Mijn lief maakt soms de zaligste Tik Tokjes.
Skypen
Jeroen heeft ons pa gisterenavond op Skype gestoken, met enige moeite zou je kunnen zeggen, maar het lukte!
Deze voormiddag belde hij dus, terwijl de kinderen alle drie net buiten zaten. Ik bracht de computer naar buiten, en ze glunderden om hun opa nog eens te zien en vooral met hem te kunnen spreken. Hij vroeg dan ook naar alles wat ze aan het doen waren en al gedaan hadden, en klaagde zelf ook totaal niet. Ja, hij zit alleen, maar dat is hij wel gewoon, daar kan hij mee leven. Ik vind het fantastisch hoe hij er altijd in slaagt het gesprek weer op de kinderen te brengen en hen zo het gevoel geeft dat ze belangrijk zijn. En dat zijn ze ook echt voor hem, dat weten ze.
Ze zijn zelfs met computer en al naar binnen gekomen en hebben zich samen in de zetel geïnstalleerd om verder te kunnen praten. Ik was intussen aan het koken, maar dat stoorde niet, want ons pa moest mij toch niet hebben.
Ik heb geen schermafbeelding van hem, maar ik vermoed dat hij minstens even hard zal geglunderd hebben.
Geluk zit in de kleine dingen, toch?
Cadeaus
Cadeautjes, ik vind het niet gemakkelijk, nee. De kinderen zijn intussen zo ver dat ze liever geld hebben om daar dan zelf iets mee te kopen. En de jongens willen tegenwoordig zelfs kleren. Allez ja, basiskleren krijgen ze uiteraard van mij. Maar als ze iets speciaals willen, of iets waarvan ze eigenlijk genoeg stuks hebben, zoals pulls bij Wolf, dan moeten ze dat zelf betalen.
Merel wilde een kick-ass nieuwe fietshelm, en het is een appelblauwzeegroene geworden met lama’s. Ze heeft hem al een paar dagen binnenshuis op :-p
Maar Bart, dat is een ander paar mouwen. Ik weet soms echt niet wat ik voor hem moet kopen: ofwel koopt hij het zelf, ofwel kan ik het niet betalen :-p
Dus dacht ik, samen met de kinderen: laten we hem een soortement dressing maken. Een kleintje dan. Boven op ons kamer heeft hij een grote kleerkast, maar hij is meestal op voor mij en wil me dan niet wakker maken om kleren te nemen. Hij heeft al lang een laag kastje in de badkamer waar hij een onderbroeken- en een sokkenschuif heeft, net als ik. Maar bij hem liggen in dat kastje ook de T-shirts die hij dagelijks draagt, en een stapeltje sportgerief. Dat is allemaal vrij laag, en zijn knie is niet van de meewerkende soort, zo ’s morgens vroeg. En dat is er nog het probleem van zijn kostuums: die zitten in een kledinghoes aan een kapstok, maar dat is geen evident iets. Hang dat maar eens ergens op hé. Ofwel hangt hij dat aan de rand van de douche, maar neemt dat het licht van de douche weg, of hangt hij dat aan de grote radiator waar ook de handdoeken hangen, en maak ik de helft van de tijd alles nat wanneer ik een handdoek neem. Niet ideaal dus.
Nu is er naast de badkamer een klein kamertje met wat ingemaakte kasten, waar mijn naaimachine en strijkdingen staan. En een groot rek met gilets voor mezelf. De kinderen en ik hebben een paar planken in die kast leeggemaakt en de halve hangkast ook, zodat hij zowel T-shirts als kostuums probleemloos kan ophangen naast de badkamer.
Ik hoop dat hij er blij mee is. ’t Is vooral de intentie die telt, zeker?
Verjaren, het is een ding.
Mja. 48.
Oud worden, het is echt wel een ding. Maar in dit levensjaar heb ik er een hoop jonge larpvrienden bij die me toch het gevoel geven dat ik nog een pak jonger ben. En die me vooral helpen om het vege lijf toch nog een beetje te ontzien zodat ik kan blijven larpen.
En verder? Goh… De kinderen zien opgroeien, beseffen dat je er zelf niet jonger op wordt, dat je nu eindelijk misschien eens van de gedachte af moet “Later, als ik groot ben…”
Beseffen dat een hoop deuren intussen onherroepelijk dicht zijn, en dat het aantal deuren dat in de plaats daarvan nog open gaat, eigenlijk toch wel een pak kleiner is. Dat je een pak beperkter bent in wat je nog kan. Of wat je ooit nog zal doen. En daar af en toe een dikke middenvinger naar op steken, maar daar ook regelmatig gewoon in berusten.
Het is dan maar zo.
En dan op je verjaardagsochtend een heerlijk ontbijt krijgen, en een heel leuk cadeautje. Eentje dat tegelijkertijd zegt: “Hou rekening met wat je niet meer kan” en “Fuck dees, we blijven gaan voor vrolijk paars”. Een heel mooi, pruimenpaars rolkoffertje van Delsey om al mijn spullen die te zwaar zijn om te dragen, in te vervoeren.
Het is niet omdat ik oud word, dat ik saai moet worden. Carpe that fucking diem.
365 – 22 november 2019 – 48
365 – 18 november 2019 – 48!
Negen jaar!
Dat was wel iets waar ik spijt van had, ja: dat we niet thuis waren op Merels verjaardag. Ik had er totaal niet bij stilgestaan toen we ons inschreven, of ik was waarschijnlijk niet gebleven als figurant. Maar bon, Bart nam naadloos over, eigenlijk feitelijk. Hij zorgde voor een bijzonder feestelijk ontbijt en had zelfs de spullen gevonden die ik voorzien had, maar dan eigenlijk voor maandag, wanneer we het samen gingen vieren, had ik gezegd.
Haar cadeautje lag ook al klaar, en dat zag ze helemaal zitten: een kleedje van de Nachtwacht! Vreemd, want vorige kerst had tante Delphine nog gevraagd of ze dat soms wou, en toen had ze nee gezegd. Nu dus wel ^^
Net toen ze naar de muziekles wilden vertrekken, ging de telefoon: dat omaly gevallen was en dat ze volgens de dokter foto’s moest laten nemen. Bon, Merel en Bart dus naar Ronse. Op de foto’s was niks te zien, ondanks de pijn die Nelly wel degelijk voelt, en dus heeft Bart haar weer op haar serviceflat afgezet. Ze heeft er gelukkig verzorging, indien nodig.
Merel en Bart zijn dan maar naar de McDonalds gegaan, wat bij een verjaardag hoort natuurlijk, en in de namiddag was er taart. Met kaarsjes die niet uit te blazen zijn, maar het duurde eventjes voor Merel dat doorhad, blijkbaar :-p
En tegen vijf uur stonden ze in de Kinepolis voor de film van de jonge Yeti.
En toen was er blijkbaar ook nog pizza ^^
Als ze geen vijf kilo verdikt is, weet ik het niet meer. Maar ze vertelde wel dat ze een zalige verjaardag had, en dat kan ik best geloven!
365 – 09 november 2019 – negen jaar
Dana Winner
Nee, ik ben absoluut geen fan geworden van Dana Winner, geloof me. Het is niet mijn stijl en dat zal het ook nooit zijn.
Maar.
Haar nieuwe single heeft een videoclip, en daar ben ik wél fan van. Want daarin danst mijn metekindje Marie-Julie. Negen jaar oud, en mega cute. Maar kijk gewoon zelf, en geef me dan gelijk, oké?
365 – 24 september 2019 – er stonden kusjes op het boodschappenlijstje…
