Was gisteren zo’n slechte dag, vandaag voelde ik me weer prima. Ik heb een voorzichtig ontbijtje genomen, maar meer niet. En ik hoefde ook niet echt als de Uil in het spel te gaan: er ging een mega eindgevecht aankomen en ik was dan beter geplaatst als scheidsrechter en toezichthouder, aangezien ik niet echt meer kan vechten zoals het hoort.
Intussen was er een stralende zon, ik voelde me goed, ik had fijne mensen om me heen, en ik genoot. Er was een episch eindgevecht – de foto’s volgen wellicht nog – en dit keer was het ook echt episch: iedereen wist dat dit het einde van Omen, of toch minstens van deze cyclus was, en dat het sowieso het einde van hun personage betekende. Mensen konden hun leven geven om hun kampioen te boosten tegen het kwaad, en dat werd ook gedaan. Ontroerend, episch, gewoon mooi om zien. Mijn boezem werd al snel de emotional support bosom, letterlijk nat van tranen door mensen die na al die jaren hun favoriete personage lieten doodgaan. Want ja, zo intens kan larp zijn.
Bedankt, lieve mensen van Omen. Bedankt, spelers en figuranten, om een harde maar oh zo fijne wereld tot leven te brengen en me mee te slepen in avonturen, impromptu zangstondes rond een laatavondkampvuur, bitse discussies, intense tranen, gigantische lachbuien. Bedankt, Bard, om epische rollen op mijn lijf te schrijven, om me de gekste dingen te doen doen – de flagellante non, iemand? – en om me Olga te laten spelen. Bedankt, Sven, Nikki en alle anderen van spelleiding doorheen de jaren, om me telkens weer een weekend uit mijn eigen realiteit te halen en te droppen in een fantastische wereld. Bedankt om telkens mijn mentale batterijen weer op te laden, terwijl mijn fysieke batterij compleet plat ging.
En ja, stiekem hoop ik dat ze de energie vinden om Omen opnieuw te lanceren. Er is een prachtige wereld, een prachtig spelsysteem, en een hoop hongerige spelers die klaar staan om die wereld te bevolken.
Omen, ik ga je missen.
