Geplaatst op

Activiteiten in de Vroonstalle

Ons pa vertelt zelden of nooit wat hij doet in het rusthuis, en dat is omdat hij daar zelden of nooit iets doet. Blijkbaar wimpelt hij alle voorstellen af.

Ik had het er even over met een van de verzorgenden, en zei dat hij meestal bang was voor conversaties omdat hij die toch niet verstond, maar dat hij van sommige dingen eigenlijk wel deugd zou hebben.

Afgelopen woensdag vroeg dat meisje dus niet aan ons pa of hij mee wilde gaan fietsen, maar zei gewoon: “Kom Koen, we gaan fietsen!” en daar kon hij dus geen nee op zeggen.

Hij glunderde toen hij het achteraf vertelde – op mijn vraag. Ze zaten op zo’n gocarfiets, maar wel de elektrische soort, zodat hij eigenlijk niks hoefde te doen, en ze fietsten door de Lange Velden, waar een zalig betonnen fietspad ligt dat ik ook vaak gebruik om naar school te fietsen. Hoe weet ik dat dan? Wel, Residentie Vroonstalle zet regelmatig foto’s op hun Facebook van activiteiten of speciale menu’s en zo. En nu stond dus ons pa er ook tussen op de fiets, en blijkbaar op dinsdag met een grote smoothie in de tuin beneden, in de schaduw.

Eerder waren er al foto’s geweest van vaderdag, toen alle heren een speciale traktatie kregen.

Blij dat ze dat doen, want ik zou het anders niet weten. En nog veel blijer dat ze ons pa af en toe uit zijn kamer krijgen, want dat is geen evidentie.

Geplaatst op

Eindelijk

Ons pa zit nu iets meer dan een maand in Residentie Vroonstalle, en hij zegt dat hij blij is dat hij daar is, want alleen in dat grote koude huis, dat was het toch niet. Uiteraard mist hij dingen, dat is maar logisch, maar uiteindelijk heeft hij alles wat hij moet hebben, en vooral ook de geruststelling dat hij nu zijn medicatie krijgt zoals het moet, en dat hij daardoor niet meer richting ziekenhuis zal moeten voor alweer een opname.

Hij is nochtans nog steeds een beetje kluizenaar aan het spelen: hij eet ’s middags wel met anderen in de eetzaal, maar heeft daar nog weinig tot geen contacten gelegd. Hij begrijpt zijn tafelgenoten gewoon niet, zegt hij, maar ik vermoed dat hij nu ook niet meteen veel moeite doet.

Qua activiteiten – en die zijn er genoeg – weet hij zelfs niet dat ze er zijn. Zo was er op Pasen een eucharistieviering, maar daar had hij geen flauw benul van. Hij was er anders wellicht wel naartoe geweest. Uitstappen doet hij niet, dat is te veel stappen, zegt hij. Dat iedereen daar ofwel met een rolstoel ofwel met een rollator is, dat doet er blijkbaar niet toe. Tsja. Maar hij is nooit sociaal geweest, hij is tevreden met zijn krant, zijn boeken en zijn tv, net als thuis eigenlijk.

Maar vandaag waaide ik binnen – heel veel tijd had ik niet, ik was boodschappen gaan doen en had aardbeien voor hem mee, vandaar, maar mijn auto stond dus in de volle zon met boodschappen die in de ijskast moesten – en vroeg hem of hij al een ijscrème had gegeten in de binnentuin. Nee dus, want hij wist de binnentuin en de cafetaria niet zijn. Dat we er elke keer passeren wanneer we binnen en buiten gaan, dat was hem blijkbaar nog niet opgevallen.

Ik sommeerde hem dus meteen mee te komen, hij installeerde zich aan een tafeltje buiten in de schaduw en ik bestelde een dame blanche voor hem. Hij protesteerde nog dat dat niet kon want dat hij geen geld had, maar ik had hem al ettelijke keren gezegd dat dat gewoon op de rekening van zijn kamer kwam. Toen was het goed, natuurlijk. Dat er extra slagroom bij kwam, vond hij precies ook niet zo erg :-p

Bon, ik hoop maar dat hij nu zelf wat vaker de weg vindt. En eigenlijk hoop ik dat hij daar begint te schaken of zo met iemand. Dat hij gewoon contact legt. Dat zou al veel waard zijn.

Geplaatst op

Geïnstalleerd

Jawel, ons pa ziet het helemaal zitten intussen. Aanvankelijk was hij uiteraard weigerachtig voor het woonzorgcentrum: het is een hele stap, en vooral ook de laatste. Zoals hij zelf zei: “Dit is voor de rest van mijn leven, hier ga ik sterven.” Tsja.

Maar hij beseft gelukkig ook helemaal dat opnieuw naar huis gaan geen optie is. Het huis is daar niet meer geschikt voor en hijzelf ook niet. Maar het valt hem bijzonder goed mee, zegt hij, zeker nu hij ook zijn eigen zetel van thuis heeft – Roeland en Jeroen zijn die zaterdag komen brengen – en enkele foto’s van ons ma, zijn twee bijzettafeltjes, een schilderij en alle nodige kleren.

Zijn krant wordt overgezet naar Wondelgem, zijn domicilie ook, en verder voelt hij zich op hotel. Hij eet al meteen in de eetzaal, maar legt niet echt veel contact, daar heeft hij geen behoefte aan, zegt hij. Maar het eten is prima, het personeel is vriendelijk en attent, er wordt goed voor hem gezorgd en vooral: hij krijgt perfect stipt zijn medicatie. Ik merk nu al dat zijn COPD aan het verminderen is, hij zucht en puft al minder.

Nu maar hopen dat het zo blijft, want voor mij is het prachtig, zo hier om de hoek. Oef.

Geplaatst op

Eindelijk een plekje!!

Ik kreeg maandag een telefoontje van de sociale dienst van het Jan Palfijn: er kwam een plekje vrij voor ons pa in Residentie Vroonstalle, hier bij ons om de hoek! Dat mag je vrij letterlijk nemen, ja: we hoeven zelfs geen enkele straat over te steken om daar te geraken, het WZC ligt op de diametraal tegenovergestelde hoek van onze blok. Kan maar zo makkelijk zijn, toch?

Ik ging maandag snel even langs en kon voor vandaag een afspraak maken om eens te gaan kijken. Niet dat we dit gingen afslaan, maar toch… En als het niet bevalt, kan ons pa nog altijd transfereren naar Zomergem zodra daar iets vrij komt.

Ik werd er hartelijk ontvangen, kreeg er een rondleiding, zag dat de bewoners honderduit zaten te kletsen in de cafetaria, zag grote en ruime – en op dat moment lege – eetzalen, kamers met veel licht, en van die kleine details. Maar wat me vooral opviel: toen de dame die me rondleidde, werd tegengehouden door een bewoonster met een vraag, werd die niet afgescheept met een “ik ben even bezig, ik kom straks bij u” of zoiets, integendeel: Sandra nam alle tijd om de bewoonster gerust te stellen en haar vraag te beantwoorden en ik moest maar wachten. Zo hoort het, natuurlijk, maar dat is lang niet overal het geval. Ik heb er dus een goed gevoel bij, ja, en ik ben vooral blij dat ons pa vrijdag of na het weekend eindelijk weg kan uit het ziekenhuis.

Ik heb ook enkele foto’s genomen voor de broers:

Ik hoop maar dat dit hem zal bevallen, want voor mij is dit natuurlijk super: ik kan op een paar minuten bij hem staan om zijn was op te halen of om het even wat, en in de zomer kan hij zelfstandig tot hier wandelen. Als hij dat zal doen, natuurlijk…