Geplaatst op

En toen zat Bart in Amsterdam

Op zich is het niet zo vreemd dat Bart niet thuis is: hij is al richting Singapore gegaan, IJsland, Dubai… Maar dat was telkens een reis door een andere organisatie, zoals VOKA of zoiets.

Deze keer heeft hij het zelf georganiseerd, met alle stress vandien. Hij heeft gelukkig een prima reisbureau gevonden dat alleen maar dit soort zakenreizen op poten zet, en in de paasvakantie waren we zelf al eens gaan scouten wat er nu interessant zou zijn en wat niet. Maar het blijft een feit dat je met alle mogelijke mensen moet samenwerken – het programma zat eivol, van het ene communicatiebureau naar het andere – en dat er allerlei onvoorziene dingen kunnen gebeuren natuurlijk.

Ja, het loopt eigenlijk wel goed met IKAG (I know a guy, and often it’s a girl) zijn nieuwe bedrijf. Hij zet evenementen op poten, maar legt vooral de juiste link tussen bedrijven en bureau’s. Zijn dagen zijn stevig gevuld en hij is doodmoe als hij thuis komt, maar zijn ogen blinken.

En dus zit hij nu met een aantal ondernemers in Amsterdam, en ik zie de foto’s passeren in zijn Instagram maar vooral ook op onze gedeelde Google Foto’s, en ik weet: dit is wat hij wil doen, dit is wat hij graag doet, dit is waar hij goed in is. En ik ben trots op mijn lief.

Geplaatst op

Gelukkige verjaardag, pa!

83 worden, het is niet iedereen gegeven, nee. Sommige mensen, zoals oma, worden meer dan 100 zonder noemenswaardige problemen, anderen, zoals ons ma, sneuvelen veel te vroeg.

Woensdag werd ons pa dus 83, vandaag ging ik hem, zoals elke zondag halen, en we hadden zijn lievelingseten voorzien: mosselen met frieten, en in de namiddag slagroomtaart. Ik had hem gevraagd welke taart hij wilde, en hij had geantwoord dat het hem niet zo veel kon schelen, als er maar slagroom bij was.

Mijn lief is dan de zondagvoormiddag nog naar de bakker gereden en heeft losse taartjes meegebracht, waaronder een Bossche Bol, zo’n grote opengesneden bol met veel slagroom in. Hij had ook al een bus slagroom gekocht, en voor een keertje kon er dus nog extra slagroom bij. Ge hadt ons pa moeten zien blinken!

De jongens zijn allebei op reis, en ook Jeroen en zijn gezin hadden andere verplichtingen, maar Roeland kwam langs voor de koffie, en dat werd best gezellig. We waren dus niet met veel om te ‘vieren’, maar ik denk dat ons pa er best wel deugd van had, ja.

Er is werk aan, aan ons pa, en er zijn vooral veel medische problemen, maar hij doet het toch maar, op zijn eentje in dat grote huis, op zijn 83ste. Ik wou alleen dat hij wat meer bewoog, wat beter voor zichzelf zorgde, zodat we op zondag nog gezellig samen konden gaan cachen. Maar ik vrees dat ik er me stilaan moet bij neerleggen dat hij oud wordt. Als je 83 bent, mag dat al eens, nee?

Geplaatst op

Traditie van de eersteschooldagfoto

Niemand zegt dat de eersteschooldagfoto ’s morgens moet genomen worden, toch? Deze ochtend was Wolf weliswaar wel wakker – hij was aan het studeren, morgen examen – maar Kobe was gewoon nog niet thuis: hij was bij een maat blijven slapen wegens een feestje voor diens verjaardag.

Maar ze waren volledig akkoord gegaan om de foto na de schooldag te nemen, rond half vijf of zo. Schoenen zijn uiteraard nog steeds onnodig als je zelf niet op school moest zijn, kwestie van statement en zo.

En dus ook nog de foto’s van vorige jaren, want dat overzicht blijft prachtig. Kobe is niet echt meer gegroeid, denk ik, maar vooral Merel is alweer een stuk opgeschoten en alweer vrouwelijker geworden. Kobe zijn haar is wel weer kort, en Wolf verandert niet zo veel…

Echt, ik ben elke keer zo trots op mijn gebroed, die foto’s maken me zo blij…  Als ik hen zie, weet ik dat ik tenminste drie dingen goed heb gedaan in mijn leven.



366-sep01





Geplaatst op

Moederdag

Moederdag, het is toch altijd een fijn gevoel. Om negen uur werd ik uit mijn bed gesommeerd en alras aan tafel geroepen. Daar stond een waar feestmaal te pronken: nog warme croissants en chocoladebroodjes, yoghurt, gesneden fruit, een versgekookt eitje…

En toen waren er ook de cadeautjes: Merel had een bijzonder mooi kaartje gemaakt en een theelichtjeshouder met bloemen uit de tuin. Fantastisch goed gelukt, vond ik.

Van de kinderen samen kreeg ik een ingenieuze contraptie: een beweegbare arm die op de zetel kan gevezen worden en waarin mijn Kindle vastklikt zodat die boven mijn hoofd kan hangen, en daarbij een afstandsbediening met een soortement klikkertje, zodat ik niet zelf mijn pagina moet omslaan, maar ik daar die afstandsbediening voor kan gebruiken. Nutteloos, zegt u? Nee hoor, ik kan ’s winters lekker warm onder mijn dekentje blijven liggen zonder telkens een arm te moeten bovenhalen. Heerlijk ding!

Van Bart kreeg ik een boek: Dirty Laundry: Why Adults with ADHD Are So Ashamed and What We Can Do to Help van Richard Pink en Roxanne Emery, een koppel dat de meest hilarische ADHD-tiktokvideo’s maakt. Ik heb me er al kriek mee gelachen en tegelijk dood geschaamd. Het feit dat Bart me nu het boek cadeau doet, is veelzeggend: het toont vooral dat hij mijn ADHD volledig heeft omarmd en er alles aan wil doen om me te helpen. Wat hij overigens al meer dan 30 jaar doet. Ik heb medelijden met de arme mens…

Soit, het werd een fijne dag, met milkshakes in de tuin en uitgebreide knuffels. Ik ben lang niet ’s werelds beste moeder, maar ze zien me graag en ik hen, en dat is het voornaamste.