Omen Rollercoaster

Het was enkel een mini – één namiddag en avond dus – maar het voelde als een volledig weekend: de Omen mini die eigenlijk had moeten draaien rond de verloving van Eric Ragnarson. Maar man, wat was dit een rollercoaster! Het begon allemaal rustig omdat enkele van de hoofdrolspelers pas later kwamen, maar na het eten brak het hele rumoer los. Ik vreesde even voor het leven van Olga, en heel terecht, zo bleek.

Ik heb uiteindelijk gespeeld tot vier uur en moest dan nog naar huis rijden, ik was dus pas thuis tegen zessen, maar ik heb me ongelofelijk goed geamuseerd! Jammer genoeg was dit wellicht de zwanenzang van Olga Vedordotter, mijn meest geliefde personage ooit. Omen houdt in oktober nog één weekend, en gaat dan eventjes in pauze. Als ze besluiten verder te gaan, komt er een reset, want er zat zodanig veel politieke plot in verweven, dat het voor figuranten bijna niet meer te doen was om een briefing te memoriseren.

De wereld blijft dan gelukkig wel behouden, dat hoeven ze niet opnieuw uit te schrijven, maar personages zoals Olga verdwijnen dan.

Mijn hoop is dat er nog een extra mini komt met het huwelijk van mijn neefje, waar Olga dan waardig afscheid kan nemen, voor ze terugkeert naar Midmark.

Maar wat hou ik van de wereld van Omen… Hard, duister, gritty, en tegelijkertijd zo zalig. Kudos aan het spelteam dat dit uitgewerkt heeft en blijft uitwerken: ik hoop ongelofelijk hard dat jullie de energie vinden om verder te gaan.

Omen Valckensteyn, deel 2

Mijn tweede rol was die van Drusilla, een Orestiaanse handelaar die vooral dan met Koens personage speelde. Dik in orde, want ik beschouw Koen echt wel als een van mijn vrienden, en hij had met zijn groep ook een fantastische tent: een hele grote ronde yurt met in het midden een vuurschaal en een rookgat. Ik heb er quasi de hele tijd gezeten, alle gesprekken gehoord en op die manier ook alles doorgegeven aan de vijand. Ha ja, ik was de grote sponsor van de troepen van de Ram, maar niemand heeft de moeite gedaan om ook maar een paar woorden met me te wisselen. Ik heb links en rechts hele duidelijke hints gestrooid, maar bon. De gezichten op het eindgevecht waren dan ook mooi toen ik gewoon van de spelerskant naar de overkant wandelde, de officier van dienst een zoen gaf en toen een knuffel aan koning Fintan IV. Tsja…

Wolf speelde intussen ofwel een spook, een schildknaap die op zoek was naar het zwaard van zijn meester, ofwel een jonge edelman die zijn zus probeerde te redden. Veel is er van die laatste plot niet in huis gekomen – ook hier beten de spelers niet – en heeft hij vooral diverse vechtrolletjes gespeeld. Ik hoop dat hij zich toch een beetje geamuseerd heeft…

Omen Valckensteyn

Ik heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan, naar Omen. De rug is echt niet oké, ik ben niet voor niets in ziekteverlof. Aan de andere kant dacht ook de dokter dat het geen slecht idee zou zijn, op voorwaarde dat ik voldoende rekening hield met mijn eigen lijf en dus op tijd ging zitten of zelfs liggen. Zo’n larp is namelijk compleet stressvrij. Allez, er is stress als je aangevallen wordt door een ork of zoiets, maar dat is compleet anders dan anders.

En dus ja, ik laadde Wolf en Jarne – mijn vaste compagnon – in de auto en reed naar Hechtel-Eksel, nota bene via Brussel want Antwerpen was weer eens compleet onmogelijk.

Ik genoot van de avondrol als dokter-non, maar helaas was ik vrij snel uitgespeeld: ze hebben mijn patiënten vermoord maar mezelf als compleet onbelangrijk weggezet, terwijl mijn personage heel veel info had als ze me ondervraagd hadden, en ik ook heel veel dokterskills had kunnen doorleren als ze het simpelweg gevraagd hadden. Jammer genoeg ben ik zodanig afgeblaft dat ik het dan maar afgebold ben, met openlijke verklaring dat ik dan maar naar een van de rebellenkampen ging. Ik werd vrolijk genegeerd :-p

Ach ja… Ik ben dan maar mijn andere rol gaan spelen en heb heerlijk rustig in een tent gezeten, zodat de rug niet eens protesteerde.

Omen XIII: Katrinaburg, deel twee

Na de hilarische repetities kon ik als diva niet zo veel meer doen en liep ik maar wat rond. Het viel me wel op dat ik geen enkele keer tot bij de tenten ben geraakt, toch het grootste deel van het terrein.

