Ik ben daar dus geen held in, he. Tandarts, nee bedankt. Is het nu omdat mijn eigen ma tandarts is, en zij vond dat ik maar niet kleinzerig moest zijn? Dat zij altijd uitvoerige gesprekken begon op het moment dat ik daar dan hulpeloos met mijn mond vol watten lag en enkel nog onbestemde keelklanken kon uitbrengen? Ik weet het niet.
Ik weet alleen dat ik altijd met een klein hartje naar de tandarts ga. Deze keer was ik er trouwens zeker van dat ik een gaatje ging hebben, want een bepaalde tand was vrij gevoelig, en ik voelde een oneffenheid met mijn tong. En jawel, een enthousiast gat.
Hmm. Gelukkig is mijn nieuwe tandartse hier op Wondelgem – mijn ma is met pensioen en heeft niet meer alle materiaal – het soort dat ik graag heb: to the point, zakelijk, en zonder blabla. Snel en efficiënt.
En zo stond ik een half uur later opnieuw buiten, met een netjes opgevulde tand en een slapende kaak, zonder een greintje pijn. En was mijn gigantisch slechte humeur meteen ook opgeklaard.
