Geplaatst op

Update over ons pa

Jawel, intussen zit ons pa al meer dan een maand in het ziekenhuis, met ups en downs.

Zoals ik eerder al schreef, zit zijn slokdarm dicht over een afstand van 2 cm, door littekenweefsel na een stevige ontsteking die maar niet wilde verdwijnen. Intussen zijn ze beetje bij beetje bezig om die opnieuw open te krijgen: met een ballonnetje wordt die slokdarm onder verdoving gedilateerd, en intussen zitten ze aan zes millimeter. Dat is absoluut niet veel, een normale slokdarm is 20 mm en rekbaar.

Eventjes is het ook wat fout gegaan: de eerste dagen moest die ontsteking genezen en was hij ondervoed aan het geraken, zodat ze een portakath gestoken hadden om hem op die manier intraveneus te voeden. Die is vorige week beginnen ontsteken en kreeg hij plots koorts. Ze hebben die portakath dan weer weggehaald en enkel nog zijn infuus via de hand, maar nu kan hij wel al vloeibare voeding binnenhouden, van die kleine flesjes die hem alles zouden moeten geven wat hij nodig heeft. Zijn medicatie is ofwel intraveneus, ofwel geplet met een beetje confituur, en ook dat lukt.

Hij houdt er gelukkig wel de moed in, want hij wordt er in de watten gelegd: hij moet niks doen, zit in zo’n ziekenhuisschortding wegens gemakkelijker met de infusen, en kijkt tv en leest. Ik breng hem de Humo zodat hij de tv-programma’s heeft en dat is dat.

Geen idee hoe lang het nog zal duren: dat hangt af van de progressie bij zijn slokdarm, maar voorlopig is de prognose dat die volledig goed zal komen. Ik ben benieuwd…

Geplaatst op

Opnieuw in het ziekenhuis

Nee, het gaat niet goed met ons pa.

Minder dan een maand geleden zat hij nog met slikproblemen in het ziekenhuis, waar ze vastgesteld hebben dat hij een zwaar ontstoken slokdarm had en ze hem een paar dagen gehouden hebben voor antibiotica en maagbeschermers.

Toen hij een week of zo later weer naar huis ging, was het best oké. Alleen… is dat niet zo gebleven. Heeft hij nu toch te veel grotere dingen willen eten, kauwde hij niet genoeg, of lag het aan het feit dat hij zijn Pantomed niet belangrijk vond en dus niet voldoende nam? Feit is dat het sinds vorige week zaterdag weer grondig aan het mislopen is. Zondag heeft hij hier geen hap door zijn keel gekregen maar vier uur aan een stuk slijm zitten overgeven. Er is een half puddinkje binnen geraakt, en dat was het zo een beetje.

Blijkbaar was het de rest van de week niet beter, maar hij zei dat hij zich ondanks alles best nog oké voelde, en dat hij nog even wilde wachten, met Hemelvaart en al. Maar als het niet beterde, dat we hem vrijdag mochten naar de kliniek brengen.

Zo geschiedde dus: het plan was dat hij om tien uur klaar ging zijn, maar toen Jeroen om kwart na tien ging kijken, lag hij nog te slapen. Niet dus. Maar bon, om één uur stonden ze op de spoed van Jan Palfijn en nam ik over.

Vier uur en een resem onderzoeken later werd besloten dat hij effectief moest blijven wegens intussen licht gedehydrateerd en dringend aan voeding toe. Er werd een infuus gelegd met water en glucose en hij kreeg een kamer toegewezen.

De eerste stap is nu zorgen dat die slokdarm even kalmeert, zodat ze maandag of dinsdag een gastroscopie kunnen doen en bepalen wat precies de oorzaak is.

We zijn allemaal opgelucht: hij is in veilige handen en krijgt eindelijk ook voldoende vocht en calorieën binnen.

Benieuwd naar het vervolg.

