Deze avond, na het maken van de valiezen voor morgen, trok ik dus nog eens naar Wouter Van Den Broecke, mijn orthopedist, om te horen wat hij te vertellen had over mijn voet.
Hij bekeek de foto en de echo even, en concludeerde dat het inderdaad een stevige ontsteking is van de hiel, fasciitis plantaris dus. Ik denk dat ik toch even triomfantelijk gegrijnsd heb. En ja, hij gaf commentaar op mijn pijngrens.
Maar bon, die ontsteking zit er dus, en nu? Uit ervaring hebben we geleerd dat een cortisone-inspuiting niet werkt, noch specifieke gerichte kine of het ultrasoon proberen verbrijzelen van de kalkafzetting. Bij de linkerhiel bracht uiteindelijk enkel een operatie soelaas, en eigenlijk zeer snel.
Maar hij is niet voor opereren en ik begrijp dat, en er is een nieuwe behandeling mogelijk: een inspuiting met plaatjesrijk plasma. Dat houdt in dat er bloed afgenomen wordt, dat wordt gecentrifugeerd zodat het plasma afgescheiden wordt, en dat wordt dan, onder plaatselijke verdoving, rechtstreeks geïnjecteerd in de voet. Ik moet dan wel weer een paar weken zo’n walker boot dragen, maar dat ben ik intussen gewoon. Tsja.
Het moet dan maar, zeker? Feit is dat ik hier niet mee kan blijven lopen, want het doet bij momenten echt wel gemeen zeer, en ik hou mijn hart vast voor Sorrento want daar is het voortdurend rondlopen.
Ach ja. Ik heb zware pijnstillers meegekregen, en mijn pijngrens kan nog maar hoger komen te liggen, toch?