Krak.

Nee, dat was niet het geluid van mijn voet of mijn rug, wel van mijn geest. Ik heb namelijk het einde van Omen eigenlijk niet helemaal gehaald, nee.

Nochtans was het prima begonnen: ik mocht helaas geen schildmaagd meer spelen, maar kreeg in de plaats een fijne heks, die laffelijk vermoord werd door een aantal dolksteken in de rug. Shit happens, zeker?

Maar toen kwam het tot een akkefietje met spelleiding, en werd ik eventjes serieus afgeblaft. En blijkbaar kon ik dat even niet meer aan: ik ben prompt mijn gerief beginnen pakken, en wilde naar huis. Ik heb nog even bij Els haar hoekje gezeten, iets geschreven in het rouwboekje, en ben vertrokken zodra het spel gedaan was, zodat ik niemand stoorde.

Nee.

Het ging even niet meer, nee.

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *