Merel was er, zoals altijd, niet gerust in. Ging ze zich wel amuseren, ging ze wel kunnen slapen, ging het wel goed zijn, dat kamp? Mijn eeuwige twijfelaartje had er zelfs stress van.
Maar deze morgen stond ze wel te glunderen aan het station: ze had er helemaal zin in! Pas toen Lieze de gebruikelijke traantjes liet vloeien, deed ze even mee. Wat al even gebruikelijk is, eigenlijk.
En nu is ze dus vertrokken voor een weekje, mijn jongste kuiken.