En dan: drie zakjes uitgelezen groene thee. Op zich al veel meer waard dan de vooropgestelde tien euro, dus ik zette grote ogen op. Bleek dat er een nieuwe koffie- en theewinkel is in Gent, naast de Dille & Kamille: de Javana. Het is een bijhuis van een koffiebranderij en theezaak uit Brugge, en jawel, daar ken ik die wel, en ben er al een paar keer iets gaan halen zelfs.
Toen Sofie uitlegde dat het voor iemand was met een blog, en dat ik wel ging bloggen over hen – uiteraard, want ik heb de thee intussen geproefd en ik vind hem zalig – kreeg ze veel meer mee dan het vooropgestelde bedrag. Some girls have all the luck, don’t they?
Oh, en dan vergeet ik nog de max van de kerstkaart die ik nog moet ineenknutselen tot een eland.
In elk geval was het een schot in de roos, op alle vlakken. Ik vind de wasspelden super schattig, het poesje mag bij de andere magneten op de koelkast en is een hit bij Merel, het handenwarmertje gaat in de larpdoos, en de thee… Tsja, die zal niet lang meegaan, vermoed ik ^^
Maar ik weet in elk geval wel dat ik in het vervolg, als ik nog eens in de Veldstraat loop, even ga afslaan naar Javana. Voor thee en koffie. Goed geweten.
Vrijdag en zaterdag zat Bart de hele dag op het Stichting Marketing Congres, en kwam hij thuis met de grootste goodie bag die ik al gezien had: een grote stevige sporttas vol.
Kunstmest, allerhande Niveaproducten, een lottoformulier van twee euro, gadgets van allerlei slag, kaarsjes, notablokjes, chocolade, een setje om zelf klavertjes vier te kweken, chips, bier, deodorant, en zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan.
Er zaten echter ook een paar dingen bij waar wij niet bepaald een nut voor hebben. En die geef ik dan met plezier weg, natuurlijk. De eerste die in de commentaren bij deze post één van de dingen claimt (niet gulzig zijn, je moet kiezen), krijgt het toegestuurd of mag het afhalen.
1. Een cinematicket voor Utopolis, nog geldig tot maart 2013. Voor ons is Mechelen en omstreken een beetje ver, de benzine zou ons meer kosten dan het ticket waard is.
2. Een zakje met 14 Senseo Pads, Intenso. Af te halen hier in Wondelgem of bij Wijs.
3. en 4. Een doosje van drie nieuwe soorten L’Or Espresso capsules, voor een Nespressomachine blijkbaar. Af te halen hier in Wondelgem of bij Wijs.
5. ColorPassPort by Black&Blanche. Een houdertje met 4 kaarten, die elk recto verso bedrukt zijn met een trendkleur. Zo kan je de kleuren zien waarbij je de trendkleur perfect kan combineren. Af te halen hier in Wondelgem of bij Wijs.
Ik heb het gevoel dat ik een paar dingen vergeet, maar bon, da’s dan desnoods voor een latere post.
Wolf met zijn cadeautje: een werkende-vulkaankit
Gisteren, bij nonkel Koen, was de Sint langsgeweest. Voor Kobe had die een amateur geologensetje mee, Crystal Mining. Daarin zit een blok hard zand, waarin acht stukjes kristal verborgen zitten. Ze moeten die eruit zien te krijgen met een hamertje, een soortement zaagje, en vooral veel geduld. Er zit dan ook een borsteltje bij, een vergrootglas, en een speciaal kaartje waarop ze de kristallen kunnen vastmaken en tentoonstellen.
Ze zijn daar vandaag na school razend enthousiast mee begonnen, elkaar aflossend wanneer het te lastig werd. Alleen had ik niet voorzien welke gigantische stofboel dat ging worden, en heb ik ze op de salontafel laten doen. Tsja. Ik heb dan achteraf maar gestofzuigd, zetel en tafel met nat afgenomen, en hun kleren linea recta in de wasmachine gestoken.
