Geeky stuff – Pagina 28

25/02/201505/03/2015

Schoolwebsite

In september ben ik in een opwelling begonnen met een schoolblog. Ik vond het zo jammer dat er zoveel gebeurde bij ons op school, en dat niemand daar eigenlijk iets van wist. Onze school kan wel wat PR gebruiken, want we krijgen eigenlijk nog heel vaak de reactie van mensen uit Mariakerke zelf: “Moh, is daar een school?” Ja dus. Crèche, kleuter, lager, en dus ook een atheneum met meer dan 600 leerlingen.

Intussen is dat schoolblog uitgegroeid van een onnozel wordpresssiteje tot een heuse website (nog steeds wordpress, dat wel) met alle extra info op onze eigen servers. Directie is volledig mee, mijn IT-collega is volledig mee (en heeft alles overgezet op de eigen servers, zonder hem was dat nooit gelukt) en intussen zijn ook de meeste collega’s mee: ze sturen me van elke activiteit wat informatie en een paar foto’s. Het resultaat is een haalbare website (ik ga ooit wel eens van theme veranderen) met vooral elke dag een nieuw postje over wat er op school gaande is. Ja, ik besef best dat je ziet dat het niet door een professional is gedaan, maar daar is geen budget voor. Ik doe dit ook gewoon allemaal achter mijn uren, ik word er niet voor betaald. Maar het trekt wel volk, het wordt gretig gelezen, en hopelijk geeft het nieuwe leerlingen inspiratie.

Enfin, ge moet zelf maar eens gaan kijken op www.kamariakerke.be, en zeg gerust wat ge ervan vindt. Het kan alleen maar verbeteren daardoor.

09/02/201514/02/2015

Spotify

Als verjaardagscadeautje kreeg ik van Bart een Spotify-account. Premium, wel te verstaan, zonder reclame of onderbrekingen dus. En dat is dus precies wat ik wilde: afspeellijsten waarbij ik gewoon naar het volgende kan klikken als ik dat wil, zonder gestoord te worden door stemmen.

Sorry, Studio Brussel. Al jaar en dag ben je mijn favoriete radiozender in de auto, maar thuis kan ik het gewoon niet: werken met stemmen en gesprekken die me afleiden, en waar ik me dus gigantisch kan aan ergeren. Op de stakingsdag viel het me nog eens keihard op: goeie muziek zonder storende elementen, dat is waar ik voor ga.

Ja, al mijn CDs zitten in iTunes en kan ik ook random laten afspelen, en af en toe doe ik dat wel. Maar nu ontdek ik veel meer nieuwe nummers, dingen die ik niet kende, of die ik ook nergens op CD had staan. Nummers die ik herontdek, nummers die me vrolijk maken. Die laatste categorie sleep ik dan steevast naar een lijst die ik zelf samenstel: “Goed gezind”. Want af en toe kan ik dat wel gebruiken, ja.

Ik ben dus fan van Spotify, en het is voor het eerst, eigenlijk, dat ik nu dus ook tijdens het werken soms muziek opzet. Nog lang niet altijd, daarvoor ben ik veel te veel gesteld op mijn kostbare minuten stilte. Maar soms wel, ja. Met bijzonder veel genoegen.

18/01/201519/01/2015

Netatmo

Sinds, goh, een dik jaar of zo, denk ik, hebben we hier een Netatmo.

Dat zijn eigenlijk twee sensors, eentje buiten en eentje binnen. De sensor binnen meet temperatuur, luchtvochtigheid, aantal decibels, en vooral ook het gehalte CO2. De sensor buiten heb ik onder de goot van het tuinhuisje gehangen, en die meet temperatuur en luchtvochtigheid.
Je ziet op onderstaande curve duidelijk op de decibelmeter wanneer de eerste is opgestaan, en wanneer ze na het eten allemaal even boven gaan spelen waren. Ook het CO2-gehalte is opvallend: je ziet duidelijk wanneer we een venster hebben opengezet, en wanneer de kinderen gaan slapen zijn.

En eigenlijk vind ik dat bijzonder interessant. Niet zozeer die temperatuur, want die kan ik op andere plaatsen ook aflezen. Wel de CO2-meting, want het is onvoorstelbaar hoe snel hier het gehalte boven de 1000 stijgt (vanaf 1000 is het niet ideaal meer, van 1200 zet je best een venster open). Als je dat al hebt met vijf mensen in een grote ruimte zoals hier de living-keuken-bureau, wat is dat dan niet in een klaslokaal met 25 leerlingen? En het ding stuurt me een melding via twitter wanneer de CO2 te hoog wordt…
En ook de decibelmeter vind ik best grappig: zo kan ik op school zien wanneer Chantal hier begint te stofzuigen ^^ En hoeveel kabaal drie enthousiast spelende kinderen eigenlijk wel niet maken.

