Deel vier in de capriolen van Cèsar Hawke, agent bij de Office of Preternatural Affairs (OPA) en meer van het amusante, vederlichte zelfde.
Hawke krijgt de opdracht een haunting te gaan onderzoeken in een rusthuis in een oase te midden van de woestijn. Op zich lijkt dat een eenvoudige opdracht, want demonen, engelen, zombies, nachtmerries, succubi, jazeker, maar geesten? Nope, die bestaan niet.
Maar wanneer een paar dagen later twaalf mensen vermoord worden teruggevonden en de dader degene was die de spoken gemeld had en nu zelfmoord gepleegd heeft, lijkt er meer aan de hand, ondanks het feit dat de zaak snel wordt afgesloten.
Hawke gaat dan ook met Isobel, een necrocognitief die met doden kan spreken, naar de herdenking. En dan loopt het mis. Grondig mis. Want spoken bestaan niet, demonen wel. En als dan ook nog blijkt dat Isobel er mee te maken heeft, dat ze misschien niet helemaal levend is, en dat dat komt door een contract dat ook haar geheugen heeft gewist, dan kan Hawke wel niet anders dan op onderzoek uit te gaan, al was het maar om het eigen vege lijf en dat van Isobel te redden.
Duidelijk meer van het amusante zelfde, zoals ik al zei: geen hoogstaande lectuur, wel een snelle hap tussendoor, fastfood for the mind. Precies wat ik momenteel nodig heb, en goed in zijn genre.