Ik ben daarstraks ons pa gaan ophalen in het ziekenhuis na een reeks testen. Toevallig liep ik ook nog kort zijn dokter tegen het lijf, en die gaf me een summiere update en het volledig uitgetypte verslag.
Samengevat: ze zien absoluut geen enkele oorzaak van zijn bizarre gedrag en spraakverwarring: de hersenscans tonen geen enkel verschil met die van een half jaar geleden, er is dus geen bijkomende trombose of om het even wat geweest, ook geen verdere imbalans. Ze vond het zelf vreemd want ze kent me al lang genoeg en gelooft me op mijn woord, maar zegt dat ze geen enkele grond heeft om zijn ‘bilan’ te veranderen, ook al vindt ze het zelf ook niet verantwoord dat hij nog alleen thuis woont, want er is wetenschappelijk gezien niks veranderd. Maar ze geeft ook toe dat er een enorm verschil was tussen ons pa ’s morgens en ons pa ’s avonds.
Ze stuurde hem dus ook naar huis met de duidelijke instructies om vooral strikt zijn medicatie te nemen, maar dat is dus nog steeds een groot – en om eerlijk te zijn steeds groter wordend – probleem. Jeroen gaat proberen om minstens één keer per dag binnen te springen om die medicatie te controleren, maar dat is ook een lastige opgave natuurlijk.