Acta Diurna de muliere ludenti
Door gisteren die tekeningen van op Montmartre te posten, moest ik denken aan de tekening die ik in 2009 van Jeroom heb gemaakt. Intussen staat die hier thuis, maar die heeft altijd bij hen op de kast gestaan.
Ik heb er destijds een scan van genomen maar vind hem nu niet terug, het is dus maar een fotootje geworden met het origineel erbij. Eigenlijk ben ik er nog altijd best tevreden van. ’t Is niet alsof ik eigenlijk ooit teken. Of sindsdien nog iets getekend heb.
Vanavond komt mijn lief terug van een week New York – IJsland. En hij heeft een ongelofelijk lief cadeau voor me mee: drie geocaches!
Ja, de nerd in mij vindt dat prachtig! Ik hoef geen parfum, geen sjaal of iets anders waar hij nog op het laatste moment aan denkt en dan meebrengt uit de luchthaven of zo.
In New York had ik het hem niet eens gevraagd, maar toch zag ik plots die geocache verschijnen. Hij moet dus zelf gewoon uit eigen beweging de app geopend hebben en opgezocht hebben waar er eentje in de buurt lag. Nochtans is geocachen niet echt zijn ding.
In IJsland had ik het gevraagd maar had hij niet echt tijd gevonden: zijn programma zat overvol. Edoch, op de luchthaven van Reykjavik liggen er blijkbaar twee, en dus heb ik nu twee IJslandse caches in mijn collectie.
En vooral: vanavond heb ik mijn lief terug en keert mijn innerlijke rust weer. Eigenlijk is het niet slecht dat we af en toe elkaar eens een weekje moeten missen: dan weet ik pas écht goed wat hij voor mij betekent.
En geloof me: dat is veel. Na 27 jaar is dat meer dan mijn halve leven. Voor mij mag het gerust driekwart worden. Of meer.
Merel, dat is echt al zo’n halve puber bij momenten. Ze wordt natuurlijk wel tien dit jaar, maar toch, in mijn ogen is ze nog altijd mijn kleine meisje.
Alhoewel… ze weet bijvoorbeeld precies wat ze wil aandoen en wat niet, en wat bij elkaar past en wat niet, en wat hip is en wat niet. De verhalen over haar vriendinnen zijn ook al echt zo puberaal: die heeft ruzie met die, daarom en daarom, en dan hebben die het weer bijgelegd maar is er nu ruzie met die, want die heeft dat en dat gezegd… Soms komt ze thuis dat ze gewoonweg niet meer naar school wil, en dat is dan niet omdat ze de school op zich niet leuk vindt, maar omdat er voortdurend ruzie is in de klas en tussen de meisjes… Tsja.
Gelukkig is ze voor de rest wel zeer plichtsbewust en maakt ze meteen haar huiswerk en zo. Al moet ook dat natuurlijk wel in stijl gebeuren.
Ik ben een ongelofelijk verwend nest. Yep, ik geef dat grif toe. Ik heb dit jaar namelijk een bijzonder fijn uurrooster, en ik heb daarin de woensdag vrij.
Helemaal vrij.
En dan heb ik de allerliefste echtgenoot en kinderen ter wereld: die laten me op woensdag gewoon uitslapen! Muisstil staan ze op, en zelfs in alle stilte gaan ze de trap af. Heel, héél af en toe staat er eentje aan mijn bed om toch nog iets praktisch te vragen. En blijkbaar kan papa zelfs staarten maken in het haar van zijn dochter, als dat echt moet voor de zwemles.
Yep.
Ik ben een verwend nest.
Lieve, lieve Wolf
ik vind het gewoon onwerkelijk: vandaag ben je al vijftien. Vijftien! Man, die tijd gaat snel…
En wat een contrast met vorig jaar! Vorig jaar was je aan het wegkwijnen, zag ik je dag na dag achteruit gaan, en was je nog een schim van mijn echte Wolf.
Vandaag stond je op met lichtjes in je ogen. We zijn een jaar later, een jaar waarin vooral het Zeepreventorium een enorme rol speelde, en je bent een andere Wolf. Niet alleen fysiek: je pijn is zo goed als verdwenen, je fietst naar school, doet mee met de turnles, en hangt rond met je maten. Alleen die rugby is er nog niet: je moet eerst nog beginnen fitnessen, zoals je in december plechtig hebt beloofd aan de dokter. Tsja…
Ook mentaal ben je een andere Wolf. Ja, je bent een puber en hebt al eens last van een pesthumeur en van het gevoel dat de hele wereld tegen jou is en dat het leven gewoon oneerlijk is. Dat is normaal, ik verwacht ook niet anders. Maar verder heeft het Zeepreventorium je ook mentaal veranderd: je hebt leren relativeren, je weet wat pijn is, wat het is om af te zien, ja, zelfs om vrienden of kennissen te zien sterven. Je was altijd al een meelevende en enorm attente jongen, en dat is alleen nog maar sterker geworden.
Neem nu mijn rug: je weet dat ik koppig ben en soms te ver zou gaan, en je beschermt me voor mezelf, ook al betekent dat meer werk voor jou. Je zal nooit klagen als je nog eens een mand natte was naar beneden moet dragen, of ik je vraag de boodschappen uit de auto te halen.
Maar ook voor anderen ben je even zorgzaam. Zo dacht je vrijdag dat ik niet op tijd was – ik was Kobe gaan afhalen van de fagotles – om Merel in bed te steken, dacht je dat ze alleen in bed moest kruipen, en was je meteen even naar haar kamer gegaan om haar in te stoppen, zonder dat iemand je dat gevraagd had. Dat soort dingen, liefje.
Je weet ook gewoon wat anderen belangrijk vinden. Je weet dat ik er echt belang aan hecht dat je even salu zegt voor je vertrekt, of dat je ook echt slaapwel komt zeggen, en dan geef je me meteen een dikke knuffel. Of beter nog: als ik ’s avonds in de zetel lig, kom je gewoon vierkant boven op me liggen voor een echte dikke knuffel. Dat ik doorheen de jaren platter en platter word omdat jij nu eenmaal al groter bent dan ik, dat maakt niet uit: we genieten daar beiden van.
Op school doe je het prima. Nee, je cijfers zijn niet zo goed als ze zouden kunnen zijn mocht je keihard werken, maar dat hoeft ook niet voor mij. Zo lang je maar zorgt dat ze meer dan behoorlijk blijven, zo lang je er maar moeite in steekt en zorgt dat je dingen bij leert, is het voldoende voor me. Je mag ook nog een leven naast school hebben, snap je, ik had dat ook.
En verder… Als we mogen afgaan op Merels vriendinnetjes, ben je echt wel een knappe jongen. Ikzelf vind dat ook, maar ik ben dan ook grandioos bevooroordeeld, vrees ik.
Weet je, Wolf. Als ik ze zo zie lopen op school, of ik zie je vertrekken met de fiets, of ik zie je rondhangen met je vrienden, dan krijg ik steevast een warm gevoel van binnen. Al vijftien jaar lang, liefje. Ik ben trots op jou, trots op de jongen die je bent en op de man die je aan het worden bent.
En ik benijd nu al de vrouw die jou definitief zal binnenhalen. Ze weet niet wat voor schat ze in handen zal krijgen.
