Mijn echtgenoot is een kalf. Dat wist u ongetwijfeld al. Maar ik wist niet dat hij zó vaak aan dat Romeinse Rijk moest denken. Serieus.
Hoe zit dat eigenlijk bij u?
Ingepakte bruggen?
Al anderhalf jaar zijn ze hier wat verderop bezig aan een fietsbrug over de R4. Een noodzakelijke fietsbrug, want het belendende kruispunt is levensgevaarlijk, en dat mag je letterlijk nemen, want het is daar dat Vic is verongelukt.
Ze had eigenlijk af moeten zijn tegen eind 2022, maar dat bleek dus een utopie. Tegen dan stonden de pijlers er, en de aanloopstukken, maar de brug zelf, die was er niet. Die werd dan uiteindelijk geleverd, in één massief geheel, op het stuk grond naast de brug en vervolgens volledig ingepakt in witte plastiek. Huh? Daar heeft ze dan zo’n drie maanden gestaan. En nu vroegen wij ons hier heel erg hard af waarom. Bart opperde iets van spuitverven, maar dat zouden ze wel gedaan hebben in het atelier waar ze gebouwd is.
Pas toen ik zag bij een brug die ze aan het renoveren zijn, dat ze ook daar een paar stukken hadden ingepakt in diezelfde witte plastiek en dat daar grote containers vloeistof naast stonden, dacht ik dat het misschien een impregneren was?
Iemand die hier klaarheid in kan scheppen? Want daar ben ik nu eens echt benieuwd naar.
Bloemenstrook
Enkele maanden geleden zag ik dat Bart in de tuin aan het werken was. Bart. In de tuin. Met een spade. Zonder dwang.
Ik liet hem uiteraard doen, maar vroeg me wel sterk af wat hij precies aan het uitspoken was. Hij was namelijk met een spade een strook van een 50 cm breed en een drietal meter lang midden in ons grasveld aan het omspitten. Nu, wij hebben geen al te grote tuin, maar aan de westkant ligt het terras en wat bloemenperken en een boom en zo, aan de zuidkant is eigenlijk gewoon een strook gras met de bedoeling daarop te kunnen rugbyen, voetballen, kubben en andere onzin. In de zomer, wanneer ons terras is ingenomen door het zwembad, staat ook ons tuintafel daar. Eigenlijk zo een beetje waar die strook omgespitte aarde nu is.
Zijn uitleg was dat hij daar wildbloemen wilde zaaien want dat hij dat ergens gezien had en dat dat eigenlijk wreed schoon was. Euh… Goed, zeker? Dat onze katten en zowat alle andere katten uit de buurt wreed content waren met hun splinternieuwe outdoor kattenbak, moesten we er maar bij nemen. Ik heb dan ook alle, maar alle plantenstokjes uit mijn huis verzameld zodat het er uit zag als een stekelvarkenveldje, maar bon: er kwamen plantjes, jawel. En de katten bleven zich in de vreemdste kronkels wringen om toch maar tussen de stokjes door en aan de uiterste rand hun gevoeg te kunnen doen. Rotmormels!
Bart ging dan maar korrels halen die katten moeten weren en jawel, dat bleek te werken. En zodoende verdwenen de stokjes en kwamen er bloemen, eerst aarzelend, daarna meer en meer.
Ik ben er nog steeds niet uit of ik wel fan ben van de plaatsing, maar de bloemen zijn echt wel mooi…
Weirdo’s
Ik heb een gezin vol weirdo’s. Echt.
Ik vroeg aan de jongens om af en toe een fotootje door te sturen vanuit Engeland of Italië. En toen kreeg ik op maandag dit van Kobe:
Nog wat later gevolgd door dit:
Huh?
Op dinsdag werd het nog vreemder. Vanuit Italië kreeg ik dit:
waarop Kobe
en dan Wolf weer
En toen plots, rond een uur of vijf:
Merel lag strijk en stuurde:
Mijn mond viel open van verbazing:
In Engeland blijkbaar nog veel meer:
waarop ook Bart zijn verbazing niet meer kon wegsteken:
Mijn gezin is een bende weirdo’s. Serieus zeg!
Face ID
Ik heb op mijn iPhone al een behoorlijke tijd de Face ID instelling. Het principe is simpel: het ding herkent je gezicht en geeft je toegang tot je telefoon. Of zelfs je bankrekening, je It’s me, enfin, tal van toepassingen.
Ik geef toe: ik gebruik dat veel want dan heb je maar één hand nodig. Het ding doet het trouwens automatisch, behalve als je een mondmasker aan hebt. Ik heb dus al vaak gevloekt op het ding :-p en dan toch maar mijn code ingegeven.
