Leesvirus
Die vakantiedag dat je, wanneer je om 23.15 uur gaat slapen, nog licht ziet branden bij je dertienjarige dochter, de deur opent en haar schuldbewust ziet opkijken van haar boek dat bijna uit is: dat is de dag waarop je trots glimlacht en zegt dat ze het nog mag uitlezen, als ze daarna dan maar snel gaat slapen.
En dat je dan met diezelfde glimlach en hoofdschuddend zachtjes de deur van haar slaapkamer weer dichttrekt.
Kammekequiz 23
Ja ik weet het, we zijn 2024, maar door corona zijn we een aflevering misgelopen, waardoor we nu aan nr. 23 zitten.
Ik wilde eigenlijk wel weer meedoen met collega’s, maar die konden allemaal niet op een of andere manier. Ik had toen gezegd tegen Luc – de organisator die over de inschrijvingen gaat – dat hij me gerust nog ergens bij mocht zetten als ze een vierde man nodig hadden. Daardoor verzeilde ik bij een groepje meisjes, oud-leerlingen van vorig jaar. Wel euh… laat ons stellen dat ze niet bepaald doorgewinterde quizzers waren. Maar we eindigden uiteindelijk toch 21ste van de 50, dus dat viel best mee. Ik heb trouwens een paar rondes gepikt voor onze eigen quiz voor volgend jaar, er zaten een paar zeer goeie tussen.
Het verslag ervan heeft diezelfde Luc geschreven, hier op de schoolwebsite, compleet met grappige foto van mezelf. Hoezo? Wel, sinds een paar jaar organiseren ze ook een tombola waarbij je leuke dingetjes kan winnen die ergens in de quiz vermeld worden. Ik had zowaar prijs en won een pot muskaatnoten, iets wat inderdaad ergens een antwoord was. Ik heb in elk geval goed gelachen en er zelfs mijn inzet uit gehaald. We hebben nu wel nootmuskaat voor de komende twintig jaar, denk ik zo…
Maar misschien ga ik voor volgend jaar wel eens actief op zoek naar quizzers die een link hebben met onze school. Ik wil eigenlijk nog wel eens winnen, ja.
The Masks of Nyarlatothep: ongoing story
Begin 2023 was ik, tot mijn grote vreugde, opnieuw gestart met een Call of Cthulhu campagne, The Masks of Nyarlatothep. Mijn groepje was een bende wijze mannen, na verloop van tijd kwam er nog een jonge gast bij. Nu, The Masks is sowieso een grote campagne en we spelen maar om de veertien dagen, maar als we eerlijk zijn, gaat het niet bijzonder vlot vooruit. Daarvoor discussiëren we te veel, amuseren we ons te veel, durven we er al eens een klapke tussendoor placeren, dat soort dingen.
Is dat erg? Bijlange niet, want het is zeer gemoedelijk, we spelen ons eigen tempo en elke keer weer, hoe moe ik ook ben, geniet ik ten volle. Onze DM gaat er ook voluit voor: in al die jaren dat hij meestert, heeft hij bijzonder veel materiaal verzameld, en hij bouwt dan ook, wanneer nodig, prachtige scènes op. Neem nu de onderaardse ’tempel’ onder de piramide van Mykerinos: hij heeft zich er volledig in gesmeten, compleet met rare beeldjes en al.
Zalig, toch?
366 – 24 september 2024 – Egyptische crypte
UGent Racing competitie
Merel is voorlopig weer eventjes enig kind, want Kobe zit met de scouts in Montenegro, en Wolf is zaterdag vertrokken naar Assen in Nederland, naar het race circuit daar. Yup, met hun Formula Student Car, ofte UGent Racing. Ze zijn met behoorlijk wat volk naar ginder, waar ze gaan kamperen want er is geen accommodatie voor zoveel volk in de buurt. Er zijn namelijk een dertigtal verschillende teams van internationale universiteiten aanwezig met hun zelfgebouwde elektrische racewagen, waaronder ook de KULeuven en de Universiteit van Delft, die sowieso enkel technische profielen opleidt.
Het is nog niet gezegd dat ze ook echt zullen mogen racen met hun bolide, de competitie gaat ook daar niet echt over. Ze worden beoordeeld op een hele resem verschillende onderdelen, zoals het ontwerp, de materiaalkeuze, de bouw van de batterij, de sturing, de ophanging, u snapt het wel. Ze zijn eigenlijk nog maar drie jaar bezig hier in Gent en staan behoorlijk ver, zeker als je dat vergelijkt met andere universiteiten die al jàren bezig zijn met dit project.
