Geplaatst op

Stoverij, maar dan voor WW

Ik had vroeger al eens mijn recept voor stoverij gepost, en toen ik het onlangs uitrekende qua aantal Propoints van de Weight Watchers, bleek dat enorm goed mee te vallen. En ze is vooral super lekker. Bij deze dus nog eens het recept, maar dan met de nodige PP erbij. Per portie heb je 6 pp.

Hier ten huize wordt er enorm graag stoverij gegeten. Het recept heb ik zowat overal vandaan, maar nee, er zit geen peperkoek met mosterd in, en ook geen bier, daar hou ik niet van. Wat dan wel?

Ingrediënten (voor vier man):

– 480 g mager stoverijvlees (16 pp)
– een doosje gerookte spekblokjes van 100 g (7 pp)
– een grote doos champignons (0 pp)
– een half potje zoetzure zilveruitjes (0 pp)
– 4 eetlepels Balade room 3% (1 pp)
– bindmiddel zoals maïzena (meestal niet nodig)
– twee laurierblaadjes
– kruiden, zoals tijm, rozemarijn, peper en zout, maar doe vooral uw goesting

Werkwijze:

– neem uw snelkookpan (als ge die niet hebt, duurt het stoven een heel pak langer) en bak de spekjes aan. Meestal komt er genoeg vet uit om geen bakboter nodig te hebben.
– kiep de spekjes op een bord, maar zorg dat het vet in de pan blijft. Bak daarin nu op een hoog vuur uw stoofvlees aan, zodat het een bruin kleurtje krijgt. Roer af en toe om, zodat het korstje op de bodem niet aanbakt.
– snij intussen uw gewassen of geborstelde champignons in schijfjes of blokjes. Zodra het vlees aangebakken is (niet: aanbakt!), doet u de spekjes er terug bij, samen met de champignons, de uitgelekte uitjes, de laurier en de rest van de kruiden naar smaak. Giet er een half glaasje water bij, en sluit de pan.
– laat een half uurtje stoven, de snelkookpan op twee en uw vuur op het laagste. Geen idee hoe lang dat zou zijn in een gewone pan…
– laat de druk af, en open uw pan. Vis de laurierblaadjes eruit, roer goed om, schraap het aanbaksel los, en giet er de room bij. Laat opkoken, en doe er dan naar believen bindmiddel bij.

100 g frieten geeft je 8 pp erbij, en je serveert het het best met groene sla met wat lichte vinaigrette (1 pp.)

Geloof me, 15 punten voor een lekkere deftige portie stoverij met frieten, dat valt echt goed mee 🙂 Zeker als je dan wat fruitsla en een yoghurtje genomen hebt als ontbijt (1 pp), zodat je nog maar aan 16 punten zit en er dan nog 13 over hebt voor ’s avonds 🙂

Geplaatst op

Instrument

instrument1

instrument2

Dit instrument heb ik gekocht als student, toen ik het zag liggen in ‘Rommelandtje’ (sic), voor 3000 frank. Dat was veel voor een arm studentje, maar ik vond het zo mooi…

InstrumentInstrument

Ik weet echter aan geen kanten wat het dus precies is. Het vel is echt dierenvel, ik vermoed gemzenleer of zoiets, en de snaar is duidelijk ook dierlijk. Er zijn geen frets, en het lijkt me zelfs moeilijk te bespelen door het houtsnijwerk. Ik vraag me dus zelfs af of het wel een echt instrument is, en niet zomaar een sierstuk.

Iemand enig idee?

Edit: Xavier kon me het antwoord geven: het is een gusle. Nu nog eens op zoek gaan naar zo’n strijkstok.

Geplaatst op

Stoomcentrum Maldegem

Mijn ouders hadden al lang gezegd dat ze met onze kinderen naar het Stoomcentrum wilden. Dit weekend was het dan nog feestweekend, en dus trokken we – oma, opa, Wolf, Kobe, neefje Alexander en ik – naar Maldegem. Die stoomlocomotieven zijn ronduit zalig! Ik had er nog nooit eentje in het echt gezien, maar bij deze is dat dus dubbel en dik goedgemaakt.

stoomcentrum1

En een heerlijk geluid dat die maken!

