Geplaatst op

Omen XIII: Katrinaburg, deel twee

Na de hilarische repetities kon ik als diva niet zo veel meer doen en liep ik maar wat rond. Het viel me wel op dat ik geen enkele keer tot bij de tenten ben geraakt, toch het grootste deel van het terrein.

Op een bepaald moment – het zal al rond twee uur ’s nachts geweest zijn – ging ik me even aanmelden in het spelkot, omdat het welletjes was geweest, vond ik. En toen bleven we nog even wachten, want als het aan de spelers lag, zat de kans er wel in dat ze nog ’s nachts een scéance gingen doen om tot bij de Korda te geraken. En jawel…

Rond half drie ’s nachts gingen we opnieuw in Kordamodus, stonden we gevechtsklaar en werden we op de valreep gered van de big baddie. Alleen vertrouwden de spelers ons voor geen half haar – ik zou dat ook niet gedaan hebben – en zijn ze ons in elkaar beginnen timmeren. Allez, toch een poging, want ik denk dat wij op papier toch de drie zwaarste vechters waren, en IRL de andere twee toch vrijwel ook in het echt. Enfin, na een behoorlijk lang, bijzonder spannend moment waarbij ik echt dat dat we eraan gingen, werden de vijandelijkheden gestaakt en bleken we het overleefd te hebben.

En dan sta je daar, om half vijf ’s morgens, vol adrenaline, als oud kapot wijf. Het heeft even geduurd voor ik kon slapen, en ik ga dit zo hard bekopen, dat weet ik nu al. Maar wat een gevecht! Wat een intensiteit! Wat een heerlijke scène!

De volgende ochtend deed pijn, ja. Maar ik stond alweer vrolijk de diva uit te hangen, en uiteindelijk kwam er toch de voorstelling. Ik geef het eerlijk toe: tijdens de supersnelle laatste blabla-repetitie – er was iemand vervangen, de Bhanda Khor hebben een stamlid verloren en ze zag het niet meer zitten om mee te spelen – heb ik in mijn broek gedaan van het lachen. En de voorstelling zelf, die was ook best wel te pruimen, het publiek lag in elk geval plat. Ik heb me ongelofelijk geamuseerd, en dat is ook wel te zien aan de schitterende foto’s van Sara Brys.

Dik in orde, heerlijk ontspannende en tegelijk spannende Omen, ik ben mentaal eventjes weer helemaal opgeladen.

Geplaatst op

Omen XIII: Katrinaburg

Toen ik mijn briefing kreeg, ben ik gewoon luidop in de lach geschoten. Zoals altijd sloeg scenarist Bard de nagel op de kop: ik moet een toneeldiva op haar retour spelen! Met uitzinnige eisen en verwachtingen en vooral een immens ego, en ik hoefde me niet in te houden. Met andere woorden: gewoon puur plezier, geen politieke of andere bijbedoelingen, gewoon een toneelstuk spelen met mijn toneelgroepje en enkele gerekruteerde spelers.

Het begon nochtans met enkele dramatische scènes met Olga, het hoofd van de Korda clan. We stonden er met de drie hoogste Korda, ik proclameerde dat er zware problemen waren en duidde een aantal spelers aan dat moest meekomen voor een beraadslaging. Wat me opviel, was dat geen enkele, maar dan ook geen enkele speler blijkbaar een enkel moment twijfelde of ze wel mee zouden gaan: allen stapten zonder meer naar voor en kwamen mee.

Sara Brys heeft er trouwens een paar fijne foto’s van, al zie je Olga niet echt duidelijk. Maar een heerlijk intense scène, dat wel.

En toen, redelijk laat door een misverstand, switchte ik naar de toneeldiva. Mijn toneelmeester was al bezig met audities onder de spelers en ik ging vrolijk meedoen. Trànen gelachen! Serieus zeg, sommige mensen smijten zich echt volledig.

We konden zowaar zelfs een Bhanda Khor rekruteren! Ik kijk echt al uit naar de voorstelling zelf!

Soit, in de loop van de volgende dag probeerden we een repetitie op poten te zetten, maar daar kwam eerst een triatlon en daarna een gladiatorenduel roet in het eten gooien. Tsja, dan zijn we als toneelgroep maar uitdrukkelijk aanwezig geweest tijdens de festiviteiten, onder een paviljoentje dat we heel snel hadden ingepikt…

En toen kwamen de repetities. Echt, het is lang geleden dat ik nog zo gigantisch hard en veel heb moeten lachen, een paar slappe lachs inbegrepen. Het toneelstuk was dan ook behoorlijk kolderesk: een bizarre vorm van de Midzomernachtdroom van Shakespeare. Het vreemde was, dat het vooral een boom was die de show stal. Om een of andere reden zat er een boom in het stuk verwerkt die af en toe moest bewegen, maar Laurens heeft me doen huilen van het lachen.
Nee, echt, ik heb na de repetitie een stevige Dafalgan moeten nemen omdat ik zware koppijn had van de combinatie van te weinig slaap, te weinig vocht, te veel zon en vooral te veel lachen.

