Griekjes.

Vorig jaar had ik een heel fijn zesdejaar. Zo fijn, dat ik hen ging uitnodigen om een grote ijskrijm te komen eten, zodra mijn verbouwingen achter de rug waren. Het is er dus nog steeds niet van gekomen, het zal voor in de lente zijn.

Wel ben ik vandaag met de Griekjes van vorig jaar gaan eten, de 6de Latijn-Griekse dus, samen met mijn collega van Grieks, in -hoe kan het ook anders- een bijzonder fijn Grieks restaurant.

Ik heb getwijfeld om het af te zeggen: mijn stem deed nog lastig, mijn keel deed pijn, en ik had geregeld buikkrampen. Toch wou ik het eigenlijk niet missen, en ik ben bijzonder blij dat ik gegaan ben.

Het was leuk om hen terug te zien: amper een paar maand geleden, en toch al zoveel veranderd. De brave leerlingetjes van toen spreken nu vol passie over hun studies, over hun studentenleven en hun profs, over hun cursussen en hoe zwaar het wellicht nog wordt. Maar hun ogen blinken, en ze genieten duidelijk.

Het was na twaalven toen we naar huis gingen, dat zegt genoeg. Het was een bijzonder fijne avond.

En weet je? Als dit de toekomst is, als dit de jeugd van tegenwoordig is, dan hoeven we ons eigenlijk nog niet teveel zorgen te maken. Want er zit toekomst in, geloof me!

Bruidssluier

bruidssluier

En toen waren we midden oktober, en bloeide de bruidssluier aan het hondenhok alsof het een erezaak betrof. Ik geniet ervan elke keer ik hem zie, of het nu vanop straat is of van in huis. De boom waar hij ingroeit, zal het wellicht minder aangenaam vinden, maar dat vind ik dan weer niet erg…

La Cena

Vroeger, in lang vervlogen tijden (toch wel bijna 20 jaar geleden) hadden Kim, Nathalie en ik het plan opgevat om met nog een paar vriendinnen één keer per jaar op weekend te gaan. 5 meisjes van 18 samen, dat was plezier gegarandeerd, en het weekend werd al vlug WWW gedoopt, ofte Wilde Wijven Weekend (nog lang voor er sprake was van het World Wide Web). Onze wilde haren zijn we al lang kwijt, en een weekend is het ook niet meer, maar wijven zijn we nog steeds, en dus trekken we er om de zoveel tijd op uit om met ons drietjes iets te eten, of WWW Petit Comité.

Kim mag van ons altijd kiezen: ze hoort veel over restaurantjes links en rechts, en gaat zelf ook regelmatig eten.

Deze avond voerde ze Nathalie en mij mee naar La Cena, een restaurant met mediterraanse keuken, of zoals ze het zelf verwoorden, “saveurs du midi, met de leukste ontdekkingen uit de Provencaalse, Italiaanse en Spaanse keuken, nu en dan aangevuld met specialiteiten uit Maghreb en Levant”.

Groot is het niet, en eigenlijk ligt het ook een beetje verscholen achter een wirwar van planten in de Lange Steenstraat, en daardoor was het me nog nooit opgevallen. Eenmaal je binnen bent, komt de gezelligheid je tegemoet. Kleine, moderne tafeltjes en stoelen, kaarsjes op de tafels, en jazzy muziek. Een niet onknappe jongeman nam mijn jas aan, en gaf me een tafeltje, terwijl ik nog even wachtte op de anderen. Jawel, ik was gewoon eerst! Nooit vertoond! Er ligt een stapeltje lectuur (tijdschriften en kookboeken) waarvan ik dan ook dankbaar gebruik maakte.

De kaart is niet erg uitgebreid, maar er is wel elke maand een compleet ander menu. Er staan ook een aantal gerechten op de losse kaart.

Zonder overleg – we kennen elkaar al meer dan 25 jaar – kozen we het menu van 31 euro, met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, zonder de antipasti (menu van 36 euro). Een aperitief moest wel kunnen, en daar namen we respectievelijk een glaasje cava en twee glazen Roomer, het Gentse vlierbloesemdrankje. Bij de rest van de maaltijd nam Kim een karafje witte huiswijn, en dronken Nathalie en ik een fles Vittel leeg.

Als verrassinkje kregen we elk een mooi glaasje paprikasoep vooraf. Al gauw werd het voorgerecht gebracht: we hadden alledrie geopteerd voor de risotto met pompoen en gedroogd spek. De andere keuzes waren trouwens spaghetti carbonara of gepocheerd ei op een torentje van gegrilde courgettes en aubergines. We kregen een mooie portie rijst met een cremige pompoensaus erdoorheen, waarop netjes een knapperig reepje spek was gedrapeerd. Alleen jammer dat de rijst net iets té al dente was, hij had een minuutje of twee langer mogen koken.

