Jawel, ons pa ziet het helemaal zitten intussen. Aanvankelijk was hij uiteraard weigerachtig voor het woonzorgcentrum: het is een hele stap, en vooral ook de laatste. Zoals hij zelf zei: “Dit is voor de rest van mijn leven, hier ga ik sterven.” Tsja.
Maar hij beseft gelukkig ook helemaal dat opnieuw naar huis gaan geen optie is. Het huis is daar niet meer geschikt voor en hijzelf ook niet. Maar het valt hem bijzonder goed mee, zegt hij, zeker nu hij ook zijn eigen zetel van thuis heeft – Roeland en Jeroen zijn die zaterdag komen brengen – en enkele foto’s van ons ma, zijn twee bijzettafeltjes, een schilderij en alle nodige kleren.
Zijn krant wordt overgezet naar Wondelgem, zijn domicilie ook, en verder voelt hij zich op hotel. Hij eet al meteen in de eetzaal, maar legt niet echt veel contact, daar heeft hij geen behoefte aan, zegt hij. Maar het eten is prima, het personeel is vriendelijk en attent, er wordt goed voor hem gezorgd en vooral: hij krijgt perfect stipt zijn medicatie. Ik merk nu al dat zijn COPD aan het verminderen is, hij zucht en puft al minder.
Nu maar hopen dat het zo blijft, want voor mij is het prachtig, zo hier om de hoek. Oef.