Geplaatst op

Cthulhu in de tuin

Veel hebben we eigenlijk nog niet kunnen genieten van onze tuin: in juni en juli was het veel te heet, daarna heeft het geregend, en toen zaten we in Berlijn.

Maar gisteren was het zalig weer, ging het gelukkig ook nog lang warm blijven, en dus was dat ideaal om eens Call of Cthulhu te spelen in de tuin. De heren zagen dat gelukkig zitten, de DM werd met een hele bak gerief opgepikt en we installeerden ons hier. En zagen dat het goed was. Zeg nu zelf…

Ik vrees dat het niet voor herhaling vatbaar zal zijn deze zomer: de volgende sessie is eind augustus en dan koelt het ’s avonds verdomd snel af…

Mja, we gaan niet klagen: het is toch één keer gelukt.

Geplaatst op

UGent Racing

Sinds een jaar of drie doet de UGent mee aan een internationale wedstrijd tussen universiteiten, zijnde het volledig zelf ontwerpen en bouwen van een soort Formule 1-wagen. Nee, dat is niet het Solar Team, dat is nog iets anders, dit is echt een racewagen.

Wolf had hun oproep gezien om deel te nemen, schreef zich in, mocht testen komen doen, op gesprek gaan, en is een van de 15 uit de 120 die gekozen is voor volgend schooljaar, samen met Arthur, een van zijn maten.

UGent Racing had vorige maandag zijn car reveal: een gala avond in de Vooruit voor alle partners en sponsors en alles erop en eraan, en uiteraard werd toen de auto ook voorgesteld. Vorige jaren hebben ze niet echt kunnen racen, vertelde Wolf, omdat de auto niet volledig voldeed aan alle superstrenge voorwaarden. Begrijpelijk, maar jammer natuurlijk.

Hij is ingedeeld bij Mechanical Composites, en ik vermoed dat er wel een paar redenen zijn waarom hij gekozen is, samen met Arthur: ze zijn allebei heel gemotiveerde eerstejaars die dus nog lang kunnen meedraaien, het zijn allebei ingenieursstudenten, én ze presenteren allebei heel deftig: knappe jongens, vlotte babbel, geen nerdy uitstraling…

Ik was eigenlijk wel behoorlijk trots toen ik hoorde dat hij erbij was. En ik ben nu ook wel echt benieuwd!

Geplaatst op

Smile Safari en shoppen

Bart had een voorstel: Lieze kwam slapen, hadden de meisjes dan geen zin om naar Wijnegem Shopping Center te gaan, naar Smile Safari? Die zeiden geen nee. En toen bleek dat Bart eigenlijk om half drie in Antwerpen zelf moest zijn. Hij heeft ons dan eerst afgedropt, zodat de meisjes konden shoppen, en om vijf uur moesten we dan aan de Smile Safari zijn.

De dames hebben zich blijkbaar geamuseerd. Eerst ben ik met hen in enkele winkels gedoken omdat Merel een nieuwe zwarte broek moest hebben, en die vonden we vrij snel in de Berschka. En toen ben ik maar een koffie gaan drinken, met mijn boek erbij, terwijl zij samen de winkels afschuimden. Behalve een paar ringetjes en een diadeem hebben ze niks gekocht, maar dat kon de pret niet drukken.

Zelf ben ik een bloesje tegengekomen, en een compleet over the top winterjas, in groene nepbont. Heerlijk ding, voor 35 euro. Of ik hem ga durven dragen is een ander paar mouwen, maar dat zien we dan wel weer.

En die Smile Safari? Dat is instagrampret ten top. Stapels foto’s genomen, ik geef er hier enkele van de best gelukte weer, maar dat zijn ze lang niet allemaal.

En toen gingen we eten in de McDonalds die daar ook is, en reden we op ’t gemakje terug naar huis.

Ik dacht dat die twee doodmoe gingen zijn, maar The Masked Singer, dat bleek nog geen probleem te zijn. Vakantie, zeker?

Geplaatst op

Project geschiedenis

Ik had al een tijdje contact met Fluxlab, en we hadden al een demodagje gehad, maar vandaag stonden er dus mensen van Fluxlab in alle vroegte op school, beladen met allerhande materiaal.

Wat echter een hele fijne oefening beloofde te worden, liep toch een beetje uit op een sisser: we hadden een demo gekregen en een afspraak opgesteld voor per twee leerlingen een lesuur Assassin’s Creed Odyssey: Discovery, waarbij ze met een gamecomputer door de Akropolis liepen en vraagjes oplosten. De andere helft van de groep kreeg voor een lesuur een VR-bril om daarmee door Pompeii te lopen of een vlucht te maken over het Antieke Rome.

Toen puntje echter bij paaltje kwam, hadden we maar de helft van dat materiaal en werd dat aangevuld met een reeks Nintendo Switches en tablets met een geschiedenisquiz op. Op de switches moesten ze Civ IV spelen, maar dat doe je niet snelsnel, en doordat het vier toestellen ipv twee waren, hadden ze per duo maar een half lesuur, ergo tien minuten per leerling per toestel.