Eerst zijn we twintig minuutjes met een verschrikkelijk rammelend maar oergezellig smalspoortreintje gaan rijden, zo eentje als er gebruikt wordt in pakweg de Efteling of Plopsaland. De jongens konden het niet laten van lekker onnozel te doen, natuurlijk.

stoomcentrum3

stoomcentrum4

stoomcentrum5

stoomcentrum6

stoomcentrum7

Daarna zijn we met de stoomtrein vanuit Maldegem naar Eeklo gereden, en meteen weer terug. Die oude treinstellen zijn overigens wel de max 🙂

Daarna hebben we grondig de Bebert kunnen bekijken, tot en met de vreselijk zwarte en enorm hete binnenkant, en met deskundige uitleg van de roetzwarte machinist, die die dingen herstelt in zijn vrije tijd.

stoomcentrum2

stoomcentrum8

stoomcentrum9

Daarna zijn we binnen verschillende oude treinen gaan bekijken, een modelbouwtreintje, een interieur van de Orient Express, een oud tramstel, enzoverder. En toen we net op het punt stonden om door te gaan, bleek het smalspoortreintje nog eens te vertrekken, en wilden de jongens per se nog eens mee. En wie zijn wij dan om te weigeren?

Zoals mijn ma lachend opmerkte: we hebben vandaag drie uur op de trein gezeten. Voor de lol :-p

Geplaatst op

Volk over de vloer

Eigenlijk was ik van plan geweest verschillende vrienden van ons met hun kinderen uit te nodigen om te komen barbecuen in de loop van de zomer. Nu, de barbecue is het tuinhuis nog niet uitgeweest, zoals bij velen. Mja.

Ik was dat stilaan beu, dat wachten op goed weer, en heb dus toch maar vrienden uitgenodigd voor taart en broodpizza.

koen1

We hebben ons een kriek gelachen met de Kinect, hebben gekletst, lekker gegeten, en dat was dat.

koen2

Koen3

Fijne dag gehad, meer moet dat niet zijn. Al was een stralende zon, 25 graden en een barbecue nog beter geweest, natuurlijk.

Geplaatst op

’t Boneryck

Door gisteren te schrijven over mijn lunch in ’t Boneryck, viel mijn euro dat ik eerder deze ‘zomer’ een bespreking had geschreven voor Gentblogt, maar dat ik die nog niet hier had gezet. Bij deze dus.

Dit artikel is eerder geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Wondelgem mag dan misschien niet Gents meest hippe deelgemeente zijn, er is wel een aantal goeie dingen te vinden. Een schitterende patisseriebakker bijvoorbeeld, of de enige echte Driekoningenstoet met reuzen en al, of Gents enige openluchtzwembad.

Wat er sinds een paar jaar ook te vinden is, is het Boneryck. Een ietwat bizarre naam voor een restaurant misschien, maar hij heet Derycke, en zij heet Boone, heb ik me laten vertellen.

Mijn man en ik hadden afgesproken om twaalf uur, en de zon was onverwacht toch aan het schijnen, zodat we ons buiten op het terras installeerden. Vrijwel onmiddellijk kwam men ons de kaart brengen, en een klein rechtopstaand kaartje met daarop het lunchmenu. We besloten om allebei dat menu te nemen (15 euro), en enkele ogenblikken later kwam men de bestelling opnemen. Het is duidelijk dat het Boneryck veel klanten over de vloer krijgt van de nabije industriezone, die amper een uur lunchtijd toegemeten krijgen: alles gaat enorm vlot vooruit. Samen met een half litertje lichtbruisend water (3 euro) kwam een bordje op tafel met een mooi viskroketballetje, in een klein beetje pikante saus. Lekker, en onverwacht!

Boneryck[+]

Amper een goeie vijf minuten later werd ons koude voorgerecht al op tafel gezet: Slaatje met kersen uit St-Laurent, paté en Serranoham . Het alternatief was blijkbaar een gazpacho, maar daar zijn we beiden niet zo fan van. Het bordje zag er heel knap uit, zeker voor een lunchmenu dat snel op tafel moet komen, en smaakte ook zeer lekker: een goed doorsmakende paté, rijpe kersen, maar ook kleine toefjes rodebietenmoes, tomaatblokjes, een streepje balsamico, en vooral ook de ham.

Een tiental minuten na het afruimen verscheen ons hoofdgerecht. Pladijsfilet met kruidenkorst, aardappelmousseline en spitskool klonk zeer lekker, maar toch opteerden we beiden voor Parelhoenstick met rösti-aardappelen, boontjes en kersttomaatjes.

Boneryck[+] (Sorry voor de crappy foto, de batterijen van mijn fototoestelletje hadden het begeven).

