Gelukkige verjaardag, pa!
83 worden, het is niet iedereen gegeven, nee. Sommige mensen, zoals oma, worden meer dan 100 zonder noemenswaardige problemen, anderen, zoals ons ma, sneuvelen veel te vroeg.
Woensdag werd ons pa dus 83, vandaag ging ik hem, zoals elke zondag halen, en we hadden zijn lievelingseten voorzien: mosselen met frieten, en in de namiddag slagroomtaart. Ik had hem gevraagd welke taart hij wilde, en hij had geantwoord dat het hem niet zo veel kon schelen, als er maar slagroom bij was.
Mijn lief is dan de zondagvoormiddag nog naar de bakker gereden en heeft losse taartjes meegebracht, waaronder een Bossche Bol, zo’n grote opengesneden bol met veel slagroom in. Hij had ook al een bus slagroom gekocht, en voor een keertje kon er dus nog extra slagroom bij. Ge hadt ons pa moeten zien blinken!
De jongens zijn allebei op reis, en ook Jeroen en zijn gezin hadden andere verplichtingen, maar Roeland kwam langs voor de koffie, en dat werd best gezellig. We waren dus niet met veel om te ‘vieren’, maar ik denk dat ons pa er best wel deugd van had, ja.
Er is werk aan, aan ons pa, en er zijn vooral veel medische problemen, maar hij doet het toch maar, op zijn eentje in dat grote huis, op zijn 83ste. Ik wou alleen dat hij wat meer bewoog, wat beter voor zichzelf zorgde, zodat we op zondag nog gezellig samen konden gaan cachen. Maar ik vrees dat ik er me stilaan moet bij neerleggen dat hij oud wordt. Als je 83 bent, mag dat al eens, nee?
Zondagse geplogenheden
De eerste zondag in drie maanden dat ons pa niet meer in het ziekenhuis ligt, en dus de eerste zondag dat ik hem kan gaan halen. Wat dus gebeurde, tot zijn grote verbazing: hij dacht dat het zaterdag was ipv. zondag en was dus nog gewoon zijn krant aan het lezen.
Nu, hij had snel zijn schoenen aan, en meer moet dat niet zijn: nog wat later zat hij hier met de kinderen in de woonkamer en waren er kousen om te sorteren en op te vouwen. Na het eten ging hij buiten zitten, in de warmte: hij had de zon nodig, zei hij, hij had die in drie maanden niet gezien. Nu, in Lovenbos kan hij uiteraard wel buiten en wandelen en al, maar dat is te veel moeite…
Tegen half drie stonden we bij de kapper en dat was hoog tijd: zijn haar was gigantisch lang, en dan heb ik het vooral over wenkbrauwen, oren en neus. Maar bon, helemaal fris en proper stonden we een kwartiertje later weer buiten en was er koffie en taart, en kon hij daarna rustig het reisverslag van Canada lezen.
Yup, net als vanouds. Ik heb hem rond zes uur teruggebracht naar Lovenbos en afgesproken dat hij daar nog zeker blijft tot na de twintigste: dan is er nog éénmaal een dilatatie van de slokdarm, en aangezien dat een dagopname is en hij anders helemaal alleen thuis zou zijn, heb ik hem liever nog onder toezicht daar in Lovenbos. En daarna? Dat zien we dan nog wel weer.
Oef. Alweer zo ver.
366 – 11 augustus 2024 – fris kopje
Lovenbos
Ons pa is sinds vorige week vrijdag verhuisd vanuit het ziekenhuis naar een herstelkamer in Lovenbos, in Lovendegem. Dat was vrij plots, maar er was gewoon een kamer opengekomen en ze wilden die zo snel mogelijk vullen.
Jeroen heeft ons pa dan verhuisd, en blijkbaar is het heel moeilijk om in zijn huis in zijn kleerkast kleren te vinden, of handdoeken en zo. Soit, wij landden gisteren om 6.20 uur op Zaventem, zodat we om 7.45 uur hier in huis stonden, een kwartier later de eerste wasmachine aan het draaien was, nog een kwartier later alle valiezen uitgeleegd waren – anders blijft dat weken aanslepen – en ik nog wat later een tukje deed in de zetel. Ha ja, ik had amper een uur geslapen op het vliegtuig.
Maar Bart had intussen al boodschappen gedaan en ’s middags was er gewoon brood – man, dat smaakte! – zodat ik op het ritme van de was tegen vier uur bij ons pa stond in Lovenbos. Hij heeft er een heel ruime, lichte kamer met dus amper gerief. Ik ben dan met hem naar Zomergem gereden om extra kleren en materiaal: een toiletzak met zeep en shampoo en dergelijke, handdoeken en washandjes, wat extra T-shirts en nog twee schone broeken, twee pyjama’s, dat soort dingen. Hij heeft dan terug in zijn kamer meteen propere kleren aangedaan en mij zijn kleren meegegeven – extra was, yay! – zodat hij helemaal proper was.
Vandaag stond ik opnieuw om vier uur bij hem, deze keer met Merel erbij. We reden fluks naar Eeklo: een stapel nieuwe onderbroeken en onderhemden van bij de Zeeman. Hij vond dat hij nog genoeg had, maar die dingen waren van 30 jaar en 30 kilo geleden en helemaal uitgelebberd en versleten. Dat hij daar thuis mee rondloopt, dat moet hij zelf weten, maar niet daar waar andere mensen hem kunnen zien. Arm is hij er niet van geworden.
Ik wilde nog naar de C&A voor een propere zwarte broek, en in het korte eindje tussen Zeeman en C&A ligt toch wel een Standaard Boekhandel zeker? Twee kopen, derde gratis, en dus kreeg Merel twee boeken – wie zegt er nu nee tegen een lezend kind? – en kreeg ons pa al meteen een vervroegd verjaardagscadeautje waar hij zeer verguld mee was.