Op een bepaald moment – het zal al rond twee uur ’s nachts geweest zijn – ging ik me even aanmelden in het spelkot, omdat het welletjes was geweest, vond ik. En toen bleven we nog even wachten, want als het aan de spelers lag, zat de kans er wel in dat ze nog ’s nachts een scéance gingen doen om tot bij de Korda te geraken. En jawel…

Rond half drie ’s nachts gingen we opnieuw in Kordamodus, stonden we gevechtsklaar en werden we op de valreep gered van de big baddie. Alleen vertrouwden de spelers ons voor geen half haar – ik zou dat ook niet gedaan hebben – en zijn ze ons in elkaar beginnen timmeren. Allez, toch een poging, want ik denk dat wij op papier toch de drie zwaarste vechters waren, en IRL de andere twee toch vrijwel ook in het echt. Enfin, na een behoorlijk lang, bijzonder spannend moment waarbij ik echt dat dat we eraan gingen, werden de vijandelijkheden gestaakt en bleken we het overleefd te hebben.

En dan sta je daar, om half vijf ’s morgens, vol adrenaline, als oud kapot wijf. Het heeft even geduurd voor ik kon slapen, en ik ga dit zo hard bekopen, dat weet ik nu al. Maar wat een gevecht! Wat een intensiteit! Wat een heerlijke scène!

De volgende ochtend deed pijn, ja. Maar ik stond alweer vrolijk de diva uit te hangen, en uiteindelijk kwam er toch de voorstelling. Ik geef het eerlijk toe: tijdens de supersnelle laatste blabla-repetitie – er was iemand vervangen, de Bhanda Khor hebben een stamlid verloren en ze zag het niet meer zitten om mee te spelen – heb ik in mijn broek gedaan van het lachen. En de voorstelling zelf, die was ook best wel te pruimen, het publiek lag in elk geval plat. Ik heb me ongelofelijk geamuseerd, en dat is ook wel te zien aan de schitterende foto’s van Sara Brys.

Dik in orde, heerlijk ontspannende en tegelijk spannende Omen, ik ben mentaal eventjes weer helemaal opgeladen.

Omen XIII: Katrinaburg

Toen ik mijn briefing kreeg, ben ik gewoon luidop in de lach geschoten. Zoals altijd sloeg scenarist Bard de nagel op de kop: ik moet een toneeldiva op haar retour spelen! Met uitzinnige eisen en verwachtingen en vooral een immens ego, en ik hoefde me niet in te houden. Met andere woorden: gewoon puur plezier, geen politieke of andere bijbedoelingen, gewoon een toneelstuk spelen met mijn toneelgroepje en enkele gerekruteerde spelers.

Het begon nochtans met enkele dramatische scènes met Olga, het hoofd van de Korda clan. We stonden er met de drie hoogste Korda, ik proclameerde dat er zware problemen waren en duidde een aantal spelers aan dat moest meekomen voor een beraadslaging. Wat me opviel, was dat geen enkele, maar dan ook geen enkele speler blijkbaar een enkel moment twijfelde of ze wel mee zouden gaan: allen stapten zonder meer naar voor en kwamen mee.

Sara Brys heeft er trouwens een paar fijne foto’s van, al zie je Olga niet echt duidelijk. Maar een heerlijk intense scène, dat wel.

En toen, redelijk laat door een misverstand, switchte ik naar de toneeldiva. Mijn toneelmeester was al bezig met audities onder de spelers en ik ging vrolijk meedoen. Trànen gelachen! Serieus zeg, sommige mensen smijten zich echt volledig.

We konden zowaar zelfs een Bhanda Khor rekruteren! Ik kijk echt al uit naar de voorstelling zelf!

Soit, in de loop van de volgende dag probeerden we een repetitie op poten te zetten, maar daar kwam eerst een triatlon en daarna een gladiatorenduel roet in het eten gooien. Tsja, dan zijn we als toneelgroep maar uitdrukkelijk aanwezig geweest tijdens de festiviteiten, onder een paviljoentje dat we heel snel hadden ingepikt…

En toen kwamen de repetities. Echt, het is lang geleden dat ik nog zo gigantisch hard en veel heb moeten lachen, een paar slappe lachs inbegrepen. Het toneelstuk was dan ook behoorlijk kolderesk: een bizarre vorm van de Midzomernachtdroom van Shakespeare. Het vreemde was, dat het vooral een boom was die de show stal. Om een of andere reden zat er een boom in het stuk verwerkt die af en toe moest bewegen, maar Laurens heeft me doen huilen van het lachen.
Nee, echt, ik heb na de repetitie een stevige Dafalgan moeten nemen omdat ik zware koppijn had van de combinatie van te weinig slaap, te weinig vocht, te veel zon en vooral te veel lachen.

Zelden op een larp zo veel ongecompliceerde leute gehad, zeker met een idioot toneelstuk. Het was exáct wat ik nodig had. Maar de opvoering zal dus niet voor vanavond zijn, wel voor morgenvoormiddag.

De rest is overigens voor morgen.