Me-time

Kijk, ik zie mijn kinderen doodgraag, maar pas nu begin ik te beseffen hoe hard ik snakte naar een beetje me-time, een beetje alleen zijn.

Sinds half maart ben ik namelijk zo goed als geen enkel moment zonder kinderen geweest, zonder volk in huis. Ik ben een loner, een eenzaat van nature. Ja, ik heb een bijzonder vlotte babbel en ik tetter graag mensen de oren van het hoofd, maar ik ben vooral ook heel graag alleen.

Nu, ik had tijdens de lockdown geen klagen: we hebben een groot, geriefelijk huis met een eigen kamer voor elk van de kinderen én een game room, en een apart bureau voor Bart. Het kon dus best dat we alle vijf thuis waren en ik de woonkamer voor mezelf had, maar dat is toch niet hetzelfde. Je houdt sowieso voortdurend rekening met de andere personen in huis.

Vijf dagen hebben we gehad zonder kinderen, en daarvan hebben Bart en ik dankbaar gebruik gemaakt om naar Bordeaux te gaan. En ja, ik ben natuurlijk ook wel naar Frankrijk geweest, maar dat is nog anders.

Maar nu, vandaag, heb ik mijn vrijdagse gewoonte weer opgepikt: gaan lunchen in de Villa Ooievaar. Ik heb geluk dat ik op vrijdag klaar ben om één uur: nog net op tijd om naar de villa te gaan. Ik heb er buiten op het terras zitten lezen, genoten van kip in pepersaus, en gewoon… tsja, genoten van het alleen zijn.

Ik heb zelfs mezelf nog getrakteerd op een koffie en een stuk kaastaart, gewoon omdat het kon. Niemand om aan te denken of rekening mee te houden: Bart op het werk, de kinderen op school, en mijn eigen werk kon nog wel even wachten.

En pas nu heb ik beseft hoeveel rust dat in mijn hoofd heeft gebracht, en hoe hard ik dit gemist had. Me-time. Noem het gerust egoïstisch, het maakt van mij een blijere vrouw, echtgenote, mama, en op die manier heeft de rest van mijn gezin er ook baat bij.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *