Auw.
Dat is zo’n beetje de conclusie van gisterenavond. Begin augustus was er officieel de diagnose van fasciitis plantaris. De orthopedist stelde toen een infiltratie voor met eigen plaatjesrijk plasma.
Gisteren was gelukkig Bart mee, want alleen zou het me niet helemaal gelukt zijn. Wel de bloedafname, want door het feit dat de verpleegkundige – of wat die mens zijn titel ook is – vertrouwd was met de vasovagale syncope, kon ik liggen en voelde ik me prima. Mijn bloed werd gecentrifugeerd en dat geeft wreed wijze effecten: onderaan in de proefbuis krijg je een donkerrode vloeistof met je rode bloedcellen, bovenaan krijg je lichtgeel plasma, en daartussen zie je dan een klein laagje met witte bloedcellen en bloedplaatjes.
Het is blijkbaar dat dunne witte laagje dat met wat plasma dat behoorlijk helende eigenschappen heeft. Zo wist de man me te vertellen, terwijl het bloed aan het centrifugeren was, dat het de kans op een eisprong en zwangerschap bij vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen met 36% verhoogt.
Blijkbaar is het ook goed voor tal van andere toepassingen, maar de KU Leuven is daar nog volop onderzoek naar het doen.
Enfin, iets later kreeg ik eerst een plaatselijke verdoving in mijn voet, en dat deed op zich al pijn. Wat zou je willen: al het weefsel aan de binnenkant onder mijn hiel is zwaar ontstoken. En toen moest de eigenlijke infiltratie nog komen. Man… Ik ben gewoon misselijk geworden van de pijn, en ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik een hoge pijngrens heb.
Nu, ik had gelukkig mijn walker boot mee, mijn afneembare gips dus, maar zelfs in de auto bleef ik misselijk van de pijn.
En vandaag, vandaag is het eigenlijk nog niet bepaald beter. Nee, het is niet meer zo erg als gisterenavond, maar het doet nog altijd gemeen zeer. Ugh.