Wolfs gezicht staat ook ingesteld als herkenning. De kinderen kennen allemaal mijn code – en ik die van hen, eigenlijk – dus was het zelfs handig als Wolf met één beweging mijn telefoon kon openen voor mij, vooral als we in de auto zitten.
Alleen…
Ik vroeg ooit aan Merel om een of ander berichtje te sturen terwijl we aan het rijden waren, en hup, het ding opende zich. Blijkbaar is Merels gezicht het perfecte midden tussen Wolf en mij, en zonder boe of ba had het ding haar gezicht aanvaard en haar toegang gegeven.
Awel, ik vind dat griezelig. Dat betekent dus ook dat iemand die sterk op mij lijkt, zonder meer mijn telefoon kan openen? Of hoe zit dat precies? Want als mijn dochter probleemloos mijn telefoon opent, in hoeverre is dat dan betrouwbaar?
Hmmm….
Pensief…
Ik weet niet hoe het komt, maar ik betrap me er de laatste tijd regelmatig op dat ik beelden bewust visueel in mijn geheugen probeer op te slaan. Een beetje alsof je een mentale foto neemt. Making memories, als het ware.
Het zijn van die kleine momenten die ik me voor altijd wil herinneren: de manier waarop Merel, nog niet goed wakker, met haar verwarde haar in een streep zonlicht, cornflakes zit te eten. Hoe Kobe onderuitgezakt zit te grijnzen naar iets op tv. De manier waarop het licht speelt in de krulwilg in de tuin, of hoe Wolf, smal en stevig, door de living stapt en ik zijn rug gadesla.
Ligt het aan het feit dat het herfst is, en dat de herfst vaak dit soort gedachten doet opflakkeren? Aan het feit dat ik hier twee weken opgesloten zit, geconfronteerd met het idee hoe broos een leven eigenlijk wel is? Of dat ik soms moeite heb om me mijn ma voor de geest te halen, en dat ik dan gewoon moet terugdenken aan die kleine momentjes?
Feit is dat ik, sinds mijn rug gebeurd is, veel vaker stil sta bij de eindigheid van dit bestaan. Er zijn zo veel dingen die ik niet meer kan, maar het had veel erger kunnen zijn: ik had in een rolstoel kunnen zitten, en dan? Ik probeer dus keihard te genieten van elk klein momentje, carpe diem zou je kunnen zeggen. Daarom piekt het nu zo dat het vakantie is, dat ik dus tijd heb om buiten te gaan lopen en te genieten van de zon in de herfstbladeren, van de weerspiegeling op water, van de wind door mijn haar, en dat ik binnen moet blijven. Ik lees, ik game, ik doe kleine dingen, maar niet echt herinneringswaardig.
Mijn leven is eindig, en het grootste deel ervan is al achter de rug, of toch zeker het meest kwaliteitsvolle. Ik geniet van elk mooi moment dat ik krijg, en daarom heb ik altijd bloemen in huis, wil ik de zon in de woonkamer zien spelen en kan ik genieten van de loomheid van mijn katten.
Gewoon omdat het kan.
Wel euh… datenight, zeker?
Vorige maand waren we gaan eten in de Karel De Stoute, en dat was ons zo goed bevallen, dat toen we een email kregen met een voorstel voor een speciale avond, we daar ook met graagte op in gingen.
Het bleek te gaan om Matching Chefs Deluxe, de koks van Karel de Stoute, Pacht 26 en Two Cooks, een initiatief van TableFever. Een voordeel was dat het geheel plaats vond in de Vinoscoop, wat verderop aan de R4, een paar minuten van ons deur dus.
Mja.
We waren er een paar minuten over zeven en kwamen terecht op een… trouwfeest, of zo voelde het toch aan. De meeste gasten waren er al en stonden recht aan receptietafels. Ik vermoed dat er zo’n 100 man was, gene zever, en de receptie duurde een vol uur. De hapjes werden rondgebracht, maar niet alles is tot bij ons geraakt, terwijl bepaalde andere hapjes dan wel weer twee keer werden aangeboden. Lekker, daar niet van, maar het concept was niet wat wij in gedachten hadden, en blijkbaar de rest van de genodigden ook niet. We hebben zo’n dingen al gedaan, en doorgaans krijg je dan echt wel een restaurantervaring met eigen tafeltjes en zo. Het enige bijzondere was het strijkerskwartet dat best wel goed was.
Na een goed half uur heb ik een stoel gevraagd, want een uur rechtstaan kan ik gewoonweg niet. Bon, uiteindelijk werden we gevraagd te gaan zitten aan de aangeduide tafel. Dat waren grote ronde tafels voor twaalf personen, volledig gedekt met linnen en alles, net zoals op, inderdaad, een trouwfeest.
