Zoals altijd vierden we kerstavond samen met Jeroen en zijn gezin, en ons pa ook natuurlijk. Dit jaar was het aan ons, een taak die Bart met verve op zich nam, want ondanks de rust van gisteren weigerde mijn rug mee te werken. Het is niet dat hij blokkeert, hij doet gewoon continu pijn en ik kan dus echt niet veel. Maar Bart had heerlijk eten voorzien en zorgde daar ook voor.
Kobe en Merel hadden hier nog gestofzuigd en alles op orde gelegd – gelukkig was de kuisvrouw gisteren en eergisteren gekomen – en we hadden ook samen de tafel gedekt, compleet met opgepoetst zilver en al. Ik was wel tevreden met het resultaat, ja.
En toen waren er hapjes, en de traditionele gezinsfoto’s, waarvan u er al eentje kon zien in het vorige bericht.
En toen was er knolseldersoep, en schartongrolletjes, en gevulde kalkoen, en limoenmisérable. En ja, ’t was lekker.
De avond werd afgesloten met koffie en friandises, en vooral ook met een hele discussie over en zoektocht naar de afkomst van de prachtige zilveren schalen die ik van ons ma gekregen heb. Ik dacht dat ze van haar moeder afkomstig waren, maar we bleken ons allemaal de duifjes van oma van Zomergem te herinneren, die in die schalen werden geserveerd. De stempels konden we terugbrengen naar zilverwerk dat op de schepen tussen Europa en de Verenigde Staten werden gebruikt, de voorganger van de White Star Line, en ons pa wist zich inderdaad te herinneren dat zijn moeder ooit eens een heel servies had overgekocht van zo’n boot.
Enfin, fijne en lekkere avond gehad. En de rug heeft zich al bij al nog koest gehouden.
Oh, en Bart toonde even het verschil tussen de gedekte tafel van vanavond en die van kerstdag middag vorig jaar, met het servies van zijn moeder en het volle daglicht. Zelfde locatie, zelfde hoek.