Lieve Merel
vandaag ben je elf geworden, stel je voor. Mijn klein mormel ook al elf. Je kroop, zoals vrijwel elke morgen, met een slaapdronken kopje bij me onder de dekens, en ik schreef er zowaar een haiku over.
Ze kruipt in mijn bed
vleit zich warm tegen me aan.
Vandaag wordt ze elf.
Maar jij, jij verdient zoveel meer dan enkel maar een gedichtje. Jij, jij bent het licht in mijn leven, de zonnestraal in mijn hart, de glimlach om mijn lippen. Ik zie jouw papa en je broers doodgraag, maar dit is anders. Dit is wij tweetjes samen, wij vrouwen, wij gelijkgestemde zielen, wij knuffelaars. Jij bent een cadeautje dat ik gekregen heb en ik geniet daar nog elke dag van, al elf jaar lang.
Jij bent vooral gigantisch aan het veranderen, aan een sneltempo aan het opgroeien. Je boezem begint te komen, je scheert je oksels, je hebt make up liggen – ook al gebruik je die nog niet – je tettert honderduit met je vriendinnen via whatsapp, je weet heel goed wat in de mode is en wat niet, en je hebt zowaar last van puistjes. Ja, mijn schoolkind begint plaats te maken voor een heuse puber. Gelukkig heb je nog niet echt die driftbuien van een puber, waarbij ouders het grote ongelijk hebben. Daar ben je nog steeds veel te onzeker voor, liefje.
Het afgelopen jaar hebben we een traject doorlopen bij een psycholoog om je van die onzekerheden, van dat piekeren, van die faalangst af te helpen. Je bent er nog niet van af, verre van, maar het is nu toch al eventjes geleden dat je nog een paniekaanval hebt gehad of een oncontroleerbare huilbui, en dat stemt me hoopvol. Ja, je twijfelt nog steeds voortdurend aan jezelf en je blijft perfectionistisch, maar je slaapt tenminste weer oké, en je lacht opnieuw heel veel.
School blijft je tegensteken, jammer genoeg. Niet het leren op zich, dat vind je nog best wel cool, maar de drukte van je klas, het feit dat je juf zich dan boos moet maken, of dat er klasgenootjes zijn die de boel op stelten zetten… En vooral ook het drama dat typisch is voor pubermeisjes. Sorry, liefje, maar dat zal niet beteren wanneer je naar het middelbaar gaat: dat drama wordt alleen nog intenser omdat er nu ook nog jongens (of meisjes) aan te pas zullen komen als liefjes. Tsja. Nog even volhouden dus.
Verder ben je met overgave bezig op je blokfluit, en je maakt fijne vorderingen. Je doet het graag en we gaan zelfs een altblokfluit kopen, eentje met zo’n prachtige zachtwarme klank. Je danst trouwens ook nog steeds, samen met je vriendinnen.
Weet je, ik kan vaak gewoon zo stilletjes naar jou zitten kijken wanneer je, punctueel als altijd, aan je huiswerk bezig bent of zomaar even passeert. Want ja, net zoals je puberbroers zit je vooral op je kamer tegenwoordig. Je speelt er, kijkt filmpjes op je gsm, kletst met Lieze of Julie of Jeanne of… Je maakt er je huiswerk, ontwerpt kaartjes, schrijft in je bullet journal. Je kamer is sinds kort ook wat aangepast: weg met het ‘kinderachtige’ groen en de vlinderlamp en de kinderachtige posters en overdaad aan knuffels, in de plaats daarvan een diep turkoois op je muren, een nieuwe lamp, andere spulletjes, veel meer lichtjes… Je hebt inderdaad geen kinderkamer meer, maar een echte meisjeskamer. Wel nog met je mega barbiehuis, maar je bent dan ook nog maar elf, en trouwens, barbies zijn nog steeds cool.
Ik geniet ervan, liefje, om je te zien opgroeien. Om je je eigen weg te zien vinden, om je een heuse persoonlijkheid te zien worden. Ik heb dat bij je broers ook, maar minder: jij bent per slot van rekening mijn meisje en de jongste.
Blijf nog maar lang mijn meisje, muizelina. Met al je enthousiasme en je levensvreugde en vooral die prachtige lach waar ik helemaal warm van word vanbinnen.
Gelukkige verjaardag, liefje!
