Overmorgen zal het drie jaar zijn, Jeroom, dat we je moeten missen.
Het blijft nog steeds raar zonder jou. Elke keer dat we toekomen in Ronse, verwacht ik jou te zien in de woonkamer, met een fles wijn in de weer of zo. Of met een grote grijns je kleinkinderen begroetend, en dan aftelrijmpjes zingen met hen.
Raar, eigenlijk: ik zie je nooit voor me zoals je de laatste maanden was, ziek, in pyjama, in je zetel in de keuken. Voor mij blijf je de vieve, kwieke opa die ik altijd gekend heb: mee met de kinderen naar de kippen, hier samen met Staf een hekje plaatsen, of zelfs de haag afdoen. En vooral altijd met een twinkeling in je ogen tegenover je schone dochter. Ik mis je plagerijen, Jeroom.
Ik mis jou.