366 – 07 september 2020 – samen in de zetel
79
Eergisteren is ons pa 79 geworden, bij leven en welzijn. Hij heeft het soms moeilijk door het alleen zijn en de fysieke beperkingen van zijn parkinson, en dat snappen we volledig. Maar ik ben dolgelukkig dat hij er nog steeds in slaagt alleen te wonen – weliswaar met de onvolprezen hulp van Martine, zonder wie dat nooit zou lukken. Tine, ge weet het, ge zijt goud waard!
Vandaag kwam hij dus, zoals elke zondag, bij ons eten en hadden we een beetje een verjaardagsfeestje voorzien. En waar kunt ge ons pa gelukkig mee maken? Met lekker eten!
Hij kreeg dus als cadeautje een zelfgemaakte kroon, een staf met een kraanvogel en een grote mand met snoep en ander lekkers. En er werd zelfs voor hem al zingend rond de tafel gestapt. Hij werd er zowaar emotioneel van.
En toen werd er geschaakt in de tuin onder het verorberen van mini videetjes, en daarna waren er mossels met zelfgemaakte frieten. Ik dacht dat we mosselen gingen over hebben, maar dat was duidelijk buiten de waard, in casu ons pa gerekend. Het heeft hem gesmaakt, geloof ik.
Het vervolg kwam in de vorm van koffie en een klein zwaantje, zowat zijn lievelingstaartje. Maar dat is eigenlijk gewoon het dessertje, rond half vier volgde dan een fruittaart met extra slagroom. Ons pa glunderde, en de kinderen glunderden vrolijk mee. Ze vinden het echt, maar echt fijn als hun opa op zondag komt, ze vragen er telkens weer naar. Wolf zat gisteren bij Arwen maar was vandaag speciaal tegen de middag naar huis gekomen voor opa’s verjaardag. En voor een zestienjarige wil dat wel wat zeggen.
En toen dacht dat hij evengoed nog wat kon blijven, omdat hij anders ’s avonds toch alleen moet eten. Er zijn van die dagen dat we op elkaars zenuwen werken, maar vandaag viel dat eigenlijk goed mee.
En dus bakte Bart ’s avonds nog fajita’s en kon ons pa nóg wat meer eten ^^
Ik had namelijk op Facebook plots een foto van vier jaar geleden zien passeren, en het verschil is frappant. Ik ben blij dat hij vermagerd is, maar hij mag niet verder vermageren zodat hij nog wat reserve overhoudt.
Op naar de tachtig, en de negentig als het aan ons ligt!
366 – 06 september 2020 – verjaardagsbubbel
Nieuw taxiseizoen
Jawel, vandaag was er de aftrap van het nieuwe activiteitenseizoen voor mezelf en de kinderen. Allez ja, Wolf was al even terug bezig met rugby, maar nu pas kickt het echt in.
Wolf doet naast zijn Wetenschappen-Wiskunde nu enkel nog rugby, maar dan wel met overgave. Hij heeft training op woensdag en vrijdag van zes tot acht, en is aan het overwegen om ook op maandag deel te nemen – als hij geselecteerd wordt – aan de Rugby Academy, training van acht tot tien. Misschien gaat hij tussendoor dan wel nog gaan fitnessen, maar dat is via de SNS-pas van de school en daar fietst hij zelf naartoe.
Kobe is al even gestopt met sporten maar fietst wel alle dagen naar school, en tegenwoordig ook aan een stevig tempo. Op zich is dat voor mij genoeg, die dagelijkse tien kilometer. Op vrijdag heeft hij GEJO jeugdorkest van vijf tot zeven, met tussendoor ergens zijn fagotles. En binnenkort start ook de scouts weer op zondag.
Merel heeft nog blokfluit op donderdag van kwart na vijf tot kwart na zes – al is het nu iets korter wegens corona – en muzieklab (notenleer dus) op zaterdag van elf tot één. Daarnaast is ze nu ook ingeschreven, samen met haar twee beste vriendinnetjes, voor een uurtje dansles op vrijdag van vijf over zes tot vijf over zeven, en ze ziet het volledig zitten. Oh, en scouts op zondag dus.
Concreet betekent dat voor taxi mama op maandag heen en terug naar de Blaarmeersen. Op woensdag kan Wolf gelukkig meerijden met rugbyspelers uit de straat, maar die zijn jonger en stoppen om half acht. Ik ga hem dus wel om acht uur halen. Op donderdag rij ik met Merel naar de Poel en drink ik rustig een koffie in de Labath, en ’s avonds ga ik proberen terug naar het koor te gaan. Vanavond nog even niet wegens de rug, maar bon.
En op vrijdag? Dan breng ik tegen vijf uur Kobe naar Evergem, zorg ik dat Wolf om half zes bij de rugbyspelers in de buurt staat om mee te rijden – al heb ik daar eigenlijk geen omkijken naar – pik ik om kwart voor zes Merels vriendinnetjes op om hen naar de dansles te brengen, haal ik zelf om zeven uur Kobe op in Evergem, vang ik om twintig na zeven Merel op die thuis wordt gebracht van de dansles en ga ik om acht uur Wolf ophalen aan de rugbytraining.
Goh, ’t is een bezigheid als een ander, zeker? Maar ik heb wel vrolijke, blije kinderen op die manier, en daar gaat het om.
Eerste schooldag
Het is hier een traditie om elk jaar op 1 september de eerste-schooldagfoto’s te posten. Het is dan ook een uitgelezen moment: je vergeet het niet én je krijgt een prachtig overzicht van hoe ze gegroeid zijn.
Al was het deze morgen niet met evenveel blije gezichten: beide jongens moesten maar deze namiddag op school zijn en dachten van nog even te blijven slapen. Ik heb hen wakker gemaakt en ze zijn dan maar aangekleed naar beneden gekomen, maar ik ben er vrij zeker van dat ze daarna terug in bed zijn gekropen. Acht uur, stel je voor!
Vandaar ook dat ze allebei op hun sokken staan. Maar ik vind het wel megalief dat ze het toch voor mij gedaan hebben. En het is ongelofelijk hoeveel ze elk jaar opnieuw veranderen…
366 – 22 augustus 2020 – mijn lief en ik
366 – 01 augustus 2020 – opaatje
Conversationes
Hij: “Ravioli in blik, dat blijft goed.”
Ik: “Oh ja? Ook als dat al van 2014 of zo is?”
HIj: “Ravioli is bedoeld om post-nucleair de kakkerlakken te voeden.”
Ik: “Ik ben wel geen kakkerlak he”
Hij: “Meh… Nu misschien nog niet, maar post-nucleair?”
En maar beweren dat hij me graag ziet…
#coronaliefde #24jaargetrouwd
———————–
Hij: we gaan het wel op het gemak doen, hé, in Bordeaux.
Ik: maar ja schat, ik ben ook geen spring chicken meer
Hij: spring inderdaad niet meer…
———————–
Hij: “Schat, weet gij de snelheid van een éclairke?”
Ik: “Huh?”
Hij: “Kijk naar die reclame: le TGV: la France à la vitesse d’un éclair”
Badum tsss. Mijn echtgenoot, dames en heren.
———————–
Hij: Grieks? Die naamvallen, tot daar. Die dualis en die optatief? Allez ja dan. Maar bij dat actieve passief ben ik afgehaakt. Serieus zeg!
Na al die jaren is hij nog steeds verontwaardigd.
Ik lag strijk.
#taalnerd #classici
———————–
Hij: Ooit open ik een kaaswinkel onder de naam “Een goe kazeke”.
*denkt even na*
En daarnaast dan een winkel – maar stiekem zijn die twee verbonden – “Een goe vlezeke”.
Ik: En dan kan ik misschien daarnaast een winkel openen “En een goe taartje is ook niet slecht”
Hij: Maar nee, bij u moet dat gewoon zijn “Als er maar suiker in zit”
#24jaargetrouwd #echtelijkeconversaties
De Jonkman
Bart vond dat we met een feestweek en twee sterrenrestaurants in Bordeaux nog niet genoeg hadden gefeest voor ons 24 jaar huwelijk. Daarom had hij voor vanavond gereserveerd in De Jonkman, het Brugse tweesterrenrestaurant waar we al eerder al hadden gegeten en zo tevreden over waren.
De vorige keer was het echter in maart, rotweer, vroeg donker en zaten we ook echt binnen. Deze keer was het stralend weer en zaten we in de voorbouw met volledige glazen wanden in de voortuin, in de zon. Een wereld van verschil, wat mij betreft.
En het eten? Magnifiek. Ik heb het bij het afrekenen ook gezegd: dat dit wat ons betreft op dezelfde hoogte staat als het Hof Van Cleve, wat de ober gracieus aannam als een toch wel zwaar compliment. Ik meende het. Succulent.
Het menu was alvast veelbelovend, we gingen voor de zes gangen, het seizoen volgens Filip Claeys.
Bij het aperitief – geen idee meer wat erin zat, maar wel zeer lekker en alcoholvrij – kregen we uiteraard al een aantal hapjes.
Rund ‘Holstein’
Tartaar / radijs / jus gebrande sla
Ik had er telkens ook de aangepaste sapjes bij, en man, diegene die die heeft samengesteld, kent zijn job qua food pairing: telkens er ongelofelijk klop op.
Pasta agnelotti
By Emanuele Mazzaroppi
Grijze garnaal DINI 62
Lamsoor / bloemkool
Catch of the day ‘Noordzee’
Gegrilde augurk / girolles / verbena
De vangst bleek een jonge kabeljauw te zijn. Oh, en prachtige glazen met een zeer fijn steeltje.
Lam
Zuring / aardappel / knoflook
Nagerecht
fris / zoet
Het was een eenvoudig aardbeientaartje met flinterdunne rabarber, de naam was wel correct, ja.
En toen kwam bij Barts koffie nog de friandises, waarvan het laatste echt wel getuigt van humor: een eetbare sigaar, behalve het sigarenbandje. Fijn!
Wat mij betreft komen we hier effectief nog. Maar er zijn er nog zo veel die we moeten afgaan…