Een deel toestellen bleek dan ook nog niet te werken door technische problemen – dat kan al eens gebeuren – maar het resultaat was niet zo fijn.

Voor herhaling vatbaar? Meh. Onder andere voorwaarden wel, ja, maar niet zo.

Jammer. Zeer jammer.

BTW, het officiële verslag met foto’s kan je hier lezen.

Geplaatst op

Computationeel denken

Vandaag nog eens een dagje opleiding mediacoach aan de Zuid: computationeel denken. De hamvraag was hoe je dat op verschillende manieren in alle mogelijke lessen kan verwerken, en eigenlijk is het gewoon een deel abstract denken, fragmenteren, dat soort dingen.

Het was eigenlijk opnieuw echt een goede opleiding, compleet met concreet lesmateriaal en opdrachten voor pakweg in de studie. Degelijk gegeven, ook, zoals intussen standaard is.

In de namiddag was het de bedoeling om zelf aan de slag te gaan met microbits en dergelijke, maar de mijne werkten tegen, zoals wel vaker gebeurt met techniek. Ach ja, ik ken die dingen intussen wel een beetje.

Maar alweer een tevreden mediacoach.

Geplaatst op

Call of Cthulhu

Eigenlijk speel ik al meer dan 25 jaar tabletop rollenspel: daar zat DnD tussen, Vampire, Fields of the Nephilim, Beyond (iets dat een vriend zelf geschreven had) maar vooral ook Call of Cthulhu, mijn absolute favoriet. Het is gebaseerd op de wereld van Lovecraft: een “gewone” wereld maar voor de kenners bevolkt met duistere wezens, Great Old Ones en alle mogelijke occulte toestanden. Héérlijk gewoon.

Vorige jaren, eigenlijk vooral voor corona, speelde ik met Jesse, Robbe, Yorick, Emma en Wolf een heel fijne DnD. Alleen is door omstandigheden de groep uit elkaar gevallen toen we eigenlijk nog maar een sessie of twee moesten spelen. En sindsdien ligt de roleplay voor mij gewoon stil. Meh.

Tot ik dus twee dagen na de operatie in het ziekenhuis zat te wachten voor een nieuwe plaaster en Pascal voorbij kwam. Die ken ik nog van lang geleden, in The Lonely Mountain in Gent. Hij meesterde ook toen al verschillende roleplays, en we hadden het er dus ook over. Momenteel was hij net begonnen met drie vrienden, waarvan ik er eentje ook al van kende van dik 20 jaar geleden op de larp, aan een Call of Cthulhu campaign, The Masks of Nyarlatothep. Die heb ik ook ooit gespeeld, wellicht ook zo’n 20 jaar geleden. Ik weet er niet veel meer van, en elke campagne wordt ook altijd compleet anders gespeeld door elke groep.

Pascal kon best nog een extra speler gebruiken, en vorige week ging ik dus al een nieuw personage aanmaken. En dinsdag was mijn vuurdoop: ik leerde mijn medespelers kennen, voelde dat het eigenlijk best wel klikte, en genoot intens. Echt, ik heb dat zo hard gemist, dat spelen!

En dus is er nu weer Cthulhu om de veertien dagen, en ik ben een gelukkig mens.

Geplaatst op

Weeping Angel

Mijn kerstboom jaagt mij de stuipen op het lijf!

Laat me even uitleggen. Voor wie bekend is met de reeks Dr. Who op BBC, kent het bovenstaande beeldje geen geheimen.

Voor wie het niet kent: google even op ‘weeping angel’ en je ziet meteen een hoop extra beelden en een uitleg op Wikipedia:

The Weeping Angels are a race of predatory creatures from the long-running science fiction series Doctor Who. They were introduced in the 2007 episode “Blink“, making repeat appearances in later episodes. Since their initial appearance, they have been persistently nominated as one of the most popular and frightening Doctor Who monsters. Steven Moffat attributes their appeal to childhood games such as Grandmother’s Footsteps and the notion that every statue might secretly be a disguised Weeping Angel.

In het kort: het zijn aliens in de vorm van een engelenbeeld dat met zijn handen zijn gezicht bedekt. Stiekem sluipen ze dichterbij wanneer je niet kijkt om je dan met opengesperde mond, vampiertanden en klauwen mee te voeren naar een andere dimensie. Je mag dus niet wegkijken, ofte ‘Don’t blink!’

En toen stond er plots eentje in mijn kerstboom. En iets later op mijn tv-kast. En nog wat later op het hoekje van mijn salontafel. En nog later in het midden van die salontafel. Steeds dichter en dichter, zonder dat ik het gezien had.

Serieus. Ne mens kan niet meer op zijn gemak ziek zijn, of wa?

In elk geval staat het ding nu netjes weer in de top van de kerstboom te pronken. I love it!