Enfin, het ding is eventjes kapot geweest – moest geherkalibreerd worden – en ik miste het wel. The internet of things, juist ja.

14/12/201425/12/2014

Omen II

De vorige was in mei, maar het lijkt eigenlijk veel korter: de “vikingen”larp Omen. Toen was het killig, nu was het ronduit koud. Al hadden we eigenlijk niet te klagen, gezien het weer donderdag en vrijdag overdag: alles lag zeiknat, maar het regende niet meer, en deze morgen kwam zowaar de zon ook boven.

Ik heb me uit kunnen leven: eerst als vrouw van de overleden schout van het dorp, en de rest van het weekend als Karia, huurlingengeneraal van de zwaarste groep elitekrijgers die er rondloopt in het land. Héérlijk om spelen: mijn verschijning op zich alleen al boezemde overal ontzag in. Alleen wou ik dat ik zo goed kon vechten als mijn personage…

Maar je kan niet alles willen, natuurlijk ^^

13/12/201423/12/2014

365 – 13 december 2014 – Karia Van Ulstein, huurlingengeneraal

07/12/201422/12/2014

Ook Sinterklaas, maar dan voor mezelf

Ik heb gisteren ook Sinterklaas gespeeld, maar dan voor mezelf: een nieuwe computer! Het was dringend nodig: ik leef achter dat ding, en hij liep regelmatig vast de laatste tijd. Hij was ook al van de snelste niet meer, er zaten standaard foutmeldingen bij het opstarten, enfin, ’t was dat niet meer.

Ik heb lang getwijfeld, maar uiteindelijk ben ik voor een laptop gegaan, met extern scherm en al. Hier thuis ga ik het verschil met een PC niet merken: het ding staat op de hoek van mijn bureau, en alles zit zonder meer ingeplugd. Het grote verschil zit hem in het veel grotere scherm, en het feit dat ik hem ook kan meepakken, als ik dat wil. Dat zal niet zo vaak gebeuren, eigenlijk, aangezien ik op school ook in elk lokaal een PC staan heb, maar bijvoorbeeld tijdens de klassenraden kan het wel handig zijn.

Enfin, het is een ASUS geworden met sdd, 22 inch scherm, en serieus wat gewicht :-p Het scherm is er eentje van Samsung, op een elegante voet. Ik ben wel behoorlijk wat geld kwijt, ja, maar dat heb ik ervoor over: het is mijn grootste hobby, ik zit er elke dag enkele uren op te werken.

Het ding is intussen ook zo goed als volledig geïnstalleerd: mail en dergelijke syncen automatisch. Alleen de data moet ik nog overzetten, en daar zie ik een beetje op tegen. Maar bon, ook dat lukt wel allemaal.

Ik ben in elk geval zo content als een katjen ^^

29/11/201419/12/2014

Ankoria 10 – Goudkoorts

Het was vroeg, deze morgen. Maar iets over achten zat ik met drie jongens in de auto – Kobe, Wolf en diens beste vriend Wout – richting Meeuwen-Gruitrode. Voorbij Leopoldsburg. Meer dan twee uur rijden dus. Urgh.

Maar de opgewonden en stralende gezichtjes op mijn achterbank, en het geklets honderduit, zeiden eigenlijk genoeg. Na dik twee uur reed ik door het kletsnatte gras, zagen we al overal enthousiaste kinderen op elkaar slaan met latex wapens, en zagen de jongens dat meteen weer zitten.

Er werd gevochten met maya’s tegen conquistadores, en geluisterd naar zonnekoningen (of zoiets).

Negen uur later zaten we opnieuw in de auto, deze keer net iets minder opgewonden, en vooral moe, eigenlijk. We hebben ongelofelijk veel geluk gehad met het weer: koud, maar wel stralende zon, en dat scheelt een pak als je de hele dag buiten moet lopen. De jongens hebben quasi geen seconde gezwegen en het ganse spel nog besproken. In elk geval vond ook Wout het voor herhaling vatbaar.

Op naar de volgende Ankoria!

31/10/201412/11/2014

Halloween

Vandaag was het wel enigszins Halloweenig, ja. Gisteren hebben we een kilo popcorn gepoft en in zakjes gestoken, vandaag zijn we die na de middag gaan afgeven in het rugbyclubhuis, en dan meteen doorgereden naar Behekst Diksmuide.

