Vorige jaren kon ik vrijwel elke vrijdag naar Villa Ooievaar omdat ik om 12.05 uur klaar was met lesgeven. In september was ik er nog geweest, en toen maakte ik me al de bedenking dat het misschien niet ging blijven lukken, als mijn rooster zou veranderen.
Yup. Op vrijdag moet ik lesgeven van 8.30 uur tot 11.00 uur en dan van 13.30 uur tot 15.25 uur. Ik ging dan meestal naar huis om even te liggen, want vijf uur grotendeels rechtstaan op het einde van een werkweek, dat vindt mijn rug niet zo fijn.
Sinds nieuwjaar is mijn toezichtrooster echter veranderd en heb ik er nu ook toezicht bij van 11.15 uur tot 12.05 uur. Soms moet ik dan nog kopiëren, soms ging ik gewoon liggen in de ziekenboeg. Heel af en toe reed ik alsnog naar huis om te liggen.
Vandaag had ik een ‘foert’-gevoel: in Villa Ooievaar krijg je meestal je eten binnen de vijf minuten – ze hebben dan ook maar drie schotels – en dan is anderhalf uur meer dan voldoende, als je maar vijf minuten van je werk verwijderd bent. Ik bolde het dus af richting het sociaal restaurant en zag dat het eigenlijk zo goed als vol zat. Maar ze kennen me daar nog steeds, zo blijkt, en ik kreeg een zitplaatsje in de vergaderzaal en een zeer fijne dagschotel.
Een pasta met kaas, hesp en verschillende soorten champignons. Zeer lekker, en eigenlijk, zoals altijd, ook wat te veel.
Het was allemaal zo vlot gegaan en ik zat daar zó op mijn gemak dat ik meteen ook nog een koffie bestelde.
Veertien euro en vooral een heerlijk ontspannen gevoel later stond ik eerst een kwartiertje op toezicht en gaf daarna nog twee uur Tacitus aan mijn zesdes, helemaal chill.
Ik ga dat nog proberen fietselen, zo op vrijdag.