Geen idee wat Wolf er precies moet doen, maar ik weet wel dat hij zich in zijn element voelt: allemaal gelijkgestemde zielen, een bende nerds op een kluitje, maar dan wel de avontuurlijk ingestelde nerds. Ik ben benieuwd om de verhalen te horen wanneer hij vrijdagavond terug thuis komt…
366 – 16 juli 2024 – death trap
Namiddagje Vilvoorde
Vilvoorde, zegt u? Daar ligt toch gewoon de viaduct?
Jawel, maar dat is blijkbaar zoveel meer… Ik moest er vandaag zijn voor de figurantendag van Eternicaans Epos, en ik zag dat de stad gigantisch veel veranderd is sinds ik er 25 jaar geleden les gaf… Nu, ik heb ook niet die route gevolgd die ik vroeger van station tot school fietste, we zaten aan een fijn pleintje. Na de briefing gingen Mireille, Arend en ik dan ook eerst een koffietje drinken, zo rond half vijf? En toen wilde ik nog snel een paar caches doen. Man, heb ik me daaraan mispakt! Die “paar cachekes” bleken in een prachtig, maar echt ronduit prachtig oud park te liggen, het park Drie Fonteinen waarin je zo de mensen uit pakweg Bridgerton zag flaneren. De bomen zijn ook uit die tijd, de hele inrichting van het park eigenlijk, en ik was er meteen verliefd op. Ik ben er dan ook bijzonder lang gebleven, ondanks de regendreiging, ondanks het feit dat ik moegewandeld was, ondanks het feit dat ik veel later dan gepland thuis ging zijn, ondanks het feit dat ik serieus honger begon te krijgen.
Ik heb het parkgevoel echt niet op foto kunnen krijgen, maar ik heb het wel geprobeerd. Het is veel weidser, veel majestueuzer dan je zou denken, daar onder die viaduct…
Het was kwart voor negen voordat ik opnieuw aan de auto stond, lichtjes blauw van de honger. Ik besloot dan ook om, als ik een frituur of een pita zou tegenkomen, dat ik zou stoppen, maar er niet voor zou omrijden. En lo and behold, wat is zowat het eerste dat ik zie? Een fijn frietkot. En ja, het heeft gesmaakt, ook al was het te veel voor mij.
Heerlijk uitgewaaid, enorm genoten van mijn dagje. Echt.
Lectuur: “The Battle of the Labyrinth (Percy Jackson and the Olympians #4)” van Rick Riordan
Zo’n Percy Jackson, dat is altijd amusant om tussendoor te lezen. De vorige drie waren fijn, het vierde heeft me niet teleurgesteld.
Percy is alweer een jaartje ouder, wordt iets meer een echte puber, maar verzeilt nog steeds even vlot in de problemen. Zoals dat hoort, uiteraard.
Deze keer is het zaak om de dreiging van Kronos te counteren, en die heeft het nu vooral voorzien op Kamp Halfbloed. Op zich zou dit beschermd moeten zijn, maar dat is buiten het mythische Labyrint van Daedalus gerekend: daarmee kan je, als je het überhaupt weet te overleven, overal ter wereld terechtkomen. En dus ook in Kamp Halfbloed, en dat weet Luke, Kronos’ voornaamste luitenant, ook.
Percy gaat dus met zijn trouwe vrienden opnieuw op stap om zijn wereld te reden, en bij uitbreiding de hele wereld. Zoals ook dat in een heldenverhaal als dit hoort.
Opnieuw is het net iets grimmiger dan het voorgaande, en opnieuw is dat helemaal niet erg. Riordans stijl blijft natuurlijk wel dezelfde, maar het humoristische komt er telkens wat minder door.
Roll-out van Orion
Ik heb het hier al een paar keer gehad over UGent Racing, het team dat vanaf nul een heuse volledig elektrische racewagen bouwt. Wolf heeft daar de voorbije weken gigantisch veel tijd in gestoken: met carbon fiber heeft hij de volledige stoel gebouwd, maar ook een deel van de beplating rondomrond.
Vandaag was er de officiële roll-out in Flanders Expo en konden we eindelijk het resultaat bewonderen. En ja, ik was onder de indruk. Het is sowieso een wijs project, maar het ziet er intussen ook mega cool uit, met gigantische sprongen vooruit tegenover vorig jaar. Wolf is terecht trots, maar gaat volgend jaar van mechanical composites naar autonomous drive, iets wat veel meer in lijn ligt met zijn studies.
Maar oordeel vooral zelf.