Ook hier was het zoals het moest zijn: een perfect gebakken parelhoen, niet te droog, met een torentje van röstischijfjes waarin ook spek zat verwerkt, en warme tomaatjes nog steeds aan het steeltje.

Het restaurant is eigenlijk een gewoon huis, waarvan de volledige benedenverdieping omgebouwd is tot restaurant met semi-open keuken. De kleuren zijn chocoladebruin en limoengroen, en de muziek is loungy. De bediening is hartelijk en attent, en vooral, wat belangrijk is, met de glimlach. Het fijne terras waar we zaten, bevindt zich aan de zijkant van het huis, met een flink aantal tafeltjes, mooi verzorgd en in een groene omgeving. Alleen jammer dat je wel voortdurend het voorbijrijdende verkeer van de Zeeschipstraat hoort, maar waar in Gent hoor je het verkeer niet?

Op drie kwartier tijd hadden we gegeten, zonder ook maar een moment het gevoel gehad te hebben opgejaagd te zijn of zo. Het eten was lekker, voldoende, aangenaam voor het oog, en fair qua prijs: we betaalden 33 euro voor ons beiden, het flesje water inbegrepen, en dat is, gezien de huidige marktprijzen, niet teveel. Het zat er overigens ook vol (men kwam ons vragen of we gereserveerd hadden, maar het bleek geen probleem te zijn omdat ze niet op het terras hadden gerekend), en dat is meestal een goed teken.

Het Boneryck
Houtjen 18, 9032 Wondelgem
09/324 75 25
www.boneryck.be
Lunch op woensdag, donderdag, vrijdag en zondag tussen 11.45u en 14.00u
Diner op vrijdag en zaterdag tussen 18.30u en 22.00u

Geplaatst op

Lunch

Heel af en toe gaan Bart en ik samen lunchen. Het moet al passen: hij moet in Gent zijn en tijd hebben, en ik moet toevallig thuis zijn en geen kinderen rond mijn oren hebben. Vandaag lukte dat, en spraken we af in ’t Boneryck, hier vlakbij.

boneryck4

Ik ben er al langer fan van, en als je ziet wat je voor 15 euro op je bord krijgt, mag dat wel:

een hapje van focaccia met pesto van ietske dat ik niet meer weet maar wel lekker was

boneryck1
Carpaccio van courgette met tonato

boneryck2

Thaise kip met mie en koriander

boneryck3

En dat alles met de glimlach geserveerd, en aan een tempo dat je binnen de drie kwartier weer buiten kunt zijn. Knap!

Geplaatst op

Weight Watchers

Vorige weken had ik het echt lastig. Het ging me totaal niet af. Vorige week op de cursus besloot ik echter me te herpakken, en had ik zelfs een weddenschap gesloten met een paar medecursisten, en vooral dan Julie en coach Marianne: we gingen minstens een halve kilo kwijt zijn. Ik heb me er dan ook echt wel aan gehouden: alles is netjes gewogen en geteld deze week. Ik geef het toe: mijn extra punten waren ook op, en vooral aan snoep en chocolade, maar alles binnen het budget.

Ik stond dan ook te glunderen op de weegschaal: 1.6 kilo eraf! Let wel, dat is op de cursus, ik moet het morgenvroeg nog zien op mijn eigen weegschaal, zonder kleren en onder dezelfde omstandigheden, maar bon. Julie was zelfs twee kilo kwijt! Marianne had nogal een zwaar weekend gehad, en was blijven steken op hetzelfde gewicht, helaas. Ze had echter toch geen tijd om mee te gaan, dus zo erg was het niet. Volgende keer beter dus.

Julie en ik zijn dan hier in Wondelgem in de Beauté Lounge iets gaan drinken. Knappe locatie trouwens, ze kijkt uit op het openluchtzwembad, en de zeteltjes zitten supergemakkelijk. Ik vrees dat ik mijn goeie resultaten wat heb gehypothekeerd met een warme choco, een ice tea en wat nootjes, maar kom, ik heb een heel gezellige avond gehad. Ik heb twee weken om er een kilo af te krijgen, maar eerst wordt het nog een zwaar weekend, met taart en pizza op zondag.

Maar we gaan er toch voor gaan!