Geplaatst op

Update over ons pa

Zoals ik eerder schreef, hebben mijn broers zaterdag ons pa richting kliniek gevoerd: hij had bloed overgegeven, al een paar dagen niet gegeten, voelde zich niet goed, en kon niet slikken.

Ze moesten sowieso even wachten om een maagonderzoek te doen totdat die maag volledig leeg was en ietwat gekalmeerd.

Bon, het verdict? Een zwaar ontstoken slokdarm, compleet met kleine scheurtjes en een ulcus aan de maagmond. Het kon dus niet missen dat het compleet verkeerd ging. Hij had zijn maagmedicatie moeten nemen, maar dacht dat dat maar één keer per dag moest, ondanks het overduidelijke briefje op zijn ijskast waarop stond dat het twéé keer moest. Tsja.

Soit, ze kunnen blijkbaar ook intraveneus maagbeschermers geven, en die bleken na een paar dagen gelukkig wel te helpen: hij kon redelijk deftig eten na een paar dagen, maar ze houden hem toch nog even in observatie.

Ik denk niet dat hij nog lang zal moeten blijven, maar we zien wel.

Geplaatst op

Rondje dokters met ons pa

Een half jaar voorbij, en dus weer tijd voor een rondje dokters met ons pa, met name de neuroloog en de psychiater. Zijn vaste psychiater is met bevallingsverlof, maar de interim was ook meer dan oké, zo blijkt. Aan zijn medicatie gaat er voorlopig niet gesleuteld worden, want dat luistert echt wel zeer nauw.

En toen kwamen we bij de neuroloog, de immer goedgezinde dr. Demeulemeester. Haar goede humeur sloeg echter vrij snel om toen bleek dat zowel ons pa als ik ervan overtuigd waren dat zijn slikprobleem – slokdarmspasmen – door zijn Parkinson werden veroorzaakt, en dat dat blijkbaar compleet ongerelateerd is. Ik had dat nog gevraagd aan de verpleging en die hadden dat bevestigd, terwijl zij zelf dat keihard ontkend heeft. Tsja…

Daarvoor moesten we blijkbaar bij de gastroloog zijn, en ze vroeg waarom dat die dat dan niet gezegd had bij het laatste consult. Laatste consult? Euh… Bleek dat er een en ander is misgelopen qua communicatie en dat we eigenlijk al lang een afspraak hadden moeten maken bij die gastroloog, die meteen ook oncoloog is. Ik vond het al wat raar dat er geen opvolging meer was. Hmm. Laat het er ons op houden dat dr. Demeulemeester meer dan nijdig was, en dat ze ons nog een uitgebreid verslag van een vergadering heeft meegegeven, een vergadering waarin één en ander was beslist zonder haar aanwezigheid – ons pa was nochtans opgenomen op haar dienst – en zonder de gastroloog, en waarvan noch ons pa, noch de familie is op de hoogte gebracht.

Wordt vervolgd, maar ook ik was niet echt vrolijk toen we daar buiten gingen. Hmpf.

Maar om positief te eindigen: ons pa zijn parkinson is stabiel, hij doet het goed, alleen zijn die kristallen in zijn evenwichtsorgaan terug en moet hij daarvoor nog eens passeren bij de kinesist, zodat zijn duizeligheid verdwijnt.

Geplaatst op

Eindelijk naar huis!

Vandaag ben ik – hopelijk voor de laatste keer – ons pa gaan ophalen in het ziekenhuis. Hij zat al netjes gepakt en gezakt, en ik had Kobe mee als lastezeltje, want mijn rug doet te lastig om alles zelf te dragen.

Ons pa glunderde: na bijna drie maanden in het ziekenhuis snap ik dat wel, ja. Ik nam hem eerst mee naar bij ons thuis, om daar in rasechte zondagse traditie te eten en kousen op te vouwen en blog te lezen. Zo hoort dat nu eenmaal.

En tegen half zes bracht ik hem naar Zomergem, waar Jeroen klaar stond om mee te helpen uitladen. Ons pa keek rond en zag dat het goed was, en genoot duidelijk van zijn eigen vertrouwde zetel.