Bart en ik hadden echt geen boodschap aan de rest van het tafelgezelschap, en zij duidelijk ook niet aan ons. Bij ons zaten bv. twee koppels, ouders en hun dochter met vriend, in duidelijk dure kleren, maar gespijsd van enige tafelmanieren. Ugh. Niet direct hoe we onze avond in gedachten hadden gehad.
Het eten was lekker en op niveau, dat zeker, maar toen begon de ene violiste plots met keiluide backtrack op haar elektrische viool te spelen, meanderend tussen de tafels, en allemaal van die ‘klassiekers’ zoals Qué sera en dergelijke. Hmm. Tot zover de mogelijkheid om nog een woord te zeggen tegen elkaar.
Toen kwam het hoofdgerecht, en daarna slaagde de ober bij het afruimen van de glazen er nog in een aantal glazen over mij heen te kappen, waarbij er eentje brak en het glas dus tot in mijn haar zat. Hijzelf stelde vast: “Oh mevrouw, het is droog gebleven hoor!” waarop ik hem mijn kletsnatte haar, sjaal en vest toonde en ostentatief wat glas uit mijn haar viste. Daarop troonde hij me mee naar de keuken, naar het douchegedeelte waar ik mijn kleren wat uitschudde en hopelijk glasvrij maakte.
Ik ging terug zitten, en er was een zeer fijn dessert. Alleen… daarna kwam de violiste terug, deze keer met serieuze beats à la Barbra Streisand. Al helemaal niet meer ons ding. Intussen had ik het kou wegens de natte kleren, kon je geen woord meer zeggen wegens de te luide muziek, en toen de dame opriep om recht te staan en met je servet te beginnen zwaaien, hebben we ons opgepakt en zijn doorgegaan. Nee, de koffie en de versnaperingen hebben we aan ons voorbij laten gaan.
Dit was het dus niet. Tsja. Hadden ze het concept beter moeten uitleggen toen ze de email stuurden, denk ik zo. En had ik eigenlijk meer info moeten vragen.
Bon, dat weten we nu ook alweer. Volgende keer wordt het een klassiek restaurant. Zonder entertainment, hopelijk.
Huis te huur
Het gaat hier precies nogal over huizen de laatste tijd: dat van mijn schoonouders in Ronse wordt verkocht, maar intussen staat ook dat van mijn overbuurvrouw leeg.
Jeanine heeft er meer dan 30 jaar gewoond, maar is nu naar een tehuis verhuisd, 84 en al. Monique, haar dochter, heeft het intussen helemaal leeggehaald en de chambrans een nieuw likje verf gegeven, waar de kat had gekrabd. De eigenaars hebben het vasttapijt in de kamers boven vervangen door laminaat, en verder staat het wel in orde.
Mocht iemand dus op zoek zijn naar een huurhuis in Wondelgem: Waterhoenlaan 26, klassiek, 3 slaapkamers, kleine tuin met terras, 800 euro per maand + EGW.
En vooral fijne buren :-p
Oproepingsbrief
Jawel, maandagmorgen zat hij in de bus: mijn oproepingsbrief om te gaan tellen. Alweer. Allez ja, als ik heel eerlijk ben, heb ik nog maar één keer ook effectief geteld: in 2009 was ik voor de vijfde keer opgeroepen en had ik ook dienst, de vorige keren was ik reserve en mocht ik telkens weer naar huis.
Intussen heb ik nog wel een paar oproepen gehad, denk ik, maar met borstvoedende baby’s en zo kunnen afketsen.’t Is niet alsof ik daar echt op zit te wachten.
Ook vandaag heb ik netjes een brief teruggeschreven: toch even laten weten aan de voorzitter van het Kantonhoofdbureau dat een anteriolysthese en zitmarathon van een uur of 5 niet echt samengaan…
Ik ben benieuwd of ik nog reactie zal krijgen. Ik heb eraan toegevoegd dat hij me altijd als reserve mocht zetten, mocht hij echt geen ander volk vinden. Soit…
Thermostaten
Jawel, ik heb toegegeven: sinds gisterenavond staat de verwarming aan. Niet dat het hier al echt koud was, maar het was gewoon killig en ongezellig. Intussen zijn zowel de radiatoren als de vloerverwarming op temperatuur en is het hier heerlijk warm. Ik heb zelfs de tweede thermostaat ‘gerepareerd’ in plaats van de installateur te bellen: ik heb er gewoon verse batterijtjes ingestoken :-p
Maar het leverde me wel de quote of the day op, terwijl ik de hoofdthermostaat aan het instellen was: “Ooh, ik vind u zo sexy als ge thermostaten instelt”. Juist ja. Mannen…