Het centrum van de stad is verkeersvrij, en overal zijn er middeleeuwse dingen te doen. In één grote loods is het allemaal Halloween wat de klok slaat: een groot griezeldoolhof, verschillende kraampjes, en dus ook een stand waar Elanor staat, de Vlaamse Tolkienvereniging. We hadden een schitterende ork mee, een Nazgûl, en met de rest stonden we haar in te vlechten op Elfse wijze. Een bezigheid, jong!

Ik ben met de jongens toegekomen – Merel was thuisgebleven bij een zieke Bart – rond half drie, en rond zevenen waren we alweer weg, omdat we nog andere verplichtingen hadden. De jongens zijn op hun eentje gaan rondlopen, ik heb quasi continu in en rond de stand gestaan. Gelukkig was het niet echt druk qua haarvlechten, dat viel best wel mee. Ik heb wel gezellig de ork koekjes staan voeren, en eventjes in het begijnhof vlakbij een kijkje genomen.

Oh, en net toen onze specialist ter zake even iets was gaan halen om te drinken, kwam er een stortvloed aan aanvragen om namen in het Elfs te schrijven. En toen twintig minuten later de storm even plots gaan liggen was als die opgestoken was, kwam hij doodgemoedereerd weer aanwandelen. En ik zat intussen met een schrijfkramp :-p

In elk geval vond ik het wel voor herhaling vatbaar, zodat ik volgend jaar toch terug wil gaan. Als de kinderen nog willen, tenminste.

Aansluitend zijn we naar de rugby gereden, waar de mensen van de U12 een geniale Halloweenfuif organiseerden. De kinderen, tsja, die zijn in kostuum gaan voetballen. Zo’n fuif, daar vinden ze blijkbaar nog niks aan. Ik heb rustig wat van de Halloweenhapjes gegeten, wat staan kletsen, en tegen negenen weer naar huis gereden. De jongens waren moe, en hadden geen zin om langer te blijven.

De sfeer zat er nochtans goed in.

27/10/201406/11/2014

Lego

Zo van die dagen dat ge ziek zijt, dat zijn van die dagen dat ge dankbaar zijt dat er zoiets bestaat als Lego. Echtig. En dus volgt nu reclame. Maar dan ook wel gemeend.

Ik had van de mensen van Lego en Oona een gigantisch grote doos opgestuurd gekregen, en daarin zat niets minder dan de Lego Chima Vuurtempel. Wijs, maat! Kobe was onmiddellijk zijn andere Lego Chima ventjes gaan halen, en dat gaf dit resultaat.

Een grooote doos dus, als je die gewone legoventjes ziet staan.

Er zaten twee bouwpakketten in: de grote tempel die ook kan vliegen, en het kleinere, tsja, schip dan maar, zeker?

Ik lag in mijn zetel, en ik zag dat het allemaal dik in orde was. De jongens amuseerden zich te pletter, de tv ging zelfs niet aan, en als ik hen niet naar bed had gestuurd, waren ze om tien uur ’s avonds nog bezig. Heerlijk, gewoon. Zelfs de eclairtjes bleven staan, want ‘Mama! Ik heb nog geen tijd gehad om dat op te eten, hoor, ik ben wel aan het bouwen he!”

Lego, het blijft een prachtcadeau. En sinds ik van het bestaan weet van Lego Wishlist, kijken de jongens er al helemaal naar uit. Geen raden meer wat ze wel of niet zouden willen, wat ze wel of niet leuk vinden, en – voor oma’s en opa’s – wat ze al dan niet al hebben. Ze vullen zelf in, en jij kan het bekijken. Dik in orde.

Zeker als je zo mottig als wat in je zetel ligt.

19/10/201426/10/2014

F.A.C.T.S.

FACTS is intussen een traditie. Vorig jaar was Wolf voor het eerst mee, en nam hij stapels foto’s. Deze keer was ook Kobe mee, en die keek zijn ogen uit. Maar voor mijn ongedurig mormel duurde het eigenlijk wat te lang: hij weet nu wat het is, de volgende keer gaat hij naar de scouts, zei hij.

Wolf vond het alweer prachtig, en nam stapels foto’s. Al had ik persoonlijk de indruk dat het precies wat minder was dan vorig jaar. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben: ik heb eigenlijk amper rondgelopen, en was er ook op zaterdag niet. Ik heb vooral weer haar staan vlechten, en dankzij de vrijwillige bijdragen hebben we niet slecht verdiend.

Om u een idee te geven van de kapsels:

Voor de rest van de foto’s die Wolf heeft genomen, moet u op Gentblogt zijn. En wel hier. Duh.