Weet ge, ma, vandaag is het vier jaar. Vier jaar.
En toch zie ik uw gezicht nog voor me, met een schaterlach, zoals ge waart.
Ik mis u, ma. Ik mis uw lach, ik mis uw scherpe opmerkingen, ik mis uw telefoontjes, ik mis uw gezaag over het weer, ik mis uw verhalen over de yoga en de Noord-Zuidraad en de bloeiende magnolia’s in het Leen en de merels in uwen hof en de mensen die ge tegengekomen zijt op de markt en het rokske dat ge gekocht hebt en dat ge mij nog gaat laten zien.
Ik mis u, ma.
Al vier jaar.