Maar ze vonden het wel razend interessant, en zijn maar gestopt omdat ze moesten van mij: ik ging Merel halen, en wilde niet dat zij in dat vuil ging lopen.
Fijn cadeautje, Sinterklaas, zeer fijn cadeautje! (Nee, niet sarcastisch bedoeld!)
Omdat Barts bedrijf net een ganse reeks wagens had gekocht bij Nissan, en het vorige week zijn verjaardag was, had Dirk geregeld dat Bart een weekendje een Nissan Leaf mocht uitproberen.
En inderdaad, toen ik van de rugby terugkwam, stond er een nogal lange wagen in mijn garage, netjes ingeplugd in het stopcontact. Bizar, maat!
Ik heb er vandaag boodschappen mee gedaan. En je kan wel degelijk zeggen dat het wennen is. Om te beginnen is het een automatische auto, dus geen versnellingen. Bon, ik heb daar lang lang geleden nog mee gereden (mijn broers eerste autootje, waar ik heel af en toe gebruik van mocht maken, was een automatique) dus dat ging eigenlijk nog. Maar het rijgevoel…
Ken je dat, dat je soms aan je PC of printer moet gaan voelen of naar de lichtjes moet kijken om te weten of hij wel aanstaat? Dat heb je daar dus ook mee. Je zet het ding gewoon aan met een aan/uit-knop, dus net alsof je een CDspeler of zo aanzet. Dat de Leaf opstart, zie je aan het dashboard en hoor je aan de geluidjes, maar niet aan de motor. Dat is dus nog het meest bizarre: het ontbreken van geluid. Toen ik op de parking van het warenhuis wegreed van mijn plaatsje, zag ik verschillende mensen verschrikt opkijken: het bewoog! En je hoorde het niet!
En verder heeft het het lineaire gevoel van een tram die optrekt. Hetzelfde geluid, hetzelfde gevoel.
Maar Bart zegt ook dat de autonomie nog veel te kort is: je geraakt er, als je bijzonder zuinig rijdt, 150 km ver mee. Voor mijn kleine verplaatsingen (werk, winkel, rugby, muziekles…) is dat ideaal, maar als je zoals Bart geregeld naar Brussel, Leuven, Antwerpen of Hasselt moet, zit je met een probleem. Er zijn gewoon nog niet genoeg laadpalen momenteel, en met een gewoon stopcontact duurt het al gauw acht uur voor hij weer volledig is opgeladen. En ik zie me nog geen verlengkabel uit mijn klas hangen om de auto op te laden.
Al bij al was ik overigens wel blij dat we hem even kunnen testen hebben, die Nissan Leaf. Zo weten we tenminste zeker dat het nog te vroeg is. Te weinig autonomie, te weinig laadpalen, en te veel prijs.
We zullen over een paar jaar nog eens de zaken herbekijken. Maar nu dus nog niet.
Via The Insiders kreeg ik het aanbod om de nieuwe Philips Wake Up Light te testen. Ik sprong een gat in de lucht, want stiekem wilde ik eigenlijk al lang eentje. Ik had zelfs al verlekkerd zitten kijken naar een aanbod op iBood, maar ik twijfelde: wat als het voor mij niet zou werken? Dan is het toch al bij al een dure wekkerradio, nee?
Maar nu kon ik er dus eentje testen, het nieuwe model zelfs, en als ik het niet goed vond, gewoon terugsturen.
Vol anticipatie pakte ik de grote doos uit, en het design verraste me. Niet meer de – in mijn ogen lelijke – rechtopstaande trapeziumvorm, wel een knap rond design. Meer het effect van een opgaande zon dus.