Als hoofdgerecht hadden mijn tafeldames geopteerd voor een mooi stuk kabeljauw, volgens de menukaart ‘vis van de week opgerold in courgette reepjes met zongedroogde tomaten’. De vis bleek niet in de courgette gerold te zijn, maar alleen een ouwe zaag viel daarover, want hij was wel bijzonder lekker.  Zelf had ik het vleesgerecht gekozen: ‘Daube Provençale met gegratineerde polenta’, wat bij navraag een soort stoverij in wijnsaus bleek te zijn, en ook best aangenaam. De enige opmerking die mijn tafelgezelschap had, was dat ze eigenlijk wel aardappelen, rijst of pasta misten bij de vis, want dat de vis met groenten eigenlijk zeer licht waren en dus niet echt vulden. Hadden we een vegetariër in het gezelschap gehad, dan had die delasagne met tofu, gegrilde groentjes en twee sausjes kunnen kiezen.

Een dessert hoorde er ook bij, en daar kregen we de keuze tussen sabayon met aardbeien, sorbet met wodka of kaas. Eensgezind kozen we de sabayon, en kregen een ruime portie die hoorbaar net was klaargemaakt. De chef kwam hem trouwens zelf brengen met een grote glimlach 🙂 Mijn vriendinnen namen er een glaasje dessertwijn bij, in casu Moscatel.

Na afloop had ik echt wel zin in een koffie, zodat ik een latte bestelde en een grote kop koffie met een apart kannetje met warme melk kreeg. Nathalie nam een kop verse muntthee, Kim genoot van een glaasje limoncello om af te sluiten. Op een schoteltje kregen we 5 amarettikoekjes als begeleiding.

Intussen was het ongemerkt half twaalf geworden, en vroegen we de rekening: 129.70 voor drie. Zoals altijd betaalde er een van ons met de kaart, en rekenen we achteraf onderling af. Bij dat nazicht bleken ze de wijn niet gerekend te hebben, wat we dus niet opgemerkt hadden op het moment zelf.

Conclusie: La Cena is gezellig en lekker, maar heeft niet de ambitie van haute cuisine, gelukkig maar. De prijs is redelijk, maar niet goedkoop. De gerechten zijn echter wel, net door de beperkte kaart, bijzonder vers, en dat merk je ook.

La Cena
Lange Steenstraat 10, 9000 Gent
09/233 72 24
www.lacena.be
Open van woensdag tot zondag 12u-14u en 19u-22u30

Dag van de Leerkracht

Eigenlijk had ik er niet zo op gelet, op die Dag van de Leerkracht.

Tot ik deze morgen de leraarszaal binnenkwam: twee grote (echt wel grote) fruitmanden met daarin druiven, aardbeien, appelsienen, bananen, perziken, kiwi’s en wellicht nog meer, vanwege onze ouderwerking. Fantastisch, toch?

Toen ik tijdens een paar springuren er rustig zat te werken, kwamen de mensen van de keuken binnen met twee manden versgebakken kleine koffiekoekjes: croissants, brioches, chocoladekoekjes…

Intussen had ik ook al vastgesteld dat er een mandje jetons naast het koffiemachien stond, met de groeten van de econome 🙂

In het speelkwartier kwam de directie dan ook nog eens aanzetten met twee grote dozen pralines.

En om het helemaal af te maken, werd ik in de gang even tegengehouden door een leerlinge uit het vierde: “Mevrouw, heeft u eventjes? Mag ik u iets geven?” Ik knikte verwonderd van ja, en kreeg een mooi zakje snoep in handen gestopt. “Voor u, mevrouw! Mijn moeder heeft dat gemaakt, en ik mocht zelf een leerkracht kiezen, vandaar. Gelukkige dag van de leerkracht!” En weg was ze, voor ik verbouwereerd meer kon zeggen dan “Dank je wel!”

Weet je, op zo’n moment voel je je echt wel geapprecieerd. En dat doet verdomde veel deugd 🙂

Bonsai

Gisteren waaide ik met Wolf de Aldi binnen, en toen bleek daar een knappe bonsai te staan, voor amper 13.99 euro. Een grote, een ginsengboompje. Dat hij er suggestief uitzag, vond ik alleen maar grappig. Oordeel zelf 🙂

Dscn0213

bonsaivoor

Fietsen

Wolf is momenteel naar een verjaardagsfeestje, en dus moesten we daarstraks nog om een cadeautje.