Op maandag en donderdag komt er thuiszorg om hem te wassen, op dinsdag en donderdag komt er familiehulp om het huishouden te doen, boodschappen te halen, eventueel te koken en dergelijke dingen meer.
En één keer om de veertien dagen zou er een kuisvrouw komen .

Ik denk dat het zo wel gaat lukken, ja. Hij ziet het in elk geval zitten, en dat is het belangrijkste. En hij is weer thuis. Joechei.

Geplaatst op

Ontvoerd

Yup, vandaag heb ik ons pa eventjes “ontvoerd” uit het ziekenhuis. Met toestemming, uiteraard. Het leek zowel de behandelende arts als mezelf een goed idee om te kijken hoe ons pa zich zou redden in een iets grotere omgeving dan zijn ziekenhuiskamertje, vooraleer hij definitief naar huis zou gaan.

Wel, dat bleek prima te lukken! Ik zag, om eerlijk te zijn, niks van zijn duizeligheid of zijn evenwichtsproblemen: hij sorteerde kousen, las mijn blog, liep rond en gedroeg zich zoals vanouds. Als dat zo blijft, mag dat geen enkel probleem opleveren eenmaal hij opnieuw thuis is.

Bart zat nog wel in Londen, maar ik had varkenshaasje gemaakt met rozepepersaus, gestoofd witloof en gebakken patatjes, en dat ging duidelijk vlotjes binnen, als fijn alternatief voor de ziekenhuiskost.

Opgelucht, jong, ge hebt er geen idee van.

Geplaatst op

Update over ons pa

Gisteren had ik – samen met ons pa – een gesprek met de behandelende arts, zijn vaste neurologe die ik zelf ook al jaren ken.

Zij bevestigde dat op het multidisciplinair overleg die middag iedereen akkoord was gegaan met het ontslag van ons pa. De ergotherapeuten zeggen ook dat hij vlot trappen op en af gaat – wat toch wel belangrijk is in zijn huis – en dat ze wellicht geen verbetering meer kunnen bewerkstelligen.

De volgende stap is nu thuiszorg. Voor een woonzorgcentrum is hij veel te goed, ondanks al zijn medische problemen, en nu Martine 70 wordt, is het voor haar ook meer dan welletjes. Het is ook het ideale moment om ermee te stoppen: hij is 2.5 maanden weg van thuis, zij moet nu echt niet meer opnieuw opstarten als zijn huishoudster. 42 jaar is meer dan voldoende, me dunkt.

Ons pa kan dus naar huis zodra er familiehulp en poetshulp gevonden is, en daar zal de sociale dienst van het ziekenhuis me ongetwijfeld meer dan helpen. Die mensen zijn echt schitterend: ze kennen hun weg in dat administratieve kluwen, hebben alle juiste telefoonnummers en weten wie ze moeten aanspreken.

Enfin, hopelijk kan er snel een oplossing gevonden worden, want in de zorgsector is het personeelstekort een acuut probleem.

Geplaatst op

82

Jawel, ons pa is nog steeds in het ziekenhuis, maar het einde is in zicht. Zijn geneesheer (geneesdame?) was vorige week naar een congres en wilde hem daarom vandaag nog niet laten gaan zonder eerst met het hele team overlegd te hebben, maar wellicht mag hij binnenkort naar huis. Het is toch sterk de bedoeling…

Maar vandaag gingen Kobe en Merel – Wolf is aan het studeren – mee naar het ziekenhuis om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Merel had een prachtig kaartje gemaakt, wij hadden een mand vol sneukelingen mee en er was taart, zoals dat hoort. De kaarsjes hebben we niet meegebracht, want ik denk niet dat ze dat in een ziekenhuis zouden appreciëren.

Maar ons pa zag er goed uit, vond ik. Snel naar huis, denk ik dan, terug in zijn eigen omgeving, zijn eigen huis.