Deze reeks – jawel, ik ga deze niet boek per boek bespreken – kreeg ik via via door, en ik heb me er machtig mee geamuseerd. Dat laatste woord is welbewust gekozen: dit is superlichte vakantielectuur waar je doorheen raast.
Hoofdpersonage is Atticus O’Sullivan, een druïde die eigenlijk al meer dan 2000 jaar oud is, maar zichzelf jong kan houden en rondloopt als kerel van een jaar of 21, met een stevige attitude én een magisch zwaard. Of twee. En een serieuze dosis magische krachten, dat ook.
Hij woont en werkt in de Verenigde Staten maar komt uiteraard in meer dan diverse problemen, zowel hier op Gaia als in andere sferen, waaronder het Ierse Tir Na nÓg, waar de goden leven waarmee hij voortdurend in contact staat. Maar ook de andere panthea bestaan en zijn meer dan aanwezig.
Hij is de laatste nog levende druïde en zal op een bepaald moment een leerling aannemen, waarop Hearne ook hoofdstukken uit haar standpunt begint te schrijven. Atticus is ook vergezeld van een gigantische wolfshond, Oberon, waarmee hij vlot mentaal kan praten en die een nogal vreemd gevoel voor humor heeft.
Hearne heeft de wereld echt wel goed uitgedacht: er zitten weinig tot geen gaten in, zo goed als elk detail – zoals bijvoorbeeld het feit dat hij met zijn hond kan praten – is wel ergens uitgelegd, en bij momenten is het razend spannend, op andere momenten is het pure slapstick. Er zijn vampieren, heksen, weerwolven in overvloed, maar ook die hebben zich aan de huidige tijd aangepast.
En de avonturen? Goh… Die zijn soms wat bij het haar getrokken, soms wat over the top – Heimdall of Fenrir doden, iemand? – maar bijzonder vermakelijk.
Al bij al heb ik acht boeken gelezen en een kortverhaal of tien, op een maand tijd, dus dat valt wel mee, zeker?
Hearne heeft vooral gigantisch goed naar Jim Butcher en zijn Dresden Files gekeken: de sfeer is compleet dezelfde, de humor in dezelfde lijn, de nevenpersonages eigenlijk ook: een magiër met een hond in de hedendaagse wereld, met machtige organisaties die meespelen of tegenwerken, een leerlinge die dan minstens even machtig wordt, een leermeester die niet altijd even sympathiek is…
Maar ik kan zo’n lichte reeks bij momenten echt wel smaken, zeker in de vakantie.