We zijn in het heerlijke weer met de fiets naar Evergem gereden: ik op de gewone fiets, hij op de aanhangfiets achteraan, want hij kan nog net niet echt zelf fietsen. Ik ben nog nooit zo gezwind die brug overgereden: hij vond het een uitdaging om ze zo snel mogelijk te nemen.

Het is amper 6 kilometer heen en terug, maar man, hebben we daarvan genoten zeg!

En zeggen dat ik er meestal gewoon niet aan denk met de fiets te gaan, zo hard is die auto een gewoonte…

Aqua Azul

Ik keek er al lang naar uit, en gisteren gingen we dus eindelijk weer eens saunaen in Aqua Azul in het Patershol.

Het was lang geleden, en daarom verbaasde de inrichting me toch weer. Aqua Azul is gesitueerd in een oud, perfect gerestaureerd herenhuis met een art déco inslag. Dat aspect hebben ze sterk in de verf gezet: het gaat hier vooral om de sfeer.

Je wordt hartelijk ontvangen aan de receptie, krijgt badlinnen mee en een allercharmantst sleutelhanger met sleuteltje van je kastje. De kleedkamer geeft al een eerste impressie: prachtige designkastjes, met dito verlichting en kaptafel in donker hout wachten je op.
Daarna geef je je sleuteltje af aan de receptie, en ga je de trap weer af, richting douches. Je kan kiezen tussen warm of ijskoud, uiteraard. Er is een ruime hete sauna, een even ruime vochtige biosauna, en een uitgebreid Turks stoombad. De sauna’s hebben een zestal ligbanken, maar al zittend kan je er uiteraard met meer mensen tegelijk in. Zodra je uitgezweet bent, kan je (na een douche) terecht in het koude zwembad (ik schat 2 op 8 meter), voorzien van een jet zodat je ook echt kan zwemmen, mocht je dat willen. Een alternatief is de binnentuin waarrond de ruimtes zich situeren, en waardoor er ook massa’s daglicht binnenvalt. In die binnentuin, weelderig begroeid met klimplanten en in okerkleuren gestoken, vind je een ijskoud dompelbad, de klassieke emmer met koud water die je over je hoofd kan uitgieten, maar ook zeven ligzetels om rustig af te koelen.

Om weer op te warmen en even te rusten kan je naar het bubbelbad, dat via een fraai gestileerd gat in de muur is te bereiken en uitzicht heeft op de binnentuin, maar kan je ook bekomen op een bankje met je voeten in heet water. Wil je meer rust dan dat, dan kan je opnieuw de trap op naar de relaxatieruimte met royale lederen ligzetels en gevarieerde lectuur. Kenmerkend is de grote bibliotheek met filosofische werken. In de winter brandt het haardvuur.

Wil je graag wat kletsen met je gezelschap, dan kan je terecht in het salon: aan een prachtige houten art deco-bar kan je diverse drankjes bestellen, van koffie tot gezonde sapjes.

De sfeer is heel belangrijk in dit badhuis: er wordt echt wel op gedrukt dat het de bedoeling is alles zo sereen mogelijk te houden, en dat er bij voorkeur niet gepraat wordt, zeker niet in de sauna’s. Zelfs fluisteren wordt afgeraden, omdat ook dat behoorlijk storend kan zijn. Daarom hebben ze ook het salon voorzien, waar je wél honderduit kan en mag kletsen.

Aqua Azul is niet bijzonder groot, maar kan toch behoorlijk wat volk aan door de diverse locaties. Als er weinig volk is, kan het best dat je elkaar nauwelijks ziet, en dat is een pluspunt. Toch is reserveren wel aangeraden.

Ook de prijs valt al bij al nog mee: een basisbeurt kost 20 euro, als lid betaal je nog 14 euro. Wij hebben voor twee, met badlinnen (badjas en twee grote handdoeken) en een milkshake resp. gezonde cocktail 64 euro betaald. Dat is niet weinig, maar het geheel doet zo luxueus aan, dat we dat met plezier hebben neergeteld.

(Foto’s ga je helaas op hun site zelf moeten bekijken, die zijn in flash en kan ik hier dus niet posten. En om zelf te nemen, nee, daar was ik te relaxed voor.)

Kinderloos

Donderdagavond heb ik Wolf afgezet bij mijn ouders (ze hadden wilde plannen zoals kasten ineenvijzen, leren fietsen, zandkastelen bouwen), deze avond is schoonpa Jeroom Kobe komen ophalen tot zondagmiddag.