Bon, al bij al heeft ons pa nu toch wel een gevulde kleerkast daar in Lovenbos: vier broeken, vijf T-shirts, drie hemdjes met korte mouwen en een met lange mouwen – die mens draagt nu eenmaal graag hemden – en meer dan voldoende ondergoed. Hij kan eventjes voort, denk ik.
Volgende stap: terug naar huis. Want de afspraak met het ziekenhuis was dat ze daar in Lovenbos ook zijn eten nog zouden mixen om zijn slokdarm wat te sparen, maar dat doen ze dus blijkbaar helemaal niet. En dan is de vraag waarom hij daar nog lang zou zitten…
366 – 06 augustus 2024 – vervroegd verjaardagscadeautje
Update over ons pa
Jawel, intussen zit ons pa al meer dan een maand in het ziekenhuis, met ups en downs.
Zoals ik eerder al schreef, zit zijn slokdarm dicht over een afstand van 2 cm, door littekenweefsel na een stevige ontsteking die maar niet wilde verdwijnen. Intussen zijn ze beetje bij beetje bezig om die opnieuw open te krijgen: met een ballonnetje wordt die slokdarm onder verdoving gedilateerd, en intussen zitten ze aan zes millimeter. Dat is absoluut niet veel, een normale slokdarm is 20 mm en rekbaar.
Eventjes is het ook wat fout gegaan: de eerste dagen moest die ontsteking genezen en was hij ondervoed aan het geraken, zodat ze een portakath gestoken hadden om hem op die manier intraveneus te voeden. Die is vorige week beginnen ontsteken en kreeg hij plots koorts. Ze hebben die portakath dan weer weggehaald en enkel nog zijn infuus via de hand, maar nu kan hij wel al vloeibare voeding binnenhouden, van die kleine flesjes die hem alles zouden moeten geven wat hij nodig heeft. Zijn medicatie is ofwel intraveneus, ofwel geplet met een beetje confituur, en ook dat lukt.
Hij houdt er gelukkig wel de moed in, want hij wordt er in de watten gelegd: hij moet niks doen, zit in zo’n ziekenhuisschortding wegens gemakkelijker met de infusen, en kijkt tv en leest. Ik breng hem de Humo zodat hij de tv-programma’s heeft en dat is dat.
Geen idee hoe lang het nog zal duren: dat hangt af van de progressie bij zijn slokdarm, maar voorlopig is de prognose dat die volledig goed zal komen. Ik ben benieuwd…
Opnieuw in het ziekenhuis
Nee, het gaat niet goed met ons pa.
Minder dan een maand geleden zat hij nog met slikproblemen in het ziekenhuis, waar ze vastgesteld hebben dat hij een zwaar ontstoken slokdarm had en ze hem een paar dagen gehouden hebben voor antibiotica en maagbeschermers.
Toen hij een week of zo later weer naar huis ging, was het best oké. Alleen… is dat niet zo gebleven. Heeft hij nu toch te veel grotere dingen willen eten, kauwde hij niet genoeg, of lag het aan het feit dat hij zijn Pantomed niet belangrijk vond en dus niet voldoende nam? Feit is dat het sinds vorige week zaterdag weer grondig aan het mislopen is. Zondag heeft hij hier geen hap door zijn keel gekregen maar vier uur aan een stuk slijm zitten overgeven. Er is een half puddinkje binnen geraakt, en dat was het zo een beetje.
Blijkbaar was het de rest van de week niet beter, maar hij zei dat hij zich ondanks alles best nog oké voelde, en dat hij nog even wilde wachten, met Hemelvaart en al. Maar als het niet beterde, dat we hem vrijdag mochten naar de kliniek brengen.
Zo geschiedde dus: het plan was dat hij om tien uur klaar ging zijn, maar toen Jeroen om kwart na tien ging kijken, lag hij nog te slapen. Niet dus. Maar bon, om één uur stonden ze op de spoed van Jan Palfijn en nam ik over.
Vier uur en een resem onderzoeken later werd besloten dat hij effectief moest blijven wegens intussen licht gedehydrateerd en dringend aan voeding toe. Er werd een infuus gelegd met water en glucose en hij kreeg een kamer toegewezen.
De eerste stap is nu zorgen dat die slokdarm even kalmeert, zodat ze maandag of dinsdag een gastroscopie kunnen doen en bepalen wat precies de oorzaak is.
We zijn allemaal opgelucht: hij is in veilige handen en krijgt eindelijk ook voldoende vocht en calorieën binnen.
Benieuwd naar het vervolg.
Update over ons pa
Zoals ik eerder schreef, hebben mijn broers zaterdag ons pa richting kliniek gevoerd: hij had bloed overgegeven, al een paar dagen niet gegeten, voelde zich niet goed, en kon niet slikken.
Ze moesten sowieso even wachten om een maagonderzoek te doen totdat die maag volledig leeg was en ietwat gekalmeerd.
Bon, het verdict? Een zwaar ontstoken slokdarm, compleet met kleine scheurtjes en een ulcus aan de maagmond. Het kon dus niet missen dat het compleet verkeerd ging. Hij had zijn maagmedicatie moeten nemen, maar dacht dat dat maar één keer per dag moest, ondanks het overduidelijke briefje op zijn ijskast waarop stond dat het twéé keer moest. Tsja.
Soit, ze kunnen blijkbaar ook intraveneus maagbeschermers geven, en die bleken na een paar dagen gelukkig wel te helpen: hij kon redelijk deftig eten na een paar dagen, maar ze houden hem toch nog even in observatie.
Ik denk niet dat hij nog lang zal moeten blijven, maar we zien wel.
366 – 31 maart 2024 – koersdutje
