Geplaatst op

Orthopedist

Nee, de voet doet niet wat hij moet. Als in: operatie op 7 december, maar sindsdien nog zo goed als niet pijnvrij geweest. Ik weet dat mijn gewicht daar geen goed aan doet, maar na vijf maanden zou het eigenlijk toch wel beter mogen zijn, toch? Eigenlijk zit ik nu aan ongeveer dezelfde situatie als voor de operatie. Meh.

Maandag liet ik een echo maken, en daar was niks op te zien, tenzij wat littekenweefsel. Wouter wist vandaag dan ook niet veel zinnigs te zeggen. Hij had er geen idee van waarom die voet zo blijft tegenspartelen. Op zich is er inderdaad niks te zien, het zou dus niet mogen lastig doen. Het enige wat hij kon aanraden, was kinesitherapie, als in massage van het weefsel zodat de drainage van de lymfeklieren beter zou zijn. En verder? Geen idee.

Meh. Die voet hindert me toch wel, ja, vooral ’s morgens bij het opstaan en wanneer ik een trap af moet.

Blah.

Geplaatst op

Fasciitis plantaris

Deze avond, na het maken van de valiezen voor morgen, trok ik dus nog eens naar Wouter Van Den Broecke, mijn orthopedist, om te horen wat hij te vertellen had over mijn voet.

Hij bekeek de foto en de echo even, en concludeerde dat het inderdaad een stevige ontsteking is van de hiel, fasciitis plantaris dus. Ik denk dat ik toch even triomfantelijk gegrijnsd heb. En ja, hij gaf commentaar op mijn pijngrens.

Maar bon, die ontsteking zit er dus, en nu? Uit ervaring hebben we geleerd dat een cortisone-inspuiting niet werkt, noch specifieke gerichte kine of het ultrasoon proberen verbrijzelen van de kalkafzetting. Bij de linkerhiel bracht uiteindelijk enkel een operatie soelaas, en eigenlijk zeer snel.

Maar hij is niet voor opereren en ik begrijp dat, en er is een nieuwe behandeling mogelijk: een inspuiting met plaatjesrijk plasma. Dat houdt in dat er bloed afgenomen wordt, dat wordt gecentrifugeerd zodat het plasma afgescheiden wordt, en dat wordt dan, onder plaatselijke verdoving, rechtstreeks geïnjecteerd in de voet.  Ik moet dan wel weer een paar weken zo’n walker boot dragen, maar dat ben ik intussen gewoon. Tsja.

Het moet dan maar, zeker? Feit is dat ik hier niet mee kan blijven lopen, want het doet bij momenten echt wel gemeen zeer, en ik hou mijn hart vast voor Sorrento want daar is het voortdurend rondlopen.

Ach ja. Ik heb zware pijnstillers meegekregen, en mijn pijngrens kan nog maar hoger komen te liggen, toch?

Geplaatst op

Van enkels en borsten

Op 15 juli was ik naar de orthopedist geweest: mijn rechterhiel doet echt gemeen pijn als ik iets langer dan normaal stap, zoals die wandeling bij Jesse in Melle, en ik herken de pijn want ik heb die ook gehad in mijn linkerhiel: fasciitis plantaris, ofte hielspoor. Daarbij ontstaat een kleine spoorvormige kalkafzetting aan de onderkant van de hiel waardoor die in chronische ontsteking gaat en ook je achillespees onder druk zet. Het is alsof iemand continu met een vijs in die hiel zit te duwen, of rondlopen met een venijnig steentje in je schoen.

Enfin, Wouter had er wat aan getrokken en gepookt en mijn zelfdiagnose in twijfel getrokken: bij een echte ontsteking hing ik al aan het plafond van de pijn, verklaarde hij. Ik trok een wenkbrauw op want ik ken mijn lijf redelijk goed, maar bon: hij kon maar een uitspraak doen na een röntgenfoto en een echo. Een MRIscan zou nog beter zijn, maar daar zijn die wachttijden ellenlang voor.

Deze voormiddag was ik nog even langs de huisarts gepasseerd voor een aanvraag tot mammografie – ik ben per slot van rekening de 50 gepasseerd en heb dat nog nooit laten doen – en stond deze namiddag dus vrolijk per fiets in het Jan Palfijn. Daar werd ik letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd: eerst aan de ene kant van de gang zitten wachten, geroepen worden 30 meter verderop aan de andere kant van de gang voor de mammo, dan weer helemaal de andere kant uit voor de foto, en dan weer naar diezelfde dame van de mammo voor de echo.

Die mammo was trouwens veel minder erg dan me was voorgespiegeld, maar dat kan ook zijn omdat de recentere machines een stuk minder moeten pletten voor een duidelijk beeld. Maar het blijft uw blote borst op een plaat leggen, zo veel mogelijk naar voor zodat er wel wat aan getrokken wordt, en dan een tweede plaat er bovenop om ze te pletten en nog meer uit te rekken. Het pletten is niet zo erg, het doet eerder pijn aan het weefsel en de huid van je borstkas omdat ze zo ver naar voor moet. Soit, snel voorbij.

De RX kreeg ik geen interpretatie van, wat ook normaal is, maar de radioloog bij de echo was formeel: een zware ontsteking, fasciitis plantaris dus, zoals ik zei. Mét aantasting van de achillespees. Ik zal wel horen wat Wouter daar nu mee van plan is…

Ik fietste vrolijk met een omwegje naar huis, via het eiland Malem en dan een betrekkelijk nieuw fietspad dat ik nog nooit afgefietst had, langs de Bourgoyen tot aan Mariakerke: meteen een idee voor het vervolg van mijn eerdere route van geocaches. Ik ga het één dezer uitwerken, vermoed ik.