Geplaatst op

Brugge

Op donderdag is het heksen ten lande deze vakantie een vaste waarde voor me, en vandaag was de bestemming Brugge. Het is bizar hoe dat heksen de ene keer aanvoelt als een absolute ramp (zoals in Antwerpen, waar ik geen vragen kreeg, nauwelijks respons, en dus geen goeie sfeer) en de andere keer een schot in de roos is, zoals vandaag. Ze vonden het heerlijk, blijkbaar, stelden voortdurend vragen, vonden het feit dat ik de kaarten las ook wel leuk, en zelfs de monitoren van dienst dachten dat ik een echte was. Missie geslaagd dus.

Omdat ik toch alleen was – de jongens zijn op Ideekidskamp in Gent – wilde ik gaan rondlopen in Brugge, en had ik via twitter en Facebook tips gevraagd. Waarop een Brugse vriendin zei: “Wat, hoe, waar, wanneer?” en ik me eigenlijk schaamde omdat ik haar compleet vergeten was. Karma stond echter aan mijn kant: ze had net een halve dag verlof genomen om samen met haar knappe dochter van dertien te gaan shoppen, en zag het volledig zitten om mij op sleeptouw te nemen. Bijna letterlijk, want ze is me komen ophalen omdat het nogal moeilijk was de weg uit te leggen, en we hebben ons samen in de parking van ’t Zand geparkeerd.

Ik had een aantal adresjes gesuggereerd gekregen via Twitter, en zij had blijkbaar dezelfde smaak, want ze had gereserveerd in de Belegde Boterham, waar ze heerlijke slaatjes hebben. Na een blitzbezoek aan haar lieve echtgenoot (die aan het werk was in de Post op de markt) heeft ze me meegenomen op een toeristische wandeling, waarbij ik het niet kon laten een paar foto’s te nemen van haar en haar dochter.

brugge3

brugge4

brugge5

Ze heeft me ook een paar van die typische dingetjes getoond die alleen Bruggelingen kennen. Zo hangt er in een van de onderdoorgangen een gedenkplaat van de restauratie: halfverheven beeldhouwwerk dat absoluut niet uit de toon valt. En waar dus niet alleen een boormachine op staat,

brugge1

maar, als je goed kijkt, ook in de rechterbovenhoek van sommige vakjes de typische windowtekentjes van op een computer :-p

brugge2

Daarna hebben we samen de winkelstraten afgeschuimd: Arwen moest wat nieuwe kleren hebben, en mama had beloofd in ’t stad te gaan, vandaar. Zelf heb ik een mouwloos Tshirt gekocht, en vier stuks in de Zara Kids: een bermuda en een short voor Wolf, en twee schattige dingetjes voor Merel voor volgend jaar, respectievelijk 2,99 en 3,99 euro :-p

brugge6

Er is koffie gedronken, er zijn Italiaanse ijsjes gegeten, en er is vooral veel gekletst en gelachen. En ik heb een heerlijke dag gehad.

Dank je, Els en Arwen!

Geplaatst op

Blijven plakken

Er zijn zo van die vriendinnen die ik in maanden niet hoor of zie, en dan plots verschillende keren in een week. Dat zijn meestal van die mensen die ik al jaren ken, en bij wie het dadelijk lijkt alsof ik ze pas vorige week nog gezien heb, zo vertrouwd blijft het.

Zo zag ik maandagmorgen, toen ik de kinderen op kamp afzette, Nathalie terug: ik ken haar van in het middelbaar, en het was nu toch al een maand of twee geleden dat we nog gesproken hadden. Tsja, zij drie kinderen, ik drie kinderen…

We bleven kletsen, en spraken af om woensdag, vandaag dus, af te spreken. Ze hebben vorige jaar verbouwd, en hoewel ik alles al in geuren en kleuren beschreven had gekregen, was ik er nog niet geraakt. Woensdagmorgen zetten we dus allebei onze kroost af op kamp, en gingen bij haar thuis. Het huis is trouwens prachtig geworden, de verbouwing is een enorm succes qua plaats en licht. Ze toonde me trots alles, we bleven kletsen, en besloten toen maar om ook samen iets te gaan eten. Waarom ook niet? Dat huishoudwerk van ons ging – helaas – niet weglopen.

Na het eten ben ik wel meteen naar huis gereden: ik wilde nog perse wat verder klussen, nu ik geen kinderen om me heen had. Maar ik heb er wel intens van genoten, van onze halve vrije dag. Want vriendinnen die je al vijfentwintig jaar kent, en met wie je dus een heel verleden samen hebt, en die je dan ook door en door kent, die moet je koesteren. Echt waar.