Zaterdag liep ik op de markt met Kobe, en namen we behoorlijk wat aardbeien en kersen mee, met het idee: ik zie nog wel wat ik ermee doe, maar ze zien er wreed goed uit, en desnoods wordt het confituur. Ha ja, want ons ma haar “platte-omaatjesconfituur ” was legendarisch lekker (en ook altijd veel te slap), maar is dus helaas ook verleden tijd. Ik voorzag dus al de nodige pec om ze in te dikken.
Gisteren waren de kinderen zich op een bepaald moment aan het vervelen, en toen ik vroeg om aardbeien te snijden, zeiden ze alle drie volmondig ja. Op een ‘ik-en-een-gij’ waren de aardbeien gesneden en stond de confituur te pruttelen. En zocht ik krampachtig naar confituurpotten waarvan ik zeker was dat ik ze nog had, maar die ik dus aan geen kanten vond. Ik heb er uiteindelijk nog een paar opgeduikeld, en vandaag ben ik er zelfs nog gaan kopen. Want ja, die aardbeienconfituur gisteren was een schot in de roos, en dus heb ik vandaag ook de kersen in de potten gedraaid.