Zelden op een larp zo veel ongecompliceerde leute gehad, zeker met een idioot toneelstuk. Het was exáct wat ik nodig had. Maar de opvoering zal dus niet voor vanavond zijn, wel voor morgenvoormiddag.

De rest is overigens voor morgen.

Geplaatst op

Omen Cambria: u was goed!

Jawel, ’t was een goedje, ondanks de voet.

Het begon al heerlijk op zaterdagavond met de begrafenis van de dochter waarvan ik niet eens wist dat ze dood was, en waarvan de spelers dus eerst niet wisten dat ik de moeder was. Tsja.

En dan begon het gedoe rond de verkiezingen, met alle mogelijke gekonkelfoes. Dat was mijn hoofdbezigheid op zaterdag, met daartussen vooral nog meer gekonkelfoes. Amusant, dat zeker! Maar doodvermoeiend, zeker door de kapotte voet en rug.

Ik ben voor het eerst ook twee keer een dutje gaan doen, gewoon omdat het niet anders kon: ergens in de namiddag ben ik een uur plat gegaan, en ’s avonds na het eten nog eens twee uur. Blijkbaar hadden de spelers dat wel door, ofwel zag ik er plots een stuk uitgeruster uit, want ik kreeg van verschillende kanten de vraag of ik goed geslapen had.

En dan was er dus die nachtelijke escapade waardoor het extreem laat werd, maar ik moest in de voormiddag als Scarlet echt nog een paar dingen afhandelen.

En dan – surprise surprise voor de spelers – mocht ook Olga heel even haar opwachting maken. De spelers waren namelijk grotendeels gestrand daar in Cambria doordat hun schepen vernield of beschadigd waren. En wie oh wie komt daar met een gigantisch schip, de Inferno? Jawel, Korda: zowel de landschout Berger als ikzelf dus. Ik moest lachen: de meeste spelers waren bijzonder opgelucht ons te zien.

Maar vooral de opmerking van de  Khaliërs  – het lokale bosvolk, zeg maar – deed me gniffelen: “Zo nen groten boot? Met Mannheimers? Daar gaan wij niet op, we zoeken wel een andere manier om terug te geraken! Oh wacht, het is met dat mens van Korda? Dan is het goed, we gaan wel mee.”

En toch is dat personage evengoed een genocidepleger, toch? Tsja…

Met zeer veel dank aan Sara Brys voor de fijne foto’s!

Geplaatst op

Omen Cambria

We hebben er bijna drie jaar op moeten wachten: eindelijk nog eens een volledig weekend Omen!!

Ik kijk er al tijden gigantisch naar uit, ik had mijn rol eigenlijk al sinds de zondagavond van het vorige weekend, en ik zie het volledig zitten. Alleen jammer dat Wolf een week of drie geleden afgehaakt heeft: hij ging meegaan, hij was ingeschreven en hij had ook al een rol, maar hij had er blijkbaar absoluut niet op gelet dat hij vier zware toetsen had vlak na dat weekend, die wel degelijk een impact hebben op zijn examenresultaten. Hmmm.

Fijn is ook dat het op het einde van een vakantie is: ik ben uitgerust, mijn rug doet het min of meer, en ik kan ook op een deftig uur vertrekken! Benny was hier tegen twee uur, net zoals een nieuw figurantje, en we waren dus op een comfortabel uur net over de Nederlandse grens, met een haalbare hoeveelheid file rond Antwerpen.

Ik hoop dat mijn lijf en mijn stem het uithouden dit weekend, maar ik weet wel dat het me gigantisch veel deugd zal doen. Ik speel namelijk een Golindische bard op de Westerlanden, waar de Mannheimers zich toch een minder arrogante houding zullen mogen aanmeten en waar ik hopelijk veel ga kunnen zingen. Ik heb mijn liedboek alvast mee en een aantal teksten geschreven.

Geplaatst op

Omen mini

Awel, dat het goed was, die mini! Het proces duurde wat lang, misschien, maar dat is meestal zo met een Ting. En toen was er warempel varken aan het spit, en pulled pork, en vooral ook veel conversaties aan diverse kampvuren. En alweer ben ik erin geslaagd om met geen enkele figurant van de lokale setting te spreken. Echt serieus. Elke. Keer. Weer.

Maar vooral: Wolf heeft het schitterend gedaan! Ik was hem binnen de kortste keren kwijt, en dat was eigenlijk ook de bedoeling. Ik wilde hem echt niet controleren of bij het handje houden, maar hij werd me wel af en toe gesignaleerd. Blijkbaar was hij op een bepaald moment bij de Bhanda Kor gaan zitten, de groep barbaren van Omen, en allemaal serieuze anciens. Die hebben zich niet ingehouden omdat hij daar als jonkie kwam zitten, integendeel. Ze hebben hem wel perfect met alle respect behandeld die een groothertog van Korda volgens hen toekwam, en hij heeft het perfect gespeeld.

Achteraf zijn zij en ook verschillende andere spelers naar mij toegekomen om hem te complimenteren: hij heeft dat blijkbaar schitterend gedaan. Want ja, ze gaan echt geen complimentjes geven om mij een plezier te doen, dan zouden ´ze gewoon zwijgen.

Dus ja, ik ben nu echt helemaal trots.