Ik weet niet wat het vorige model allemaal kon, maar ik heb het vermoeden dat dit model net iets meer kan. Daar had ik trouwens ook schrik voor: dat het klaar worden te lang zou duren. Gelukkig kan je dat zelf instellen: of het ding er twintig of dertig minuten over doet, en naar welke intensiteit het licht gaat. Als je het vollen bak instelt, is het licht echt wel genoeg om de ganse kamer te verlichten. Het begint trouwens heel zachtjes, met een oranje gloed, die steeds maar helderder wordt. Na de vereiste tijd is het licht op de gewenste sterkte, en gaat er ook geluid af. Je kan kiezen tussen vijf voorgeprogrammeerde geluidjes (vogels, zeegeluiden, dat soort dingen) of de radio, en uiteraard ook op het gewenste volume. De bedieningstoetsen spreken overigens voor zich, en zijn zeer intuïtief. Oef.
Voor mij werd het een beetje zoeken: in het begin was het licht echt wel te sterk, en werd ik al na vijf minuten wakker. Daarna was het te zwak, en werd ik wakker van het geluid, niet van het lichteffect. Intussen zit ik weer op initiële sterkte, en word ik er ook niet meer wakker van. Hmm. Ik vermoed dat het een kwestie van gewenning is. Maar die koekoek is in elk geval een pak aangenamer dan het harde tuut-tuut-tuut van mijn vorige wekker, en ik kom ook niet meer uit zo’n diepe slaap als vroeger.
Wat ik overigens ook eigenlijk wel fijn vind, is het uitdoofeffect: ’s avonds kan je het licht gewoon gebruiken als nachtlamp (met de gewenste sterkte), maar ook zachtjes laten doven, zoals een ondergaande zon dan. Eigenlijk zou dat ook wel fijn zijn voor kleine kinderen, denk ik: je laat het licht zachtjes uitgaan over een periode van dertig minuten.
Ga ik de Wake Up Light houden? Ik geef het toe: ik twijfel. Het ding is mooi, het licht is aangenaam, de geluidjes zacht, en alles is perfect en simpel regelbaar. Maar ik word niet echt méér uitgerust of beter gezind wakker dan vroeger. Als ik überhaupt al wakker word van het licht. Aan de andere kant is het een mooi en leuk hebbeding, en ben ik heel blij dat ik het kunnen testen heb.
Mja.
Ik heb nog enkele dagen om te beslissen, en voorlopig neigt het naar houden. Omdat het eigenlijk gewoon een cool ding is, en al. Zelfs voor 139 euro.
Ik vind dat eigenlijk serieus bizar: ik speel al vijftien jaar (of misschien zelfs langer) larp, en toch is dit pas mijn derde personage. Ik heb twee lives gespeeld met mijn halfork-krijger Murkha, dan ik-weet-niet-hoeveel weekends met Gork, mijn barbaar-sjamaan, tot die level 24 was, en nu, vandaag, ben ik begonnen met Vrouwe Eleonora Ithuviel.
Aan de ene kant is het zalig: alles is nieuw, ik weet nog niet waar het personage naartoe zal gaan, ik moet contacten leggen en mijn plaatsje binnen de groep veroveren, en ik kan nog vrijwel niks. Ik moet echt spélen. En ik zit geregeld met de piepers dat ik ga sneuvelen, want veel kan ik niet aan.
Aan de andere kant vind ik het vreselijk: wég is die vanzelfsprekendheid van Gork, die authoriteit, dat binnenkomen in de herberg, waarbij iedereen spontaan opzij gaat, ik een plaatsje zoek, en iedereen daarna bij mij komt voor vanalles en nog wat. Ik moest niet meer nadenken: van zodra ik de kleren aanhad, wàs ik Gork. Het personage was uiteraard wel geëvolueerd doorheen de jaren, maar ik wist wie ze was, waar ze voor stond, wat haar mogelijkheden en zwakke plekken waren. Gork werd alom gerespecteerd, gevreesd, beschermd, en er werd naar haar geluisterd als ze iets zei. Ze is ongeveer dertien jaar meegegaan, en werd op die manier een deel van mezelf.
Het volgende Poortweekend krijgt ze een exit: dan gaat Gork er op een (hopelijk) waardige manier uit, en zal de laatste hoge level op Poort verdwenen zijn.
Ik mis haar nu al.
(En toch heb ik gigantisch veel zin in dat nieuwe personage, oh ja!)