Dat resulteerde in twee vrij onverwachte vrije avonden, vrij als in: zonder kinderen, en dus kunnen improviseren en zo. Ik moest  de hele dag op school zijn, en daarna Kobe doorgeven aan Jeroom. Toen ik daarna Bart belde, bleek dat hij net aan het voortgaan was uit Café Théâtre (jammer, ik was graag mee iets gaan drinken, zoals in de good ol’ kinderloze dagen). Hij had wel een beter voorstel: in tegenstelling tot zijn eerdere plan om in de zetel in slaap te vallen, zag hij het nu wél zitten om naar de film te gaan. We hebben dus eerst op het hoekje van Veldstraat en Hoornstraat een heerlijke burger opgehaald (de tonijnburgers zijn daar een echte aanrader), die binnengespeeld op kantoor, en dan naar Inglourious Basterds gaan kijken. Echte onvervalste vintage Tarantino, met schitterende dialogen, woordspelletjes, referenties aan andere films, geweld en absurde humor. Heerlijk gewoon!

En nu een zalige zaterdag zonder gedoe, kunnen boodschappen doen zonder gejengel (al is dat unfair tegenover de kinderen, ze zijn meestal engeltjes), schilderen, taart bakken zonder onderbrekingen enzoverder. En dan ’s avonds een date met mijn ventje voor sauna in de Aqua Azul en daarna iets eten. Mmmm…

Fijn :-)

Heerlijk gaan lunchen met Wolf en Bart in de Pizza Hut (ja, ik weet het, voor sommigen staat dat niet gelijk aan een lunch, maar die kunnen de boom in :-p ), daarna met Wolf gaan winkelen: toffe kleren gekocht voor hem, en zelfs een Spidermanpak, en nog bij een vriendin binnengewaaid.

Het was een fijn middagje, met een Wolf die zichzelf een verwend nest en een gelukzakje noemde, en niet wist hoe hard hij aan het stralen was.

Het is toch een dankbaar kind om iets voor te kopen 🙂

Raj

Mmmmm…

Da’s het gevoel dat me bekruipt als ik terug aan gisterenavond denk.

Monica had me uitgenodigd voor een avondje sauna en daarna iets te eten, en ik zei geen nee natuurlijk 🙂 Ze had twee uur gereserveerd in sauna Raj, midden in het Patershol, alleen voor ons tweetjes. De prijs viel ongelofelijk goed mee, minder voor een privesauna dan in andere sauna’s voor een publieke saunabeurt per persoon…

raj-1

Groot is de Raj niet, maar wel bijzonder aangenaam en sfeervol. Het thema is -hoe raadt u het – Indisch, en dat zie je in alle ornamenten en versieringen, hoewel die niet overdadig aanwezig zijn. Er is een hete sauna (90°), een biosauna (70° en vochtiger) en een stoombad. Daarnaast zijn er verschillende soorten douches (regelbare stevige stralen, regendouches, en een ijskoude waterval) een koud dompelbad, en een heet voetbad. Als je de wenteltrap opgaat, is er een relaxruimte met tal van ligbedden, lectuur over ayurvedische massages, boeddhawijsheden en dies meer, lichtjes overal, een kan met appelsiensap, eentje met appelsap en een derde met pompelmoessap, en schaaltjes met gemengde nootjes, rozijnen of gedroogde abrikozen. Overal hoor je een zachte Indische muziek, en als die wegvalt, is dat ook meteen het teken dat je twee uur om zijn, en dat je nog rustig de tijd krijgt om je te douchen en te kleden.

raj-2
In de kleedruimte heb je individuele kastjes (met sleutel) zonder nummers, maar met de namen van Indische godheden en dito beschildering. Uiteraard is er een kaptafel met haardrogers, maar ook bodylotion en dergelijke.

Monica heeft bij het buitengaan met een grote smile 75 euro neergeteld: we waren beiden helemaal relaxed, uitgestoomd, wellicht minstens een kilo lichter, en helemaal bijgepraat.

Jammer genoeg was het bijhorende restaurant in het post-Patersholfeestentijdperk gesloten, maar we konden gelukkig nog een hoofdschotel krijgen (het was na tienen) in alweer Le Baan Thai. Opnieuw heeft het daar enorm gesmaakt. Als dessert hadden we graag een bordje zoet verorberd in Het Oeverloze Eiland, maar dat was gesloten, helaas. We zijn dan maar een ijsje gaan eten in de Abajour, buiten op het gangpad langs het water: heerlijk rustig, gezellig, en tot mijn grote verbazing nog steeds niet koud.

Het was na middernacht toen we opnieuw de moto opstapten en naar huis reden. Helemaal relaxed, dat kon je echt wel zeggen.

Mmmmm…